Human Resource Flexibility as a Mediating Variable Between High Performance Work Systems and Performance

Much of the human resource management literature has demonstrated the impact of high performance work systems (HPWS) on organizational performance. A new generation of studies is emerging in this literature that recommends the inclusion of mediating variables between HPWS and organizational performance. The increasing rate of dynamism in competitive environments suggests that measures of employee adaptability should be included as a mechanism that may explain the relevance of HPWS to firm competitiveness. On a sample of 226 Spanish firms, the study’s results confirm that HPWS influences performance through its impact on the firm’s human resource (HR) flexibility

Handhavingsautonomie bij de decentrale toepassing van het EU-mededingingsrecht

Recente ontwikkelingen in de rechtspraak van het Hof van Justitie en van de zijde van de Commissie wijzen erop dat de autonomie van de lidstaten bij de publieke handhaving van de artikelen 101 en 102 VWEU geen rustig goed is. Subsidiariteit en uniformiteit zoeken telkens een nieuwe balans en worden daarbij geholpen door fundamentele rechtsbeginselen. Deze bijdrage analyseert de ‘beschikkingsautonomie’ onder artikel 5 Verordening (EG) nr. 1/2003. De conclusie wordt getrokken dat nationale mededingingsautoriteiten niet rechtstreeks beschikkingsbevoegdheden ontlenen aan deze bepaling. Aangegeven wordt verder op welke wijze tekst, strekking en doelstelling van Verordening (EG) nr. 1/2003 de nationale beschikkingsautonomie bepalen. De consequenties hiervan worden vervolgens vanuit Nederlands perspectief bezien

De aanvullende rol van de nationale rechter bij rechtsbescherming tegen de Commissie: geen kwestie van rechterlijk beleid

De nationale rechter speelt een essentiële rol bij de handhaving van de art. 101 en 102 van het Verdrag betreffende de Werking van de Europese Unie ('VWEU'). Hij garandeert de directe werking van deze mededingingsrechtelijke verbodsnormen in geschillen tussen private partijen en heeft bovendien een taak in het publiekrechtelijke handhavingstraject. Wat de directe werking betreft kunnen private partijen zich ten overstaan van de nationale rechter beroepen op de rechten die zijn ontlenen aan de art. 101 en 102 VWEU en gebruikmaken van de beschikbare nationale rechtsvorderingen (verklaring voor recht, verbodsbeschikking, schadevergoeding enzovoort). Deze nationale rechtsvorderingen zijn ingekaderd door Europees recht; dit kan zijn specifieke wetgeving of algemene beginselen