Principles and Limitations of miRNA Purification and Analysis in Whole Blood Collected during Ablation Procedure from Patients with Atrial Fibrillation

Background: MicroRNA (miRNA) have the potential to be non-invasive and attractive biomarkers for a vast number of diseases and clinical conditions; however, a reliable analysis of miRNA expression in blood samples meets a number of methodological challenges. In this report, we presented and discussed, specifically, the principles and limitations of miRNA purification and analysis in blood plasma samples collected from the left atrium during an ablation procedure on patients with atrial fibrillation (AF). Materials and Methods: Consecutive patients hospitalized in the First Department of Cardiology for pulmonary vein ablation were included in this study (11 with diagnosed paroxysmal AF, 14 with persistent AF, and 5 without AF hospitalized for left-sided WPW ablation—control group). Whole blood samples were collected from the left atrium after transseptal puncture during the ablation procedure of AF patients. Analysis of the set of miRNA molecules was performed in blood plasma samples using the MIHS-113ZF-12 kit and miScript microRNA PCR Array Human Cardiovascular Disease. Results: The miRNS concentrations were in the following ranges: paroxysmal AF: 7–23.1 ng/µL; persistent AF: 4.9–66.8 ng/µL; controls: 6.3–10.6 ng/µL. The low A260/280 ratio indicated the protein contamination and the low A260/A230 absorbance ratio suggested the contamination by hydrocarbons. Spectrophotometric measurements also indicated low concentration of nucleic acids (Conclusions: Although developments in miRNA sequencing and isolation technology have improved, detection of plasma-based miRNA, low RNA content, and sequencing bias introduced during library preparation remain challenging in patients with AF. The measurement of the quantity and quality of the RNA obtained is crucial for the interpretation of an efficient RNA isolation

Temporal trends in the availability and efficacy of catheter ablation for atrial fibrillation and atrial flutter in a highly populated urban area

Background: Pulmonary vein isolation has become one of the core modalities of the rhythm control strategy in patients with atrial fibrillation (AF). Aims: The aim of the study was to analyze temporal trends in the availability and efficacy of AF and atrial flutter (AFL) catheter ablation in an urban area of Upper Silesia in Poland. Methods: The source data were obtained from the SILCARD (Silesian Cardiovascular Database) covering an adult population of 3.8 million. The final study population included patients with diagnosis code I48 referred for catheter ablation between 2006 and 2017. The data included total number of procedures, patient sex, age, comorbidities, number of hospital admissions, and mortality rate. Results: A total of 2745 patients were enrolled. The number of ablated patients increased more than 10‑fold (43 in 2006 vs 507 in 2017; P = 0.008) in the follow‑up period. The analysis showed an upward trend in the proportion of women (P = 0.02), hypertension prevalence (P = 0.004), and percentage of patients implanted (P = 0.02). A decrease was observed in the percentage of patients with stable angina (P < 0.005) and hospitalization length (P < 0.005). The all‑cause hospital readmissions rate decreased from 55.8% to 25.4% (P < 0.005). There were significant reductions in the 12‑month all‑cause mortality (2.3% in 2006 vs 0.2% in 2017; P < 0.005), stroke (2.3% in 2006 vs 0.2% in 2017; P = 0.047), and myocardial infarction rates (2.3% in 2006 vs 0.4% in 2017; P = 0.03). Conclusions: A considerable increase in the availability and efficacy of AF / AFL ablations was documented over the 12‑year follow‑up perio

Original articleCorrelation between electrical and mechanical properties of the left ventricle in patients with postinfarction ventricular tachycardia

Background: Electroanatomical mapping allows differentiation between viable and scarred myocardium. Echocardiography is widely used to assess myocardial contractility. The relationship between electrophysiological and echocardiographic assessment of left ventricular function has not yet been well established. Aim: To correlate mechanical and electrical function of the left ventricle in patients with postinfarction ventricular tachycardia and to assess clinical, echocardiographic and angiographic parameters affecting regional electrical function. Methods: In 32 patients (25 males, 64±9 years old) mean unipolar (UP) and bipolar (BP) voltages were obtained with electroanatomical mapping (CARTO system) for a 12-segment model and compared with segmental wall motion function scored as normal, hypokinetic and a- or dyskinetic. UP voltage in individual groups of segments was: 7.8±4.2 mV, 6.5±4.2 mV, 4.7±2.5 mV, pWstęp: Analiza elektroanatomicznej mapy serca pozwala na odróżnienie żywotnego miokardium od blizny. Echokardiografia jest szeroko stosowana w celu oceny kurczliwości serca. Związki pomiędzy elektrofizjologiczną a echokardiograficzną oceną funkcji lewej komory (LV) nie zostały dotąd należycie zbadane. Cel: Próba korelacji oceny mechanicznej i elektrycznej funkcji LV u chorych z pozawałowym częstoskurczem komorowym oraz ustalenie klinicznych, echokardiograficznych i angiograficznych parametrów wpływających na lokalną czynność elektryczną. Metodyka: Grupę badaną stanowiło 32 chorych (25 mężczyzn, średni wiek 64±9 lat), u których wykonano elektroanatomiczną mapę serca (system CARTO), oceniając średnią amplitudę sygnałów unipolarnych i bipolarnych dla 12 segmentów LV, scharakteryzowanych w zależności od stopnia zaburzeń kurczliwości jako segmenty prawidłowe, hipokinetyczne, akinetyczne lub dyskinetyczne. Średnia amplituda sygnałów unipolarnych dla tych grup segmentów wynosiła odpowiednio 7,8±4,2 mV, 6,5±4,2 mV i 4,7±2,5 mV,

Original articlePredictors of long-term outcome in patients with left ventricular dysfunction following coronary artery bypass grafting

Wstęp: Pomimo wielu badań poświęconych poszukiwaniu markerów zagrożenia u chorych po zawale serca z dysfunkcją lewej komory, istnieje sporo kontrowersji na ten temat. Szczególną, odrębną grupę tworzą chorzy po chirurgicznej rewaskularyzacji mięśnia sercowego. Cel: Jednoośrodkowa, prospektywna analiza przeżywalności oraz znaczenia prognostycznego danych klinicznych i nieinwazyjnych wskaźników w przewidywaniu śmiertelności ogólnej (ang. all-cause mortality, ACM) i zgonów z przyczyn sercowo-naczyniowych (ang. cardiovascular mortality, CVM) u chorych z pozawałową dysfunkcją lewej komory po chirurgicznej rewaskularyzacji mięśnia sercowego (CABG). Metody: Badana populacja obejmowała 61 osób po zawale serca [wiek 59±9 lat, 49 mężczyzn, frakcja wyrzutowa lewej komory (LVEF) 33±6%] włączanych do badania w okresie 6–12 miesięcy po CABG, a następnie obserwowanych prospektywnie przez okres 4–61 miesięcy (mediana 46). Analizowano dane demograficzne, kliniczne, w tym stosowane leki, LVEF, dyspersję repolaryzacji (QTd ł80 ms), szerokość zespołów QRS >120 ms lub obecność późnych potencjałów komorowych (LP), przedwczesne pobudzenia komorowe (PVC) ł10/godz., epizody nieutrwalonego częstoskurczu komorowego (nsVT) i parametr czasowy zmienności rytmu zatokowego SDRR Ł70 ms. Oceniano częstość wystąpienia ACM i CVM, a następnie określono znaczenie prognostyczne wymienionych wskaźników. Wyniki: Zmarło 14 chorych, w tym 10 z przyczyn sercowo-naczyniowych. Jednoczynnikowa analiza Coksa wykazała, że czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia zgonu (zarówno ACM, jak i CVM) są: niepełna rewaskularyzacja, stopień nasilenia dławicy, obecność niewydolności serca, niższa LVEF, stosowanie azotanów, naparstnicy lub diuretyków oraz obecność LP lub poszerzenie zespołu QRS. Współistnienie obniżenia LVEF Ł30% z obecnością LP lub poszerzeniem QRS powodowało istotne zwiększenie ryzyka CVM (HR=10,73, p=0,0238). W wieloczynnikowej analizie Coksa połączenie stopnia nasilenia dławicy i obniżenia LVEF cechowało się największą wartością predykcyjną dla ACM i CVM, a pozytywna i negatywna wartość przewidywania wynosiły odpowiednio: 42,9% i 95,7% oraz 50,0% i 97,9%. Wnioski: Obecność dużego stopnia dysfunkcji lewej komory w połączeniu z gorszą klasą wydolności wieńcowej u chorych z pozawałowym uszkodzeniem lewej komory leczonych CABG cechuje się największą siłą predykcyjną śmiertelności całkowitej i sercowo-naczyniowej. Wydaje się również, że obecność LP lub poszerzonych zespołów QRS u chorych z LVEF Ł30% powinna skłaniać do rozważenia potrzeby implantacji kardiowertera-defirbylatora serca. Pomimo wprowadzania nowych parametrów oceny zagrożenia zgonem, podstawowe dane kliniczne i echokardiograficzne mają nadal największe znaczenie w ocenie ryzyka u chorych z pozawałowym uszkodzeniem mięśnia sercowego po przebytym CABG. Wydaje się również, że powszechnie stosowane nieinwazyjne wskaźniki ryzyka cechują się mniejszą siłą predykcyjną u chorych po CABG leczonych beta-blokerami.Background: Prognostic significance of clinical and non-invasive risk markers in patients after surgical revascularisation remains unclear, especially in post-infarction patients with left ventricular (LV) dysfunction. Aim: The single-centre, prospective study was designed to assess survival and the predictive power of several clinical and non- -invasive risk markers of all-cause (ACM) and cardiovascular mortality (CVM) in post-CABG patients with LV dysfunction. Methods: A cohort of 61 patients (age 59±9 years, 49 males, LVEF 33±6%) 6-12 months after CABG was prospectively followed for a median of 46 months. Demographics, clinical data, medication, LVEF, QRS>120 ms or late potentials (LP) presence, QT dispersion ł80 ms, premature ventricular contractions (PVC) ł10/h, non-sustained ventricular tachycardia (nsVT), and SDNN Ł70 ms in ambulatory ECG were analysed. The ACM and CVM were evaluated. The prognostic value of analysing parameters was determined. Results: Fourteen patients died, 10 of them due to cardiovascular causes. Univariate Cox analysis showed that incomplete revascularisation, history of angina, heart failure, low LVEF, use of nitrates, digitalis or diuretics, and presence of LP or prolongation of QRS complex were predictors of poor outcome. Combination of angina and low LVEF was the best model in a multivariable Cox analysies for the prediction of both types of death. Conclusions: The present study showed that in post-CABG patients with LV dysfunction, angina class and low LVEF are the main predictors of ACM and CVM. Combination of LVEF 120 ms or LP may also be helpful in the identification of high-risk subjects. Other common non-invasive risk markers, particularly arrhythmic and autonomic, seem to lose some of their predictive power in patients after CABG and receiving beta-blocking agents

Różnicowanie arytmii z części przegrodowej drogi odpływu prawej i lewej komory na podstawie morfologii pobudzeń dodatkowych i czasu trwania ich repolaryzacji

Background: Premature ventricular beats (PVBs) and monomorphic ventricular tachycardia originating from the right ventricularoutflow tract (RVOT) are the most frequent forms of idiopathic ventricular arrhythmias, but arrhythmia originating from theleft ventricular outflow tract (LVOT) may be found in about 10% of these patients.Aim: To compare electrocardiographic (ECG) patterns and duration of repolarisation after PVBs originating from the left andright superior part of the interventricular septum which were successfully treated with radiofrequency catheter ablation.Methods: We studied 62 patients who did not receive antiarrhythmic drug treatment before ablation, including 50 patientswith RVOT arrhythmia (21 males, mean age 42 ± 14 years, left ventricular ejection fraction [LVEF] 61 ± 6%) and 12 patientswith LVOT arrhythmia (3 males, mean age 41 ± 17 years, LVEF 59 ± 9%). Pre-ablation 24-h Holter ECG recordings wereanalysed for the total number of PVBs. In addition, we evaluated ectopic beat QRS duration, prematurity index and durationof repolarisation (QT interval, JT interval and TpeakTend values uncorrected for the heart rate) based on ten random daytimePVBs during a period of stable sinus rhythm at a rate of 60–70 bpm.Results: The study groups did not differ by age, LVEF, heart rate and the number of PVBs. RVOT arrhythmia was characterisedby a lower prematurity index (0.59 ± 0.11 vs. 0.72 ± 0.09, p = 0.001) and a lower R/S ratio in leads V1–V3 (p < 0.01 foreach lead). QRS duration of right-sided PVBs was shorter compared to that of left-sided PVBs (147 ± 13 vs. 166 ± 13 ms,p = 0.002), QT and JT intervals were similar (QT: 422 ± 32 vs. 429 ± 27 ms, p = 0.35; JT: 272 ± 27 vs. 266 ± 27 ms,p = 0.31), and TpeakTend was shorter in RVOT arrhythmia (100 ± 10 vs. 110 ± 6 ms, p = 0.01). Combination of R > S inlead V3 and TpeakTend-PVB > 110 ms identified LVOT arrhythmia with a sensitivity of 75% and specificity of 96%.Conclusions: Ventricular arrhythmias originating from the left or right superior part of the interventricular septum are notonly characterised by different ECG patterns of ventricular ectopic beats but also show significant differences in the repolarisationphase.Wstęp: Najczęstszą formą idiopatycznej arytmii komorowej są pobudzenia przedwczesne (PVB) i częstoskurcze komorowewywodzące się z drogi odpływu prawej komory (RVOT). Jedynie ok. 10% tych arytmii powstaje w obrębie drogi odpływulewej komory (LVOT).Cel: Celem pracy było porównanie morfologii zespołów QRS i czasu trwania repolaryzacji PVB u chorych z arytmią wywodzącąsię z przegrodowej części LVOT oraz RVOT, u których za pomocą skutecznej ablacji potwierdzono lokalizację ogniskaekotopowego.Metody: Badaniem objęto 62 pacjentów: grupę RVOT (50 chorych, 21 mężczyzn, 42 ± 14 lat, LVEF 61 ± 6%) oraz grupę LVOT(12 chorych, 3 mężczyzn, 41 ± 17 lat, LVEF 59 ± 9%). Analizowano 12-odprowadzeniowe EKG metodą Holtera wykonywanebezpośrednio przed zabiegiem; w tym okresie nie stosowano leków antyarytmicznych. Wybierano 10 ewolucji PVB z okresudnia, w czasie stabilnego rytmu zatokowego o częstotliwości 60–70/min. Oceniano czas trwania QRS, amplitudę załamków Ri S oraz ich iloraz (R/S) w odprowadzeniach przedsercowych, wskaźnik przedwczesności oraz czas trwania repolaryzacji (QT,JT) i jej przezściennej dyspersji (TpeakTend). Pomiarów parametrów repolaryzacji dokonywano w odprowadzeniu V2 lub V3.Wyniki: Grupy nie różniły się pod względem wieku, LVEF, częstotliwości rytmu serca i liczby PVB. Arytmia RVOT charakteryzowałasię niższym wskaźnikiem przedwczesności: 0,59 ± 0,11 vs. 0,72 ± 0,09; p = 0,001 oraz niższym wskaźnikiem R/Sw V1–V3 (p < 0,01). W tej grupie zanotowano krótszy czas trwania zespołu QRS PVB (147 ± 13 vs. 166 ± 13 ms; p = 0,002)oraz czas trwania TpeakTend (100 ± 10 vs. 110 ± 6 ms; p = 0,01). Pozostałe wskaźniki repolaryzacji były podobne (QT:422 ± 32 vs. 429 ± 27 ms; p = 0,35; JT: 272 ± 27 vs. 266 ± 27 ms; p = 0,31). Obecność R > S w V3 w połączeniuz TpeakTend > 110 ms wskazuje na lewostronną lokalizację PBV z czułością 75% i swoistością 96%.Wnioski: Ocena morfologii i czasu trwania przezściennej dyspersji repolaryzacji (TpeakTend) dodatkowego pobudzeniakomorowego może być przydatna w określaniu lokalizacji prawo- lub lewokomorowej arytmii komorowej z części przegrodowejdrogi odpływu

ARTYKUŁ ORYGINALNYAblacja okrążająca żyły płucne w leczeniu migotania przedsionków: 3-letnie doświadczenia jednego ośrodka

Introduction: In patients with atrial fibrillation (AF), significantly symptomatic in particular, restoring and maintaining sinus rhythm is one of treatment strategias. Considering the limited efficacy and side effects of anti-arrhythmic agents, growing hopes are attributed to the developing techniques of percutaneous ablation. Aim: To determine the efficacy and safety of circumferential pulmonary vein ablation performed using the CARTO system in patients with paroxysmal or permanent AF. Methods: The study involved 94 patients (mean age 54 years, males 65%, structural heart disease 29.4%) with symptomatic, recurrent and AF resistant to antiarrhythmic agents (paroxysmal AF 63.8%), selected for circumferential pulmonary vein ablation with the Pappone method. Follow-up examinations were performed after 1, 3, 6, 9, and 12 months. The symptoms, ECG, 24-hour ECG monitoring and complications were recorded. Results: Mean procedure and fluoroscopy durations were 4.5 hours and 22.4 minutes respectively. The long-term follow-up ranged from 3 to 24 months, with median time of 12 months. At six months, 47.8% of patients remained free from AF, and improvement in terms of infrequent arrhythmia occurrence and low incidence of symptoms in an additional 36.7% was observed. Efficacy was lower in patients with permanent AF (12 months 90% vs 70%). Complications were seen in six (6.4%) patients: cardiac tamponade in two patients; and pericardial effusion, retroperitoneal bleeding, stroke, and pulmonary vein thrombosis each in one patient. Conclusions: Circumferential pulmonary vein ablation leads to resolution of arrhythmia or marked clinical improvement in about 75% of patients with symptomatic, resistant AF. The success rate is lower in patients with permanent rather than paroxysmal AF. As severe complications are not unlikely, the indications for such therapy must be carefully balanced.Wstęp: U chorych z migotaniem przedsionków (AF), szczególnie istotnie objawowym, przywrócenie i utrzymanie rytmu zatokowego jest jedną ze strategii leczenia. Wobec ograniczonej skuteczności leków antyarytmicznych i ich działań niepożądanych coraz większe nadzieje pokłada się w rozwijających się technikach przezskórnej ablacji. Cel: Określenie skuteczności i bezpieczeństwa ablacji okrążającej żyły płucne z użyciem systemu CARTO u chorych z napadowym lub utrwalonym AF. Metodyka: Badaniem objęto 94 chorych (średni wiek: 54 lata, mężczyźni: 65%, choroba organiczna serca: 29,4%) z objawowym, nawracającym i opornym na leki antyarytmiczne AF (napadowe AF: 63,8%) zakwalifikowanych do ablacji okrążającej żyły płucne wg metody Pappone. Badania kontrolne były prowadzone po 1, 3, 6, 9 i 12 miesiącach. Rejestrowano objawy, EKG, 24-godz. EKG i występowanie powikłań. Wyniki: Średni czas zabiegu i fluoroskopii wynosił odpowiednio 4,5 godz. i 22,4 min. Obserwacja odległa trwała od 3–24 miesięcy, mediana 12. Po 6 mies. stwierdzono eliminację AF u 47,8% chorych, a poprawę w postaci arytmii sporadycznej i skąpoobjawowej u dalszych 36,7%. Skuteczność była niższa u chorych z utrwalonym AF (12 mies. 90% vs 70%). Powikłania wystąpiły u 6 (6,4%) chorych: tamponada u 2, płyn w worku osierdziowym u 1, krwawienie zaotrzewnowe u 1, udar mózgu u 1, oraz zakrzep żyły płucnej u 1. Wnioski: Okrążająca ablacja żył płucnych pozwala na uzyskanie eliminacji arytmii lub znacznej poprawy klinicznej u ok. 75% chorych z objawowym, opornym AF – rzadziej w przypadku utrwalonego AF. Możliwe jest wystąpienie poważnych powikłań i dlatego wskazania do zabiegu muszą być bardzo wyważone