De muis; niet voor één gat te vangen?

Het oppakken van laboratoriummuizen heeft een effect op hun stress- en angstgerelateerde reacties. Ook de manier waarop het dier wordt opgepakt kan grote effecten hebben op het gedrag. In (gedrags-)onderzoek is het daarom van groot belang dat de handelingen met de dieren gestandaardiseerd zijn, zodat ieder dier dezelfde handeling ondergaat en dat de dieren gewend zijn aan de ingreep. Er bestaan talloze gedragsopstellingen om allerlei soorten gedragingen bij proefdieren te kunnen meten. Zelfs wanneer we ons beperken tot de muis, zijn er legio gedragstesten beschikbaar (1). Toch hebben de meeste gedragsopstellingen één ding gemeen; de muis moet bij aanvang van de test in de opstelling geplaatst worden, om er na afloop weer uitgehaald te worden (met enige uitzonderingen daargelaten; bijvoorbeeld bij een gedragsopstelling waarbij het de taak van het dier is om zijn thuiskooi te vinden of wanneer er metingen worden verricht in de thuis-kooi). Zowel het dier in de opstelling zetten als het uithalen kan een stress reactie opleveren, evengoed bij dier als mens. Bij één gedragsopstelling geldt dit in het bijzonder, namelijk het dier uit de zogenaamde Elevated Plus Maze halen. Deze opstelling bestaat uit twee open en twee gesloten armen en bevindt zich op een verhoogd platform. Muizen zijn over het algemeen niet voor één gat te vangen, en zullen vrijwel altijd proberen te ontkomen aan de hand van de onderzoeker. Voornamelijk in de nauwe omgeving van de gesloten armen. Echter, er bestaat een relatief simpele, stress verminderende manier om het dier uit de opstelling te halen: door een buis als thuiskooiverrijking te gebruiken. Deze buis kan na de test bij de opstelling gehouden worden zodat het dier op de geur afkomt en in de buis loopt waarna de buis met het dier erin naar de thuiskooi vervoerd kan worden. Deze hanteermethode zorgt voor een minder stressvolle handeling bij het dier

Orbital bleeding in rats while under diethylether anaesthesia does not influence telemetrically determined heart rate, body temperature, locomotor and eating activity when compared with anaesthesia alone

The question addressed was whether orbital bleeding in rats, while under diethylether anaesthesia, affects their locomotor activity, body core temperature, heart rate rhythm and eating pattern. Roman High Avoidance (RHA) and Roman Low Avoidance (RLA) rats were used to enhance generalization of the results. Orbital bleeding when the rats were under diethylether anaesthesia was compared with diethylether anaesthesia alone. To take into account any effects of handling, the rats were also subjected to sham anaesthesia. The RHA rats urinated more during anaesthesia, needed more time to recover from the anaesthesia and showed a greater endocrine stress response to diethylether anaesthesia when compared with the RLA rats. During anaesthesia, the RHA rats showed a greater fall of body temperature and bradycardia than did the RLA rats. Diethylether anaesthesia reduced locomotor activity in the RHA rats, but had no effect in the RLA rats. In neither RHA nor RLA rats did anaesthesia plus orbital puncture, versus anaesthesia alone, influence body temperature, heart rate rhythm, locomotor and eating activity. The lack of effect of orbital puncture occurred both in the short term (within 2 h) and long term (within 48 hours) and thus this study indicates that orbital puncture had, at least with respect to variables measured in the present study, no effect superimposed on that of diethylether anaesthesia

Induction versus expectant monitoring for intrauterine growth restriction at term: randomised equivalence trial (DIGITAT)

Objective To compare the effect of induction of labour with a policy of expectant monitoring for intrauterine growth restriction near term

Induction versus expectant monitoring for intrauterine growth restriction at term: Randomised equivalence trial (DIGITAT)

Objective: To compare the effect of induction of labour with a policy of expectant monitoring for intrauterine growth restriction near term. Design: Multicentre randomised equivalence trial (the Disproportionate Intrauterine Growth Intervention Trial At Term (DIGITAT)). Setting: Eight academic and 44 non-academic hospitals in the Netherlands between November 2004 and November 2008. Participants: Pregnant women who had a singleton pregnancy beyond 36+0 weeks' g

Identification of Srp9 as a febrile seizure susceptibility gene

Objective: Febrile seizures (FS) are the most common seizure type in young children. Complex FS are a risk factor for mesial temporal lobe epilepsy (mTLE). To identify new FS susceptibility genes we used a forward genetic strategy in mice and subsequently analyzed candidate genes in humans. Methods: We mapped a quantitative trait locus (QTL1) for hyperthermia-induced FS on mouse chromosome 1, containing the signal recognition particle 9 (Srp9) gene. Effects of differential Srp9 expression were assessed in vivo and in vitro. Hippocampal SRP9 expression and genetic association were analyzed in FS and mTLE patients. Results: Srp9 was differentially expressed between parental strains C57BL/6J and A/J. Chromosome substitution strain 1 (CSS1) mice exhibited lower FS susceptibility and Srp9 expression than C57BL/6J mice. In vivo knockdown of brain Srp9 reduced FS susceptibility. Mice with reduced Srp9 expression and FS susceptibility, exhibited reduced hippocampal AMPA and NMDA currents. Downregulation of neuronal Srp9 reduced surface expression of AMPA receptor subunit GluA1. mTLE patients with antecedent FS had higher SRP9 expression than patients without. SRP9 promoter SNP rs12403575(G/A) was genetically associated with FS and mTLE. Interpretation: Our findings identify SRP9 as a novel FS susceptibility gene and indicate that SRP9 conveys its effects through endoplasmic reticulum (ER)-dependent synthesis and trafficking of membrane proteins, such as glutamate receptors. Discovery of this new FS gene and mechanism may provide new leads for early diagnosis and treatment of children with complex FS at risk for mTLE