Acute coronary syndromes - management in diabetes mellitus

Chorzy z ostrym zespołem wieńcowym (ACS) oraz towarzyszącą cukrzycą (DM), należący do grupy bardzo wysokiego ryzyka stanowią wyzwanie dla zespołu leczącego. Wymagają oni intensywnej insulinoterapii (infuzja dożylna w 1. dobie, wielokrotne wstrzyknięcia podskórne od 2. doby do końca 3. miesiąca), wyrównania zaburzeń metabolicznych, jak najwcześniejszego zastosowania reperfuzji wieńcowej, podawania leków przeciwpłytkowych (kwas acetylosalicylowy, klopidogrel, inhibitor receptora płytkowego glikoproteiny IIb/IIIa - GPI IIb/IIIa) i przeciwzakrzepowych (heparyna). W ACS z uniesieniem odcinka ST (STE-ACS), trwającym krócej niż 12 godzin, zaleca się wykonanie pierwotnej przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI) z założeniem stentu. Jeżeli czas ten jest krótszy niż 3 godziny, proponuje się leczenie trombolityczne. W przypadku nieskutecznej trombolizy wykonuje się ratunkową PCI, natomiast po skutecznej trombolizie w ciągu tygodnia powinno się przeprowadzić odroczoną PCI, jeżeli stwierdza się zwężenie tętnicy odpowiedzialnej za zawał oraz zmiany niedokrwienne spoczynkowe lub po obciążeniu. U chorych ze STE-ACS ze zwiększonym ryzykiem (w tym z DM) istnieją wskazania do wtórnej PCI (po trombolizie), tzn. PCI ratunkowej, wczesnej lub torowanej (ułatwionej).U pacjentów z ACS bez uniesienia odcinka ST (NSTE-ACS)ze zwiększonym ryzykiem (w tym z DM) zaleca się metodę inwazyjną, tzn. wczesną lub pilną PCI z podaniem GPI IIb/IIIa, natomiast u osób z małym ryzykiem obowiązuje początkowo strategia konserwatywna, a dopiero wynik wczesnego testu obciążeniowego decyduje o kwalifikacji do PCI lub leczenia zachowawczego. Zgodnie z przyjętymi standardami chorym z ACS oraz DM należy podawać również &#946;-blokery, inhibitory konwertazy angiotensyny, blokery receptora angiotensyny, antagonistów aldosteronu, statyny i/lub fibraty. W większości przypadków konieczna jest współpraca kardiologa i diabetologa.Patients with acute coronary syndrome (ACS) and concomitant diabetes mellitus (DM), belonging to a very high risk group, constitute a challenge for therapeutic team. They need more 'aggressive' therapy: intensive insulinotherapy (intravenous infusion in the first day, and multiple subcutaneous injections from the second day to the end of the third month), metabolic compensation, the earliest coronary reperfusion, the use of antiplatelet (acetylsalicylic acid, clopidogrel, glycoprotein IIb/IIIa inhibitors) and anticoagulant agents (heparin). In patients with ST-elevation ACS (STE-ACS), lasting < 12 hours, primary percutaneous coronary intervention (PCI) with stent implantation is recommended. If the time from the onset of chest pain is < 3 hours, thrombolysis is suggested. In the event of ineffective trombolysis, a rescue PCI is proposed. After effective thrombolysis, a delayed PCI should be performed during the first week, if there is the culprit vessel stenosis and rest or inducible ischemia. In patients with STE-ACS and higher risk (with DM, among others), secondary PCI (after thrombolysis) is recommended - rescue, early or facilitated PCI. In non-ST-elevation ACS (NSTE-ACS) patients at higher risk, including ones with DM, invasive strategy is advised: early or immediate PCI together with GPI IIb/IIIa; however, in patients with low risk, conservative strategy is proposed at first, and later the result of stress testing decides about qualification to PCI or non-invasive therapy. In ACS and DM, &#946;-blockers, angiotensin converting enzyme inhibitors, angiotensin receptor blockers, aldosterone antagonist, statins and/or fibrates should be applied as well. In most cases, cooperation of cardiologist and diabetes specialist is mandatory

Jaki model opieki ambulatoryjnej nad chorym z niewydolnością serca? Miejsce lekarza rodzinnego

Programy opieki nad chorymi z niewydolnością serca, prowadzone przez specjalistyczny zespół wielodyscyplinarny w Poradni Niewydolności Serca i/lub w domu chorego, redukują śmiertelność, liczbę ponownych hospitalizacji (całkowitą oraz z powodu niewydolności serca), a także poprawiają jakość życia i koszty leczenia. Sposób i kalendarz planowanych działań winny być planowane już w fazie wewnątrzszpitalnej, a opieka ambulatoryjna podjęta odpowiednio szybko (~10 dni po wypisie), z intensywną edukacją chorych i położeniem nacisku na zachowania samokontrolne, optymalizacją farmakoterapii, możliwością terapii ruchowej oraz wsparcia psychosocjalnego, z dostępem do Poradni Niewydolności Serca oraz zapewnieniem ciągłego &#8222;monitorowania&#8221; chorych celem uchwycenia ich klinicznego pogorszenia. Współpraca pielęgniarki niewydolności serca oraz kardiologa odgrywa pierwszoplanową rolę. Niezwykle ważne jest ustalenie odpowiedniej roli lekarza rodzinnego w programach. Jako lekarz I kontaktu odgrywa on ważną rolę w rozpoznawaniu i leczeniu chorych z niewydolnością serca. W ramach nowego modelu opieki nad chorymi z niewydolnością serca lekarz rodzinny winien nawiązać ścisłą współpracę z najbliższą Poradnią Niewydolności Serca lub uczestniczyć w programie opartym na wizytach chorego w jego poradni oraz poradach telefonicznych i wizytach domowych prowadzonych przez ściśle współpracującą z nim pielęgniarkę niewydolności serca. Konieczne jest poszerzenie uprawnień lekarza rodzinnego do zlecania badań ECHO oraz oznaczania mózgowego peptydu natriuretycznego (BNP, brain natriuretic peptide) u chorych z niewydolnością serca. Wybór specyficznego programu zależy głównie od organizacji lokalnej ochrony zdrowia, tradycji, populacji chorych, przeszkód w opiece medycznej oraz zasobów ludzkich i finansowych. Nowe programy opieki ambulatoryjnej, szeroko rozpowszechnione w krajach wysokorozwiniętych, nie znalazły do tej pory naśladownictwa w naszym kraju. Po odpowiednich uzgodnieniach na różnych szczeblach administracji ochrony zdrowia i samorządowej oraz zapewnieniu specjalistycznej edukacji pielęgniarek przez uczelnie, wymagają one pilnego wdrożenia w naszym kraju. Forum Medycyny Rodzinnej 2008, tom 2, nr 1, 1-1

Maternal factors, ultrasound and placental function parameters in early pregnancy as predictors of birth weight in low-risk populations and among patients with pre-gestational diabetes

Objectives: The aim of our work was to assess the usefulness of maternal factors, ultrasound and placental function parameters during early pregnancy as predictors of birth weight in populations of healthy pregnant women and women suffering from pregestational diabetes. Material and methods: A study group comprised 97 healthy women and 160 women with pregestational diabetes (PGDM, type 1), all in singleton pregnancy. Ultrasound examination was performed between weeks 11 and 14, and in weeks 20 and 30 of gestation, based on recommendations of the Polish Society of Gynecologists and Obstetricians, Ultrasonography Division. We also checked uterine artery blood flow parameters. During the first trimester consultation, all patients were surveyed and the following data were collected: age, BMI, reproductive history, comorbidities and smoking. We also collected blood samples and assessed PlGF, PAPP-A, and BhCG levels. Results: Our study showed that newborn birth weight negatively correlated with mother’s age, her diastolic blood pressure, PI of her uterine arteries and BhCG protein levels. Moreover, birth weight directly correlated with PlGF and PAPPA-A protein levels, and maternal early-pregnancy BMI. Conclusions: LGA diagnosis in the first trimester of pregnancy allows for selection and modification of some risk factors and closer monitoring of endangered fetuses throughout the pregnancy, with emphasis on the perinatal period. Parameters with confirmed usefulness in the prediction of birth weight in the first trimester included: maternal age, BMI, blood pressure, PAPP-A, BhCG and PlGF levels, fetal CRL and uterine artery PI

Współczesne metody wczesnej diagnostyki stanu przedrzucawkowego i nadciśnienia indukowanego ciążą

Preeclampsia remains to be a serious perinatal complication and early screening for this disease to identify the high risk population before the first symptoms develop constitutes a considerable clinical challenge. Modern methods of screening for preeclampsia and pregnancy-induced hypertension include patients history, biochemical serum markers and foetal DNA and RNA in maternal serum. They aid the process of developing an optimal protocol to initiate treatment in early pregnancy and to reduce the rate of complications. Our review presents an overview of the novel methods and techniques used for early screening for preeclampsia and pregnancy-induced hypertension. Most of the research focuses on 11-13 weeks of gestation due to the fact that the first prenatal examination is performed at that time. The most important information seems to be: weight, mass, mean blood pressure, history of pregnancy-induced hypertension or preeclampsia at previous pregnancies as well as the ethnic origin. During an ultrasound scan, pulsatility index of the uterine arteries is measured. Blood samples are obtained during the last part of the examination. At the moment only a few markers seem to be strong predictors of hypertensive disorders during pregnancy: pregnancy-associated plasma protein-A (PAPP-A), placental growth factor (PlGF) and soluble fms-like tyrosine kinase-1 (sFlt-1). Also, fetal DNA and RNA in maternal plasma are helpful in the prediction of preeclampsia as they are markers of the trophoblast apoptosis. Researchers aim at identifying the population at high risk of pregnancy-induced hypertension and preeclampsia in order to offer appropriate antenatal care to these women. At the moment many drugs and diet supplements are investigated to reduce the prevalence of hypertensive disorders in pregnancy. These medications are usually administrated in early gestation (up to 16 week of gestation) before the first clinical symptoms present. Low doses of aspirin were found to decrease the risk of preeclampsia in high-risk groups. Moreover, according to some recent research, also essential Ω-3 fatty acids reduce the incidence of preeclampsia. None of the other investigated diet supplements or antioxidants were proven to successfully reduce incidents of hypertensive disorders. So far, there is available evidence on the lack of any effect for vitamins C,D or E. Further studies are necessary to define clinical useful markers of gestational hypertension.Stan przedrzucawkowy jest poważnym powikłaniem położniczym. Wyselekcjonowanie pacjentek wysokiego ryzyka wystąpienia zaburzeń nadciśnieniowych we wczesnej ciąży, przed pojawieniem się pierwszych objawów klinicznych, stanowi wyzwanie dla współczesnego położnictwa. Współcześni badacze analizują przeszłość położniczą ciężarnych, wyniki badania przedmiotowego, stężenie markerów biochemicznych w krwi a nawet obecność płodowego DNA i RNA w surowicy matki. Znalezienie markera stanu przedrzucawkowego pozwoli na wdrożenie wczesnego leczenia i zmniejszenie częstości występowania zaburzeń regulacji ciśnienia tętniczego krwi u ciężarnych. Niniejszy artykuł przedstawia przegląd najnowszych metod wczesnej diagnostyki stanu przedrzucawkowego

Mid-trimester ultrasound parameters for predicting birth weight in low risk pregnancies vs high-risk pregnancies complicated with pre-gestational diabetes mellitus

Objectives: The aim of the study was to assess the utility of mid-trimester ultrasound parameters in predicting birth weight in low-risk pregnancy and high-risk pregnancy complicated with pregestational diabetes mellitus. Material and methods: A study group comprised 97 healthy women and 160 women with pregestational diabetes (PGDM, type 1), all in singleton pregnancy. Ultrasound examination was performed between weeks 11 and 14, and in weeks 20 and 30 of gestation, based on recommendations of the Polish Society of Gynecologists and Obstetricians, Ultrasonography Division. We also checked uterine artery blood flow parameters. Results: There is a correlation between the birth weight and ultrasound-ascertained parameters, including those characterising uterine artery blood flow and foetal biometry [abdominal circumference (AC), femoral length (FL), biparietal dimension (BPD)].The biparietal dimension (BPD), head circumference (HC) abdominal circumference (AC) and pre-existing diabetes are the ultrasound predictors of LGA. The presence of an early-diastolic uterine artery blood flow waveform notching, as well as the uterine artery pulsatility index (UAPI), femoral length (FL) and hypertension in pregnancy are the ultrasound predictors of SGA. In the subset of women with pre-gestational diabetes (PGDM), there is a negative correlation between the birth weight and the uterine artery pulsatility index and early-diastolic uterine artery blood flow waveform notching. In women with pre-gestational diabetes mellitus (PGDM), femoral length (FL) is a significant predictor of LGA and in case of SGA significant predictors are uterine artery pulsatility index, artery blood flow waveform notching and femoral length (FL). Conclusions: Midtrimester ultrasound parameters with confirmed usefulness in the prediction of birth weight in low-risk pregnancy and high-risk pregnancy complicated with pregestational diabetes mellitus include: uterine artery PI, early-diastolic uterine artery blood flow waveform notching and foetal biometry

Masywny naciek wolnej ściany prawej komory przez chłoniaka z dużych komórek B

We presented a case of symptomatic secondary cardiac B-cell lymphoma localised in the free wall of the right ventricle (RV). It was detected during transthoracic echocardiography and confirmed by nuclear magnetic resonance imaging. The RV free wall motion abnormalities, decreased dimensions of RV and small pericardial effusion were found. The tumour dimensions declined after the first cycle of chemiotherapy with antracyclins.We presented a case of symptomatic secondary cardiac B-cell lymphoma localised in the free wall of the right ventricle (RV). It was detected during transthoracic echocardiography and confirmed by nuclear magnetic resonance imaging. The RV free wall motion abnormalities, decreased dimensions of RV and small pericardial effusion were found. The tumour dimensions declined after the first cycle of chemiotherapy with antracyclins

Bezobjawowy śluzak płatka przegrodowego zastawki trójdzielnej

We presented a case of asymptomatic myxoma of the tricuspid valve septal leaflet. The tumour was diagnosed accidentally during rutine transthoracic echocardiography and confirmed by transesophageal echocardiography. It was resected and the septal leaflet repaired during surgery