Progressive regression of intracranial arteriovenous malformations after Onyx embolization

Progressive regression of cerebral arteriovenous malformations (AVMs) is a rare phenomenon that may occur spontaneously or after previous surgical or endovascular incomplete obliteration. We present two cases of AVMs occluded partially with Onyx followed by the unexpected cure of the lesions with the angiographic evidences as well as multiannual follow-up

Stent-assisted embolization of wide-neck anterior communicating artery aneurysms: Review of consecutive 34 cases

Objective We report our experience with stent-assisted coiling of anterior communicating artery aneurysms with special consideration of angiographic and clinical outcomes, retreatment rate and periprocedural complications. Materials and methods The analysis included 34 consecutive ruptured and unruptured wide-neck aneurysms. The aneurysm size ranged from 2 to 18mm (mean 5.47). Clinical examinations with the use of modified Rankin Score and angiographic outcomes were evaluated initially post-embolization and at a minimum follow-up of 6 months. Results Initial post-treatment complete and near-complete aneurysm occlusion was achieved in 32 (94%) and 2 (6%) cases, respectively. Imaging follow-up, performed in 28 (82%) patients, showed no change in the degree of occlusion in 25 (89%) cases and coil compaction in 3 (11%) patients. Of these, one (3.6%) patient underwent a second coil embolization. The periprocedural severe complication rate was 2.9% (1/35) and was associated with prolonged attempt of retrieval of migrated coil resulting in anterior cerebral artery infarct with serious clinical consequences. In another 3 patients periprocedural adverse events without delayed clinical consequences were noticed. The clinical follow-up evaluation achieved in 33 (97%) patients showed no change in 30 (91%) cases, one patient (3%) with clinical improvement and two (6%) cases of neurological deterioration. Conclusions The use of stent is feasible and effective for coil embolization of wide-necked anterior communicating artery aneurysms. Although periprocedural complications resulting in severe morbidity are rare, they should be noted, since in terms of thromboembolic events some of them presumably have a potential to be avoidable

Endovascular treatment of small cerebral arteriovenous malformations as a primary therapy

Purpose: The patient population that would benefit most from endovascular curative treatment of intracranial arteriovenous malformations has not been clearly established. The aim of the study was to determine the effect of curative embolisation of cerebral arteriovenous malformations with special regard to radiographic and clinical outcomes and procedure-related complications. Material and methods: Between January 2009 and December 2014, 18 patients with intracranial arteriovenous malformations were embolised with Onyx with intent to cure. There were four women and 14 men, with a mean age of 40 years (range 10-62 years). Inclusion criteria were: maximal diameter of the lesions ≤ 3 cm and arterial supply consisting of no more than two major arteries. Five (27.8%) patients had ruptured lesions, and 13 (72.2%) patients had unruptured lesions. Mean arteriovenous malformation size was 2.3 cm (range 1.5-2.9 cm). Results: Thirty-three procedures were performed in 18 patients. Total obliteration was achieved in five patients (27.8%). The most common reason for initial incomplete angiographic occlusion was unfavourable angioarchitectural features of arteriovenous malformations, with the rate of 44.4%. The mean follow-up of patients with complete occlusion was 35.2 months (range 18-60 months). Complication rate was 12.1%. One patient had permanent neurological deficit with resulting morbidity of 5.6%. There were no deaths. Conclusions: Embolisation of intracranial arteriovenous malformations plays a limited role as a sole therapeutic modality even in terms of small lesions with two or fewer arterial feeders, although larger prospective series are necessary to confirm these findings. Associated complications are not trivial and should be considered when choosing this form of treatment

Preliminary evaluation of long-term outcomes after stereotactic radiosurgery for cerebral arteriovenous malformations – when is the right time for re-irradiation?

AIM The purpose of the study is to evaluate the results of stereotactic radiosurgery for cerebral arteriovenous malformations (AVMs) in patients followed-up for at least two years. MATERIAL AND METHODS From a group of 91 patients irradiated with single-fraction radiosurgery, a subset of 58 patients followed-up for at least two years was selected. The median follow-up was 5.7 years. There were 8 Spetzler-Martin grade I lesions, 26 grade II, 20 grade III, and 4 grade IV. In 27 (42.6%) embolization was performed before radiosurgery. In 31 (53.5%) at least one intracranial hemorrhage was diagnosed before the treatment, in 18 (31%) the presenting symptom was epilepsy, in 38 (66.6%) headaches, in 14 (24%) paresis, in 9 (15.5%) visual deficits and in 5 (8.6%) speech disturbances. The patients were irradiated with single doses of 5–20 Gy (mean and median dose 16 and 17.5 Gy, respectively). The treatment was performed with a linear accelerator equipped with a micromultileaf collimator. RESULTS The actuarial one-year obliteration rate was 11%, two-year – 38%, three-year 47%, four-year – 67%, and five-year – 72%. The median time to obliteration was 3.17 years. In five patients obliteration occurred at least four years after the irradiation. Two patients from this group were qualified for repeat radiosurgery, both of them after 7 years from the initial treatment. In both cases the AVMs finally occluded. CONCLUSIONS Long-term follow-up is required in patients after stereotactic radiosurgery for cerebral AVMs because obliteration can occur after the postulated 2–3 year latency period. Repeat radiosurgery is an effective method of treatment but an optimal time for re-irradiation is not clearly defined.CEL Celem pracy jest ocena wyników leczenia metodą radiochirurgii stereotaktycznej malformacji tętniczo-żylnych u chorych obserwowanych co najmniej przez dwa lata. MATERIAŁ I METODA Z grupy 91 chorych napromienianych stereotaktycznie pojedynczą dawką promieniowania wyselekcjonowano 58, u których okres obserwacji wynosił co najmniej 24 miesiące. Mediana czasu obserwacji wynosiła 5,7 roku. W badanej grupie było 8 chorych, u których rozpoznano AVM I stopnia w skali Spetzlera-Martina, 26 – II stopnia, 20 – III stopnia i 4 – IV stopnia. U 27 (42,6%) przeprowadzono wcześniej zabieg embolizacji, u 31 (53,5%) przed leczeniem wystąpiło co najmniej jedno krwawienie, u 18 (31%) obserwowano napady padaczkowe, u 38 (66,6%) bóle głowy, u 14 (24%) niedowłady, u 9 (15,5%) zaburzenia widzenia, u 5 (8,6%) zaburzenia mowy. Chorych napromieniano dawkami 5–20 Gy (średnia i mediana odpowiednio 16 i 17,5 Gy) za pomocą przyspieszacza liniowego wyposażonego w mikrokolima- tor wielolistkowy. WYNIKI Aktualizowany roczny odsetek obliteracji wynosił 11%, dwuletni - 38%, trzyletni - 47%, czteroletni - 67% i pięcioletni - 72%. Mediana czasu do obliteracji wynosiła 3,17 roku. U 5 chorych do obliteracji doszło w okresie powyżej 4 lat po leczeniu. U 2 chorych powtórnie przeprowadzono radiochirurgię stereotaktyczną, u obu po 7 latach od pierwotnego leczenia, w obu przypadkach uzyskując obliterację. WNIOSKI 1. Chorzy po radiochirurgii stereotaktycznej wymagają długiego czasu obserwacji, gdyż do obliteracji może dojść w późniejszym niż postulowany 2–3-letnim okresie latencji. 2. Powtórna radiochirurgia stereotaktyczna jest leczeniem skutecznym, optymalny czas powtórnego zabiegu nie jest jednak dobrze zdefiniowany

The quality of life at patients with the extrapyramidal system diseases after stereotactic surgery and rehabilitation

INTRODUCTION Nowadays the functional neurosurgery makes up the recognized strategy of proceeding in the treatment: Parkinson diseases (PD), tremor, and generalized dystonia. According to directive line of American Physical Therapy Association´s the main role of physiotherapist is creating individual rehabilitation programs and their incessant modification in relation to changing condition of patient. MATERIAL AND METHODS Patients were hospitalized in Department of Neurosurgery Medical University of Silesia in Katowice. The surgical treatment of extrapyramidal system diseases and rehabilitation after surgery were applied to 36 persons. The average age was 58,8 years. The proportional part of diagnosis in the analyzed material: (PD)-58%, tremor-28%, dystonia-14%. The average period of the observation and length of disease were: 44,6 and 142,3 month. For evaluation of quality of life PDQ-39 questionnaire and EQ-5D (EuroQol) questionnaire were used. RESULTS The results of investigations were elaborated in the aim of comparison of the quality of life in relation to applied surgical treatment and after surgery rehabilitation. The results proved the statistically essential influence of rehabilitation on: mobility, pain and usual activities (EQ-5D) questionnaire. The regress analyses showed the essential, negative influence of length disease on EQ-5D assessment. CONCLUSIONS Rehabilitation and the type of diagnosis influence essentially on the quality of life at persons after stereotactic surgery performed because of extrapyramidal system diseases.WSTĘP Neurochirurgia czynnościowa oraz następujący bezpośrednio po niej proces rehabilitacji, zgodny wytycznymi American Physical Therapy Association’s stanowią obecnie uznaną strategię postępowania w leczeniu choroby Parkinsona, drżenia i uogólnionych dystonii. MATERIAŁ I METODY Badaniem objęto 36 osób hospitalizowanych w Klinice Neurochirurgii SUM w Katowicach. Materiał badawczy stanowiło 21 chorych z chorobą Parkinsona w wieku średnio 60,3 lat, 10 osób z drżeniem samoistnym w wieku średnio 61,1 lat oraz 5 osób z dystonią, w wieku średnio 47,6. Okres obserwacji i czas trwania choroby wyniosły średnio: 44,6 i 142,3 miesiąca, odpowiednio: 27,7 i 144,5 - choroba Parkinsona, 41 i 130,2 - drżenie, 123,4 i 157,2 – dystonia. W pracy posłużono się subiektywnymi skalami oceny jakości życia: skalą EQ-5D (EuroQol ), oraz PDQ-39. WYNIKI Z przeprowadzonych badań wynika, że rodzaj rozpoznania (w szczególności choroba Parkinsona) wpływa istotnie na uzyskiwane przez pacjentów oceny jakości życia (PDQ-39, EQ-5D). Zauważono również znaczący wpływ rodzaju pooperacyjnej rehabilitacji na uzyskiwane wyniki. Nie stwierdzono bezpośredniego wpływu rodzaju zabiegu chirurgicznego na ostateczną ocenę jakości życia chorych. Uzyskane wyniki potwierdzają badania innych autorów dotyczące wpływu konkretnych metod oraz programów rehabilitacyjnych na odległe wyniki postępowania leczniczego u pacjentów z wyżej wymienionymi jednostkami chorobowymi. WNIOSKI Rehabilitacja oraz rodzaj postawionego rozpoznania warunkują jakość życia pacjentów ze schorzeniami układu pozapiramidowego po zastosowaniu nowoczesnych metod leczenia chirurgicznego

Endoscopic and classic methods in treatment of arachnoid cysts and intraventricular tumors

INTRODUCTION Endoscopic operations are classified as minimally invasive procedures. It means that the traumatization of skin, bone and brain tissue is reduced to a minimum. The endoscopic technique is used especially in the case of intraventricular system pathology or when precise manipulations in deep structures are to be performed (e.g. excising part of arachnoid cyst and its communication with arachnoid cisterns or ventriculostomy). The endoscopic method in Polish neurosurgery departments is still not widespread, therefore knowledge about the legitimacy of its use and effectiveness requires discussion and popularization. MATERIAL AND METHODS We have analyzed immediate and long-term results of treatment,operation time, postoperative hospitalization time, and complications in 62 patients operated on in the Department of Neurosurgery. Among them 25 were treated using an endoscope and 37 had a classical operation performed. The patients were divided into two groups according to the kind of treatment and pathology. RESULTS According to our observation, the mean operation time for tumors of the third ventricle was markedly shorter in the endoscpic operation (mean 119 minutes, median 102 minutes vs. mean 280 and median 265 minutes in classical operation). The mean hospitalization time was 25 days using the endoscopic vs. 33 in the classic method. In both methods we obtained improvement of the clinical state, which was higher in the endoscopic method. Similar results were observed in patients operated on for lateral ventricle tumors, or arachnoid cysts. CONCLUSION The endoscopic method is an effective and minimally invasive technique which might be applied in the treat- ment of brain disorders. The use of this modern technology shortens the treatment time and duration of ostoperative hospitalization. The effectiveness of the endoscopic method is comparable to the classical method, but the former is associated with fewer complications.WSTĘP Operacje endoskopowe należą do grupy zabiegów tzw. minimalnie inwazyjnych, co oznacza, że traumatyzacja powłok i tkanki mózgowej ograniczona jest do minimum. Technikę endoskopową stosuje się zwłaszcza w przypadkach patologii układu wewnątrzkomorowego (w których dojście klasyczne wiąże się z koniecznością przechodzenia przez zdrową tkankę) oraz gdy zachodzi potrzeba wykonania jedynie niewielkich manipulacji w obszarach zlokalizowanych głęboko (np. wycięcie części torbieli ściany pajęczynówki i połączenie jej ze zbiornikami pajęczynówki). Metoda endoskopowa w polskich oddziałach neurochirurgii nadal nie jest szeroko rozpowszechniona, tak więc wiedza co do zasadności jej zastosowania i skuteczności wymaga omawiania i popularyzacji. MATERIAŁY I METODY Analizie poddano wyniki leczenia bezpośrednie i odległe, czas operacji, okres hospitalizacji oraz powikłania u 62 pacjentów leczonych chirurgicznie w Klinice Neurochirurgii SUM w Katowicach. Wśród nich było 25 leczonych endoskopowo i 37 leczonych klasycznie. Chorych podzielono na dwie zasadnicze grupy, co do patologii i rodzaju zabiegu. WYNIKI W naszych analizach średni czas operacji pacjentów z guzem komory trzeciej był przy zastosowaniu metody endoskopowej (średnio 119 min, mediana 102 min) znacznie krótszy niż w metodzie klasycznej (średnio 280 min, mediana 265 min). Średni czas hospitalizacji pacjentów leczonych metodą endoskopową wynosił 25 dni, a pacjentów leczonych metodą klasyczną 33 dni. W obu metodach uzyskaliśmy poprawę stanu klinicznego, choć w grupie leczonych metodą endoskopową zaobserwowano mniejszą liczbę powikłań. Podobne wyniki uzyskano w grupie chorych leczonych z powodu torbieli pajęczynówki. WNIOSKI Metoda endoskopowa jest skuteczną i małoinwazyjną technika mogącą mieć zastosowanie w leczeniu schorzeń mózgu. Jej zastosowanie skraca czas zabiegu oraz czas hospitalizacji pooperacyjnej. Skuteczność metod endoskopowej klasycznej jest porównywalna, jednak pierwsza wiąże się z mniejszą liczbą powikłań

Large cerebello-pontine angle tumor in pregnancy – case report

A large cerebello-pontine angle tumor in pregnancy is a rare illness which is a challenge for neurosurgeons, obstetricians and anesthesiologists. The urgent treatment of the life-threatening obstructive hydrocephalus has in these cases its own specificity. Postponement of tumor resection after child delivery is considered optimal. Magnetic resonance imaging showed a large cerebello-pontine angle tumor on the left side in a 31-year-old woman with worsening of vision in the 19th week of pregnancy. Due to the progressing obstructive hydrocepha-lus, third venrticulostomy and then cerebrospinal fluid diversion were done. A cesarean section was performed as the fetus was sufficiently developed for delivery. Then uneventful neurosurgical complete evacuation of the tumor was performed. The patient was followed up for 2 years.Olbrzymi guz kąta mostowo-móżdżkowego rozpoznany u ciężar-nej jest rzadkim schorzeniem, sta-nowiącym wyzwanie dla neurochi-rurgów, położników oraz anestezjo-logów. Wykonane w trybie pilnym neurochirurgiczne zaopatrzenie zagrażającego życiu wodogłowia obturacyjnego w takich przypadkach ma również swoją specyfikę. Optymalnym postępowaniem jest, jeśli to możliwe, odroczenie zabiegu zasadniczego, czyli usunięcia guza na okres po rozwiązaniu ciąży. 31-letnia pacjentka w 19 Hbd z powodu zaburzeń widzenia miała wykonany MR głowy, w którym uwidoczniono olbrzymi guz kąta mostowo-móżdżkowego po stronie lewej. Z powodu narastania wodogłowia obturacyjnego wykonano u niej wentrykulostomię, a następnie drenaż komorowy z założeniem zastawki. W odpowiednim dla płodu czasie odbył się poród drogą cięcia cesarskiego. Następnie pacjentka przebyła zabieg całkowitego usunięcia guza, który zniosła dobrze. Pacjentka pozostała w obserwacji 2 lata po zabiegu

Nordic Walking in Parkinson Disease rehabilitation

INTRODUCTION Parkinson's disease is neurodegenerative disease of the elderly, for which to this day an effective cure has not been found. Besides pharmacotherapy and Deep Brain Stimulation in PD, an increasingly supplementary treatment is exercise therapy like Nordic Walking (NW). MATERIAL AND METHODS 40 patients with PD taking part in the survey were divided into two equal groups in terms of gender and stage of the disease (II and III stage of the Hoehn and Yahr scale); the study group was subjected to 6 weeks of Nordic Walking training. The control group consists of persons without physical activity for 6 weeks. RESULTS In the NW group there was a statistically significant better improvement of the test parameters. CONCLUSIONS After the 6 week rehabilitation period, major improvement in terms of patient mobility functionality and gait parameters is visible.WSTĘP Choroba Parkinsona ( Parkinson’s disease – PD) jest neurozwyrodnieniową chorobą wieku podeszłego, na którą do dziś nie wynaleziono skutecznego lekarstwa. Oprócz stosowanej farmakoterapii coraz częściej uzupełnieniem leczenia jest terapia ruchowa, w tym trening metodą Nordic Walking (NW). MATERIAŁ I METODY Badaniem objeto 40 pacjentów z PD, których podzielono na dwie równe grupy pod względem płci oraz stopnia zaawansowania choroby (II i III stopień skali Hoehn&Yahr). Grupę badawczą poddano 6-tygodniowemu treningowi metodą NW . Grupę kontrolną stanowiły osoby bez aktywności fizycznej przez 6 tygodni. W Y N I K I W grupie NW stwierdzono znamiennie statystycznie lepszą poprawę badanych parametrów. W N I O S K I Po 6-tygodniowym okresie usprawniania widoczna jest znaczna poprawa w zakresie funkcjonalności ruchowej pacjentów oraz parametrów chodu

The scientific basis of Dennison’s method as educational kinesiology resource in treatment of dyslexic disorders

The Dennison’s method is aimed at stimulating different mental functions through natural movements of the whole body. This method is mostly used in dyslexic disorders therapy among children through restoring and activating natural developmental mechanisms leading to improvement of integration of both hemispheres, which directly affects the child’s learning processes.Metoda Dennisona jest skierowana na stymulację różnych funkcji psychicznych przez wykorzystanie naturalnych ruchów całego ciała. Główne zastosowanie znajduje w terapii zaburzeń dyslektycznych u dzieci, przywracając i aktywizując naturalne mechanizmy rozwojowe, co poprawia integrację obydwu półkul mózgowych i ma bezpośrednie przełożenie na procesy uczenia się dziecka

Vertetrac system performance analysis regarding BMI

BACKGROUND Performing symmetrical or asymmetrical lumbar spine traction using the Vertetrac system allows relief of pinched ligaments and nerve roots in the case of herniated nucleus pulposus. The aim of the study was to analyze the effectiveness of Vertetrac in lumbar disc herniation due to the weight of the patient. METHODS Using the Vertetrac targeted traction system, 68 patients with lumbar spine pain were treated. According to their BMI, the patients were divided into three groups: M1, M2, M3. After a thorough interview and testing, the pa-tient was fastened to the Vertetrac device where traction was increased or reduced, depending on the patient's feeling of pain. The rehabilitation was carried out twice a week until the pain subsided. RESULTS Our findings are presented according to the three division groups, depending on BMI, analyzed pain reduction after the first treatment session and after the therapeutic series; the number of treatment sessions required to reduce pain and return of pain. Analyzing the difference between all the tests, examinations and symptoms, the highest average improvement of positive reactions was observed in the M2 group – overweight people -14.83 with a standard deviation of 8.75. The weakest average was obtained by the M3 group – obese people – 9.17 with a standard deviation of 5.15. CONCLUSIONS BMI has the influence of lowering the degree of pain after the first treatment session. The people with the correct weight recorded the largest decrease in feelings of pain, while the group of obese people has the weakest improvement in pain sensation. In the period up to 3 years after the end of therapy, in the vast majority of patients treated with Vertetrac targeted traction, the pain does not return.WSTĘP Wykonanie trakcji symetrycznej lub asymetrycznej kręgosłupa lędźwiowego za pomocą systemu Vertetrac umożliwia odciążenie uciśniętego więzadła i korzenia nerwu w przypadku przepukliny jądra miażdżystego. Celem pracy była analiza skuteczności działania systemu Vertetrac w dyskopatii lędźwiowej ze względu na wagę pacjenta. M E T O D Y Leczeniu za pomocą systemu trakcji celowanej Vertetrac poddano 68 pacjentów z bólem odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Ze względu na wskaźnik masy ciała BMI (body mass index), badanych podzielono na trzy grupy: M1, M2, M3. Badany po przeprowadzeniu szczegółowego wywiadu i przeprowadzonych testach – zapinany był w urządzeniu Vertetrac, gdzie zwiększano lub zmniejszano trakcję, w zależności od odczuć bólowych badanego. Rehabilitację prowadzono dwa razy w tygodniu do czasu zniwelowania bólu. W Y N I K I Wyniki badań własnych zostały przedstawione zgodnie z trzema podziałami grupowymi, zależnie od wskaźnika masy ciała BMI (body mass index) , przean a- lizowano redukcję bólu po pierwszej sesji terapeutycznej i po zakończeniu serii terapeutycznej, liczbę sesji terapeutycznych koniecznych do zredukowania bólu, powrót dolegliwości bólowych. Analizując różnicę między wszystkimi testami, badaniami i objawami, najwy ż- szą średnią poprawy reakcji dodatnich odnotowano w grupie M2 – osób z nadwagą 14,83, przy odchyleniu standardowym 8,75. Najsłabszą średnią osiągnęła grupa osób z otyłością M3 – 9,17, przy odchyleniu standardowym 5,15. W N I O S K I 1. BMI ma wpływ na obniżenie stopnia bólu po pierwszej sesji terapeutycznej. 2. U osób z poprawną wagą odnotowuje się największy spadek odczuć bólowych, natomiast grupę osób otyłych cechuje najsłabsza poprawa odczuć bólowych. 3. W okresie do 3 lat od zakończenia terapii u znacznej większości osób leczonych trakcją celowaną Vertetrac dolegliwości bólowe nie powracają