Fabrication of a 3D Printing Definitive Obturator Prosthesis: a Clinical Report

Uvod: Dostignuća digitalne tehnologije u slikovnim prikazima i proizvodnim procesima omogućila su kliničarima nove terapijske mogućnosti. Tako se stereolitografijom (SLA) jednostavno, predvidivo i precizno rekonstruiraju prirođeni i stečeni tkivni defekti. Prikaz slučaja: Na pregled je došao šezdesetpetogodišnji pacijent s karcinomom pločastih stanica lijevoga maksilarnog sinusa. Upućen je na obostranu maksilektomiju, a planom terapije bila je predviđena izrada potpune gornje proteze s opturatorom. Za 3D ispis plastičnog modela defekta korišteni su CT snimka i 3D softver za planiranje. Najprije je bio izrađen voštani predložak opturatora koji je služio za izradu silikonskoga. Konačni otisak uzet je s intraoralno pozicioniranim predloškom opturatora. Radni model je udvostručen i novi je odljev uložen u kivetu. Nakon što je kiveta otvorena, vosak je uklonjen i stvoren je prostor s unutarnje strane opturatora. Transparentna zagrijana polimerizirajuća akrilatna smola na unutarnjem dijelu opturatora poslužila je da bi se poboljšala retencija između akrilatne baze proteze i silikonskog materijala za mekano podlaganje. Pacijent je šest mjeseci dolazio na redovite kontrole. Proteza se prema potrebi podlaže u ordinaciji. Zaključak: Pacijenti nakon maksilofacijalnih kirurških zahvata mogu imati poslijeoperacijske komplikacije, poput trizmusa i boli. U ovom slučaju bio je osiguran precizan protetički rad zahvaljujući kombinaciji digitalne tehnologije i konvencionalnih tehnika.Introduction: Digital technologies related to imaging and manufacturing provide the clinician with a wide variety of treatment options. Stereolithography (SLA) offers a simple and predictable way for an accurate reconstruction of congenital or acquired defects. Clinical case: A 65-years old cancer patient with non- keratinized squamous cell carcinoma of left maxillary sinus came for a prosthetic clinical evaluation. A bilateral maxillectomy was performed and the treatment plan included definite obturator prosthesis for the upper arch. CT data and 3D planning software were used to create a 3D printing plastic model of the defect. A wax pattern of the hollow bulb was fabricated and cured with heatcured silicone soft liner. A final impression was obtained with the hollow bulb placed intraorally. The master cast was duplicated and the new cast was invested and reflasked. The flasks were opened, wax was boiled out and some space was created in the internal part of the obturator. Transparent heat cured acrylic resin was sandwiched with, at the inner part of the bulb, improving the retention between the acrylic denture base and the silicone based soft lining material. The patient was then placed on a 6-month recall. The five-year follow up consists of a chair side relining, when needed, of the definite removable prostheses. Conclusion: Maxillofacial surgery patients may develop postoperative complications such as trismus and pain. In these cases, the combination of digital technology and conventional techniques provide an accurate prosthetic restoration

Proliferation, adherence and penetration of Candida blastoconidia in novel silicone soft denture lining materials

Aim of the study: Knowledge on the quantification of the number as well as the retention and adhesion of Candida albicans blastoconidia on silicone denture liners is limited. Thus, the aim of this in vitro study was to explore the adherence of C. albicans to the surface of five long-term silicone-based soft denture lining materials, using artificial and human saliva. Materials and methods: A total of 50 specimens (10×10×3 mm) of five long- term resilient liners [Molloplast B (MB); GC Reline Soft (GCRS); Elite Soft Relining (ESR); Tokuyama Sofreliner S (TSS); Ufigel SC (USC)], bonded to a computer-aided design and computer-aided manufacturing denture base, were prepared. The specimens were inoculated and incubated in artificial saliva for 1 and 24 hours with a standardized (2.8×106 cfu/ml) C. albicans suspension and in natural saliva over a period up to 3 weeks. At the end of the incubation period, the specimens were stained with acridine orange and observed using fluorescence microscopy.Results: After 1 hour, in 24 hours and 3 weeks, MB demonstrated significantly earlier adherence of C. albicans cells and higher change compared to the other chairside materials, where the mean number of cells also increased in the frontal parts after 24 hours. ESR had significant higher mean number of blastoconidia compared to TSS, p=0.006 and GCRS, p < 0.001 materials at 3 weeks. No other differences were observed between the other materials.Regarding the rate of C. albicans proliferation from 1 to 24 hours immersion in artificial saliva, there was an increase in all materials (Molloplast B, p < 0.001; GC Reline Soft, p=0.220; Elite Soft Relining, p=0.032; Tokuyama Sofreliner S, p=0.001; Ufigel SC, p=0.001). The Ufigel Sc showed a significant 2.5-fold increase at 24 hours and significantly higher change compared to TSS and GCRS materials at 3 weeks immersed in natural saliva. Regarding the mean number of C. albicans blastoconidia between the two parts at 3 weeks within the materials, the frontal part of MB and ESR demonstrated greater change compared to the lateral part (p=0.024 and p=0.007 respectively), while the frontal part of TSS, p=0.010 indicated lower change compared to the lateral part.Conclusions: Long-term silicone denture liners accumulated a significant amount of C. albicans blastoconidia in their frontal and lateral part. Their coverage by C. albicans cells increases progressively over time and raises clinical concerns.Σκοπός της μελέτης: Η γνώση που αφορά την ποσοτικοποίηση του αριθμού των βλαστοκονιδίων Candida albicans που προσκολλώνται στην επιφάνεια των σιλικονούχων μαλακών επιστρωμάτων, είναι περιορισμένη. Ο στόχος αυτής της εργαστηριακής μελέτης ήταν να παρατηρήσει την προσκόλληση του ζυμομύκητα C. albicans στην επιφάνεια 5 μακράς διαρκείας σιλικονούχων μαλακών επιστρωμάτων, χρησιμοποιώντας τεχνητό και ανθρώπινο σάλιο.Υλικά και μέθοδος: Πενήντα (50) δοκίμια (διαστάσεων 10×10×3 mm) κατασκευάστηκαν από την συγκόλληση 5 μακράς διαρκείας σιλικονούχων μαλακών επιστρωμάτων [Molloplast B (MB); GC Reline Soft (GCRS); Elite Soft Relining (ESR); Tokuyama Sofreliner S (TSS); Ufigel SC (USC)], σε βάσεις οδοντοστοιχιών, που προήλθαν εφαρμόζοντας ψηφιακές μεθόδους (CAD/CAM). Τα δοκίμια ομογενοποιήθηκαν και επωάστηκαν σε τεχνητό σάλιο με αποικίες C. albicans, για 1 ώρα και 24 ώρες. Εν συνεχεία, το εναιώρημα φυγοκεντρήθηκε και φωτομετρήθηκε ώστε να έχει συγκεκριμένη οπτική πυκνότητα (2.8×106 cfu/ml) μετά την επώαση του σε φυσικό σάλιο για 3 εβδομάδες. Μετά την ολοκλήρωση της επώασης, τα δείγματα βάφτηκαν με χρωστική acridine orange και μελετήθηκαν με φθορίζων μικροσκόπιο.Αποτελέσματα: Παρατηρήθηκε πρώιμη προσκόλληση και μεγαλύτερη στατιστικά αύξηση του αριθμού των ζυμομυκήτων C. albicans στο MB, σε σχέση με τα υπόλοιπα σιλικονούχα μαλακά επιστρώματα για χρήση στο οδοντιατρείο, στις μετρήσεις που πραγματοποιήθηκαν στη 1 ώρα, στις 24 ώρες και στις 3 εβδομάδες. Ο μέσος όρος των βλαστοκονιδίων του ζυμομύκητα C. albicans αυξήθηκε στην πρόσθια επιφάνεια, μετά τις πρώτες 24 ώρες εμβάπτισης σε τεχνητό σάλιο. Το υλικό ESR εμφάνισε σημαντικά μεγαλύτερο μέσο αριθμό βλαστοκονιδίων, σε σχέση με το TSS, p=0.006 and GCRS, p < 0.001 μετά από 3 εβδομάδες εμβάπτισης. Δεν παρατηρήθηκαν άλλες αλλαγές μεταξύ των υλικών.Όσον αφορά τον ρυθμό αποικισμού των υλικών από τον ζυμομύκητα C. albicans μεταξύ 1 και 24 ωρών εμβάπτισης σε τεχνητό σάλιο, σημειώθηκε αύξηση σε όλα τα υλικά (Molloplast B, p < 0.001; GC Reline Soft, p=0.220; Elite Soft Relining, p =0.032; Tokuyama Sofreliner, S, p=0.001; Ufigel SC, p=0.001). Το Ufigel SC σημείωσε 2.5 φορές μεγαλύτερη αλλαγή στις 24 ώρες και στατιστικώς σημαντική αύξηση σε σχέση με τα υλικά TSS and GCRS στις 3 εβδομάδες εμβάπτισης σε φυσικό σάλιο. Τρεις εβδομάδες μετά την εμβάπτισή τους σε φυσικό σάλιο, εξετάζοντας τον μέσο αριθμό βλαστοκονιδίων C. albicans μεταξύ των 2 υλικών στα δοκίμια, οι πρόσθιες επιφάνειες των MB και ESR κατέδειξαν σημαντικά μεγαλύτερη αλλαγή, σε σχέση με την πλαϊνή τους επιφάνεια (p=0.024 και p=0.007 αντίστοιχα), ενώ η πρόσθια επιφάνεια του TSS, p=0.010 σημείωσε την μικρότερη αλλαγή, σε σχέση με την πλαϊνή επιφάνειά του.Συμπεράσματα: Στην πρόσθια και πλαϊνή επιφάνεια όλων των μακράς διαρκείας σιλικονούχων μαλακών επιστρωμάτων που χρησιμοποιήθηκαν, παρατηρήθηκε σταδιακά σημαντική αύξηση της ποσότητας των C. albicans βλαστοκονιδίων. Η κάλυψη των προσθετικών αυτών υλικών από το ζυμομύκητα C. albicans, που αυξάνεται ποσοτικά μέσα στον χρόνο, δημιουργεί κλινικούς προβληματισμούς

Fabrication of a 3D Printing Definitive Obturator Prosthesis: a Clinical Report

Introduction: Digital technologies related to imaging and manufacturing provide the clinician with a wide variety of treatment options. Stereolithography (SLA) offers a simple and predictable way for an accurate reconstruction of congenital or acquired defects. Clinical case: A 65-years old cancer patient with non-keratinized squamous cell carcinoma of left maxillary sinus came for a prosthetic clinical evaluation. A bilateral maxillectomy was performed and the treatment plan included definite obturator prosthesis for the upper arch. CT data and 3D planning software were used to create a 3D printing plastic model of the defect. A wax pattern of the hollow bulb was fabricated and cured with heatcured silicone soft liner. A final impression was obtained with the hollow bulb placed intraorally. The master cast was duplicated and the new cast was invested and reflasked. The flasks were opened, wax was boiled out and some space was created in the internal part of the obturator. Transparent heat cured acrylic resin was sandwiched with, at the inner part of the bulb, improving the retention between the acrylic denture base and the silicone based soft lining material. The patient was then placed on a 6-month recall. The five-year follow up consists of a chair side relining, when needed, of the definite removable prostheses. Conclusion: Maxillofacial surgery patients may develop postoperative complications such as trismus and pain. In these cases, the combination of digital technology and conventional techniques provide an accurate prosthetic restoration