Siarkowodór — od kłopotliwego zapachu do podręcznika farmakologii

The history of hydrogen sulphide (H2S), which is a toxic, colourless gas with peculiar, creepy smell of rotten eggs is long. It’s critical role not only in development of the Universe but also in evolution of living organisms has been well documented. Apart from the contribution in evolution the hydrogen sulphide has been recognized as an important gasotransmitter in numerous biological processes. In the paper we review recent discoveries on dominating pathways leading to synthesis of endogenous hydrogen sulphide, we summarize the key biological effects of hydrogen sulphide of importance for cardiovascular homeostasis. Further, we point out selected molecules of natural origin and also products of chemical synthesis known to increase via different mechanisms the bioavailability of hydrogen sulphide. Among drugs approved for human pharmacotherapy zofenopril is the one shown to possess such an ability. The drug belongs to angiotensin-converting enzyme inhibitors (ACEIs) having sulfhydryl moiety in its chemical structure. One of the metabolite of zofenopril was shown to increase the expression of enzyme synthesizing hydrogen sulphide and to elevate both plasma and myocardial levels of hydrogen sulphide. The above mentioned effects have not been shown by using other ACEI. Hydrogen sulphide realising ability of zofenopril apart of its long-term inhibition of ACEIs may be considered as potential explanation for prognostic advantage over other drugs of the same class shown in prospective randomised trial.Historia siarkowodoru (H2S) — bezbarwnego, toksycznego gazu o charakterystycznej, odrażającej woni zepsutych jajek — jest długa. Odegrał on istotną rolę nie tylko w ewolucji wszechświata, ale również w ewolucji ustrojów żywych. Poza swoim udziałem w historii ewolucji gaz ten jest jednym z ważnych gazoprzekaźników i odgrywa kluczową rolę w wielu procesach biologicznych. W pracy omówiono drogi syntezy endogennego siarkowodoru, a także dokonano przeglądu najistotniejszych działań biologicznych istotnych dla czynności układu krążenia. W dalszej części wskazano niektóre substancje pochodzenia naturalnego oraz uzyskane drogą syntezy chemicznej i zarejestrowane jako leki, które drogą różnych działań przyczyniają się do zwiększenia biodostępności siarkowodoru. Jednym z leków stosowanych w terapii jest zofenopril. Lek ten należy do klasy inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACEI) zawierających w swojej chemicznej strukturze grupę sulfhydrylową. Metabolit zofenoprilu zwiększa ekspresję enzymu tworzącego siarkowodór oraz podwyższa jego stężenie we krwi i w mięśniu sercowym. Działań takich nie wykazano w odniesieniu do innych ACEI. Ta szczególna, wybiegająca poza hamowanie układu renina–angiotensyna, właściwość może stanowić jedno z wyjaśnień faktu, że w prospektywnym, randomizowanym badaniu klinicznym zofenopril skuteczniej niż inne ACEI ograniczał chorobowość i śmiertelność u pacjentów obciążonych wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym

Efekty sercowo-naczyniowe działania antagonisty receptorów histaminowych H3 JNJ 5207852 we wstrząsie krwotocznym u szczurów

INTRODUCTION: Histamine H3 receptors are widely distributed in the central and peripheral nervous system, including postganglionic adrenergic endings. They act mainly as presynaptic auto- and heteroceptors and are responsible for regulating the synthesis and release of histamine and other neurotransmitters/neuromodulators. The aim of the study was to examine the cardiovascular effects of the histamine H3 receptor blockade in the sympathoinhibitory phase of haemorrhagic shock. MATERIAL AND METHODS: Studies were carried out on male Wistar rats anaesthetized with ketamine/xylazine (100 mg/kg + 10 mg/kg, intraperitoneally), subjected to irreversible haemorrhagic shock (0% survival at 2 h) with a mean arterial pressure (MAP) of 20–25 mmHg. At 5 min of critical hypotension, the rats were injected intravenously with H3 receptor antagonist JNJ 5207852 or saline. RESULTS: Haemorrhage led to a decrease in pulse pressure (PP) and heart rate (HR). JNJ 5207852 (1 and 5 mg/kg) evoked long-lasting rises in MAP, PP and HR, with an improvement in survival at 2 h (5 mg/kg). Chemical sympathectomy with 6-hydroxydopamine (50 mg/kg for three consecutive days) inhibited cardiovascular changes evoked by JNJ 5207852 and decreased to 0% the survival rate at 2 h in rats treated with JNJ 5207852 (5 mg/kg). CONCLUSIONS: Histamine H3 receptor antagonist JNJ 5207852 induces the resuscitating effect in haemorrhage-shocked rats, and the mechanism responsible is associated with the activity of postganglionic sympathetic neurons.WSTĘP: Receptory histaminowe H3 występują w ośrodkowym i obwodowym układzie nerwowym, w tym na zakończeniach pozazwojowych układu współczulnego. Działają głównie jako presynaptyczne auto- i heteroreceptory, są odpowiedzialne za regulację syntezy oraz wydzielania histaminy i innych neurotransmiterów/neuromodulatorów. Celem pracy było zbadanie wpływu zablokowania receptorów H3 na czynność układu krążenia podczas fazy hamowania aktywności układu współczulnego w modelu wstrząsu krwotocznego u szczurów. MATERIAŁ I METODY: Badania przeprowadzono u szczurów samców szczepu Wistar, w znieczuleniu ogólnym przy użyciu ketaminy i ksylazyny (100 mg/kg + 10 mg/kg dootrzewnowo), u których wywołano nieodwracalny wstrząs krwotoczny ze średnim ciśnieniem tętniczym (MAP) 20-25 mmHg (wskaźnik przeżycia 2 h: 0%). W 5 min krytycznej hipotensji zwierzętom podawano dożylnie antagonistę receptorów H3 JNJ 5207852 bądź 0,9% roztwór NaCl. WYNIKI: Krwotok prowadził do obniżenia ciśnienia tętna (PP) i częstości rytmu serca (HR). JNJ 5207852 (1 i 5 mg/kg) wywoływał długotrwałe wzrosty MAP, PP i HR, a także zwiększenie do 100% wskaźnika przeżycia 2 h (5 mg/kg). Chemiczna sympatektomia wykonana przy użyciu 6-hydroksydopaminy (50 mg/kg przez trzy kolejne dni) hamowała zmiany MAP, PP i HR wywoływane przez JNJ 5207852 (5 mg/kg) i zmniejszała do 0% wskaźnik przeżycia 2 h. WNIOSKI: Antagonista receptorów histaminowych H3 JNJ 5207852 wywołuje efekt resuscytacyjny u szczurów we wstrząsie krwotocznym, a jego mechanizm działania związany jest z aktywnością pozazwojowych neuronów układu współczulnego

I Am the 1 in 10—What Should I Eat? A Research Review of Nutrition in Endometriosis

Endometriosis is a chronic, painful, estrogen-related inflammatory disease that affects approximately 10% of the female population. Endometriosis has a significant negative impact on quality of life. Nutrition may be involved in the development and severity of endometriosis. The purpose of this paper is to discuss in detail the nutritional recommendations for patients with endometriosis. This article discusses the importance of nutrients such as polyphenols, vitamins C, D and E, PUFAs, and iron in the development of endometriosis. Alternative diets, such as the Mediterranean, anti-inflammatory, vegetarian, low-nickel and low-FODMAP diets, have also been presented in the context of their potential beneficial effects on the course of endometriosis

Ontogenetic Manganese Exposure With Perinata 6-OHDA Lesioning Alters Behavioral Responses of Rats to Dopamine D\u3csub\u3e1\u3c/sub\u3e and D2 Agonist Treatments

The effect of neonatal manganese (Mn) exposure in a 6-hydroxydopamine (6-OHDA) rat model of Parkinson\u27s disease was investigated. Pregnant Wistar rats were given drinking water with 10,000ppm of Manganese (MnCl2.4H2O) from the time of conception until weaning on the 21st day after delivery. Control rats consumed tap water. Three days after the birth, other groups of neonatal rat pups were pretreated with desipramine (20mg/kg ip 1h) prior to bilateral ICV administration of 6-OHDA or its vehicle, saline-ascorbic (0.1%) (control). Two months after the birth, striatal dopamine and homovanilic acid efflux measured by an in vivo microdialysis method were reduced in rats lesioned with 6-OHDA. Co-exposure to perinatal Mn did not modify neurotransmission alterations. However, there were prominent abnormalities in behavioral testing in rats perinatally exposed to Mn and treated neonatally with 6-OHDA. These findings demonstrate that although Mn did not further damage neurotransmitter activity in the neostriatum, ontogenetic exposure to Mn enhances the behavioral toxicity to 6-OHDA

Serum Sulfhydryl Groups, Malondialdehyde, Uric Acid, and Bilirubin as Predictors of Adverse Outcome in Heart Failure Patients due to Ischemic or Nonischemic Cardiomyopathy

Oxidative stress plays a significant role in the pathogenesis of heart failure (HF). The aim of the study was to investigate the prognostic value of oxidation-reduction (redox) markers in patients with HF due to ischemic and nonischemic cardiomyopathy. The study included 707 patients of HF allocated into two groups depending on ethology: ischemic cardiomyopathy (ICM) (n=435) and nonischemic cardiomyopathy (nICM) (n=272), who were followed up for one year. The endpoint occurrence (mortality or heart transplantation) in a 1-year follow-up was similar in the ICM and nICM group. The predictive value of endpoint occurrence of oxidative stress biomarkers such as the serum protein sulfhydryl groups (PSH), malondialdehyde (MDA), uric acid (UA), bilirubin, and MDA/PSH ratio and other clinical and laboratory data were assessed in both groups (ICM and nICM) separately using univariate and multivariate Cox regression analyses. In multivariate analysis, the higher concentrations of UA (p=0.015, HR=1.024, 95% CI (1.005-1.044)) and MDA (p=0.004, HR=2.202, 95% CI (1.296-3.741)) were significantly associated with adverse prognosis in patients with ICM. Contrastingly, in patients with nICM, we observed that higher bilirubin concentration (p=0.026, HR=1.034, 95% CI (1.004-1.064)) and MDA/PSH ratio (p=0.034, HR=3.360, 95% CI (1.096-10.302)) were significantly associated with increased risk of death or HT. The results showed the association of different oxidative biomarkers on the unfavorable course of heart failure depending on etiology