Rola oznaczania witaminy D w praktyce klinicznej

W badaniach ostatniej dekady ujawniono nową rolę witaminy D. Odgrywa ona istotną rolę nie tylko w chorobach szkieletowych, ale także w zapobieganiu chorobom układu sercowo-naczyniowego, chorobom autoimmunologicznym, nowotworom, a także niektórym chorobom psychicznym. Obecne badania epidemiologiczne wskazują, że u pacjentów w podeszłym wieku lub chorych na osteoporozę często występuje niedobór witaminy D. Dotyczy to również dzieci i zdrowych dorosłych. Głównym krążącym metabolitem jest 25-hydroksywitamina D, która odzwierciedla ilość witaminy D w organizmie. Stężenie witaminy D w surowicy poniżej 20 ng/ml określa się mianem niedoboru (natomiast stężenie 20-30 ng/ml świadczy o hipowitaminozie). Właściwa suplementacja i rozsądne zażywanie kąpieli słonecznych mogą zapobiec wystąpieniu niedoborów w większości populacji

Senile osteoporosis

Niniejsza praca stanowi podsumowanie wiedzy na temat osteoporozy starczej. Zwrócono w niej uwagę na dużą chorobowość i koszty ponoszone przez systemy opieki zdrowotnej z powodu złamań. Omówiono również pokrótce złożoną etiopatogenezę choroby, związaną zarówno z niedoborami witaminy D, jak i niedoborami innych hormonów, niedożywieniem białkowo-energetycznym, upośledzeniem układu nerwowo-mięśniowego i innymi czynnikami. Przedstawiono także możliwości diagnostyki (RTG, densytometria, 10-letnie ryzyko złamania) i leczenia.The presented paper aims to summarize knowledge regarding senile osteoporosis. The article highlights high prevalence of the disease and the burden caused by osteoporotic fractures on the healthcare system. It describes shortly a complex ethiopathogenesis, in which vitamin D deficiency, other hormonal disturbances, protein-energy malnutrition, dysfunction of neuromuscular system and other factors may play a role. Possible diagnostics (x-rays, dual x-ray absorptiometry, 10-years fracture risk) and therapeutic methods are also presented

The histopathological evaluation of the local tolerance of alendronate containing medicines

Wstęp: Aby leczenie osteoporozy było skuteczne, musi być długotrwałe. Niestety, jak wynika z badań klinicznych oraz praktyki klinicznej, najczęstszą przyczyną rezygnacji z leczenia są działania niepożądane leków. W przypadku bisfosfonian ów wynikają one najczęściej z drażniącego działania leku na błonę śluzową przewodu pokarmowego. Celem niniejszego badania była próba odpowiedzi na pytanie, czy zastosowanie otoczki w tabletce zawierającej alendronian chroni śluzówkę przewodu pokarmowego przed drażniącym działaniem substancji czynnej. Materiały i metody: 18 chomikom syryjskim podzielonym na 3 grupy doświadczalne (I, II, III) aplikowano do torby policzkowej w ciągu 4 kolejnych dni tabletki alendronianu niepowlekane otoczką, powlekane otoczką lub placebo (odpowiednio każdej z grup). Czas ekspozycji na działanie leku po jednorazowym podaniu wynosił 4 minuty. Po 24 godzinach od ostatniego podania zwierzêta uśmiercono i pobrano wycinki tkanek do badań histopatologicznych. Zmiany morfologiczne oceniono według normy ISO 10993-10:2002(E), zwracając szczególną uwagę na stan nabłonka oraz nacieczenie leukocytarne, przekrwienie i obrzęk śluzówki. Następnie obliczano wskaźnik drażnienia, na podstawie którego określono stopień nasilenia właściwości drażniących testowanych preparatów. Wyniki: W grupie I wskaźnik drażnienia wyniósł 11,0, świadcząc o umiarkowanym działaniu miejscowo drażniącym tabletek niepowlekanych. W grupach II i III natomiast wskaźnik ten wyniósł 0,0, oznaczając całkowity brak właściwości drażniących. Wniosek: Wydaje się, że stosowanie alendronianu w otoczce zmniejsza częstość i nasilenie działań niepożądanych z przewodu pokarmowego.Introduction: In order to be effective, treatment for osteoporosis must be long-term. Unfortunately, according to clinical trials and clinical practice the most frequent cause of patient resignation from the treatment is adverse reactions to the medications. In the case of bisphosphonates they are most frequently connected with irritant impact of the drug on gastrointestinal mucosa. The aim of our study was to answer the question whether alendronate tablets coated with a thin neutral layer may protect gastrointestinal mucosa from the irritant effects of the active substance. Material and methods: Three types of tablets were administered into the cheek pouches of 18 Syrian hamsters (divided into 3 experimental groups: I, II, III) i.e. regular alendronate tablets, coated alendronate tablets and placebo. The tablets were applied for 4 minutes a day on 4 consecutive days. 24 hours after the last application, the animals were sacrificed and segments of buccal tissue were taken for histopathological examination. Oral tissue reaction was assessed using the microscopic examination grading system developed by ISO. The following adverse changes of the tissue were recorded: epithelial lesions, leucocyte infiltration, vascular congestion and oedema. Later the irritation index was calculated. Results: The irritation index was 11.0 (moderately irritant), 0.0 and 0.0 (none-irritant), in each group respectively. Conclusion: It appears that the administration of the coated alendronate tablets reduces the frequency and intensity of the local adverse events from the gastrointestinal tract

The efficacy of pharmacotherapy in postmenopausal osteoporosis: a longitudinal observational study

Introduction: The aim of the study was an assessment of longitudinal changes in fracture probability in postmenopausal women. Material and methods: A group of 226 postmenopausal women at baseline mean age 66.46 ± 7.96 years were studied. There were 21 women without therapy, 102 taking calcium + vitamin D, and 103 women on antiresorptive therapy, in the study group. Data concerning clinical risk factors for osteoporosis and hip BMD were gathered. Fracture probability for major and hip fractures was established using FRAXTM. Results: Mean follow-up time was 2.43 ± 0.59 years. Baseline FRAX value in the whole group for major fracture was 7.1 ± 4.18, and at follow-up it was 7.44 ± 4.04. Respective results for FRAX for hip fracture were 3.17 ± 2.69 and 3.02 ± 2.35. In the whole group the probability for major fractures significantly increased during follow-up (p < 0.05) and for hip fracture did not change. In non-treated patients and patients taking calcium + vitamin D the fracture probability increased significantly. In patients on antiresorptive therapy the fracture probability did not change, which was connected with an improvement in bone status assessed by DXA. Femoral neck T-score in the whole group did not change, in those not treated and taking calcium + vitamin D it decreased significantly (p < 0.05), while in treated women it increased significantly (p < 0.05). In patients with improved bone status the FRAX values for major and hip fractures decreased by 0.44 ± 1.62 and 0.36 ± 1.19, respectively. Conversely, in patients with worsening T-score value the FRAX values increased by 1.33 ± 1.42 and 0.66 ± 1.25, respectively. Conclusion: Antiresorptive therapy stabilises fracture probability in postmenopausal women due to improvement in bone status