Breast cancer in young women

Breast cancer (BC) in young women is rare, affecting only 4–6% of women under the age of 40. Regardless, BC remains the most common malignancy among younger patients. Recently, a significant increase in BC rates has been observed among pre-menopausal subjects. Breast cancer in young women requires special attention due to its specific morphologic and prognostic characteristics and unique aspects, including fertility preservation and psychosocial issues (e.g. its impact on family life and career). Young women are more likely to have tumors with higher incidence of negative clinicopathologic features (higher histological grade, more lymph node positivity, lower estrogen receptor (ER) positivity, higher rates of Her2/neu overexpression). Also, they tend to be diagnosed at more advanced stages of the disease. That, in turn, contributes to less favorable prognosis as compared to older women. Young women are generally treated similarly to older patients. Surgical management includes mastectomy or breast-conserving surgery, followed by radiation therapy (younger women have higher local recurrence rates than older women, especially after breast-conserving therapy). Although the basics of chemotherapy are the same for patients of all ages, younger women have some special considerations. It is important to consider options for fertility preservation before starting systemic treatment. Patients should have access to genetic testing as their results may affect the choice of therapy. Younger women and their families should receive adequate psychological support and counselling

Bisphosphonate and osteonecrosis of the jaw

Bisfosfoniany to leki stosowane w leczeniu przerzutów nowotworowych do kości. Na ogół są dobrze tolerowane i w grupie pacjentów z prawidłową czynnością nerek uważa się je za bezpieczne. Ostatnio opisano przypadki martwicy kości szczęk u pacjentów leczonych bisfosfonianami podawanymi dożylnie. Najczęstszym objawem tego rzadko występującego powikłania jest uwidocznienie się martwiczo zmienionej kości - zwykle po przebytej wcześniej interwencji chirurgicznej. Zaleca się leczenie zachowawcze. W miarę możliwości należy unikać interwencji chirurgicznych, gdyż mogą one spowodować nasilenie zmian. Powinno się zwrócić uwagę pacjentów na konieczność szczególnej higieny jamy ustnej i zalecić płukanie 2-procentowym roztworem chlorheksydyny. W okresach zaostrzenia zmian zapalnych trzeba zalecić doustną antybiotykoterapię. Przed leczeniem i w trakcie terapii bisfosfonianami pacjenci powinni mieć wykonywane kontrolne badania stomatologiczne. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 77-letniej pacjentki z rakiem piersi i przerzutami do kości, u której martwica kości szczęki wystąpiła po długotrwałym leczeniu bisfosfonianami.Bisphosphonates are widely used in the treatment of bone metastases. Adverse effects associated with the use of these drugs are infrequent. Recently, osteonecrosis of the jaw (ONJ) associated with long-term intravenous bisphosponates treatment, has been reported. The overall risk of developing ONJ is low. Clinical features include exposed bone in the maxillofacial area that occurs in association with dental surgery or spontaneously. Treatment of patients with bisphosphonate-induced ONJ is difficult. Conservative management includes antiseptic oral rinse with agents containing chlorhexidine gluconate, systemic antibiotic therapy to control secondary infections, oral hygiene. Invasive procedure such as tooth extraction and bone biopsies should be avoided. It is recommended that patients should have a dental examination prior to treatment with bisphosphonates. We present a case of a 77-year-old woman with metastatic breast cancer and osteonecrosis of the jaw after a long-term intravenous treatment with bisphosphonate

Motherhood after treatment for breast cancer

W ostatnich latach obserwuje się tendencje do opóźniania macierzyństwa i jednocześnie coraz częściej rozpoznaje się raka piersi u pacjentek w wieku przedmenopauzalnym. Wzrasta więc liczba pacjentek, które leczy się cytostatykami w okresie rozrodczym i które później mają problemy z płodnością. Ciąża u pacjentek leczonych wcześniej z powodu raka piersi nie wpływa negatywnie na przeżycie. Niektóre wyniki badań wskazują nawet na możliwość zmniejszania ryzyka nawrotu choroby. Prawdopodobnie jest to efekt odpowiedniego doboru pacjentek, nie jest jednak wykluczone korzystne oddziaływanie biologiczne. Pacjentki po leczeniu wczesnego raka piersi, które chcą zajść w ciążę, powinny być informowane o braku dowodów na negatywny wpływ ciąży na przeżycie. Przeważnie zaleca się, aby odczekać 2–3 lata od czasu zakończenia terapii. Poważnym problemem jest ryzyko bezpłodności po leczeniu, ponieważ u większości młodych pacjentek stosuje się chemioterapię uzupełniającą, która może trwale uszkodzić gonady. Ryzyko niepłodności zależy od wieku pacjentki, rodzaju zastosowanych leków i ich łącznej dawki. W celu ochrony funkcji jajników proponuje się, aby podczas chemioterapii stosować analogi GnRH. Jednak rekomendacje ASCO uznają takie postępowanie za kontrowersyjne. W ostatnich latach rozwinęły się metody medycznie wspomaganego rozrodu. Można je stosować u kobiet leczonych z powodu raka piersi. Najpowszechniejszą metodą jest zamrażanie embrionów (po zapłodnieniu in vitro). Inną możliwością jest krioprezerwacja oocytów. Obydwie metody wymagają stymulacji jajników. U pacjentek po leczeniu raka piersi można w tym celu stosować tamoksyfen i inhibitory aromatazy. Inną potencjalną metodą jest przeszczepianie tkanki jajnika zamrożonej przed leczeniem. Onkolog przed leczeniem pacjentki w wieku rozrodczym powinien omówić z nią problemy związane z płodnością.In recent years, the number of women who delay their pregnancies until later in life has increased. At the same time, the number of premenopausal women with breast cancer is also on the increase. Consequently, the percentage of breast cancer patients at reproductive age with fertility problems resulting from chemotherapy is growing. Pregnancy after treatment for breast cancer has no adverse effects on the prognosis of patients with early-stage disease. Some studies show a decreased risk of distant dissemination. Women wishing to have children after breast cancer treatment should be reassured that there is not evidence that pregnancy will affect their survival. Usually it is recommended that pregnancy be delayed until 2 to 3 years after the completion of the treatment. The adjuvant chemotherapy used in the treatment commonly affects fertility and causes premature ovarian failure. The risk of amenorrhea and infertility after chemotherapy is related to the patient’s age, the specific chemotherapeutic agents used, and the total dose administered. Recent advances in the field of fertility preservation may help many of breast cancer survivors to have children in the future. The most established option is embryo cryopreservation. Another technique includes oocyte cryopreservation. However, these two approaches require ovarian stimulation. For ovarian stimulation in women with breast cancer, protocols using tamoxifen or aromatase inhibitors have been reported. Ovarian tissue cryopreservation is another option. The use of gonadotropin-releasing hormone (GnRH) agonists to protect the ovarian function is controversial. Oncologists should discuss possible fertility options with the patients undergoing therapy

Adjuvant chemotherapy for early-stage breast cancer patients — daily clinical practice in selected cancer centres in Poland

Background. Adjuvant chemotherapy for high-risk early-stage breast cancer patients significantly improves long-term treatment results. The decision to administer chemotherapy is made based primarily on prognostic factors (defined by the pathological characteristics of the primary tumour and regional lymph nodes) and also on patient-related factors, such as age, menopausal status and comorbidities. The guidelines on adjuvant chemotherapy have been established and reviewed for many years by several medical societies (NCCN, ESMO, PTOK, PUO) and experts of St. Gallen International Breast Cancer Conference. The aim of this study was to assess the pattern of adjuvant chemotherapy administration that had been routinely prescribed in four cancer centres in various regions of Poland (Opole, Krakow, Białystok, Poznań). Methods. 218 early-stage breast cancer patients treated in selected cancer centres during 3 consecutive months of 2014 have been included in the analysis. The medical charts of the patients have been carefully evaluated. Data on the adjuvant chemotherapy administration have been reviewed retrospectively. Results. The percentage of IHC tests in the analysed group was satisfactory. As much as 8 different chemotherapy regimens have been recorded. 98% of patients received anthracycline-based chemotherapy. Almost half of the patients (48.6%; 106/218) received taxanes. However, up to 27% (30/111) of patients with involved lymph nodes (pN+) did not received taxanes in the adjuvant setting. Trastuzumab was most frequently administered sequentially, which may be considered suboptimal.

Follow-up after breast cancer treatment

Abstract Background: Breast cancer (BC) is the most common malignancy in women. Due to improved detectability and modern methods of treatment, the number of breast cancer survivors is estimated at 6 million women globally and is still increasing. The follow-up (FU) visits carried out at the Greater Poland Cancer Centre were assessed for compliance with Polish Society of Clinical Oncology (PTOK) and European Society for Medical Oncology (ESMO) guidelines. Materials and methods: The database covered 484 women who were treated for breast cancer in the Greater Poland Cancer Centre in 2013. Of these, 233 attended FU visits for 5 years after completion of radical treatment and had no cancer relapse. The number of  FU visits and the number and type of additional tests performed were analyzed. Results: The median number of FU visits over 5 years was 14, which is in line with the guidelines. 51.6% women had a mandatory annual mammography. A significant number of women had additional tests that are not recommended in the guidelines. Conclusions: There is a need to educate both physicians and patients on the principles of FU check-ups

Coping with cancer and a history of health-related events

Background: Cancer is a source of stress related to the resulting change in lifestyle. The processes which take place when a patient is coping with a disease may be explained in terms of the transactional concept of psychological stress (Lazarus, Folkman) and the critical life events model (Filipp). These two complementary theoretical approaches set the direction and aim of the study which was to determine the role played by earlier events responsible for health loss due to a chronic, serious disease in the course of a stress transaction in cancer patients. Materials and methods: The study involved 121 patients with either breast or colorectal cancer undergoing chemotherapy as part of their treatment. They were asked to complete a purpose-designed set of questionnaires which included Revised Illness Perception Questionnaire (IPQ-R), the Mini-Mental Adjustment to Cancer (Mini-MAC) questionnaire, the Hospital Anxiety and Depression Scale (HADS), Acceptance of Illness Scale (AIS). The interdependencies between variables were determined using difference significance tests (Mann-Whitney, Kruskal-Wallis) and the Dunn’s correction test. The significance level (alpha) of 0.05 was assumed appropriate for the study. Results: Patients with previous health-related events were found to expect the struggle with cancer to be a greater and more serious challenge. Those patients had suffered loss of health prior to getting cancer and their emotional reactions were heightened. This finding allowed the identification of patients more prone to creating a negative view of their disease. Conclusions: When planning a psychological treatment of patients with cancer, an account must be taken of their past life events and earlier experiences of being ill, in order to implement appropriate psychological intervention aimed at reducing their emotional stress

Uzupełniająca chemioterapia u chorych na wczesnego raka piersi — codzienna praktyka kliniczna w Polsce na przykładzie wybranych ośrodków

Wstęp. Stosowanie uzupełniającej chemioterapii u wybranych osób chorych na wczesnego raka piersi poprawia wyniki leczenia. Decyzja o zastosowaniu takiego leczenia jest podejmowana w oparciu o ocenę ryzyka nawrotu choroby nowotworowej (definiowanego na podstawie charakterystyki histopatologicznej guza pierwotnego i stanu regionalnych węzłów chłonnych), a także z uwzględnieniem stanu hormonalnego chorej, wieku i ewentualnych schorzeń współistniejących. Zasady stosowania uzupełniającej chemioterapii są od wielu lat opracowywane i systematycznie aktualizowane przez towarzystwa naukowe (NCCN, ESMO, PTOK, PUO) oraz ekspertów konferencji uzgodnieniowej w St. Gallen. Celem pracy była ocena stosowania uzupełniającej chemioterapii w codziennej praktyce klinicznej w 4 wybranych ośrodkach onkologicznych w różnych regionach Polski (Opole, Kraków, Białystok, Poznań). Metody. Do analizy włączono 218 kobiet chorych na wczesnego raka piersi, leczonych w każdym z 4 ośrodków onkologicznych w ciągu kolejnych 3 miesięcy 2014 roku. W oparciu o dokumentację medyczną przeprowadzono retrospektywną analizę rodzaju zastosowanej uzupełniającej chemioterapii. Wyniki. W badanej grupie odsetek wykonanych badań IHC był zadowalający. W leczeniu stosowano 8 różnych schematów chemioterapii, przy czym niemal wszystkie chore (98%) były poddane terapii z udziałem antracyklin. Taksoidy stosowano u niemal połowy chorych (48,6%; 106/218), jednakże 27% (30/111) chorych z cechą pN+ nie otrzymało taksoidów w ramach leczenia uzupełniającego. Trastuzumab był najczęściej podawany sekwencyjnie, co może być uznane za postępowanie suboptymalne

Miejsce chemioterapii w leczeniu chorych na zaawansowanego lub nawrotowego raka ślinianki

Since malignant tumors of salivary glands are heterogeneous and rare it is hardly possible to conduct randomizedclinical trials devoted to these malignancies. Therefore clinical data available in the literature come almost solelyfrom small retrospective clinical studies or case reports. Among several malignant tumors of salivary gland theadenoid cystic carcinoma is most frequently described and discussed in the literature. There are no formal recommendationsissued by oncologic societies on the systemic treatment of patients with advanced/metastaticsalivary gland malignancies. This article is aimed to summarize available data on systemic treatment of patientswith malignant salivary gland tumors with special interest in clinical efficacy of various chemotherapy regimensin particular tumor types.Duża różnorodność typów raków ślinianek oraz mała częstotliwość ich występowania utrudnia przeprowadzeniebadań klinicznych. W piśmiennictwie znajdujemy najczęściej retrospektywne opisy przypadków, nie prospektywnebadania kliniczne. Rak gruczołowo-torbielowaty jest typem histologicznym, który z tej rzadkiej grupy nowotworówwystępuje najczęściej w badanych populacjach.Do tej pory nie ustalono optymalnego schematu chemioterapii w przypadku miejscowo zaawansowanej/przerzutowejchoroby, która mogłaby wpłynąć na zmniejszenie objawów. Podejmowano próby zastosowania mono- i polichemioterapii.Potrzebna jest weryfikacja schematów leczenia, która pozwoliłaby określić najbardziej aktywne lekizarówno w przypadku raka gruczołowo-torbielowatego, jak i pozostałych typach histologicznych raków ślinianek