Związek zmian regionalnego odkształcenia podłużnego miokardium z odpowiedzią na terapię resynchronizującą serca u pacjentów z dysfunkcją skurczową lewej komory i blokiem lewej odnogi pęczka Hisa

Introduction. Strain and strain rate (SR) are techniques, which provide local information on myocardial deformation. The aim of the study was to assess the usefulness of strain and SR measurement in cardiac resynchronization therapy (CRT) response in chronic heart failure (CHF) patients. Materials and methods. The study included 35 CHF patients with QRS complex duration ≥ 120ms with LBBB morphology. Biochemical and clinical parameters were assessed before and after six months of CRT. TTE classical and tissue Doppler echocardiography parameters (longitudinal peak systolic strain — LPS and SR for basal segment of intraventricular septum and lateral wall) were evaluated. Results. Twenty-two patients (62.8%) benefited from CRT (the responders) and revealed improvement in septal and lateral LPS in the 6-month observation [-7.1 (-5.2– -11.1) vs -12.1 (-8.7– -14)%, p = 0.002; - 10.4 (-6.1– -17.6) vs - 13.8 (-8.9 – -17.8)%, p = 0.03; respectively]. Six months after CRT, the responders were characterised by higher increase in septal LPS comparing to the nonresponders (-4.6 ± 6.1 vs -2.4 ± 3.9%, p = 0.045). Septal LPS changes correlated positively with baseline cardiopulmonary exercise testing (CPET) parameters: peak oxygen uptake (r = 0.6, p = 0.004), peak carbon dioxide excretion (r = 0.62, p = 0.002) and negatively with VE/VCO2 slope (r = -0.5, p = 0.037). Conclusions. LV regional LPS appears to be a good parameter reflecting the improvement of clinical status in patients treated with CRT. The responders had better improvement of septal LPS, therefore positive response to this therapy may be related to the improvement of septal contractility.Streszczenie Wstęp Odkształcenie miokardium i tempo tego odkształcania (strain i strain rate - SR) to metody w tkankowej echokardiografii doplerowskiej wnoszące informacje o regionalnej kurczliwości mieśnia. Celem badania była ocena przydatności pomiarów strain i SR w ocenie odpowiedzi na terapię resynchronizującą (CRT) u chorych z przewlekłą niewydolnością serca (CHF). Materiały i Metody Do badania wlączono 35 pacjentów z CHF i czasem trwania zespołów QRS ≥120ms i morfologią LBBB. Parametry biochemiczne i kliniczne były oceniane przed implantacją i 6 miesięcy po wszczepieniu CRT. Analizie poddano wybrane parametry z badania echokardiograficznego przezklatkowego i metodą Dopplera tkankowego – odkształcenie podłużne miokardium na szczycie skurczu – (longitudinal peak systolic strain – LPS) i tempo odkształcania (strain rate – SR) mierzone dla segmentu przypodstawnego przegrody międzykomorowej i ściany bocznej lewej komory. Wyniki 22 pacjentów (62.8%) odniosło korzyść z CRT i wykazało poprawę w zakresie wartości przegrodowego i bocznego LPS w obserwacji 6-miesięcznej [odpowiednio: - 7,1 (-5,2 - - 11,1) vs – 12,1 (-8,7 - -14)%, p=0,002; - 10,4 (-6,1 - -17,6) vs – 13,8 (-8,9 – -17,8)%, p=0,03]. Osoby odnoszące korzyść z CRT po 6 miesiącach wykazywały większy wzrost przegrodowego LPS w stosunku do nonresponderów (-4.6±6.1 vs -2.4±3.9%, p= 0.045). Zmiany LPS w obrębie przegrody pozytywnie korelowały z wyjściowymi parametrami uzyskanymi w badaniu ergospirometrycznym: szczytowym pochłanianiem tlenu (r=0.6, p=0.004), szczytowym wydalaniem dwutlenku węgla (r=0.62, p= 0.002) oraz negatywnie z VE/VCO2 slope (r= -0.5, p=0.037). Wnioski Regionalne odkształcenie podłużne wybranych segmentów lewej komory jest parametrem odzwierciedlającym poprawę stanu klinicznego pacjentów leczonych terapią resynchronizującą. Chorzy odnoszący korzyść z terapii resynchronizującej wykazują lepszą poprawę przegrodowego LPS, w związku z tym pozytywna odpowiedź na terapię może mieć związek z poprawą kurczliwości w obrębie przegrody międzykomorowej

Characterization of patients with pulmonary arterial hypertension : data from the polish registry of pulmonary hypertension (BNP-PL)

Current knowledge of pulmonary arterial hypertension (PAH) epidemiology is based mainly on data from Western populations, and therefore we aimed to characterize a large group of Caucasian PAH adults of Central-Eastern European origin. We analyzed data of incident and prevalent PAH adults enrolled in a prospective national registry involving all Polish PAH centers. The estimated prevalence and annual incidence of PAH were 30.8/mln adults and 5.2/mln adults, respectively and they were the highest in females ≥65 years old. The most frequent type of PAH was idiopathic (n = 444; 46%) followed by PAH associated with congenital heart diseases (CHD-PAH, n = 356; 36.7%), and PAH associated with connective tissue disease (CTD-PAH, n = 132; 13.6%). At enrollment, most incident cases (71.9%) were at intermediate mortality risk and the prevalent cases had most of their risk factors in the intermediate or high risk range. The use of triple combination therapy was rare (4.7%). A high prevalence of PAH among older population confirms the changing demographics of PAH found in the Western countries. In contrast, we found: a female predominance across all age groups, a high proportion of patients with CHD-PAH as compared to patients with CTD-PAH and a low use of triple combination therapy

Galectin-3 as the Prognostic Factor of Adverse Cardiovascular Events in Long-Term Follow up in Patients after Myocardial Infarction—A Pilot Study

Galectin-3 (Gal-3) is a new independent risk factor in the development and severity of coronary artery disease (CAD). The aim of the study was to evaluate whether Gal-3 concentration has prognostic value and if it reflects the progression of atherosclerosis in carotid arteries in patients with CAD after acute myocardial infarction (AMI). The analysis included 110 patients who were hospitalized due to AMI, treated with primary coronary intervention (PCI) and further attended a follow-up visit, and 100 healthy volunteers. The Gal-3 concentration and carotid ultrasound were evaluated at baseline and on a follow-up visit. We found that the Gal-3 concentration in the group with hyperlipidemia decreased during the observation (10.7 vs. 7.9 ng/mL, p = 0.00003). Patients rehospitalized during follow up had higher concentration of Gal-3 in the acute phase of myocardial infarction (MI) (10.7 vs. 7.2 ng/mL, p = 0.02; 10.1 vs. 8.0 ng/mL, p = 0.002, respectively). In the group of patients who had none of the following endpoints: subsequent MI, PCI, coronary artery bypass grafting (CABG) or stroke, there was a decrease in Gal-3 concentration at the follow-up visit. Parameters affecting the frequency of a composite endpoint occurrence are: the presence of atheromatous plaque in the carotid artery (p = 0.017), Gal-3 (p = 0.004) and haemoglobin (p = 0.03) concentration. In multivariate analysis, only Gal-3 concentration higher than 9.2 ng/mL at discharge was associated with a nine-fold increase of risk of composite endpoint occurrence (p = 0.0005, OR = 9.47, 95% CI 2.60–34.45). A significant decrease in Gal-3 concentration was observed in the group of patients after AMI without the endpoint occurrence during observation

Pęknięcie serca u pacjentów z zawałem serca z uniesieniem odcinka ST. Wpływ skuteczności leczenia inwazyjnego

Background: Cardiac rupture is a rare but potentially lethal complication of acute myocardial infarction with ST-elevation (STEMI). Primary percutaneous coronary intervention (pPCI) is a preferable treatment method of acute STEMI. Reperfusion at vascular and myocardial levels may be the key parameters determining probability of cardiac rupture. Aim: To analyse the relationship between reperfusion parameters and cardiac rupture occurrence in a group of patients with STEMI treated with pPCI. Methods: Twenty three patients with cardiac rupture were selected out of 2800 patients with acute STEMI hospitalised and treated with pPCI from 2000 to 2007. Free wall or interventricular septum rupture was diagnosed on echocardiography or autopsy. The control group consisted of 255 patients with STEMI and pPCI treatment, but without cardiac rupture. The TIMI flow score was used to assess blood flow in an infarct-related artery (IRA). Myocardial perfusion was evaluated with the use of the myocardial blush grade (MBG) score. Results: Female gender accounted for 47.8% of patients with cardiac rupture. Mean age was 72.9 &#177; 4.8 years for women and 64.3 &#177; 11.5 years for men. In 12 (52%) patients anterior descending artery was the IRA. Before the pPCI, the average blood flow in IRA was significantly lower in patients with subsequent cardiac rupture (0.41 &#177; 0.59) than in the reference group (0.81 &#177; 1.15; p < 0.05), and remained lower after pPCI (1.96 &#177; 0.93 in comparison to 2.93 &#177; 0.36; p < 0.05). Adequate blood flow (TIMI 3) was achieved only in 30.4% (7) of patients with cardiac rupture and in 95.3% (243) of the control group (p < 0.05). Myocardial tissue perfusion, assessed by MBG, was also lower (0.76 &#177; 1 vs 1.92 &#177; 1.13; p < 0.05). In-hospital mortality in patients with cardiac rupture reached 56.5% (13 subjects) compared to 3 (1.2%) patients in the reference group (p < 0.05). Multivariable analysis confirmed independent effects of lower TIMI and MBG after PCI as well as female gender on the occurrence of cardiac rupture. Conclusions: Poorer blood flow in IRA and worse tissue microvascular perfusion after pPCI are important risk factors of cardiac rupture occurrence in patients with STEMI. Kardiol Pol 2011; 69, 8: 795&#8211;800Wstęp: Pęknięcie serca jest rzadkim powikłaniem zawału serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI), jednak stanowi jedną z głównych przyczyn śmiertelności wewnątrzszpitalnej. Dzięki rozpowszechnieniu pierwotnej przezskórnej interwencji wieńcowej (pPCI) jako metody z wyboru w leczeniu ostrej fazy zawału, częstość pęknięć serca zmalała. Brakuje jednak dokładnych opracowań czynników ryzyka wystąpienia pęknięcia serca w populacji chorych leczonych interwencyjnie. Wydaje się, że kluczowym parametrem mogącym wpływać na częstość występowania tego powikłania jest skuteczność reperfuzji zarówno na poziomie naczynia odpowiedzialnego za zawał, jak i mikrokrążenia. Cel: Celem pracy była ocena relacji między wybranymi parametrami skuteczności przezskórnej angioplastyki wieńcowej a wystąpieniem pęknięcia serca u pacjentów ze STEMI leczonych interwencyjnie. Metody: W populacji ok. 2800 chorych ze STEMI, hospitalizowanych w latach 2000&#8211;2007, zidentyfikowano 23 pacjentów leczonych pPCI z rozpoznanym następnie pęknięciem ściany wolnej lewej komory lub przegrody międzykomorowej. Diagnozę ustalono na podstawie autopsji lub w przezklatkowym badaniu echokardiograficznym. Populację odniesienia stanowiło 255 losowo dobranych pacjentów ze STEMI leczonych pPCI, u których nie wystąpiło pęknięcie serca, reprezentatywnych dla ogólnej populacji osób ze STEMI leczonych pPCI. Przepływ w naczyniu odpowiedzialnym za zawał przed i po pPCI wyrażono za pomocą skali TIMI flow grade, a perfuzję miokardium oceniano na podstawie myocardial blush grade (MBG). Analizę statystyczną wykonano za pomocą testów t-studenta oraz x2. Wyniki: Wśród pacjentów z pęknięciem serca 47,8% populacji stanowiły kobiety. Średni wiek w tej grupie wynosił 72,9 &#177; 4,8 roku wśród kobiet i 64,3 &#177; 11,5 roku wśród mężczyzn. W koronarografii wykazano, że w 12 (52%) przypadkach naczyniem odpowiedzialnym za zawał była gałąź przednia zstępująca lewej tętnicy wieńcowej. Średni przepływ w tętnicy wieńcowej przed zabiegiem był istotnie statystycznie niższy w populacji chorych z pęknięciem (odpowiednio 0,41 &#177; 0,59 w porównaniu z grupą referencyjną 0,81 &#177; 1,15; p < 0,05). Po wykonaniu pPCI przepływ był nadal istotnie niższy w grupie badanej (odpowiednio 1,96 &#177; 0,93 v. 2,93 &#177; 0,36; p < 0,05). Pełen przepływ w naczyniu odpowiedzialnym za zawał (TIMI 3) osiągnięto jedynie u 30,4% (7) osób z grupy z pęknięciem i u 95,3% (243) z grupy odniesienia (p < 0,05). Perfuzja mięśnia zaopatrywanego przez tętnicę odpowiedzialną za zawał oceniana w skali MBG była również istotnie statystycznie niższa u osób, u których doszło później do pęknięcia miokardium (odpowiednio 0,76 &#177; 1 v. 1,92 &#177; 1,13; p < 0,05). Śmiertelność wewnątrzszpitalna w przypadku zawału powikłanego pęknięciem wynosiła w populacji leczonej pPCI 56,5% (13 osób), natomiast w grupie referencyjnej zmarły jedynie 3 osoby (1,2%; p < 0,05). Analiza wieloczynnikowa wykazała, że niezależnymi czynnikami wpływającymi na wystąpienie pęknięcia serca są: gorszy przepływ TIMI w naczyniu, słabsza perfuzja tkankowa MBG po interwencji wieńcowej i płeć żeńska. Wnioski: Zajęcie gałęzi przedniej zstępującej, niepełny przepływ w naczyniu odpowiedzialnym za zawał i upośledzenie mikrokrążenia po interwencji wieńcowej są istotnymi angiograficznymi czynnikami ryzyka wystąpienia pęknięcia mięśnia sercowego u chorych ze STEMI leczonych pierwotną interwencją wieńcową. Kardiol Pol 2011; 69, 8: 795&#8211;80

IGFBP7 Concentration May Reflect Subclinical Myocardial Damage and Kidney Function in Patients with Stable Ischemic Heart Disease

The objective of this study was to determine the associations between insulin-like growth-factor-binding protein 7(IGFBP7) concentrations and concentrations of troponin T(TnT), N-terminal pro-B-type natriuretic peptide(NT-proBNP) and the parameters of kidney function in patients with stable ischemic heart disease(IHD). The IHD group consisted of 88 patients, and the population group comprised 66 subjects without a history of IHD. IGFBP7, TnT and NTproBNP concentrations were measured. The IGFBP7 value was considerably higher in the IHD group (1.76 ± 1 ng/mL vs. 1.43 ± 0.44 ng/mL, respectively, p = 0.019). Additionally, IHD subjects had a significantly higher concentration of TnT and NTproBNP. In both groups there was a significant correlation between IGFBP7 and serum parameters of kidney function (creatinine concentration: population gr. r = 0.45, p p p p p p 2 for the model 0.76). IHD patients presented significantly higher IGFBP7 concentrations than the population group. Elevated IGFBP7 levels are associated predominantly with markers of kidney function and myocardial damage or overload

Impact of Pulse Wave Velocity and Parameters Reflecting Android Type Fat Distribution on Left Ventricular Diastolic Dysfunction in Patients with Chronic Coronary Syndromes

Background: Left ventricular diastolic dysfunction (LVDD) is caused by a decreased left ventricle relaxation and is associated with an increased risk of symptomatic heart failure (HF) and excessive mortality. Aim: To evaluate the frequency and factors related to LVDD in the population with chronic coronary syndromes (CCS). Methods: 200 patients (mean age 63.18 &plusmn; 8.12 years, 75.5% male) with CCS were included. LVDD was diagnosed based on the recent echocardiography guidelines. Results: LVDD was diagnosed in 38.5% of CCS population. From the studied factors, after adjustment for age, sex, and N-terminal pro-brain natriuretic peptide (NT-proBNP), LVDD associated positively with android/gynoid (A/G) fat mass ratio, left ventricular mass index (LVMI), and negatively with Z-score and left ventricular ejection fraction (LVEF). In stepwise backward logistic regression analysis, the strongest factors associated with LVDD were pulse wave velocity value, handgrip strength and waist to hip ratio (WHR). Conclusions: LVDD is common among CCS patients and it is associated with parameters reflecting android type fat distribution regardless of NT-proBNP and high-sensitivity troponin T concentrations. Deterioration in diastolic dysfunction is linked with increased aortic stiffness independently of age and sex. Further studies evaluating the effects of increasing physical fitness and lowering abdominal fat accumulations on LVDD in CCS patients should be considered

ECG Indices Poorly Predict Left Ventricular Hypertrophy and Are Applicable Only in Individuals with Low Cardiovascular Risk

Background: Left ventricular hypertrophy (LVH) is an important risk factor for cardiovascular events. The electrocardiography (ECG) has poor sensitivity, but it is commonly used to detect LVH. Aim: To evaluate the diagnostic efficacy of known ECG indicators to recognize LVH in subgroups with different cardiovascular risk levels. Methods: 676 volunteers were included. Results: We found that 10.2% of the analyzed population had LVH based on echocardiography. Individuals with LVH were older, had a higher body mass index, higher systolic blood pressure, lower heart rate, higher parameters of insulin resistance, higher cardiovascular risk, and android-type obesity. Variables that remained independently associated with LVH were QRS duration, left atrial volume index, troponin T, and hemoglobin A1c. The receiver operating characteristics (ROC) curve analysis of the Sokolow&ndash;Lyon index did not show a significant predictive ability to diagnose LVH in the whole study population including all cardiovascular risk classes. The ROC curves analysis of Cornell and Lewis indices showed a modest predictive ability to diagnose LVH in the general population and in a low cardiovascular class. Conclusions: There is a need for new, simple methods to diagnose LVH in the general population in order to properly evaluate cardiovascular risk and introduce optimal medical treatment of concomitant disease