Ponowne zabiegi u chorych leczonych z powodu tętniaka aorty brzusznej stentgraftami wewnątrznaczyniowymi - wskazania, czynniki ryzyka i rokowanie

Background. The aim of this study was evaluation of secondary interventions defined as procedures performed to close endoleak, or to improve limb patency after endovascular AAA repair and to assess their predictive factors and prognosis. Material and methods. Patient’s data and follow-up events of all patients who underwent endovascular repair of AAA between January 1995 and November 2001 in our institution were prospectively collected and stored in our database. Patients were divided into two groups according to the presence or absence of secondary reintervention during follow-up. Age, sex, type of AAA, AAA diameter, comorbidities, type of graft and period of treatment were compared using a univariate analysis. Prognosis was assessed by comparison of life table analysis. Interventional success defined as the lack of AAA conversion or rupture were also compared in both groups. Results. Two hundred and six patients were included in the study. During follow-up, thirty-two patients (16%) required 47 secondary interventions. Respectively 22 and 10 patients were treated with endovascular methods to close various type of endoleaks or were operated on to restore limb blood flow. The only significant predictive factor of secondary reintervention was the type of grafts: early generation 29/101(28.7%) versus the latest generation 3/102 (2.9%). The survival rate was not statistically different in both groups. The interventional success was significantly different 27/32 (84.4%) versus 173/174 (99.4%) Conclusions. Secondary reinterventions which mainly with early generation grafts improved outcome of endovascular AAA repair in 15% of the cases. However no death could be attributed to these reinterventions or to conversions.Wstęp. Celem pracy była ocena powikłań powodujących konieczność wykonania dodatkowych zabiegów likwidujących przeciek lub udrożniających stentgraft u chorych poddanych wewnątrznaczyniowemu leczeniu tętniaków aorty brzusznej (TAB) oraz zbadanie wpływu analizowanych powikłań na odległe wyniki terapii. Materiał i metody. W okresie od stycznia 1995 do listopada 2001 r. na Oddziale Chirurgii Naczyń Hospital Henri Mondor w Creteil metodą wewnątrznaczyniową, stosując stentgrafty aortalne, zoperowano 205 chorych z TAB. W celu przeprowadzenia badania chorych podzielono na dwie grupy: grupę pierwszą stanowili pacjenci wymagający przeprowadzenia ponownych zabiegów, drugą - chorzy niewymagający ponownych zabiegów. Wiek, płeć, rodzaj, wymiary tętniaka, obciążenia, rodzaj stentgraftu i okres obserwacji porównano, stosując odpowiednie analizy statystyczne. Wykonano analizę przeżycia chorych, uwzględniając odległe wyniki leczenia. W obu grupach porównano powodzenie zabiegu zdefiniowane jako brak konwersji do metody otwartej lub pęknięcie TAB. Wyniki. W badaniu uczestniczyło 206 chorych. Podczas obserwacji 32 chorych (16%) wymagało 47 ponownych zabiegów. W celu zlikwidowania przecieku leczono 22 chorych, natomiast 10 chorych poddano terapii z powodu niedrożności stentgraftu z wykorzystaniem technik wewnątrznaczyniowych lub metodą otwartą. Jedynym istotnym statystycznie czynnikiem związanym z liczbą ponownych zabiegów był rodzaj stentgraftu: starsza generacja 29/101 (28,7%), nowsza generacja 3/102 (2,9%). Czas przeżycia w obu grupach nie różnił się w sposób istotny statystycznie. Wyniki w poszczególnych grupach były następujące: 27/32 (84,4%) w pierwszej grupie, 173/174 (99,4%) w drugiej grupie. Wnioski. Ponowne zabiegi spowodowały poprawę wyników w 15% przypadków, obserwowano je głównie w grupie chorych z starszymi typami stentgraftów. Wśród osób poddanych ponownym zabiegom i konwersjom do metody otwartej nie zanotowano przypadków śmiertelnych