Percutaneous removal of endocardial implantable cardioverter-defibrillator lead displaced to the right pulmonary artery

We describe a case of percutaneous removal of endocardial implantable cardioverter-defibrillator lead displaced to the right pulmonary artery. The procedure was performed from two accesses; from the lower one (femoral) and then, due to technical problems, from the upper one (subclavian). In the last stage the flattened Dotter’s basket was introduced to the heart inside the Byrd dilator and then fastened to the described lead as the external ‘splint’. This solution is an alternative to the recommended use of the internal metal leader with anchoring function in case of significant malformation of the internal lumen of the lead. The procedure we describe is an example of the sort of individual, original solution indispensable for the efficient and safe removal of untypically displaced leads. (Cardiol J 2010; 17, 3: 293-298

Percutaneous removal of endocardial implantable cardioverter-defibrillator lead displaced to the right pulmonary artery

We describe a case of percutaneous removal of endocardial implantable cardioverter-defibrillator lead displaced to the right pulmonary artery. The procedure was performed from two accesses; from the lower one (femoral) and then, due to technical problems, from the upper one (subclavian). In the last stage the flattened Dotter’s basket was introduced to the heart inside the Byrd dilator and then fastened to the described lead as the external ‘splint’. This solution is an alternative to the recommended use of the internal metal leader with anchoring function in case of significant malformation of the internal lumen of the lead. The procedure we describe is an example of the sort of individual, original solution indispensable for the efficient and safe removal of untypically displaced leads

Arrhythmogenic focus localization in patients with right outflow tract ventricular arrhythmias

Background: Vast majority of ventricular arrhythmias in patients (pts) without structural heart disease (NHVA) originate from the right ventricular outflow tract (RVOT). Premature ventricular contractions (PVC) and ventricular tachycardia (VT) ECG morphology are proposed to localize the site of radiofrequency ablation (RFA). An ECG algorithm to localize the arrhythmogenic focus in RVOT was designed and verified in a prospective study. Methods: Analysis of ECG morphology of spontaneous PVC and VT was performed in 30 pts (25 women), mean age 42 &plusmn; 10, after successful RFA of arrhythmogenic focus (AFo) in RVOT (PVC in 11 pts, VT in 5 pts, PVC + VT in 14 pts). In the first step ECG data and fluoroscopic RVOT sites of successful RFA were combined to gain the characteristic QRS morphology patterns for exact sites of successful ablation (first 16 pts). This own algorithm was used to recognize AFo in the following 14 pts. Results: First step: RVOT in RAO 30° view was divided into 9 zones: 3 vertical (1, 2, 3) and 3 horizontal (superior, intermediate and inferior). Q, R and S waves < 0.5 mV in 12-lead ECG were coded as q, r, s and waves &#8805; 0.5 mV as Q, R, S. Vertical zones: zone 1 (RVOT postero-lateral part): r in lead I; zone 3 (RVOT anterior wall): QS/qs in lead I. Other QRS morphologies in lead I: zone 2. Horizontal zones: superior - transition from QS wave or r < S in V1 into R > s in lead V4, intermediate - R = S or r = s in V4, inferior - transition from qs/QS or r < S in V1&#8211;V4 into r, R in V6. Second step. Concordant ECG locations were predicted by two independent cardiologists in 14 pts. Concordant AFo locations (ECG and fluoroscopic) were achieved: in all 14 pts in horizontal zones and in 13 pts in vertical zones. Overall (30 pts) no AFo discordances were noted in horizontal zones. In vertical zones AFo location was concordant in 28 pts (93.3%). Conclusions: Our data show that simple ECG algorithm based on spontaneous arrhythmia morphology precisely localizes the arrhythmogenic focus in RVOT. This analysis applied before RFA may shorten and simplify ablation procedure in patients with RVOT arrhythmia

The effect of anti-tachycardia atrial pacing in patients with recurrent paroxysmal atrial fibrillation

Background: Atrial fibrillation (AF) is an arrhythmia with complex pathophysiological characteristics. The efficiency of various anti-tachyarrhythmic stimulation algorithms in patients with recurrent AF has become a subject of research and the aim of this analysis is to evaluate the success of treatment by continuous DDD(R) stimulation with an anti-tachyarrhythmic pacing algorithm in patients with paroxymal AF. Methods: In the period 2002-2004 19 patients (10 females and 9 males), aged 45-74 (with a mean age of 64.2 &plusmn; 7.6), qualified for DDD(R) system implantation. The indication for implantation was tachy-brady syndrome with recurrent AF resistant to pharmacological treatment. All the patients had had at least three recurrences of symptomatic AF within the previous year. The follow-up period was 12 months. AF recurrences, outpatient visits and hospitalisation frequency were evaluated every 6 months and there were routine pacemaker controls. Baseline and final visit echocardiograms and a quality of life (QoL) questionnaire (SF-36) were obtained. Results: One patient was excluded from the analysis owing to permanent AF with a final VVI pacing mode. In comparison with the pre-inclusion 12 months AF-related hospitalisation frequency within the 12-month follow-up period was 3.9 vs. 0.4 (p < 0.005) and outpatient visits 2.1 vs. 0.8 (p < 0.05). The mean atrial pacing percentage in all patients was 95.7% &plusmn; 2.9%, and the mode switch percentage during the first and second 6 month periods was 6.4% (1-50%, median 2) and 2.5% (0-7, median 2, NS) respectively. There were 483/month (0.44-5761, median 31) events defined as AF episodes during first 6 months and 84/month (0-480, median 17, NS) during the second 6 months. The AF burden was 1.92 days/month (7 h - 15 days, median 14 h), decreasing to 0.74 day/month (0-2.1 days, median 14 h, NS) in the second 6-month period. A significant 12-month improvement was achieved in QoL parameters. Conclusions: An overdrive atrial algorithm can be a beneficial, safe and comfortable method in patients with paroxysmal drug-resistant AF and accepted indications for physiological pacing

Chirurgiczna i przeznaczyniowa ablacja dodatkowej drogi przewodzenia u pacjenta z wrodzonym skorygowanym przełożeniem wielkich pni tętniczych oraz anomalią Ebsteina

Skorygowane przełożenie wielkich pni tętniczych należy do rzadkich wrodzonych patologii układu sercowo-naczyniowego, polegającej na inwersji komór przy zachowanej ciągłości przedsionków i pni tętniczych. Izolowana wada bez patologii współistniejących zazwyczaj nie powoduje rozwoju niewydolności serca. W opisywanym przypadku pacjenta z wrodzonym skorygowanym przełożeniem wielkich pni tętniczych (CTGA), anomalią Ebsteina dotyczącą lewostronnej zastawki trójdzielnej oraz zespołem Wolffa-Parkinsona-White´a i częstymi napadami tachyarytmii nadkomorowych poddano najpierw chirurgicznej, później przezżylnej ablacji dodatkowej drogi przewodzenia. Zniszczenie drogi dodatkowej pozwoliło na stałe wyeliminować napady częstoskurczu nadkomorowego, a tym samym zapobiec rozwojowi tachykardiomiopatii. (Folia Cardiol. 2003; 10: 219&#8211;224

The effectiveness of transvenous leads extractions implanted more than 10 years before

Background: The increasing number of patients with cardiac implantable electronic devices (CIEDs) causes a rise in the absolute percentage of individuals qualifying for a transvenous lead extraction (TLE) due to infectious, vascular or lead failure related indications. As the survival time prolongs, TLE procedures more and more often concern the electrodes of long- -term functioning. Authors provide a retrospective analysis of the effectiveness and safety of TLE performed on leads implanted at least 10 years before the extraction. Methods: Between 2008 and 2012 we performed TLE of 364 electrodes in 217 patients. Out of these, 66 (18.1%) leads in 43 (19.8%) patients had been implanted for at least 10 years. The mean dwelling time for electrodes was 161 months (120 to 330). In 62% of cases CIED-related infection was an indication for TLE. The following extracting techniques were used: manual direct traction, device traction, mechanical telescopic sheaths, autorotational cutting sheaths and femoral approach. Results: Fifty-eight pacemakers and 8 defibrillating leads were extracted. Sixty-three (95%) completely, in the remaining 3 cases the clinical success was achieved with the small portion of the lead left into the vascular space. No major procedure complications were observed; minor complications were found in 3 (6%) patients. Conclusions: TLE with the use of various endovascular techniques is an effective and safe method for treating infectious, vascular and mechanical complications of long-lasting CIEDs therapy.

Psychologiczna ocena pacjentów z tachyarytmiami nadkomorowymi leczonych ablacją przeznaczyniową

Wstęp: U chorych z częstoskurczami nadkomorowymi (SVT) po udanej ablacji przeznaczyniowej przy uzyciu prądu o wysokiej częstotliwości (RFA) wykazywano istotną poprawę jakości życia. Cel pracy: Ocena wpływu RFA na obraz samego siebie i poziom lęku pacjentów z SVT. Materiał i metody: Do badania włączono 52 pacjentów (w tym 25 kobiet), w średnim wieku 43 lata (18&#8211;75 lat), poddanych ablacji SVT. Wskazaniami do RFA były: zespół Wolffa-Parkinsona- White&#8217;a (WPW) - u 28 chorych, częstoskurcz nawrotny w obrębie łącza przedsionkowokomorowego (AVNRT) - u 20 pacjentów i migotanie przedsionków (AF) - u 4 osób. Oceniano wpůyw RFA na obraz samego siebie i poziom lęku u pacjentów poddanych temu zabiegowi. Badania wykonano przed zabiegiem ablacji oraz 3 miesiące po RFA. Do badania poziomu lęku użyto inwentarza stanu i cechy lęku (STAI). Do oceny obrazu samego siebie wykorzystano test przymiotnikowy Gougha i Heilbruna (ACL), a do badania nastroju - krótką skalę oceny nastroju (SMCS). Wyniki analizowano, używając testu t-Studenta, wartoąśi p Ł 0,05 uznano za znamienne. Wyniki: Wstępne wyniki RFA były dobre u wszystkich pacjentów. Po 3 miesiącach obserwacji po zabiegu zanotowano nawrót SVT u 3 pacjentów. Jedynym istotnym powikłaniem RFA było wystąpienie bloku przedsionkowo-komorowego III° w 1. dobie po ablacji AVNRT. U tego chorego wszczepiono układ stymulujŕcy serce typu VDD. W 3. miesiącu po zabiegu zanotowano istotną redukcj poziomu lęku, mierzonego za pomocą kwestionariusza STAI (lęk jako: stan, p < 0,002; cecha, p < 0,02). Niektóre aspekty obrazu siebie ("heteroseksualność" i "feminizm") uległy istotnym zmianom (p < 0,03; p < 0,002). Pogorszenie obrazu samego siebie oraz podwyższenie poziomu lęku obserwowano u 3 pacjentów z nawrotem SVT w 3. miesiącu po RFA. Wnioski: Mimo krótkiego okresu obserwacji u pacjentów po ablacji SVT zanotowano istotną redukcję poziomu lęku oraz pozytywne zmiany w obrazie samego siebie

Psychologiczna ocena pacjentów z tachyarytmiami nadkomorowymi leczonych ablacją przeznaczyniową

Wstęp: U chorych z częstoskurczami nadkomorowymi (SVT) po udanej ablacji przeznaczyniowej przy uzyciu prądu o wysokiej częstotliwości (RFA) wykazywano istotną poprawę jakości życia. Cel pracy: Ocena wpływu RFA na obraz samego siebie i poziom lęku pacjentów z SVT. Materiał i metody: Do badania włączono 52 pacjentów (w tym 25 kobiet), w średnim wieku 43 lata (18&#8211;75 lat), poddanych ablacji SVT. Wskazaniami do RFA były: zespół Wolffa-Parkinsona- White&#8217;a (WPW) - u 28 chorych, częstoskurcz nawrotny w obrębie łącza przedsionkowokomorowego (AVNRT) - u 20 pacjentów i migotanie przedsionków (AF) - u 4 osób. Oceniano wpůyw RFA na obraz samego siebie i poziom lęku u pacjentów poddanych temu zabiegowi. Badania wykonano przed zabiegiem ablacji oraz 3 miesiące po RFA. Do badania poziomu lęku użyto inwentarza stanu i cechy lęku (STAI). Do oceny obrazu samego siebie wykorzystano test przymiotnikowy Gougha i Heilbruna (ACL), a do badania nastroju - krótką skalę oceny nastroju (SMCS). Wyniki analizowano, używając testu t-Studenta, wartoąśi p Ł 0,05 uznano za znamienne. Wyniki: Wstępne wyniki RFA były dobre u wszystkich pacjentów. Po 3 miesiącach obserwacji po zabiegu zanotowano nawrót SVT u 3 pacjentów. Jedynym istotnym powikłaniem RFA było wystąpienie bloku przedsionkowo-komorowego III° w 1. dobie po ablacji AVNRT. U tego chorego wszczepiono układ stymulujŕcy serce typu VDD. W 3. miesiącu po zabiegu zanotowano istotną redukcj poziomu lęku, mierzonego za pomocą kwestionariusza STAI (lęk jako: stan, p < 0,002; cecha, p < 0,02). Niektóre aspekty obrazu siebie ("heteroseksualność" i "feminizm") uległy istotnym zmianom (p < 0,03; p < 0,002). Pogorszenie obrazu samego siebie oraz podwyższenie poziomu lęku obserwowano u 3 pacjentów z nawrotem SVT w 3. miesiącu po RFA. Wnioski: Mimo krótkiego okresu obserwacji u pacjentów po ablacji SVT zanotowano istotną redukcję poziomu lęku oraz pozytywne zmiany w obrazie samego siebie