Left brachiocephalic vein stenosis and infectious aortitis: two unusual causes of Ortner’s syndrome

Ortner’s syndrome (also known as cardiovocal syndrome) is defined as hoarseness due to compression of the left recurrent laryngeal nerve by an enlarged left atrium or enlarged thoracic vessels. We describe two cases of Ortner’s syndrome with an unusual underlying vascular pathology. In the first patient, Ortner’s syndrome was a consequence of left brachiocephalic vein stenosis resulting in collateral circulation filling the aorto-pulmonary window. The second patient developed a thoracic aortic aneurysm due infectious aortitis. Both patients required careful scrutiny in differential diagnosis because of their complex past medical history and concomitant diseases.Ortner’s syndrome (also known as cardiovocal syndrome) is defined as hoarseness due to compression of the left recurrent laryngeal nerve by an enlarged left atrium or enlarged thoracic vessels. We describe two cases of Ortner’s syndrome with an unusual underlying vascular pathology. In the first patient, Ortner’s syndrome was a consequence of left brachiocephalic vein stenosis resulting in collateral circulation filling the aorto-pulmonary window. The second patient developed a thoracic aortic aneurysm due infectious aortitis. Both patients required careful scrutiny in differential diagnosis because of their complex past medical history and concomitant diseases

Usefulness of selected tests in the diagnosis of exercise induced bronchoconstriction

Wstęp: „Złotym standardem” w rozpoznawaniu powysiłkowego skurczu oskrzeli (EIB) jest test prowokacji wysiłkiem. Obniżenie natężonej objętości wydechowej pierwszosekundowej (FEV1) o 10% lub więcej jest równoznaczne z dodatnim wynikiem tego testu. Testy nadreaktywności oskrzeli z bodźcami pośrednimi są powszechnie wykorzystywane w diagnostyce EIB. Celem badania była ocena przydatności wybranych testów prowokacji oskrzelowej w rozpoznawaniu EIB. Materiał i metody: W badaniu wzięły udział 42 osoby należące do następujących grup: A — 19 chorych na astmę nieprzyjmujących w okresie ostatnich 3 miesięcy steroidów wziewnych; D — 11 osób zgłaszających objawy charakterystyczne dla EIB (duszność, świsty, kaszel po wysiłku), ale bez innych objawów astmy; K — 12 zdrowych ochotników. Wszyscy badani wypełniali kwestionariusz dotyczący objawów związanych z wykonywaniem wysiłku fizycznego oraz mieli wykonane testy nadreaktywności z metacholiną, adenozynomonofosforanem (AMP) oraz test prowokacji wysiłkiem. Częstość rozpoznawania EIB wśród chorych na astmę zależała od przyjętego kryterium powysiłkowej zmiany FEV1 o co najmniej 10% lub o co najmniej 15% i wynosiła odpowiednio 47% i 37%. W grupie D EIB rozpoznano u 27% chorych, a w grupie kontrolnej u żadnego badanego, niezależnie od przyjętego kryterium. Wyniki: Analiza kwestionariusza objawów wykazała, że pojedyncze objawy nie mogą być wykorzystywane do rozpoznawania EIB, a objawy występujące po wysiłku są bardziej charakterystyczne dla EIB niż objawy występujące w trakcie aktywności fizycznej. Największą przydatność w rozpoznawaniu EIB wykazało zestawienie objawów typowych dla EIB (duszność, świsty, kaszel po wysiłku) z dodatnim testem nadreaktywności oskrzeli na AMP, osiągając czułość 70%, swoistość 94%, dodatnią wartość predykcyjną 78%, ujemną wartość predykcyjną 91% oraz wskaźnik wiarygodności 11,2. Wnioski: Występowanie objawów sugerujących EIB nie ma wystarczającej czułości i swoistości dla rozpoznania powysiłkowego skurczu oskrzeli. Najbardziej przydatne w diagnostyce EIB jest zestawienie objawów typowych dla EIB z dodatnim testem nadreaktywności oskrzeli na AMP. Pneumonol. Alergol. Pol. 2011; 79, 6: 397–406Introduction: Indirect airway challenge tests are commonly used in the diagnosis of exercise-induced bronchoconstriction (EIB), defined as a post-exercise decrease in FEV1 ≥ 10%. The aim of this study was to evaluate the diagnostic value of bronchial hyperreactivity tests in the diagnosis of EIB. Material and methods: Forty two subjects were allocated to 3 groups: A — 19 steroid naive asthma patients; D — 11 noasthma patients reporting symptoms suggestive for EIB (dyspnea, wheeze and cough provoked by exercise) and K — 12 healthy controls. Subjects filled a questionnaire regarding symptoms related to exercise and underwent: inhaled bronchial challenge to methacholine (Mch), adenosine 5’-monophosphate (AMP) and exercise challenge on a treadmill. With a cutoff of ≥ 10% or ≥ 15% decrease in FEV1 post exercise EIB was diagnosed in 47% and 37% of asthma patients, respectively; 27% of subjects in group D and in none of controls, irrespectively of the ΔFEV1 criterion. Results: The analysis of questionnaire revealed that a single symptom cannot be used to predict EIB. Symptoms occurring after termination of exercise, but not during exercise characterize EIB more precisely. The analysis showed that the most useful measure to diagnose EIB can be a combination of bronchial challenge to AMP and typical symptoms of exercise induced bronchoconstriction (i.e. dyspnea, wheezes and cough provoked by exercise) with a sensitivity of 70%, specifity of 94%, PPV of 78%, NPV of 91% and LR of 11.2. Conclusions: Symptoms suggestive of EIB do not have acceptable sensitivity and specifity for the diagnosis of exerciseinduced bronchoconstriction. The most useful measure to diagnose EIB is a combination of typical symptoms of EIB with positive challenge to AMP. Pneumonol. Alergol. Pol. 2011; 79, 6: 397–40

Leflunomide-induced acute interstitial pneumonia in a patient treated for rheumatoid arthritis

Leflunomid należy do leków przeciwreumatycznych modyfikujących przebieg choroby. Jest on stosowany u chorych z reumatoidalnym zapaleniem stawów, u których leczenie pierwszej linii było nieskuteczne. Leczenie leflunomidem może być jednak związane z istotnymi powikłaniami płucnymi, zwłaszcza u osób predysponowanych. Autorzy przedstawiają opis przypadku chorego na reumatoidalne zapalenie stawów leczonego leflunomidem, u ktorego wystąpiły powikłania ze strony układu oddechowego. Omówiono czynniki ryzyka wystąpienia uszkodzenia płuc w przebiegu leczenia tym preparatem oraz sposób postępowania w przypadku ich wystąpienia.Leflunomide is a disease-modifying anti-rheumatic drug that is used in patients with rheumatoid arthritis (RA), who do not respond well to standard RA treatment. Leflunomide therapy may, however, be related with significant pulmonary complications in predisposed individuals. We present a patient with RA treated with leflunomide, in whom leflunomide lung injury had a fatal outcome. Potential risk factors for pulmonary complications of leflunomide treatment and the management of patients with leflunomide lung injury are discussed

Metastasising leiomyoma of the uterus with pulmonary involvement — case report

  Benign metastasising leiomyoma (BML) is characterised by extrauterine smooth muscle tumours in women after surgical treatment for uterine leiomyoma. Usually manifested as solitary or multiple focal lesions in various organs, it imposes a scrutinous diagnostic work-up to exclude a malignant disease and requires confirmation in microscopic examination of the extrauterine focus. The authors present a case of a 56-year-old woman with BML manifesting as bilateral multiple pulmonary nodules, with a tentative diagnosis of a disseminated malignant disease of mesenchymal origin. The patient underwent multiple diagnostic tests, which excluded malignancy. The definite diagnosis was established after the microscopic reevaluation of an excised pulmonary nodule. The patient is monitored with chest magnetic resonance. BML should be considered in the differential diagnosis of multiple pulmonary nodules in asymptomatic women. Patients with BML require long-term monitoring, therefore the selected imaging method should not carry the risk of cumulative side effects.

Macrophage phenotype in induced sputum in asthma subjects

Macrophages represent the most predominant immune effector cells in the alveolar spaces and conducting airways and are known to express activated phenotype. The study was aimed at assessing the differences in cellular profile and the expression of selected surface markers on sputum macrophages in asthma and healthy subjects. 17 healthy subjects (never smoked) and 10 mild asthma subjects treated with glucocorticosteroids were enrolled into the study. For macrophage phenotyping a immunocytochemistry method was used with commercially available antibodies anti: CD14, CD71, CD11b and CD54. The nonparametric Mann Whitney U test was applied for data comparison, p valu

Korelacje pomiędzy rozdęciem miąższu płucnego mierzonego wskaźnikiem RV%TLC i składem ciała oraz profilem cytokinowym u chorych na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc

Introduction: Body composition is an important prognostic factor in patients with COPD. The decrease in fat free mass (FFM), muscle mass (MM) and increase in visceral fat is associated with an elevated secretion of cytokines which promote systemic inflammation. The aim of the study was to evaluate body composition and the cytokine profile in patients with COPD in relation with the presence of hyperinflation.Material and methods: The study group consisted of 149 patients (61F, 88M) with stable COPD in all stages of severity aged 68 ± 8.8 yrs. All the patients underwent spirometry and bodypletysmography with bronchial reversibility testing. Hyperinflation was defined as RV%TLC > 48% and > 126% predicted. Body composition was analyzed by bioimpedance. The following serum inflammatory markers were evaluated: C-reactive protein, IL-6, IL-8, TNF-a, CC16, adiponectin and resistin.Results: Hyperinflation was found in 96 patients (group A) and it was more frequent in women than men (49/61 vs. 47/88, p < 0.001). BMI and age in this group were comparable to those in patients without hyperinflation (group B). Patients with hyperinflation have lover FFM, FFM index, MM and MM index and total body water and higher fat mass and fat mass index. We found significantly higher serum concentrations of inflammatory markers in group A: IL-6 – 6.4 ± 10.9 vs. 3.6 ± 4.2 pg/ml, resistin – 9.3 ± 4.2 vs. 7.6 ± 2.4 ng/ml, CRP 4.1 ± 2.3 vs. 2.9±2.1 mg/l, respectively.Conclusions: Patients with hyperinflation have a lower FFMI, TBW and MMI and a higher proportion of fat tissue. Hyperinflation is associated with elevated concentrations of inflammatory markers what may be associated with more severe disease. Body compositions abnormality and higher activity of systemic inflammation could therefore be a negative prognostic factor in COPD patients.Wstęp: Skład ciała jest ważnym czynnikiem prognostycznym u chorych na POChP. Spadek beztłuszczowej masy ciała (FFM), masy mięśni (MM) i wzrost masy trzewnej tkanki tłuszczowej jest związane ze wzrostem wydzielania cytokin odpowiedzialnych za systemowe zapalenie. Celem pracy była ocena wpływu hiperinflacji układu oddechowego na stan odżywienia i profilu cytokin u chorych na POChP.Materiał i metody: Grupa badana składała się z 149 chorych (61K, 88M), w stabilnym okresie POChP, którzy reprezentowali wszystkie stopnie ciężkości choroby, w wieku 68 ± 8,8 lat. Wszyscy chorzy mieli wykonaną spirometrię i pletyzmografię z próbą rozkurczową. Rozdęcie było definiowane, jako zwiększenie RV%TLC > 48% and > 126% wn. Skład ciała był mierzony metodą bioimpendancji. Wykonano pomiar następujących cytokin w surowicy: białko C-reaktywne (CRP), IL-6, IL-8, TNF-a, CC16, adiponektyna i rezystyna.Wyniki: Rozdęcie stwierdzono u 96 chorych (grupa A), było ono częstsze u kobiet niż mężczyzn (49/61 v. 47/88, p < 0,001). Indeks masy ciała i wiek były podobne do grupy chorych bez rozdęcia (grupa B). Grupa A miała niższe FFM i FFMI, MM i MMI i całkowitą masę wody oraz wyższą masę tłuszczową i indeks masy tłuszczowej. W grupie A stwierdzono istotnie statystycznie wyższe stężenie w surowicy markerów zapalenia: IL-6 — 6,4 ± 10,9 v. 3,6 ± 4,2 pg/ml, resistin — 9,3 ± 4,2 v. 7,6 ± 2,4 ng/ml, CRP 4,1 ± 2,3 v. 2,9 ± 2,1 mg/l.Wnioski: Chorzy, u których stwierdza się rozdęcie płuc mają niższe FFMI, TBW, MMI i więcej tkanki tłuszczowej. U chorych z rozdęciem płuc stwierdza się podwyższone stężenie markerów stanu zapalnego w porównaniu z chorymi bez rozdęcia, co może świadczyć o bardziej zaawansowanym procesie chorobowym. Zarówno zaburzenia w składzie ciała jak i wyższa aktywność zapalenia systemowego w grupie chorych z rozdęciem płuc może wskazywać na ich gorsze rokowani

Łagodne przerzutowe mięśniaki z zajęciem płuc

Łagodne przerzutowe mięśniaki (BML) to schorzenie charakteryzujące się występowaniem guzów wywodzących się z komórek mięśni gładkich macicy w różnych narządach u kobiet, które przebyły leczenie chirurgiczne mięśniaków macicy. Występowanie zmian ogniskowych nasuwa podejrzenie rozsianej choroby nowotworowej, w związku z czym u chorych niejednokrotnie przeprowadza się szeroki panel badań w poszukiwaniu nowotworu złośliwego, a rozpoznanie ostateczne jest oparte na badaniu mikroskopowym ogniska BML. Autorzy prezentują przypadek 56-letniej chorej na BML z zajęciem płuc, u której na podstawie obrazu histopatologicznego guzka płuca usuniętego w czasie torakotomii diagnostycznej rozpoznano rozsiany nowotwór złośliwy z komórek pochodzenia mezenchymalnego. Wyniki licznych badań dodatkowych nie potwierdziły procesu nowotworowego. Ostateczne rozpoznanie BML było oparte na ponownej analizie histopatologicznej materiału pobranego w czasie biopsji chirurgicznej. Chora pozostała w obserwacji; do monitorowania zmian w płucach wykorzystano rezonans magnetyczny. Łagodne przerzutowe mięśniaki powinny być uwzględnione w diagnostyce różnicowej guzków płuc u kobiet. Chore na BML wymagają długoterminowej obserwacji, w związku z czym w wyborze metody obrazowania należy również wziąć pod uwagę efekt kumulacji dawki promieniowania jonizującego.Łagodne przerzutowe mięśniaki (BML) to schorzenie charakteryzujące się występowaniem guzów wywodzących się z komórek mięśni gładkich macicy w różnych narządach u kobiet, które przebyły leczenie chirurgiczne mięśniaków macicy. Występowanie zmian ogniskowych nasuwa podejrzenie rozsianej choroby nowotworowej, w związku z czym u chorych niejednokrotnie przeprowadza się szeroki panel badań w poszukiwaniu nowotworu złośliwego, a rozpoznanie ostateczne jest oparte na badaniu mikroskopowym ogniska BML. Autorzy prezentują przypadek 56-letniej chorej na BML z zajęciem płuc, u której na podstawie obrazu histopatologicznego guzka płuca usuniętego w czasie torakotomii diagnostycznej rozpoznano rozsiany nowotwór złośliwy z komórek pochodzenia mezenchymalnego. Wyniki licznych badań dodatkowych nie potwierdziły procesu nowotworowego. Ostateczne rozpoznanie BML było oparte na ponownej analizie histopatologicznej materiału pobranego w czasie biopsji chirurgicznej. Chora pozostała w obserwacji; do monitorowania zmian w płucach wykorzystano rezonans magnetyczny. Łagodne przerzutowe mięśniaki powinny być uwzględnione w diagnostyce różnicowej guzków płuc u kobiet. Chore na BML wymagają długoterminowej obserwacji, w związku z czym w wyborze metody obrazowania należy również wziąć pod uwagę efekt kumulacji dawki promieniowania jonizującego

Maximal respiratory pressures and exercise tolerance in patients with COPD

Many authors reported respiratory muscle function impairment in patients with chronic obstructive pulmonary disease (COPD). Impaired respiratory muscle function may contribute exercise intolerance which is frequently observed in this disease. Aim of the study: was to determine the influence of respiratory muscle function on exercise capacity in patients with COPD. Methods: 23 patients with stable COPD aged 62.7 ± 9.3 years (6F, 17M; mean post-bronchodilator FEV1 = 47.9 ± 12.4% value predicted) participated in the study. Exercise capacity was assessed by the six-minute walk test and the incremental cardiopulmonary exercise test (CPET) on a treadmill. Maximal respiratory pressures (PImax, PEmax) were evaluated before and directly after CPET. Results: The mean peak oxygen uptake (VO2max) was 27.2 ± 6.1 mlO2/min/kg and the mean distance walked during the 6MWT was 569.4 ± 101.7 m. Both PImax and PEmax decreased significantly after maximal exercise (71.4 ± 23.0 vs. 63.6 ± 22.2 cm H2O, p = 0.001 and 124.9 ± 46.5 vs 112.3 ± 46.6 cm H2O, p = 0.02 respectively). No correlation between VO2max and the 6-minute walk distance and the maximal respiratory pressures was found. We observed a negative correlation between the 6-minute walk distance and the difference between the pre- and post CPET maximal inspiratory pressure. Conclusions: respiratory muscle function is impaired in patients with COPD but this does not affect exercise performance. Exercise causes a decrease of the respiratory muscle strength

Influence of nasal continuous positive airway pressure on response to exercise in patients with obstructive sleep apnea syndrome

Obstructive sleep apnea syndrome (OSAS) patients are at risk of cardiovascular complications. The aim of this study was to assess the effect of treatment with continuous positive airway pressure (CPAP) on the response to symptom limited exercise test. Methods: twenty nine OSAS patients (1 F, 28 M), mean age 50.7±9.7 yrs with body mass index of 32.6±4.5 kg/m2 participated in the study. OSAS was diagnosed by overnight polysomnography. Incremental cardiopulmonary exercise test (CPET) on a treadmill was performed twice: before and after 2-3 weeks of regular treatment with CPAP. Results: mean apnea + hypopnea index (AHI) before therapy was 57.6±12 h-1. CPAP treatment did not change peak oxygen consumption (VO2max) (38.3±9.0 vs. 38.9±6.9 mlO2/kg/min, p=ns) or peak heart rate (153.4±21 min-1 vs. 155.5±22 min-1, p=ns). There were no significant changes in ventilation or gas exchange variables. However,a decrease in peak systolic blood pressure from 194.5±24 mm Hg to 186.7±27.9 mm Hg (