Pre- or postoperative chemotherapy in patients with colorectal cancer with synchronous, resectable liver metastases?

At the moment, there is no clear scientific data on the use of preoperative chemotherapy in patients with colorectal, synchronous, resectable liver metastases. Below arguments are presented against the use of preoperative chemotherapy in the above clinical situation, based on an analysis of three issues: the toxicity of preoperative chemotherapy and associated perioperative complications, the efficacy of pre- and postoperative chemotherapy, doubts related to the use of preoperative chemotherapy. To summarise, most scientific data is against preoperative chemotherapy as it causes significant adverse effects (hepatotoxicity and consequent postoperative complications) without a significant improvement in survival rates. Therefore, postoperative chemotherapy in this group of patients seems to be the more optimal treatment

Adjuvant chemotherapy in the patients with rectal cancer after neoadjuvant chemoradiotherapy and radical resection — YES

At the moment there are some scientific data supporting the use of adjuvant chemotherapy in patients with rectal cancer after neoadjuvant chemoradiotherapy and surgical treatment. The paper below presents some arguments for the use of adjuvant chemotherapy in the above clinical situation. The majority of deaths in patients with rectal cancer are caused by the presence of distant metastases, therefore there are significant grounds for the use of adjuvant che­motherapy in this group of patients. Summarising, there is no clear or scientific evidence against the use of adjuvant chemotherapy in patients with rectal cancer after preoperative chemoradiotherapy. In order to make a conclusive statement about the lack of any benefits from adjuvant therapy, it is necessary to carry out randomised studies on a homogeneous and standardised group of patients. Therefore, it seems appropriate to apply this therapy especially for patients with the N (+) features (with a tumour location between 10 cm and 15 cm), similar to colon cancer cases

Should adjuvant therapy be used in patients with colorectal cancer in pathological stage II?

In meta-analyses and reliable randomised clinical trials, the most favourable therapeutic gain of adjuvant therapy of patients with colorectal cancer in stage II was estimated at 3% (in the majority of meta-analyses no statistical significance was). Considering the side effects, especially the mortality rate in chemotherapy (FOLFOX reached 0.5%, and in the case of 5-fluorouracil, the occurrence of toxicity grade 3 and 4, increased the risk of patient death by approximately 1%) seems to be questionable. Because of the lack confirmation of the effect of systemic treatment, anincrease of the percentage of cured patients in the second stage has led to the development of several genetic tests determining the genetic signature of colorectal cancer. The aim of these tests is to identify the groups of patients that could potentially achieve the greatest benefit from adjuvant therapy. The most important tests are: “Oncotype DX”, “ColoPrint” and “GeneFx”. However, at the moment, there is no clear scientific evidence in favour of the standard use of adjuvant chemotherapy in patients with colon cancer in stage II

Everolimus in the treatment of disseminated renal cancer progressing after therapy with kinase inihibitors

Na chwilę obecną brak jest bezpośredniego porównania ewerolimusu i aksytinibu oraz określenia, który z tych leków mógłby być skuteczniejszy w grupie chorych po niepowodzeniu leczenia TKI. Badaniem wskazującym na możliwy kierunek zastosowania odpowiedniej sekwencji ewerolimusu i aksytinibu w leczeniu chorych na rozsianego raka nerki jest randomizowane badanie kliniczne II fazy — RECORD-3. Wyniki badania RECORD-3 wskazują na bardziej optymalną sekwencję TKI-mTOR. Również wyniki dwóch nieinterwencyjnych, obserwacyjnych badań klinicznych wydają się potwierdzać koncepcję TKI-mTOR. Badania (AXIS i RECORD-1) w zakresie skuteczności są porównywalne — PFS po leczeniu TKI w obydwu przypadkach wynosi około 5 miesięcy, OS — około 15 miesięcy. Ewerolimus ma również odmienny profil toksyczności w porównaniu z aksytinibem, co pozwala uniknąć działań niepożądanych związanych z leczeniem TKI (kumulacja podobnych działań niepożądanych w sekwencji TKI-TKI). Ewerolimus ma prostsze dawkowanie: 10 mg raz na dobę, natomiast w przypadku aksytinibu wymagana jest modyfikacja dawki. Przy porównywalnej skuteczności obydwu leków decyzja terapeutyczna powinna zostać podjęta zależnie od profilu toksyczności leków oraz współistniejących schorzeń u pacjentów.At present there is no direct comparison between everolimus and axitinib to assess which one is more effective in patients with uneffective treatment with TKIs. Randomized phase II clinical trial — RECORD-3 may eventually indica­te the proper sequence of axitinib and everolimus in the treatment of patients with metastatic kidney cancer. This trial indicates that the TKI-mTOR sequence is more efficient. The results of two non-interventional, observational, clinical studies also support this concept. The efficacy of axitinib and everolimus (in AXIS and RECORD-1) is compa­rable — PFS is about 5 months, and OS is about 15 months. Everolimus has a different toxicity profile in comparison to axitinib, thus avoiding adverse events associated with treatment with TKIs (accumulation of similar adverse events in the sequence TKI-TKI). Everolimus has a more simple dosage of 10 mg once a day, while axitinib requires the dose modification. While the efficacy of both drugs is comparable, the therapeutic decision should be made on the basis of the profile of drug toxicity and patient’s concomitant diseases

Czy należy stosować uzupełniającą chemioterapię u chorych na raka okrężnicy w II stopniu zaawansowania?

W metaanalizach i wiarygodnych badaniach klinicznych z randomizacją najbardziej optymistyczny zysk terapeutyczny z leczenia uzupełniającego u chorych na raka jelita grubego w II stopniu zaawansowania oszacowano na poziomie 3% (w większ ości metaanaliz nie uzyskano znamienności statystycznej). Biorąc pod uwagę działania niepożądane, a zwłaszcza śmiertelność zastosowanej chemioterapii (przy schemacie FOLFOX wyniosła ona 0,5%, a w przypadku 5-fluorouracylu, przy wystąpieniu toksyczności 3 i 4 stopnia, ryzyko zgonu chorego zwiększało się do około 1%), postępowanie takie wydaje się wątpliwe. Ze względu na brak potwierdzenia wpływu leczenia systemowego poope­racyjnego na zwiększenie odsetka wyleczonych chorych w II stopniu zaawansowania patologicznego opracowano kilka testów genetycznych określających tzw. podpis genetyczny raka jelita grubego. Celem tych testów jest identy­fikacja grupy chorych, która mogłaby odnieść potencjalnie największą korzyść z leczenia uzupełniającego. Do naj­ważniejszych testów należą: Oncotype DX, ColoPrint oraz GeneFx. Na chwilę obecną brak jest jednak jednoznacznych danych naukowych przemawiających za standardowym stosowaniem chemioterapii uzupełniającej u chorych na raka okrężnicy w II stopniu zaawansowania

Uzupełniająca chemioterapia u chorych na raka odbytnicy po wstępnej radiochemioterapii i radykalnej resekcji —TAK

Na chwilę obecną istnieją pewne dane naukowe przemawiające za zastosowaniem chemioterapii uzupełniającej u chorych na raka odbytnicy po neoadiuwantowej chemioradioterapii i leczeniu operacyjnym. Poniżej przedstawiono argumenty przemawiające za stosowaniem chemioterapii uzupełniającej w powyższej sytuacji klinicznej. Większość zgonów u chorych na raka odbytnicy spowodowana jest obecnością przerzutów odległych, dlatego istnieje merytoryczne uzasadnienie dla stosowania uzupełniającej chemioterapii w tej grupie chorych. Podsumowując, nie majednoznacznych dowodów naukowych przemawiających przeciwko zastosowaniu chemioterapii uzupełniającej u chorych na raka odbytnicy po przedoperacyjnej chemioradioterapii. Konieczne jest przeprowadzenie randomizowanego badania, ale na homogennej i ustandaryzowanej w zakresie leczenia grupie pacjentów, żeby móc się jednoznacznie wypowiedzieć co do braku znamiennych korzyści z leczenia uzupełniającego. Dlatego wydaje się właściwym postępowaniem jej zastosowanie zwłaszcza u chorych z cechą N (+) (przynajmniej z lokalizacją guza pomiędzy 10 cm a 15 cm), podobnie jak w raku okrężnicy

Przedoperacyjna czy pooperacyjna chemioterapia u chorych na raka jelita grubego z synchronicznymi, resekcyjnymi przerzutami do wątroby?

Na chwilę obecną brak jest jednoznacznych danych naukowych przemawiających za zastosowaniem chemioterapii przedoperacyjnej u chorych na raka jelita grubego z synchronicznymi, resekcyjnymi przerzutami do wątroby. Poniżej przedstawiono argumenty przemawiające przeciwko stosowaniu chemioterapii przedoperacyjnej w omawianej sytuacji klinicznej w oparciu o analizę 3 zagadnień: toksyczność chemioterapii przedoperacyjnej i związane z nią powikłania okołooperacyjne, skuteczność chemioterapii przed- i pooperacyjnej, wątpliwości związane z zastosowaniem chemioterapii przedoperacyjnej. Podsumowując, większość danych naukowych przemawia przeciwko chemioterapii przedoperacyjnej, która wywołuje istotne działania niepożądane (hepatotoksyczność, a w efekcie powikłania pooperacyjne) bez znamiennej poprawy wskaźników przeżywalności, dlatego w tej grupie chorych bardziej optymalnym postępowaniem wydaje się być pooperacyjna chemioterapia.

Niraparib maintenance in newly diagnosed advanced ovarian cancer — review and case series

Introducing PARP inhibitors maintenance therapy into clinical practice significantly improved treatment outcomes in patients with high-grade platinum-sensitive advanced ovarian cancer, the most lethal gynecological malignancy. Niraparib is a potent PARP inhibitor whose safety and efficacy were assessed in the placebo-controlled, randomized clinical trial PRIMA. Niraparib significantly prolonged progression-free survival in the overall population of high-grade advanced ovarian cancer regardless of BRCA and homologous deficiency status compared to placebo. However, the most significant benefit was observed in BRCA mutated and homologous recombination deficient subgroups. Niraparib has a manageable toxicity profile and is well-tolerated by patients. Most common toxicities are hematological and can be managed with drug interruption and dose reduction that do not decrease efficacy. Niraparib is recommended for patients who responded to the first-line chemotherapy with platinum compound regardless of homologous recombination status. This review will discuss the use of niraparib in newly diagnosed advanced ovarian cancer patients focusing on its efficacy and tolerability. Additionally, a case series will be presented to further discuss this drug use in clinical practice in Poland

Molecular differences in the KRAS gene mutation between a primary tumor and related metastatic sites - case report and a literature review.

In recent years the the set of diagnostic tools in colorectal cancers has been extended by the assessment of the KRAS gene status. Currently it is a necessary step in order to qualify patients for the targeted therapy. The results of the analysis of several studies revealed a high rate of compliance of the KRAS gene mutational status in primary and metastatic tumors. In this paper we present a rare case of incompatibility of the KRAS mutations in the primary tumor located in the colon and metastatic changes in the liver