A special case of thyroid associated ophthalmopathy in the course of Graves-Basedow disease

Wstęp: Pomimo różnorodności prowadzonych badań dokładna patogeneza oftalmopatii naciekowej i możliwość przyczynowego leczenia nadal pozostają nieznane. Brak jest również wytycznych dotyczących postępowania opartych na wiarygodnych danych i chociaż znane są schematy leczenia stosowane w wyspecjalizowanych ośrodkach, to leczenie trudnych, nietypowych przypadków o wieloletnim przebiegu zawsze ustala się indywidualnie. Celem poniższej pracy jest przedstawienie szczególnego przypadku oftalmopatii naciekowej, ciekawego również z tego względu, że towarzyszy mu występowanie innych chorób o podłożu autoimmunologicznym. Opis przypadku: Nadczynność tarczycy w przebiegu choroby Graves-Basedowa u pacjentki MB, urodzonej w 1961 roku, rozpoznano 13 lat temu. Brak remisji i duże rozmiary wola były przyczyną kwalifikacji do 2-krotnej strumektomii i przewlekłego leczenia tyreostatykami. Cztery lata później pojawiły się objawy oftalmopatii znacznego stopnia (indeks oftalmopatii — 9 punktów, CAS — 7 punktów), uporczywie nawracające pomimo przewlekłego leczenia glikokortykosteroidami. Z powodu zagrażającej ślepoty pacjentkę 3-krotnie poddano zabiegowi odbarczenia oczodołów. Rozpoznano również inne schorzenia autoimmunologiczne: wrzodziejące zapalenie jelit i seronegatywne reumatoidalne zapalenie stawów. Dwa lata temu kolejne pogorszenie ostrości widzenia, szybkie narastanie wytrzeszczu i nawrót nadczynności tarczycy były przyczyną podjęcia decyzji o zastosowaniu leczenia immunosupresyjnego azatiopryną, które kontynuowano z dobrym skutkiem przez 12 miesięcy. Obecnie stan pacjentki jest zadawalający. Wnioski: Oceniając z perspektywy czasu wcześniejsze leczenie stosowane u chorej i jego małą skuteczność, można stwierdzić, że w rzadkich przypadkach, podobnych do przedstawianego, należy wcześniej rozważać leczenie immunosupresyjne wykraczające poza leczenie glikokortykosteroidami.Introduction: The exact pathogenesis of Graves’ ophthalmopathy and the possibility of causal treatment of this disease still remain unclear. Currently no standard treatment guidelines have been accepted. While treatment procedures have been established in specialized centres, management of complicated and long-lasting cases is always individual. We present an unusual case of Graves’ ophthalmopathy accompanied by other autoimmune diseases. Case report: Our patient, MB, female, born in 1961, was diagnosed with Graves’ disease 13 years ago. Recurrent hyperthyroidism and large goitre qualified her for strumectomy (performed twice) and long-term antithyroid treatment. Four years after her initial diagnosis, relapsing severe (ophthalmopathy index: 9 points, CAS: 7 points) occurred which persisted despite continuous administration of glucocorticoids. Due to imminent blindness, orbital decompression had to be performed, three times since. Concurrent autoimmune diseases: ulcerative colitis and seronegative rheumatoid arthritis were also stated. Two years ago, due to loss of vision acuity, rapid progression of exophthalmos and recurrence of hyperthyroidism, immunosuppressive treatment with azathioprine was undertaken over a period of 12 months. The present condition of the patient is satisfactory. Conclusion: Judging from the discussed course of treatment, in rare and difficult cases of proliferative ophthalmopathy, early immunosuppressive treatment other than glucocorticoids, should be considered

Radioimmunotherapy for lymphoma : analysis of clinical trials and treatment algorithms

Ibritumomab, an 90Yttrium (90Y) labelled radioimmunoconjugate, is registered in Europe to treat follicular lymphomas. Its mode of action combines the selectivity of monoclonal antibodies with the efficiency of radiotherapy, making it a unique and useful therapeutic agent. This paper is for haemato-oncologists with a decent practice in lymphoma therapy, who have not yet used ibritumomab themselves. It summarizes clinical trials with radioimmunotherapy, indicating clinical situations where it may be specifically useful

Szczególny przypadek oftalmopatii naciekowej w przebiegu choroby Graves-Basedowa

Introduction: The exact pathogenesis of Graves’ ophthalmopathy and the possibility of causal treatment of this disease still remain unclear. Currently no standard treatment guidelines have been accepted. While treatment procedures have been established in specialized centres, management of complicated and long-lasting cases is always individual. We present an unusual case of Graves’ ophthalmopathy accompanied by other autoimmune diseases. Case report: Our patient, MB, female, born in 1961, was diagnosed with Graves’ disease 13 years ago. Recurrent hyperthyroidism and large goitre qualified her for strumectomy (performed twice) and long-term antithyroid treatment. Four years after her initial diagnosis, relapsing severe (ophthalmopathy index: 9 points, CAS: 7 points) occurred which persisted despite continuous administration of glucocorticoids. Due to imminent blindness, orbital decompression had to be performed, three times since. Concurrent autoimmune diseases: ulcerative colitis and seronegative rheumatoid arthritis were also stated. Two years ago, due to loss of vision acuity, rapid progression of exophthalmos and recurrence of hyperthyroidism, immunosuppressive treatment with azathioprine was undertaken over a period of 12 months. The present condition of the patient is satisfactory. Conclusion: Judging from the discussed course of treatment, in rare and difficult cases of proliferative ophthalmopathy, early immunosuppressive treatment other than glucocorticoids, should be considered.Wstęp: Pomimo różnorodności prowadzonych badań dokładna patogeneza oftalmopatii naciekowej i możliwość przyczynowego leczenia nadal pozostają nieznane. Brak jest również wytycznych dotyczących postępowania opartych na wiarygodnych danych i chociaż znane są schematy leczenia stosowane w wyspecjalizowanych ośrodkach, to leczenie trudnych, nietypowych przypadków o wieloletnim przebiegu zawsze ustala się indywidualnie. Celem poniższej pracy jest przedstawienie szczególnego przypadku oftalmopatii naciekowej, ciekawego również z tego względu, że towarzyszy mu występowanie innych chorób o podłożu autoimmunologicznym. Opis przypadku: Nadczynność tarczycy w przebiegu choroby Graves-Basedowa u pacjentki MB, urodzonej w 1961 roku, rozpoznano 13 lat temu. Brak remisji i duże rozmiary wola były przyczyną kwalifikacji do 2-krotnej strumektomii i przewlekłego leczenia tyreostatykami. Cztery lata później pojawiły się objawy oftalmopatii znacznego stopnia (indeks oftalmopatii - 9 punktów, CAS - 7 punktów), uporczywie nawracające pomimo przewlekłego leczenia glikokortykosteroidami. Z powodu zagrażającej ślepoty pacjentkę 3-krotnie poddano zabiegowi odbarczenia oczodołów. Rozpoznano również inne schorzenia autoimmunologiczne: wrzodziejące zapalenie jelit i seronegatywne reumatoidalne zapalenie stawów. Dwa lata temu kolejne pogorszenie ostrości widzenia, szybkie narastanie wytrzeszczu i nawrót nadczynności tarczycy były przyczyną podjęcia decyzji o zastosowaniu leczenia immunosupresyjnego azatiopryną, które kontynuowano z dobrym skutkiem przez 12 miesięcy. Obecnie stan pacjentki jest zadawalający. Wnioski: Oceniając z perspektywy czasu wcześniejsze leczenie stosowane u chorej i jego małą skuteczność, można stwierdzić, że w rzadkich przypadkach, podobnych do przedstawianego, należy wcześniej rozważać leczenie immunosupresyjne wykraczające poza leczenie glikokortykosteroidami

Radioimmunotherapy for lymphoma - analysis of clinical trials and treatment algorithms

Ibritumomab, an 90Yttrium (90Y) labelled radioimmunoconjugate, is registered in Europe to treat follicular lymphomas. Its mode of action combines the selectivity of monoclonal antibodies with the efficiency of radiotherapy, making it a unique and useful therapeutic agent. This paper is for haemato-oncologists with a decent practice in lymphoma therapy, who have not yet used ibritumomab themselves. It summarizes clinical trials with radioimmunotherapy, indicating clinical situations where it may be specifically useful

Evaluation of gastric emptying in patients with chronic renal failure on continuous ambulatory peritoneal dialysis using ^{99m}Tc-solid meal

BACKGROUND: Continuous ambulatory peritoneal dialysis (CAPD) is an alternative to the hemodialysis mode of terminal renal failure treatment. Nutritional status impairment is common among patients with end-stage renal disease, and its laboratory surrogates predict increased morbidity and mortality risk in patients on chronic haemodialysis or peritoneal dialyses. The aetiology of malnutrition is multifactorial and delayed gastric emptying is also considered to be a significant factor. The aim of this study was to estimate the direct influence of indwelled dialysate in the peritoneal cavity on gastric emptying in patients treated with CAPD. MATERIAL AND METHODS: the study group included 20 patients (9 males, 11 females) aged 50,1 ± 11 years (range: 39–75 years) with chronic renal failure treated with CAPD for 18.4 ± 14.7 months. All patients were non-diabetic and had no other than chronic uraemia co-morbidity known to influence autonomic nervous system function and gastric motility. The control group included 15 healthy volunteers matched by age, sex and body weight. Dialysis adequacy parameters were calculated based on 24-hour urine and dialysate collections. Gastric emptying was estimated with dynamic abdominal scintigraphy. We compared the results of gastric emptying tests performed in dialysed patients with and without dialysate liquid in the peritoneal cavity and related the values to those of the control subjects. RESULTS: In the study group, weekly values of dialysis parameters were within the ranges considered satisfactory in terms of uraemia control. All parameters of gastric emptying were significantly delayed and prolonged in terminal renal failure patients, but the results have shown no significant differences between those with and without indwelling dialysate. CONCLUSIONS: Based on the results we conclude that gastric emptying in subjects with chronic renal failure treated with CAPD is markedly delayed compared to healthy subjects. There was no significant effect of indwelling dialysate in the peritoneal cavity on gastric emptying rates found, based on the observation that its removal was not associated with any noticeable improvement of gastric emptying. The data strongly contraindicate the theory of peritoneal dialysate volume being the cause of this reversible disorder and indicate that the role of other possible factors leading to the development of gastropathy in those patients should be investigated

^{99m}Tc-EDDA/HYNIC-octreotate : a new radiotracer for detection and staging of NET : a case of metastatic duodenal carcinoid

Somatostatin receptor scintigraphy (SRS) has become a routine imaging method for the diagnostics of neuroendocrine tumours (NET). 99mTc-EDDA/HYNIC-octreotate (Polatom, Poland) is a new radiotracer with high affinity for SSTR2 and similar physiological biodistribution to 111In-Octreoscan. We present a case of a 47-year-old man with disseminated duodenal carcinoid. The patient had been operated due to the tumour mass detected in pancreatic head area. Histopathology revealed carcinoid of the duodenal wall with local lymph node and liver metastases. The patient was qualified for chemotherapy stopped due to severe leucopenia. 99mTc EDDA/HYNIC-octreotate scintigraphy was performed for staging and to determine SSTR status of the tumour before planned 90Y-DOTATATE therapy. The multiple metastatic lesions were detected all over the body. The high quality images with high target/non target ratio were obtained. 99mTc-MDP scintigraphy confirmed multiple bone metastases. On the basis of SRS result the patient was qualified for 90Y-DOTA-TATE therapy. In conclusion, 99mTc EDDA/HYNIC-octreotate can be regarded as a promising tracer for staging and to determine SSTR status of NET

Screening for acute myocarditis — is scintigraphy with 99mTc-Anti-Granulocyte BW 250/183 an answer?

BACKGROUND: Myocarditis is most often caused by Coxackie B virus, influenza viruses, and echoviruses. It is usually self-restricting and ending in full recovery, but in some patients the infection leads to congestive cardiomyopathy. It is difficult to identify patients with myocarditis using clinical criteria, laboratory tests, ECG and ultrasonography, and currently a myocardial biopsy is required to establish the diagnosis. The risk of complications, sampling error and costs of this procedure underline the need of non-invasive but sensitive methods of imaging. Several radiopharmaceuticals have been used so far to confirm inflammation: 67Ga, 99mTc-nanocolloids and 111In-leucocytes. Scintigraphy with radiolabeled autologous white blood cells (WBCs) is considered a very useful method in identifying sources of inflammation but is difficult to perform and time-consuming. AIMS: The aim of our study was to investigate whether scintigraphy with 99mTc-Anti-Granulocyte BW 250/183 antibody is a valuable diagnostic method in evaluating focal and diffuse inflammation of the heart and could therefore be suggested for use in screening for acute myocarditis. MATERIAL AND METHODS: A two dimensional scintigraphy and SPECT mode of heart imaging with the use of 99mTc-Anti-Granulocyte antibody (740 MBq) was performed on 14 subjects (11 males and 3 females) aged 25–60 years with a positive myocardial biopsy confirming an inflammatory process in the myocardium. After i.v. administration of the tracer a 1 minute series of planar scans was performed within the first 60 minutes. Delayed static scans were performed at 1, 2, 4 and 24 hours. RESULTS: The scintigraphic scans revealed the uptake of the tracer in the heart area in 13 patients, confirming active inflammatory process. Follow-up scintigraphy was performed 3–5 months after the first study, when the control myocardial biopsy was negative. The results of the study showed the concordance between myocardial biopsy and scintigraphy results in patients with an inflammatory process in the heart. CONCLUSIONS: Scintigraphy with the use of 99mTc-Anti-Granulocyte seems to be a useful diagnostic method in evaluating patients with suspected myocarditis, but further studies are needed to establish its sensitivity and specificity

Lipid profile disorders in diabetes mellitus type 2 coexisting with hypertension, CAD and obesity

WSTĘP. Obecnie cukrzycę uważa się za chorobę cywilizacyjną. Jednym z najważniejszych powikłań cukrzycy jest wczesny rozwój choroby niedokrwiennej serca (CAD, coronary artery disease). Początek i przebieg izolowanej CAD znacząco różni się w porównaniu z CAD u chorych leczonych dodatkowo z powodu cukrzycy. Inną chorobą związaną z cukrzycą jest nadciśnienie tętnicze. W insulinoniezależnej cukrzycy, nadciśnienie tętnicze wiąże się z otyłością centralną, insulinoopornością, wysokim stężeniem insuliny we krwi i zaburzeniami lipidowymi. Wszystkie te objawy tworzą obraz zespołu metabolicznego. MATERIAŁ I METODY. Badaniem objęto 113 osób: 46 mężczyzn i 67 kobiet w wieku 61 ± 35 lat leczonych z powodu cukrzycy typu 2 z współistniejącą chorobą niedokrwienną serca, nadciśnieniem tętniczym oraz otyłością. Analizowano wybrane parametry metaboliczne w odniesieniu do płci, wieku i współistnienia nadciśnienia tętniczego, CAD oraz wskaźnika masy ciała (BMI, body mass index). WYNIKI. W badanej grupie chorych znamiennie częściej CAD występowała u kobiet, natomiast nadciśnienie tętnicze w obu grupach występowało jednakowo często. W grupie kobiet częściej niż u mężczyzn CAD współistniała z cukrzycą typu 2. Wyższe wartości BMI częściej odnotowano u kobiet niż u mężczyzn. W grupie mężczyzn chorujących na CAD wartości BMI były wyższe w porównaniu z mężczyznami, u których choroba ta nie wystąpiła. U kobiet wartości BMI były porównywalne, niezależne od CAD. W grupie kobiet stwierdzono wyższe niż u mężczyzn stężenia cholesterolu frakcji HDL i frakcji LDL. WNIOSKI. Wiek to najistotniejszy czynnik ryzyka CAD. Podwyższone stężenie glukozy na czczo wpływa na zmniejszenie stężenia cholesterolu frakcji HDL u kobiet, a u mężczyzn na zwiększenie stężenia cholesterolu frakcji LDL. Większe ryzyko wystąpienia nadciśnienia tętniczego u chorych na cukrzycę typu 2 zależny od hipercholesterolemii.INTRODUCTION. Diabetes is one of the most common metabolic diseases. One of the most relevant complication of diabetes is early development of coronary artery disease (CAD). The onset and the progress of CAD is different in patients with and without diabetes. Another illness connected with diabetes is hypertension. In insulin- non depended diabetes, hypertension is connected with central obesity, insulin resistance, high level of insulin in blood and lipid disorders. All those symptoms together are called metabolic syndrome. MATERIAL AND METHODS. In 113 patients, 46 male and 67 female, correlations between individual metabolic disorders in diabetes type 2 (lipid disorders: total cholesterol, LDL-cholesterol, HDL-cholesterol; triglyceride; fasting glucose) were analysed. RESULTS. Research concerns connections between metabolic disorders and CAD, hypertension and obesity, illnesses which are closely connected with diabetes (depending on age and sex). CONCLUSIONS. Age is the most important risk factor of CAD in patients with diabetes type 2. It was observed, that increased level of fasting glucose and high value of BMI have significant influence on a reduction of HDL-cholesterol level, which is independent risk factor of CAD development. Hypercholesterolaemic patients with diabetes type 2 are at the risk of increased hypertension

Scyntygrafia diagnostyczna a skuteczność leczenia zróżnicowanego raka tarczycy (DTC) radiojodem 131I

Introduction: Since the effect of pre-therapeutic scintigraphy on the outcome of DTC treatment is debated, we evaluated factors affecting the effectiveness of 131I therapy with respect to the delay between diagnostic scintigraphy and the application of radioiodine. Material and methods: In the studied group of 60 patients with DTC, mean age 54.6 ± 13.0 years, four weeks prior to the planned diagnostics, L-thyroxine was withdrawn and the following tests performed: 131I (4 MBq) uptake above the neck, thyroid volume by USG, TSH and hTg level. Wholebody scintigraphy (37 MBq) was performed. The time between this diagnostic scintigraphy and application of 131I (3657 MBq) was calculated. Based on whole-body 131I scintigraphy (74 MBq) performed 1 year after radioiodine treatment, the patients were divided into: group I - 42 patients with no tracer accumulation, and group II - 18 patients who continued to accumulate 131I in the neck. Results: The differences between the median values of 131I uptake and of thyroid volumes, and between the TSH and hTg median values in the two groups of patients were found not to be statistically significant. The average times between diagnostic scintigraphy and 131I treatment in group I and II (9.4 vs. 8.3 weeks, respectively) were not significantly different either. Conclusion: Despite the different effectiveness of supplementary 131I treatment, patients in group I and group II showed no statistically significant differences in the studied parameters. It appears that the diagnostic 131I activity of 37 MBq and the time between diagnostic scintigraphy and application of 131I did not have any effect on the results of the treatment in our group of patients.Wstęp: Ponieważ dyskutowany jest wpływ scyntygrafii preterapeutycznej na przebieg leczenia zróżnicowanych raków tarczycy (DTC, differentiated thyroid carcinoma) radiojodem 131I, w pracy dokonano retrospektywnej analizy czynników mogących wpływać na skuteczność leczenia uzupełniającego, w tym czasu, jaki upłynął pomiędzy wykonaniem scyntygrafii diagnostycznej a podaniem aktywności leczniczej. Materiał i metody: Badaną grupę stanowiło 60 pacjentów z DTC, ze średnią wieku 54,6 ± 13 lat, którym 4 tygodnie przed planowaną diagnostyką odstawiano L-tyroksynę, następnie oceniano wychwyt 131I (4 MBq) nad szyją, objętość tarczycy (TV, thyroid volume) metodą USG, oznaczano stężenie hormonu tyreotropowego (TSH, thyroid stimulating hormone) i tyreoglobuliny (hTg, thyroglobulin) oraz wykonywano scyntygrafię całego ciała 131I (37 MBq). Obliczono czas, jaki dzielił scyntygrafię diagnostyczną od leczenia 131I (3657 MBq). Na podstawie scyntygrafii całego ciała (74 MBq) wykonanej rok po leczeniu, pacjentów podzielono na: grupę I składajacą się z 42 pacjentów, u których nie stwierdzono gromadzenia znacznika na szyi, oraz grupę II - 18 pacjentów, którzy nadal gromadzili 131I. Wyniki: Stwierdzono brak znamiennej różnicy pomiędzy medianami wychwytu 131I i TV dla obu grup pacjentów. Podobnie, nie różniły się znamiennie mediany stężeń TSH i hTg. Mediany czasu pomiędzy wykonaniem scyntygrafii diagnostycznej a leczeniem 131I w grupie I i II nie różniły się istotnie i wynosiły odpowiednio 9,4 vs. 8,3 tygodnia. Wnioski: Pomimo różnej skuteczności leczenia uzupełniającego pacjenci grupy I i II nie różnili się znamiennie pod względem badanych parametrów. Wydaje się, że stosowana w diagnostyce aktywność 37 MBq 131I i czas, jaki dzielił scyntygrafię diagnostyczną od leczenia 131I, nie wpłynął istotnie na wyniki leczenia w badanej grupie pacjentów

Screening for acute myocarditis : is scintigraphy with ^{99m}Tc-Anti-Granulocyte BW 250/183 an answer?

BACKGROUND: Myocarditis is most often caused by Coxackie B virus, influenza viruses, and echoviruses. It is usually self-restricting and ending in full recovery, but in some patients the infection leads to congestive cardiomyopathy. It is difficult to identify patients with myocarditis using clinical criteria, laboratory tests, ECG and ultrasonography, and currently a myocardial biopsy is required to establish the diagnosis. The risk of complications, sampling error and costs of this procedure underline the need of non-invasive but sensitive methods of imaging. Several radiopharmaceuticals have been used so far to confirm inflammation: 67Ga, 99mTc-nanocolloids and 111In-leucocytes. Scintigraphy with radiolabeled autologous white blood cells (WBCs) is considered a very useful method in identifying sources of inflammation but is difficult to perform and time-consuming. AIMS: The aim of our study was to investigate whether scintigraphy with 99mTc-Anti-Granulocyte BW 250/183 antibody is a valuable diagnostic method in evaluating focal and diffuse inflammation of the heart and could therefore be suggested for use in screening for acute myocarditis. MATERIAL AND METHODS: A two dimensional scintigraphy and SPECT mode of heart imaging with the use of 99mTc-Anti-Granulocyte antibody (740 MBq) was performed on 14 subjects (11 males and 3 females) aged 25–60 years with a positive myocardial biopsy confirming an inflammatory process in the myocardium. After i.v. administration of the tracer a 1 minute series of planar scans was performed within the first 60 minutes. Delayed static scans were performed at 1, 2, 4 and 24 hours. RESULTS: The scintigraphic scans revealed the uptake of the tracer in the heart area in 13 patients, confirming active inflammatory process. Follow-up scintigraphy was performed 3–5 months after the first study, when the control myocardial biopsy was negative. The results of the study showed the concordance between myocardial biopsy and scintigraphy results in patients with an inflammatory process in the heart. CONCLUSIONS: Scintigraphy with the use of 99mTc-Anti-Granulocyte seems to be a useful diagnostic method in evaluating patients with suspected myocarditis, but further studies are needed to establish its sensitivity and specificity