Inhibition of molecular signaling of epidermal growth factor receptor (EGFR) and its clinical potential for treating renal cell cancer

Rak nerki stanowi około 3% wszystkich rozpoznawanych nowotworów złośliwych. W okresie ostatnich 10 lat stale obserwuje się postęp w zakresie leczenia zaawansowanego i przerzutowego raka nerki. Nowe formy terapii pojawiły się w wyniku prowadzonych prac z zakresu poznania patofizjologii raka nerki na poziomie molekularnym. Wśród potencjalnych celów molekularnych, które mogą mieć znacznie kliniczne w postaci pojawienia się nowego sposobu leczenia, jest receptor naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR). Szlak sygnałowy EGFR jest istotnym elementem w powstawaniu i progresji wielu chorób nowotworowych. W przypadku raka nerki wiedza w zakresie znaczenia tego szlaku molekularnego jest niewielka i częściowo ma związek z niepowodzeniem leczenia chorych na tę chorobę nowotworową z zastosowaniem substancji blokujących EGFR, a które już stosuje się w codziennej praktyce lekarskiej, np. podczas leczenia raka jelita grubego, nowotworów głowy i szyi czy też raka piersi. W tym artykule autorzy omówili rolę szlaku sygnałowego EGFR w odniesieniu do komórek raka nerki oraz opisali wyniki prób klinicznych blokowania szlaku EGFR u chorych na raka nerki. Onkol. Prak. Klin. 2011; 7, 4: 197–207Renal cell cancer affects circa 3% of cancer patients diagnosed with malignant disease. We have seen achievements in the treatment of renal cell cancer patients in advanced or metastatic stage for more than ten years. New therapies appeared to be a result of many experimental investigations that let us know pathophysiology of renal cell cancer at the molecular levels. Among well-defined molecular targets, EGFR (epidermal growth factor receptor) seems to have a role when its blocking could provide clinical benefits to renal cell cancer patients. Molecular signaling of EGFR is a crucial factor during development and progression in many malignant diseases. Renal cell cancer is not unveiled at the molecular levels of EGFR functions, and the same limited knowledge is the indirect result of clinical trials some EGFR inhibiting agents, already useful in medical practice of patients with colorectal cancer, head and neck malignancies or breast cancer. This paper presents a role of EGFR signaling in a renal cell cancer cell, and moreover, early results in some of more advanced clinical trials have been described as well. Onkol. Prak. Klin. 2011; 7, 4: 197–20

Badania przesiewowe w kierunku raka jajnika u nosicielek mutacji genów BRCA1/BRCA2

Worldwide screening for early detection of ovarian cancer in both, the general population and the group of women at high risk for ovarian cancer, including BRCA genes mutations carriers, has proven to be ineffective. The recommended screening methods, including a pelvic examination, transvaginal ultrasound, and CA125 performed biannually, continue to fail due to their relatively low sensitivity, specificity and positive predictive value tests, as well as the fact that cancer is still detected in advanced stages (FIGO III/IV). However, proteomic techniques and the ongoing search for more sensitive and specific biomarkers to increase effectiveness of screening tests for ovarian cancer bring new hope. We reviewed the current literature on screening for ovarian cancer in BRCA genes mutations carriers.Przeprowadzone na całym świecie badania przesiewowe w kierunku wczesnego wykrywania raka jajnika (OC), zarówno w ogólnej populacji kobiet jak i w grupie o wysokim ryzyku zachorowania na OC, w tym nosicielek mutacji genów BRCA, okazały się nieskuteczne. Rekomendowane dwa razy w roku badanie ginekologiczne, przezpochwowe badanie USG (USGTV) i oznaczanie stężenia markera CA125 nadal zawodzą, z powodu stosunkowo niskiej czułości, swoistości i pozytywnej wartości predykcyjnej (ang. positive predictive value, PPV) testów oraz faktu, że nowotwory wykrywane są ciągle w stadiach zaawansowanych (FIGO III/IV). Tym niemniej, duże nadzieje pokłada się w badaniach proteomicznych i poszukiwaniu nowych, bardziej czułych i swoistych biomarkerów jako potencjalnych testów, które zwiększą efektywność badań przesiewowych. W prezentowanej pracy dokonano przeglądu aktualnego piśmiennictwa dotyczącego badań przesiewowych w kierunku OC u nosicielek mutacji genów BRCA

Surgical treatment in ovarian cancer prevention in carriers of the BRCA1/BRCA2 mutation

Ovarian cancer remains to be a real challenge in spite of considerable progress in many areas of modern medicine. The use of genetic testing for detecting mutations of the BRCA genes has been offering clinical scrutiny between mutated versions of the BRCA genes and higher risk of both breast and ovarian cancer. A population survey is a method of choice to find out more efficient screening management in order to identify cancer patients who further will be treated effectively early. A review of literature on surgical PBSO (prophylactic bilateral salpingooophorectomy) in the BRCA genes mutations carriers with focus on preventive results against morbidity of ovarian cancer has been presented in the article

Surowiczy piaszczakorak otrzewnej o agresywnym przebiegu: opis przypadku i przeglad literatury

Abstract Background. Primary serous peritoneal psammocarcinoma (PSPP) is a rare variant of serous carcinoma characterized by massive psammoma body formation and low-grade cytological features. Patients with serous psammocarcinoma have a protracted clinical course and relatively favourable prognosis, although a more aggressive course of PSPP may occur. Case presentation: A 52-year-old woman suffering from abdominal pain with ascites and serum CA-125 level substantially elevated underwent an exploratory laparoscopy which revealed bulk disease. The pathology report detected PPSP at the FIGO stage IIIC. The patient received neoadjuvant chemotherapy (3 courses of paclitaxel / pegylated liposomal doxorubicin / carboplatin). Optimal interval debulking surgery was performed as the next step, followed by three courses of adjuvant chemotherapy (paclitaxel / carboplatin). Due to the fact that the patient had residual disease, at the second-look surgery she received consolidation therapy with intraperitoneal and intravenous chemotherapy carboplatin. Eight months after the completion of treatment the patient developed disease recurrence in the peritoneum. Palliative surgery (enterostomy) was performed. Furthermore, the patient received two lines of chemotherapy consisting of cyclophosphamide / cisplatin and then gemcitabine. After twenty five months she developed brain metastases, treated with palliative radiotherapy. The patient died twenty eight months since her primary presentation of PSPP. Conclusion: PSPP is an infrequent variant of epithelial cancer with favourable prognosis. The disease may, however, take a more aggressive course. Thus, an aggressive therapy is required to postpone the progression.Streszczenie Pierwotny surowiczy piaszczakorak otrzewnej (PSPSP) jest rzadką odmianą raka surowiczego, charakteryzujący się obecnością licznych ciałek piaszczakowatych oraz niską złośliwością histologiczną. Chore mają względnie korzystne rokowanie, chociaż zdarza się przebieg bardziej agresywny tak jak w prezentowanej pracy. Opis przypadku: Chora lat 52 uskarżająca się na bole brzucha, z cechami wodobrzusza w badaniach obrazowych i znacznie podwyższonym markerem CA 125 została poddana zwiadowczej laparoskopii. Podczas operacji stwierdzono zaawansowaną chorobę nowotworową w jamie brzusznej przy niezmienionych przydatkach. W badaniu histopatologicznym rozpoznano PPSP. W zestawieniu z danymi klinicznymi zaawansowanie określono na IIIC wg klasyfikacji FIGO. Chorą zakwalifikowano do neoadjuwantowej chemioterapii (3 kursy Paklitaksel/ Pegylowana Liposomalna Doxorubicyna/Karboplatyna) a następnie poddano odroczonej optymalnej operacji cytoredukcyjnej, po której zastosowano 3 cykle adjuwantowej chemioterapii (Paklitaksel/ Karboplatyna). W związku z obecnością minimalnej choroby resztkowej stwierdzonej w trakcie operacji drugiego wglądu, zakwalifikowano pacjentkę do monoterapii karboplatyną (3 cykle) podawaną dootrzewnowo i dożylnie. Po ośmiu miesiącach od zakończenia chemioterapii stwierdzono nawrot choroby nowotworowej w otrzewnej. Z powodu niedrożności przewodu pokarmowego przeprowadzono paliatywną operację z wyłonieniem stomii na jelicie grubym. Po zabiegu pacjentka otrzymała dwie linie chemioterapii według schematu Cyklofosfamid/ Cisplatyna, następnie monoterapię Gemcytabiną. Po 25 miesiącach od rozpoznania PSPP chorą poddano paliatywnej radioterapii z powodu zmian przerzutowych do mózgu. Pacjentka zmarła 28 miesięcy po zdiagnozowaniu PSPP. PSPP jest rzadkim podtypem nowotworów nabłonkowych o względnie korzystnym rokowaniu. Choroba ta może mieć jednak agresywny przebieg tak, jak opisano w tej pracy i chorzy ci mogą wymagać intensyfikacji leczenia

Udział białek szlaku niedokrwistości Fanconiego w patofizjologii raka jajnika

We reviewed the literature on the relationship between the Fanconi anemia pathway (FA) and response to chemotherapy in patients with ovarian cancer. Despite continuous developments in medicine, ovarian cancer remains a challenge for both, physicians and researchers seeking ways to achieve better results of chemotherapy combined with other targeted therapies. Clinically relevant resistance to chemotherapy is a major problem in treating ovarian cancer. Researchers continue to investigate mechanisms responsible for drug resistance in order to develop better therapeutic methods against ovarian cancer. Among the resistance mechanisms, defects in DNA repair, including the FA pathway, may be important in increasing the sensitivity of ovarian cancer cells to chemotherapy agents at the clinical level. A growing number of data has shown that disruption of the FA genes may be a useful predictor of OC sensitivity to chemotherapy agents whose activity is based on DNA crosslinking mechanisms..W prezentowanej pracy dokonano przeglądu literatury odnośnie związku pomiędzy białkami szlaku niedokrwistości Fanconiego (FA) a odpowiedzią na leczenie chemiczne chorych na raka jajnika (OC). Pomimo nieustannego rozwoju medycyny OC ciągle pozostaje wyzwaniem zarówno dla lekarzy jak i badaczy poszukujących coraz to lepszych rozwiązań farmakologicznych w terapii przeciwnowotworowej. Dużym problem w leczeniu OC jest pojawiająca się w trakcie terapii oporność na stosowane cytostatyki. Badacze cały czas próbują poznać mechanizmy odpowiedzialne za lekooporność komórek nowotworowych aby móc w przyszłości stworzyć leki, które ponownie uwrażliwią komórki nowotworowe na cytostatyki. Nieprawidłowości w naprawie DNA, w tym uszkodzenia białek szlaku FA, mogą być możliwymi mechanizmami niestabilności genomowej w nowotworach i mogą być odpowiedzialne za nadwrażliwość komórek nowotworowych na działanie chemioterapeutyków. Wyniki badań wskazują, że uszkodzenia genów FA mogą być brane pod uwagę jako użyteczny czynnik predykcyjny w OC (wskaźnik wrażliwości na zastosowana chemioterapię opartą na lekach cytostatycznych tworzących wiązania krzyżowe DNA)

CA 125 regression after two cycles of neoadjuvant chemiotherapy as prognostic factor in patients with advanced ovarian cancer and primary peritoneal serous cancer who underwent interval surgical cytoreduction

Abstract Objectives: The aim of our study was to assess the prognostic role of CA 125 regression during neoadjuvant chemotherapy (NAC) in patients with ovarian cancer (OC) or primary peritoneal serous carcinoma (PPSC) that underwent interval debulking surgery (IOC). Material and methods: Thirty one patients with advanced OC or PPSC (FIGO stage IIIC and IV) who underwent initial exploratory surgery, followed by NAC containing platinum analogs, have been analyzed, retrospectively. We have used a regression coefficient (RCA 125), which was calculated as following: log10 (CA 125 level measured after two cycles of NAC/ baseline CA 125) for statistical analysis. The median value of RCA 125 reached -0.788 and has been used to dichotomize. Optimal IOC has been performed in 67.74% (21/31) patients, suboptimal in 25.81% (8/31) patients and 6.45% (2/31) of patients did not undergo IOC due to the progression of the disease. Results: We have noted significant correspondence between time to progression and RCA 125 in univariate analysis, which we have also confirmed in multivariate analysis (HR 0.27; 95%CI, 0.15-0.96; p=0.0118). Similarly, we have observed significant relationship between overall survival, RCA 125 and extension IOC in univariate analysis. Multivariate analysis confirmed that RCA 125 was independent prognostic factor, HR-0.18 (95%CI, 0.07-0.56; p=0.004). In case of patients with high RCA 125, a greater rate of optimal debulking cytoreduction (p=0.0278, U=50.0) has been observed. Conclusions: RCA 125 after two courses of NAC appears to be an important prognostic factor in patients with OC or PPSC, who underwent IOC. High RCA125 during NAC seems to be a good predictive factor in order to achieve optimal IOC