Olbrzymi tętniak rzekomy drogi wypływu z prawej komory: postępowanie interwencyjne i komplikacje

We report a case of a 19-year-old patient with double outlet right ventricle (RV) and recurrent giant RV outflow tract pseudoaneurysm, after multiple redo surgery. The patient underwent implantation of a 10 mm Amplatzer Septal Occluder to close the pseudoaneurysm. Postinterventional echocardiography revealed dislocation of the device into the cavity of the pseudoaneurysm. Consecutive computed tomography enabled three-dimensional measurements of the pseudoaneurysmand its orifice and resulted in implantation of a 20 mm occluder

Argumentacja w edukacji: postulaty badań edukacyjnych w polskiej szkole argumentacji

Uwzględniając dotychczasową działalność Polskiej Szkoły Argumentacji, w szczególności jej działalność edukacyjną wyeksponowaną podczas XV konferencji ArgDiaP, sformułowaliśmy postulaty dotyczące dalszej działalności edukacyjnej Szkoły. Ich realizacja w ciągu najbliższych lat mogłaby stanowić grunt dla długoterminowych celów edukacyjnych, takich jak (1) opracowanie spójnego programu nauczania sztuki argumentowania i krytycznego myślenia w szkołach podstawowych i średnich oraz (2) zaprojektowanie ogólnopolskich standardów i ram nauczania przedmiotów powiązanych z argumentacją i krytycznym myśleniem na poziomie studiów uniwersyteckich

KONTROWERSJE DOKTRYNALNE RENESANSU KAROLIŃSKIEGO — GOTTSCHALKA Z ORBAIS NAUCZANIE O PREDESTYNACJI

Artykuł podejmuje próbę scharakteryzowania trzech kluczowych kontrowersji doktrynalnych w epoce renesansu karolińskiego, mianowicie: sporu o Eucharystię, sporu o tzw. trina deitas oraz o predestynację. Trzon artykułu stanowi kontrowersja o predestynację, której głównym bohaterem był Gottschalk z Orbais. Artykuł referuje cztery węzłowe kwestie związane z tym problemem: (i) pojęcie Boga, (ii) rozumienie łaski, natury i wolnej woli, (iii) relacji przedwiedzy do predestynacji, (iv) nauki o Odkupieniu, tj. w szczególności stosunku sprawiedliwości do miłosierdzia. Tekst w przeważającej mierze jest próbą interpretacji tekstów z epoki, głównie Gottschalka z Orbais i jego adwersarza Hinkmara z Reims. We wnioskach artukuł wskazuje na trudności w dyskutowanym problemie i przedstawia perspektywę rozwiązania problemu w wiekach następnych.The article attempts to characterize three key doctrinal controversies in the Carolingian Renaissance, namely: the disputes over the Eucharist, the so-called trina deitas, and predestination. The core of the article is an exposition of the controversy concerning predestination, whose main protagonist is Gottschalk of Orbais. The article discusses four crucial issues related to the problem: (i) the concept of God, (ii) the understanding of grace, nature and free will, (iii) the relation of foreknowledge to predestination, and (iv) the doctrine of redemption, i.e., specifically the relationship between justice and mercy. The article is largely an attempt at an interpretation of the texts of the epoch, mainly those of Gottschalk of Orbais and his adversary, Hincmar of Reims. The conclusions point to difficulties in the issues discussed and outline what attempts at solving this problem have taken place in the coming centuries

Święty Augustyn, List do Woluzjana (Epistula 137)

nie dotycz

Pisteis in the Rhetorical Argumentation of Aristotle

The article discusses the problem of pisteis − the means of persuasion in Aristotle's theory of rhetorical argument. The author presents two opposed views (interpretations of J.Sprute and W. M. A. Grimaldi) and in the course of the debate works out his own solution. Sprute represents the traditional understanding of the pisteis, with ethos conceived as a means of persuasion employed by the speaker, pathos being the effect worked upon the audience (chiefly concerning emotions), and logos-enthymema is the method of arguing which addresses man's faculty of reasoning. Grimaldi's conception views these three elements (components) of rhetorical discourse as subordinate to the enthymema and he calls the third component pragma instead of logos. In his view, these three elements of rhetorical utterances constitute the matter, while the enthymema-logos provides the form of rhetorical argument. The authors's own solution is in favour of Sprute's interpretation. In his criticism of Grimaldi's conception, the author argues that subordinating the volitional and emotional compenents of rhetorical argument to the logos results in a total elimination of the logos. In fact, the rational and non-rational elements of rhetorical discourse undergo confusion: the irrational components of the rhetorical argument are regarded as rational, while, on the other hand, the inner rational structure of the argument gets dissolved in the non-rational elements by means of which it materialises

What Kind of Reasoning Is, according to Aristotle, the Argument by Example (Paradeigma)?

Argumentem indukcyjnym w retoryce jest paradygmat (przykład); paradygmat jednak nie polega na przechodzeniu od wielu szczegółowych przypadków do pewnego uogólnienia, czyli uniwersalizacji wszystkich poszczególnych przypadków — jak normalnie w argumentacji z indukcji — lecz jest przejściem od jednego szczegółu do szczegółu innego, podobnego, przy czym wymaganym warunkiem jest to, że jeden i drugi konkretny przypadek należą do tego samego rodzaju. Paradygmat zatem nie jest indukcją w znaczeniu ścisłym, ale wydaje się bardziej spełniać warunki analogii. W artykule zostaje sformułowana teza, że u Arystotelesa występują trzy rodzaje wnioskowań: dedukcja, indukcja i wnioskowanie z przykładu; dla zaprezentowania specyfiki wnioskowania przez paradygmat są także analizowane różne typy wnioskowań, tzn. sylogizm apodeiktyczny, dialektyczny, indukcyjny, aby na tym tle wykazać odrębność wnioskowań przez paradygmat, które wydają się być pewnym rodzajem analogii. Prezentowany więc artykuł jest próbą podania charakterystyki i specyfiki argumentacji przez paradygmat u Arystotelesa w świetle jego Retoryki oraz pism logicznych (Analityki I i Analityki II, Topiki, O dowodach sofistycznych).The paradigm (example) is an inductive argument in rhetoric. However, the paradigm is not about moving from many specific cases to a certain generalization, i.e. universalization of all individual cases — as it normally happens in inductive argumentation. Instead, it is rather a transition from one detail to another similar one; with the condition being that both specific cases belong to the same type. Therefore, the paradigm is not an induction in the strict sense, but it seems more to meet the conditions of analogy. The article formulates the thesis that Aristotle distinguishes three types of inference: deduction, induction and analogy. In order to demonstrate the specific nature of inference by the paradigm, which seems to be a type of analogy, other types of inferences are also examined, i.e. apodeictic, dialectical, and inductive syllogisms. The article is an attempt to present the characteristics of argumentation by paradigm and show its specific nature in the light of Aristotle’s Rhetoric and his logical writings: Prior Analytics, Posterior Analytics, Topics, and Sophistical Refutations

Strategie argumentacji w teorii retoryki Arystotelesa: entymematy pozorne i obalające

Arystoteles wyodrębnił w Organonie dwa rodzaje rozumowań: analityczne i dialektyczne. Badaniami rozumowań analitycznych, które podjął w Analitykach I i II, zasłużył sobie na miano ojca logiki formalnej. Według Chaima Perelmana, współczesnym logikom umknął z pola widzenia fakt, że rozważania Arystotelesa na temat rozumowań dialektycznych – podjęte w Topikach, Retoryce i O dowodach sofistycznych – czynią zeń także ojca teorii argumentacji. Niniejszy artykuł jest próbą odpowiedzi na tę diagnozę. Jego celem jest potwierdzenie tezy Perelmana o jednorodności Arystotelesowskiej koncepcji sylogizmu teoretycznego i praktycznego. W tym potwierdzeniu kluczową rolę odgrywa pojęcie entymematu. W artykule odpowiadamy na pytanie, jakie miejsce zajmuje ono w teorii retoryki Arystotelesa i porównujemy je z ogólnym pojęciem sylogizmu. Szkicujemy też strukturę argumentacji przez entymemat oraz przedstawiamy dwa typy entymematów omawiane przez Arystotelesa: pozorne i obalające.The aim of the article is to confirm the thesis of Chaim Perelman on the homogeneity of Aristotle’s results regarding the theoretical and practical syllogism by presenting the concept of enthymeme; the article presents a description of what the enthymeme is and what place it occupies in the theory of Aristotle’s rhetoric; the concept of enthymeme is confronted with the concept of syllogism, the structure of the argumentation through the enthymeme is outlined and the particular types of the enthymeme distinguished by Aristotle, namely the apparent enthymeme and the refutational enthymeme, are also discussed. An attempt to look at the analyzed types of enthymemes from the point of view of contemporary logic (especially nonmonotonic logic) is also undertaken

The effect of selected socio-demographic and clinical factors on the degree of disability of patients hospitalized for stroke

Wstęp i cel pracy: Ważnym elementem postępowania w udarze mózgu jest wczesne prognozowanie stanu funkcjonalnego, w jakim chorzy opuszczać będą szpital. Do tej pory nie ma jednego, powszechnie akceptowanego modelu predykcyjnego, a proponowane algorytmy są najczęściej zbyt skomplikowane. Celem badania było określenie wpływu łatwych do oceny, podstawowych czynników socjodemograficznych i czynników ryzyka na stan funkcjonalny pacjentów po przebytym udarze mózgu. Materiał i metody: Retrospektywnym badaniem objęto 150 pacjentów w wieku 28–88 lat, hospitalizowanych z powodu udaru mózgu. Stan funkcjonalny pacjentów oceniano przed wypisem. Wykorzystano w tym celu zmodyfikowaną skalę Rankina (MRS) i indeks Barthel (BI). Jako punkty odcięcia dla określenia gorszego stanu chorych uznano MRS ≥4 (niepełnosprawność) i BI <60 (uzależnienie od osób trzecich). W analizach statystycznych wykorzystano test chi-kwadrat i test U Manna-Whitneya (analiza jednoczynnikowa) oraz test regresji logistycznej (analiza wieloczynnikowa). Wyniki: Obecność chromania przestankowego (iloraz szans OR 5.31; przedział ufności 95% CI, 1.90-14.82), fizyczny charakter pracy zawodowej (OR 3.65; 95% CI, 1.59-8.33) i wolny stan cywilny (OR 3.14; 95% CI, 1.23-8.33) wiążą się ze zwiększonym ryzykiem gorszej sprawności chorych po przebytym udarze mózgu. Nadciśnienie tętnicze (HA) (OR 6.44; 95% CI, 2.19-18.98), wiek powyżej 67 lat (OR 5.47; 95% CI, 1.92-16.67), cukrzyca (DM) (OR 4.16; 95% CI, 1.46-11.80) oraz brak lub jedynie podstawowe wykształcenie (OR 2.97; 95% CI, 1.22-7.25) zwiększają ryzyko mniejszej samodzielności tych chorych. Wnioski: Wykazano możliwość szerszego niż obecnie włączenia czynników socjodemograficznych i czynników ryzyka do modeli predykcyjnych gorszego stanu funkcjonalnego chorych po udarze mózgu.Background and purpose: An important element of management in stroke patients is the early prediction of functional status in which patients will leave hospital. So far there is no single, universally accepted prediction model and the proposed algorithms are often too complex. The aim of this study was to determine the effect of easy-to-assess basic socio-demographic factors and risk factors for functional status after stroke. Material and methods: A retrospective study of 150 patients aged 28-88 years, hospitalized for stroke. Functional status was assessed before discharge using modified Rankin Scale (MRS) and Barthel Index (BI). The cut-off points for determining the poorer status of patients were MRS ≥4 (disability) and BI <60 (dependence). The statistical analyzes used Pearson chi-square test and Mann-Whitney U test (univariate analysis) and logistic regression test (multivariate analysis). Results: The presence of intermittent claudication (odds ratio OR 5.31, CI 95% CI, 1.90-14.82), the physical nature of the job (OR 3.65, 95% CI, 1.59-8.33) and non-marital status (OR 3.14, 95% CI, 1.23-8.33) were associated with increased risk of poorer performance in patients after stroke. Hypertension (HA) (OR 6.44, 95% CI, 2.19-18.98), age over 67 years (OR 5.47, 95% CI, 1.92-16.67), diabetes mellitus (DM) (OR 4.16, 95% CI, 1.46-11.80 ) and no or only primary education (OR 2.97, 95% CI, 1.22-7.25) increased the risk of less autonomy in these patients. Conclusions: A wider than currently adopted inclusion of socio-demographic factors and risk factors for predictive models on functional status of patients after stroke seems justified

Extraction of His Bundle Pacing Lead: More Difficult than Coronary Sinus Lead Extraction: An Analysis of 3897 Lead Extraction Procedures Including 27 His and 253 Coronary Sinus Lead Removals

Background: Experience with the transvenous extraction of leads used for His bundle pacing (HBP) is limited. Methods: Analysis of 3897 extractions including 27 HBP and 253 LVP (left ventricular pacing) leads. Results: The main reason for HBP lead extraction was lead failure (59.26%). The age of HBP and LVP leads (54.52 vs. 50.20 months) was comparable, whereas procedure difficulties were related to the LVP lead dwell time. The extraction of HBP leads > 40 months old was longer than the removal of younger leads (8.57 vs. 3.87 min), procedure difficulties occurred in 14.29%, and advanced tools were required in 28.57%. There were no major complications. The extraction time of dysfunctional or infected leads was similar in the HBP and LVP groups (log-rank p = 0.868) but shorter when compared to groups with other leads. Survival after the procedure did not differ between HBP and LVP groups but was shorter than in the remaining patients. Conclusions: 1. HBP is used in CRT-D systems for resynchronisation of the failing heart in 33.33%. 2. Extraction of HBP leads is most frequently performed for non-infectious indications (59.26%) and most often because of lead dysfunction (33.33%). 3. The extraction of “old” (>40 months) HBP leads is longer (8.57 vs. 3.87 min) and more difficult than the removal of “young” leads due to unexpected procedure difficulties (14.29%) and the use of second line/advanced tools (28.57%), but it does not entail the risk of major complications and procedure-related death and is comparable to those encountered in the extraction of LVP leads of a similar age. 4. Survival after lead extraction was comparable between HBP and LVP groups but shorter compared to patients who underwent the removal of other leads