How to develop a national heart failure clinics network: a consensus document of the Hellenic Heart Failure Association

Heart failure (HF) is rapidly growing, conferring considerable mortality, morbidity, and costs. Dedicated HF clinics improve patient outcomes, and the development of a national HF clinics network aims at addressing this need at national level. Such a network should respect the existing health care infrastructures, and according to the capacities of hosting facilities, it can be organized into three levels. Establishing the continuous communication and interaction among the components of the network is crucial, while supportive actions that can enhance its efficiency include involvement of multidisciplinary health care professionals, use of structured HF-specific documents, such as discharge notes, patient information leaflets, and patient booklets, and implementation of an HF-specific electronic health care record and database platform

The role of levosimendan in acute heart failure complicating acute coronary syndrome: A review and expert consensus opinion

Peer reviewe

Effects of intra - aortic balloun pump versus centrifugal pump on myocardial energetics and systemic circulation in a porcine model of rapidly worsening acute heart failure

Acute severe heart failure and cardiogenic shock remain a therapeutical challenge because of the high probability of death. The aim of this experimental study was to compare the effectiveness of the counterpulsation provided by the intraaortic balloon pump (IABP) to that of a nonpulsatile radial-flow Centrifugal pump (CP) in acute progressively deteriorating heart failure. Methods: Eigtheen pigs (65±5 kgr) were anaesthetized and intubated and subsequently median sternotomy and instrumentation, including the connection of the left atrium and right common carotid artery with the CP head, were performed. An IABP catheter was then inserted into the descending aorta and two ultrasound flowmeter probes were placed around the main pulmonary artery and left anterior descending coronary artery. Heart failure (HF) was induced with sequential ligations of left anterior descending artery branches and intravenous infusion of propranolol and afterwards the animals were assisted either with IABP or CP at a random order. Cardiac unloading was evaluated on the base of the calculation of the double product (DP) and total tension time index (TTTI) obtained by the continuous recordings of the left ventricular pressure. Left ventricular systolic (LVSP) and end diastolic pressure (LVEDP), aortic end diastolic pressure (EDAP) and LAD flow were also thought indicative of the left ventricular performance . Cardiac output (CO) and mean aortic pressure (MAP) were considered adequate indices on the level of systemic circulatory support. Results: After induction of moderate HF, no significant change in both CO and MAP was observed with either pump. IABP compared to CP resulted in a significant reduction of the DP (13138 ± 2476 mmHg/min versus 14217 ± 2673 mmHg/min, p= 0.023), LVSP (100 ± 8 mmHg versus 106± 10 mmHg, p=0.046) and EDAP (70 ± 6 mmHg versus 86 ± 6 mmHg, p=0<0.001). Both pumps though affected comparably TTTI (2904 ± 176 with the IABP versus 2832 ± 165 mmHg · sec/min with the CP, p= 0.292) and LAD flow (92±58 with the IABP versus 82±51 ml/min with the CP, p=0.222). After induction of severe heart failure, IABP affected principally the afterload and decreased LVSP from 88 ± 6 mmHg without assistance (NA) to 78 ± 9 mmHg, p=0,008 and EDAP from 57 ± 9 mmHg with NA to 49 ± 14 mmHg, p=0,044, whereas the CP acted primarily on preload and reduced significantly the LVEDP from 19 ± 5 mmHg with NA to 11 ± 4 mmHg, p=0,002. CO and MAP were similarly augmented by both assist modes. Conclusion: Both IABP via afterload reduction and CP via preload reduction provided sufficient mechanical support for the acutely failing heart. However, the afterload reduction with the IABP seems to be preferable for the recovery of the acutely failing heart.Η εμφάνιση οξείας καρδιακής ανεπάρκειας μη ανταποκρινόμενης στη συμβατική φαρμακευτική αγωγή σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο θανάτου και η μηχανική υποβοήθηση της καρδιάς προβάλλει ως αξιόπιστη θεραπευτική επιλογή. Άμεσοι στόχοι της μηχανικής υποβοήθησης αποτελούν η αποφόρτιση της ανεπαρκούσης καρδιάς και η υποστήριξη της συστηματικής κυκλοφορίας με απώτερους στόχους την ανάνηψη ή επί μη ανανήψεως τη μεταμόσχευση της καρδιάς, με ταυτόχρονη διατήρηση της ζωτικής λειτουργίας των περιφερικών ιστών και οργάνων. Λόγω του απλού τρόπου τοποθέτησης και του σχετικά μικρού αριθμού επιπλοκών, ιδιαίτερα ελκυστική λύση αποτελούν η Ενδαορτική αντλία (ΕΑΑ) και η Φυγόκεντρος αντλία (ΦΑ). Σκοπός: της παρούσας μελέτης ήταν η διερεύνηση της επίδρασης της Ενδαορτικής (ΕΑΑ) σε σύγκριση με τη Φυγόκεντρο αντλία (ΦΑ) στις ενεργειακές ανάγκες του μυοκαρδίου και στην υποστήριξη της συστηματικής κυκλοφορίας επί οξείας πειραματικής καρδιακής ανεπάρκειας. Μέθοδοι: Σε 18 χοίρους βάρους 65±5 κιλών, μετά την αναισθησία, μέση στερνοτομή και διάνοιξη του περικαρδίου, τοποθετήθηκε ΦΑ ώστε να απάγει το αίμα εκ του αριστερού κόλπου και να το προωθεί στην αορτή μέσω της δεξιάς καρωτίδας. Ακολουθούσε εισαγωγή καθετήρα στην αριστερή έσω μαστική αρτηρία και την αριστερή κοιλία και τοποθέτηση δακτυλίων ροομέτρου (ultrasound transit time) στην προσθία κατιούσα στεφανιαία αρτηρία (ΠΚΣΑ) και την πνευμονική αρτηρία για καταγραφή της καρδιακής παροχής (ΚΠ). Εν συνεχεία τοποθετούνταν προς την κατιούσα αορτή μέσω της αριστερής έσω καρωτίδας, ενδαορτικός ασκός 40cc και προκαλούνταν καρδιακή ανεπάρκεια με απολινώσεις κλάδων της ΠΚΣΑ, χορήγηση αμιωδαρόνης και προπρανολόλης. Μετά την πρόκληση της καρδιακής ανεπάρκειας καταγράφονταν η συστολική (ΣΠΑΚ) και η τελοδιαστολική πίεση της αριστερής κοιλίας (ΤΔΠΑΚ), η διαστολική (TΔΑoΠ) και μέση αρτηριακή πίεση (ΜΑΠ), η καρδιακή συχνότητα, η στεφανιαία ροή (ΣΡ) και η ΚΠ και υπολογίζονταν το διπλό γινόμενο (ΔΓ) και ο δείκτης ολικής τάσεως - χρόνου (ΔΟΤΧ) : α) χωρίς μηχανική υποβοήθηση (ΧΜΥ), β) υπό μηχανική υποβοήθηση με την ΕΑΑ και γ) υπό μηχανική υποβοήθηση με τη ΦΑ. Αποτελέσματα: Σε ήπια καρδιακή ανεπάρκεια δεν παρατηρήθηκαν σημαντικές μεταβολές της ΚΠ και της ΜΑΠ τόσο με την ΕΑΑ όσο και με τη ΦΑ. Με την ΕΑΑ επιτεύχθηκε μεγαλύτερη μείωση του ΔΓ (13138 ± 2476 έναντι 14217 ± 2673 mmHg/min με τη ΦΑ, p= 0,023), της ΣΠΑΚ (100 ± 8 mmHg έναντι 106± 10 mmHg με τη ΦΑ, p=0,046) και της TΔΑoΠ (70 ± 6 mmHg έναντι 86 ± 6 mmHg με τη ΦΑ, p=0,000). Δεν παρατηρήθηκαν διαφορές στην επίδραση των 2 αντλιών στη ΣΡ και στις υπόλοιπες αιμοδυναμικές παραμέτρους. Σε σοβαρή καρδιακή ανεπάρκεια η ΕΑΑ συγκριτικά με τη ΦΑ προκάλεσε σημαντική μείωση της TΔΑoΠ (49 ± 14 έναντι 72 ± 9 mmHg με τη ΦΑ, p=0,005). Και με τις 2 αντλίες διαπιστώθηκε παρόμοια επίδραση επί του ΔΟΤΧ (2453 ± 293 με την ΕΑΑ έναντι 2189 ± 516 mmHg · sec/min με τη ΦΑ, p=0,115) και του ΔΓ (10113 ± 2190 με την ΕΑΑ έναντι 9774 ± 2901 mmHg /min με τη ΦΑ, p=0,528). Η ΚΠ και η ΜΑΠ αυξήθηκαν και με τις δύο αντλίες, ωστόσο μόνο με την ΕΑΑ επιτεύχθηκε στατιστικά σημαντικό αποτέλεσμα. Συμπεράσματα: Η ΕΑΑ μέσω μείωσης του μεταφορτίου και η ΦΑ μέσω μείωσης του προφορτίου παρέχουν συγκρίσιμη υποστήριξη της συστηματικής κυκλοφορίας, ιδιαιτέρως σε συνθήκες σοβαρής καρδιακής ανεπάρκειας, αλλά η ΕΑΑ φαίνεται να υπερέχει σε ότι αφορά τη δημιουργία αιμοδυναμικών συνθηκών που ευνοούν περισσότερο την ανάνηψη της αριστεράς κοιλία

Cardio-oncology: a focus on cardiotoxicity

Cardio-oncology is a recently developed field in cardiology aimed at significantly reducing cardiovascular morbidity and mortality and improving quality of life in cancer survivors. Cancer survival rates have been constantly increasing, mainly because of the advent of new, more potent and targeted therapies. However, many of the new therapies - along with some of the older chemotherapeutic regimens such as anthracyclines - are potentially cardiotoxic, which is reflected increasingly frequently in the published literature. Cardiotoxicity adversely affects prognosis in cancer patients, thus its prevention and treatment are crucial to improve quality and standards of care. This review aims to explore the existing literature relating to chemotherapy- and radiotherapy-induced cardiotoxicity. An overview of the imaging modalities for the identification of cardiotoxicity and therapies for its prevention and management is also provided. ©RADCLIFFE CARDIOLOGY 2018

Cardiotoxicity of Non-Anthracycline Cancer Chemotherapy Agents

Throughout the last decades, newly developed chemotherapeutic agents and immunotherapies that target signaling pathways have provided patients with better prognoses, improved their quality of life and increased survival rates, thus converting cancer to a stable chronic disease. However, non-anthracycline cancer chemotherapy agents and immunotherapies including human epidermal growth factor receptor 2 (HER2) inhibitors, vascular endothelial growth factor (VEGF) inhibitors, Bcr-Abl tyrosine-kinase inhibitors (TKI), proteasome inhibitors, immune checkpoint inhibitors and chimeric antigen receptor T cells (CAR-T cells) may cause cardiovascular toxicity events and complications that usually interrupt the continuation of an appropriate treatment regimen, which induces life-threatening risks or leads to long-term morbidity. Heart failure, cardiac arrythmias and cardiomyopathies are the most common cardiovascular events related to cardiotoxicity due to chemotherapy. Each patient should be carefully assessed and monitored before, during and after the administration of chemotherapy, to address any predisposing risk factors and the new onset of cardiotoxicity manifestations early and treat them appropriately. The development of novel anticancer agents that cause minimal cardiovascular toxicity events or novel agents that ameliorate the adverse effects of the existing anticancer agents could drastically change the field of cardio-oncology. The aim of this narrative review is to demonstrate new knowledge regarding the screening and diagnosis of non-anthracycline-induced cardiotoxicity and to propose protective measures that could be performed in order to achieve the delivery of optimal care

Practical Approaches to Build and Sustain a Cardio-Oncology Clinic

The therapeutical advances in recent years in the field of oncology treatment have increased survival rates and improved the quality of life of oncology patients, thus turning cancer into a chronic disease. However, most of the new cancer treatments come at the expense of serious cardiovascular adverse events threatening the success story of these patients. The establishment of multidisciplinary medical teams to prevent, monitor, and treat cardiovascular diseases in cancer-treated patients is needed now more than ever. The aim of this narrative review is to demonstrate the existing knowledge and practical approaches on how to establish and maintain a cardio-oncology program for the rising number of patients who need it