Periprocedural checklist in the catheterisation laboratory is associated with decreased rate of treatment complications

Wstęp: Współczesne oddziały kardiologii wyposażone w pracownię hemodynamiki i elektroterapii muszą stawić czoła rosnącym wymaganiom związanym z dynamicznym rozwojem zarówno procedur przezskórnych, jak i elektrofizjologicznych, które wiążą się z ryzykiem wystąpienia wielu komplikacji. Cel: Celem badania była ocena skuteczności i zasadności wprowadzenia karty bezpieczeństwa okołozabiegowego w prewencji niekorzystnych zdarzeń wśród pacjentów poddanych planowej inwazyjnej diagnostyce i leczeniu. Metody: Przeanalizowano dane 2064 pacjentów skierowanych do leczenia w okresie od maja 2011 r. do sierpnia 2012 r. Chorzy, którzy byli hospitalizowani bez inwazyjnej diagnostyki lub leczenia, nie zostali włączeni do badania. Pacjentów podzielono na dwie grupy: grupę kontrolną — 1011 chorych poddanych inwazyjnej diagnostyce i terapii przed wprowadzeniem okołozabiegowej karty bezpieczeństwa; grupę badaną — 1053 chorych poddanych inwazyjnej diagnostyce i terapii po wprowadzeniu okołozabiegowej karty bezpieczeństwa. W badanych grupach przeanalizowano występowanie niekorzystnych zdarzeń związanych z hospitalizacją i wykonanymi procedurami. Przeprowadzono również subiektywną analizę karty bezpieczeństwa przez zespół medyczny na podstawie anonimowego kwestionariusza. Wyniki: Wyjściowa charakterystyka między badanymi grupami była porównywalna, z wyjątkiem wyższego odsetka stabilnej choroby wieńcowej (50,7% vs. 39,6%; p ≤ 0,001) oraz zabiegów elektrofizjologicznych w grupie kontrolnej. Wprowadzenie karty bezpieczeństwa miało korzystny wpływ na zredukowanie niekorzystnych zdarzeń sercowo-naczyniowych (6,8% vs. 3,9%; p = 0,004), zwłaszcza krwawień (2,3% vs. 0,3%; p < 0,001). W analizie wieloczynnikowej brak okołozabiegowej karty bezpieczeństwa był niezależnym czynnikiem wpływającym na wystąpienie niekorzystnych zdarzeń sercowo-naczyniowych (OR = 2,97; 95% CI 1,60–5,53; p = 0,001). Subiektywna ocena opinii personelu medycznego pokazała, że wprowadzenie karty bezpieczeństwa koreluje z poprawą zdolności komunikacyjnych, organizacją pracy, zapobieganiem występowania błędów medycznych i zredukowanej liczby kompilacji związanych z przeprowadzonymi zabiegami. Wnioski: Wprowadzenie okołozabiegowej karty bezpieczeństwa wiązało się z istotną redukcją niekorzystnych zdarzeń sercowo-naczyniowych wśród pacjentów poddanych zabiegom inwazyjnym. Miała także pozytywny wpływ na komunikację w zespole, organizację i jakość leczenia w opinii personelu medycznego.Background: Interventional cardiology and electrophysiology are disciplines with a growing number of complex procedures, which are exposed to the occurrence of many complications. Aim: To assess efficacy and legitimacy of the periprocedural checklist in prevention of cardiovascular adverse events, in elective patients undergoing invasive diagnostic and treatment. Methods: A total of 2064 patients directed to treatment in the catheterisation laboratory between May 2011 to August 2012 were analysed. Patients who were hospitalised without invasive diagnostics and treatment were not included in the study. Patients were divided into two groups: a control group — 1011 patients with invasive diagnostics and treatment before introduction of periprocedural checklist; and an intervention group — 1053 patients with invasive diagnostics and treatment after introduction of periprocedural checklist. We analysed the studied groups, assessing adverse events associated with hospitalisation and performed procedures. We also conducted subjective evaluation of checklists by medical staff on the basis of a questionnaire. Results: Baseline characteristics between the studied groups were comparable except for a higher rate of stable coronary artery disease (50.7% vs. 39.6%, p £ 0.001) and electrophysiology procedures in the control group. Implementation of a checklist was favourable in cases of decreased adverse events (6.8% vs. 3.9%, p = 0.004) especially bleedings (2.3% vs. 0.3%, p < 0.001). Multivariate analysis confirmed that lack of a periprocedural checklist during hospitalisation was an independent factor associated with a higher rate of adverse events (OR = 2.97, 95% CI 1.60–5.53, p = 0.001). Subjective evaluation of medical staff opinions showed that implementation of a checklist seems to be associated with improved communication skills, work organisation, prevention of the occurrence of medical errors, and reduced rate of complications associated with procedures. Conclusions: Introduction of a periprocedural checklist was associated with significant reduction of adverse events among patients undergoing invasive procedures. It also showed a positive influence on team communication, and organisation and quality of treatment, according to the opinions of medical staff

Position of the Polish Cardiac Society on therapeutic targets for LDL cholesterol concentrations in secondary prevention of myocardial infarctions

Cardiovascular diseases account for 43% of deaths in Poland. The COVID-19 pandemic increased the number of cardiovascular deaths by as much as 16.7%. Lipid metabolism disorders are observed in about 20 million Poles. Lipid disorders are usually asymptomatic, they cause a significant increase in the risk of cardiovascular diseases. Up to 20% of patients who experience an acute coronary syndrome (ACS) may experience a recurrence of a cardiovascular event within a year, and up to 40% of these patients may be re-hospitalized. Within 5 years after a myocardial infarction, 18% of patients suffer a second ACS and 13% have got a stroke. Lipid-lowering therapy is an extremely important element of comprehensive management, both in primary and secondary prevention, and its main goal is to prevent or extend the time to the onset of heart or vascular disease and reduce the risk of cardiovascular events. A patient with a history of ACS belongs to the group of a very high risk of a cardiovascular event due to atherosclerosis. In this group of patients, low-density lipoprotein cholesterol levels should be aimed below 55 mg/dl (1.4 mmol/l). Many scientific guidelines define the extreme risk group, which includes not only patients with two cardiovascular events within two years, but also patients with a history of ACS and additional clinical factors: peripheral vascular disease, multivessel disease (multilevel atherosclerosis), or multivessel coronary disease, or familial hypercholesterolemia, or diabetes with at least one additional risk factor: elevated Lp(a) >50 mg/dl or hsCRP >3 mg/l, or chronic kidney disease (eGFR <60 ml/min/1.73 m2). In this group of patients, the LDL-C level should be aimed at below 40 mg/dl (1.0 mmol/l). Achieving therapeutic goals in patients after ACS should occur as soon as possible. For this purpose, a high-dose potent statin should be added to the therapy at the time of diagnosis, and ezetimibe should be added if the goal is not achieved after 4–6 weeks. Combination therapy may be considered in selected patients from the beginning. After 4–6 weeks of combination therapy, if the goal is still not achieved, adding a proprotein convertase subtilisin/kexin type 9 protein inhibitor or inclisiran should be considered. In order to increase compliance with the recommendations, Polish Cardiac Society and Polish Lipid Society propose to attach in the patient’s discharge letter a statement clearly specifying what drugs should be used and what LDL-C values should be achieved. It is necessary to cooperate between the patient and the doctor, to follow the recommendations and take medicines regularly, to achieve and maintain therapeutic goals

A practical approach to the ESC 2022 cardio-oncology guidelines. Comments by a team of experts: cardiologists and oncologists

The 2022 European Society of Cardiology (ESC) guidelines [1] are a comprehensive document, prepared jointly by experts in cardiology and oncology. In the case of an oncological patient, it is necessary to individualize care in relation to the cardiological condition, the stage of the cancer and the type of potential anti-cancer therapy. Cardiac care optimisation should be undertaken before the start of oncological therapy, and continued during oncological therapy, as well as long-term after its completion [2]. The published ESC Guidelines were supplemented with a practical comments of a team of polish cardiology and oncology experts

Patogeneza, charakterystyka kliniczna oraz rokowanie pacjentów z zawałem serca bez istotnych zwężeń w tętnicach wieńcowych

Wśród pacjentów hospitalizowanych z powodu zawału serca u 1–12% chorych w badaniu angiograficznym nie stwierdza się istotnych zwężeń tętnic wieńcowych. Pacjenci ci są młodsi od osób z zawałem serca, u których zdiagnozowano istotne zwężenie lub okluzję tętnicy wieńcowej. Rzadziej chorują na nadciśnienie tętnicze, hipercholesterolemię, otyłość czy cukrzycę. Średnia wartość frakcji wyrzutowej w tej grupie chorych jest wyższa. Patomechanizm zawału serca z prawidłowym obrazem tętnic wieńcowych nie został jednoznacznie określony. Jako możliwe przyczyny wymienia się: skurcz naczynia, zakrzep ulegający spontanicznej lizie, zapalenie mięśnia sercowego, uszkodzenie śródbłonka, kardiologiczny zespół X, zator, stany nadkrzepliwości i inne. Podstawą leczenia zawału serca bez istotnych zwężeń w tętnicach wieńcowych jest farmakoterapia. Stosuje się leki przeciwpłytkowe, przeciwbólowe, przeciwkrzepliwe, β-adrenolityczne lub antagonistów wapnia, nitraty, statyny, inhibitory konwertazy angiotensyny lub antagonistów receptora angiontensynowego. Rokowanie w omawianej grupie pacjentów jest bardzo dobre. Rzadko pojawiają się złośliwe arytmie, niewydolność serca czy powtórny zawał

Stanowisko ekspertów Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego dotyczące celów terapeutycznych w zakresie stężeń cholesterolu frakcji LDL w prewencji wtórnej zawałów serca

Choroby układu sercowo-naczyniowego stanowią przyczynę 43% zgonów w Polsce. Pandemia COVID-19 zwiększyła liczbę zgonów z przyczyn sercowo-naczyniowych aż o 16,7%. Zaburzenia gospodarki lipidowej obserwowane są u około 20 milionów Polaków. Przebiegając bezobjawowo, powodują znaczne zwiększenie ryzyka wystąpienia chorób układu sercowo-naczyniowego. U 20% pacjentów, u których wystąpił ostry zespół wieńcowy, może pojawić się ponowne zdarzenie sercowo-naczyniowe w ciągu roku, a ponowna hospitalizacja może dotyczyć nawet 40% pacjentów z tej grupy. W ciągu 5 lat po zawale serca 18% pacjentów doznaje ponownego zawału, a 13% udaru mózgu. Leczenie hipolipemizujące stanowi niezwykle istotny element kompleksowego postępowania zarówno w prewencji pierwotnej, jak i wtórnej, a jego głównym celem jest zapobieganie lub wydłużenie czasu do pojawienia się choroby serca i naczyń oraz zmniejszenie ryzyka wystąpienia incydentów sercowo-naczyniowych. Chory po przebytym ostrym zespole wieńcowym (OZW) należy do grupy bardzo wysokiego ryzyka wystąpienia zdarzenia sercowo-naczyniowego na podłożu miażdżycy. W tej grupie chorych należy dążyć do osiągnięcia stężenia cholesterolu frakcji lipoprotein o wysokiej gęstości (LDL-C) poniżej 55 mg/dl (1,4 mmol/l). Wiele wytycznych definiuje grupę ekstremalnego ryzyka, do której należą nie tylko pacjenci po dwóch epizodach naczyniowych w ciągu dwóch lat, ale także pacjenci po przebyciu OZW z chorobą naczyń obwodowych lub chorobą wielołożyskową (miażdżyca wielopoziomowa) lub wielonaczyniową chorobą wieńcową, rodzinną hipercholesterolemią, cukrzycą i co najmniej jednym dodatkowym czynnikiem ryzyka: podwyższonym stężeniem lipoproteiny a > 50 mg/dl lub białka C-reaktywnego oznaczanego metodą o dużej czułości > 3 mg/l, lub przewlekłą chorobą nerek (eGFR < 60 ml/min/1,73 m2). W tej grupie chorych należy dążyć do osiągnięcia stężenia LDL-C poniżej 40 mg/dl (1,0 mmol/l). Osiąganie celów terapeutycznych u chorych po OZW powinno następować jak najszybciej. W tym celu należy w momencie rozpoznania włączyć do terapii silnie działającą statynę w dużej dawce i w przypadku nieosiągnięcia celu po 4–6 tygodniach dołączenie ezetymibu. Terapię skojarzoną można rozważyć u wybranych pacjentów od samego początku. Po 4–6 tygodniach leczenia skojarzonego, jeżeli w dalszym ciągu nie osiągnięto celu, należy rozważyć dołączenie inhibitora białka PCSK9 lub inklisiranu. W celu zwiększenia przestrzegania zaleceń Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego i Polskiego Towarzystwa Lipidologicznego proponuje się zapisy w karcie wypisowej pacjenta po zawale mięśnia sercowego, jasno określające, jakie leki powinny być stosowane i jakie wartości LDL-C należy osiągnąć. Konieczna jest współpraca pomiędzy pacjentem a lekarzem, stosowanie się do zaleceń i regularne przyjmowanie leków, aby osiągnąć i utrzymać cele terapeutyczne

Komentarze zespołu ekspertów — kardiologów i onkologów do wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego 2022 dotyczących kardioonkologii

Dynamiczny rozwój różnych terapii onkologicznych skutkuje wzrostem odsetka wyleczeń, a nawet zaawansowany nowotwór można ustabilizować, co pozwala na poprawę przeżywalności przez miesiące lub lata, zwiększając tym samym populację pacjentów onkologicznych. W populacji chorych na nowotwory wśród różnych chorób współistniejących choroby układu sercowo-naczyniowego stanowią rosnący problem kliniczny o istotnym wpływie na przeżycie. Co więcej, lista potencjalnie kardiotoksycznych leków przeciwnowotworowych stale się powiększa, dlatego nadzór nad układem sercowo-naczyniowym jest konieczny przed (unikając opóźnień w leczeniu raka), w trakcie, a nawet po skutecznej terapii przeciwnowotworowej. Dlatego też, aby rozwiązać złożone problemy związane z rakiem i chorobami układu krążenia, kardioonkologia rozwinęła się jako nowa dziedzina medycyny. W niedawno opublikowanych wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego 2022 dotyczących kardioonkologii przedstawiono zwięzły, ale bardzo jasny opis, który powinien ułatwić pracownikom służby zdrowia podejmowanie decyzji w ich praktyce. Zaprezentowane wytyczne zostały uzupełnione komentarzami zespołu polskich ekspertów — kardiologów i onkologów, co wydaje się wnosić dodatkowe praktyczne informacje

European Heart Rhythm Association (EHRA) international consensus document on how to prevent, diagnose, and treat cardiac implantable electronic device infections - Endorsed by the Heart Rhythm Society (HRS), the Asia Pacific Heart Rhythm Society (APHRS), the Latin American Heart Rhythm Society (LAHRS), International Society for Cardiovascular Infectious Diseases (ISCVID) and the European Society of Clinical Microbiology and Infectious Diseases (ESCMID) in collaboration with the European Association for Cardio-Thoracic Surgery (EACTS)

Pacemakers, implantable cardiac defibrillators, and cardiac resynchronization therapy devices are potentially life-saving treatments for a number of cardiac conditions, but are not without risk. Most concerning is the risk of a cardiac implantable electronic device (CIED) infection, which is associated with significant morbidity, increased hospitalizations, reduced survival, and increased healthcare costs. Recommended preventive strategies such as administration of intravenous antibiotics before implantation are well recognized. Uncertainties have remained about the role of various preventive, diagnostic, and treatment measures such as skin antiseptics, pocket antibiotic solutions, anti-bacterial envelopes, prolonged antibiotics post-implantation, and others. Guidance on whether to use novel device alternatives expected to be less prone to infections and novel oral anticoagulants is also limited, as are definitions on minimum quality requirements for centres and operators and volumes. Moreover, an international consensus document on management of CIED infections is lacking. The recognition of these issues, the dissemination of results from important randomized trials focusing on prevention of CIED infections, and observed divergences in managing device-related infections as found in an European Heart Rhythm Association worldwide survey, provided a strong incentive for a 2019 International State-of-the-art Consensus document on risk assessment, prevention, diagnosis, and treatment of CIED infections