Tandem queueing networks with neighbor blocking and back-offs

We introduce a novel class of tandem queueing networks which arise in modeling the congestion behavior of wireless multi-hop networks with distributed medium access control. These models provide valuable insight in how the network performance in terms of throughput depends on the back-off mechanism that governs the competition among neighboring nodes for access to the medium. The models fall at the interface between classical queueing networks and interacting particle systems, and give rise to high-dimensional stochastic processes that challenge existing methodologies. We present various open problems and conjectures, which are supported by partial results for special cases and limit regimes as well as simulation experiments

Systematic screening and assessment of psychosocial well-being and care needs of people with cancer

Background : Receiving a diagnosis of cancer and the subsequent related treatments can have a significant impact on an individual's physical and psychosocial well-being. To ensure that cancer care addresses all aspects of well-being, systematic screening for distress and supportive care needs is recommended. Appropriate screening could help support the integration of psychosocial approaches in daily routines in order to achieve holistic cancer care and ensure that the specific care needs of people with cancer are met and that the organisation of such care is optimised. Objectives : To examine the effectiveness and safety of screening of psychosocial well-being and care needs of people with cancer. To explore the intervention characteristics that contribute to the effectiveness of these screening interventions. Search methods : We searched five electronic databases in January 2018: the Cochrane Central Register of Controlled Trials (CENTRAL), MEDLINE, Embase, PsycINFO, and CINAHL. We also searched five trial registers and screened the contents of relevant journals, citations, and references to find published and unpublished trials. Selection criteria : We included randomised controlled trials (RCTs) and non-randomised controlled trials (NRCTs) that studied the effect of screening interventions addressing the psychosocial well-being and care needs of people with cancer compared to usual care. These screening interventions could involve self-reporting of people with a patient-reported outcome measures (PROMs) or a semi-structured interview with a screening interventionist, and comprise a solitary screening intervention or screening with guided actions. We excluded studies that evaluated screening integrated as an element in more complex interventions (e.g. therapy, coaching, full care pathways, or care programmes). Data collection and analysis : Two review authors independently extracted the data and assessed methodological quality for each included study using the Cochrane tool for RCTs and the Risk Of Bias In Non-randomised Studies - of Interventions (ROBINS-I) tool for NRCTs. Due to the high level of heterogeneity in the included studies, only three were included in meta-analysis. Results of the remaining 23 studies were analysed narratively. Main results : We included 26 studies (18 RCTs and 8 NRCTs) with sample sizes of 41 to 1012 participants, involving a total of 7654 adults with cancer. Two studies included only men or women; all other studies included both sexes. For most studies people with breast, lung, head and neck, colorectal, prostate cancer, or several of these diagnoses were included; some studies included people with a broader range of cancer diagnosis. Ten studies focused on a solitary screening intervention, while the remaining 16 studies evaluated a screening intervention combined with guided actions. A broad range of intervention instruments was used, and were described by study authors as a screening of health-related quality of life (HRQoL), distress screening, needs assessment, or assessment of biopsychosocial symptoms or overall well-being. In 13 studies, the screening was a self-reported questionnaire, while in the remaining 13 studies an interventionist conducted the screening by interview or paper-pencil assessment. The interventional screenings in the studies were applied 1 to 12 times, without follow-up or from 4 weeks to 18 months after the first interventional screening. We assessed risk of bias as high for eight RCTs, low for five RCTs, and unclear for the five remaining RCTs. There were further concerns about the NRCTs (1 = critical risk study; 6 = serious risk studies; 1 = risk unclear). Due to considerable heterogeneity in several intervention and study characteristics, we have reported the results narratively for the majority of the evidence. In the narrative synthesis of all included studies, we found very low-certainty evidence for the effect of screening on HRQoL (20 studies). Of these studies, eight found beneficial effects of screening for several subdomains of HRQoL, and 10 found no effects of screening. One study found adverse effects, and the last study did not report quantitative results. We found very low-certainty evidence for the effect of screening on distress (16 studies). Of these studies, two found beneficial effects of screening, and 14 found no effects of screening. We judged the overall certainty of the evidence for the effect of screening on HRQoL to be very low. We found very low-certainty evidence for the effect of screening on care needs (seven studies). Of these studies, three found beneficial effects of screening for several subdomains of care needs, and two found no effects of screening. One study found adverse effects, and the last study did not report quantitative results. We judged the overall level of evidence for the effect of screening on HRQoL to be very low. None of the studies specifically evaluated or reported adverse effects of screening. However, three studies reported unfavourable effects of screening, including lower QoL, more unmet needs, and lower satisfaction. Three studies could be included in a meta-analysis. The meta-analysis revealed no beneficial effect of the screening intervention on people with cancer HRQoL (mean difference (MD) 1.65, 95% confidence interval (CI) -4.83 to 8.12, 2 RCTs, 6 months follow-up); distress (MD 0.0, 95% CI -0.36 to 0.36, 1 RCT, 3 months follow-up); or care needs (MD 2.32, 95% CI -7.49 to 12.14, 2 RCTs, 3 months follow-up). However, these studies all evaluated one specific screening intervention (CONNECT) in people with colorectal cancer. In the studies where some effects could be identified, no recurring relationships were found between intervention characteristics and the effectiveness of screening interventions. Authors' conclusions : We found low-certainty evidence that does not support the effectiveness of screening of psychosocial well-being and care needs in people with cancer. Studies were heterogeneous in population, intervention, and outcome assessment. The results of this review suggest a need for more uniformity in outcomes and reporting; for the use of intervention description guidelines; for further improvement of methodological certainty in studies and for combining subjective patient-reported outcomes with objective outcomes

Similarities and differences in the associations between patient safety culture dimensions and self-reported outcomes in two different cultural settings: a national cross-sectional study in Palestinian and Belgian hospitals

Objectives To investigate the relationships between patient safety culture (PSC) dimensions and PSC selfreported outcomes across different cultures and to gain insights in cultural differences regarding PSC. Design Observational, cross-sectional study. Setting Ninety Belgian hospitals and 13 Palestinian hospitals. Participants A total of 2836 healthcare professionals matched for profession, tenure and working hours. Primary and secondary outcome measures The validated versions of the Belgian and Palestinian Hospital Survey on Patient Safety Culture were used. An exploratory factor analysis was conducted. Reliability was tested using Cronbach’s alpha (α). In this study, we examined the specific predictive value of the PSC dimensions and its self-reported outcome measures across different cultures and countries. Hierarchical regression and bivariate analyses were performed. Results Eight PSC dimensions and four PSC selfreported outcomes were distinguished in both countries. Cronbach’s α was α≥0.60. Significant correlations were found between PSC dimensions and its self-reported outcome (p value range <0.05 to <0.001). Hierarchical regression analyses showed overall perception of safety was highly predicted by hospital management support in Palestine (β=0.16, p<0.001) and staffing in Belgium (β=0.24, p<0.001). The frequency of events was largely predicted by feedback and communication in both countries (Palestine: β=0.24, p<0.001; Belgium: β=0.35, p<0.001). Overall grade for patient safety was predicted by organisational learning in Palestine (β=0.19, p<0.001) and staffing in Belgium (β=0.19, p<0.001). Number of events reported was predicted by staffing in Palestine (β=−0.20, p<0.001) and feedback and communication in Belgium (β=0.11, p<0.01). Conclusion To promote patient safety in Palestine and Belgium, staffing and communication regarding errors should be improved in both countries. Initiatives to improve hospital management support and establish constructive learning systems would be especially beneficial for patient safety in Palestine. Future research should address the association between safety culture and hard patient safety measures such as patient outcomes.We particularly acknowledge all participating hospitals and their staff who devoted time to completing the surveys. We extend our gratitude to the Palestinian and Belgian governments for their cooperation and supporting this research

Dietary Sargassum fusiforme improves memory and reduces amyloid plaque load in an Alzheimer's disease mouse model

Activation of liver X receptors (LXRs) by synthetic agonists was found to improve cognition in Alzheimer's disease (AD) mice. However, these LXR agonists induce hypertriglyceridemia and hepatic steatosis, hampering their use in the clinic. We hypothesized that phytosterols as LXR agonists enhance cognition in AD without affecting plasma and hepatic triglycerides. Phytosterols previously reported to activate LXRs were tested in a luciferase-based LXR reporter assay. Using this assay, we found that phytosterols commonly present in a Western type diet in physiological concentrations do not activate LXRs. However, a lipid extract of the 24(S)-Saringosterol-containing seaweed Sargassum fusiforme did potently activate LXR beta. Dietary supplementation of crude Sargassum fusiforme or a Sargassum fusiforme-derived lipid extract to AD mice significantly improved short-term memory and reduced hippocampal A beta plaque load by 81%. Notably, none of the side effects typically induced by full synthetic LXR agonists were observed. In contrast, administration of the synthetic LXRa activator, AZ876, did not improve cognition and resulted in the accumulation of lipid droplets in the liver. Administration of Sargassum fusiforme-derived 24(S)-Saringosterol to cultured neurons reduced the secretion of A beta 42. Moreover, conditioned medium from 24(S)-Saringosterol-treated astrocytes added to microglia increased phagocytosis of A beta. Our data show that Sargassum fusiforme improves cognition and alleviates AD pathology. This may be explained at least partly by 24(S)-Saringosterol-mediated LXR beta activation.</p

Identification of Protein Networks Involved in the Disease Course of Experimental Autoimmune Encephalomyelitis, an Animal Model of Multiple Sclerosis

A more detailed insight into disease mechanisms of multiple sclerosis (MS) is crucial for the development of new and more effective therapies. MS is a chronic inflammatory autoimmune disease of the central nervous system. The aim of this study is to identify novel disease associated proteins involved in the development of inflammatory brain lesions, to help unravel underlying disease processes. Brainstem proteins were obtained from rats with MBP induced acute experimental autoimmune encephalomyelitis (EAE), a well characterized disease model of MS. Samples were collected at different time points: just before onset of symptoms, at the top of the disease and following recovery. To analyze changes in the brainstem proteome during the disease course, a quantitative proteomics study was performed using two-dimensional difference in-gel electrophoresis (2D-DIGE) followed by mass spectrometry. We identified 75 unique proteins in 92 spots with a significant abundance difference between the experimental groups. To find disease-related networks, these regulated proteins were mapped to existing biological networks by Ingenuity Pathway Analysis (IPA). The analysis revealed that 70% of these proteins have been described to take part in neurological disease. Furthermore, some focus networks were created by IPA. These networks suggest an integrated regulation of the identified proteins with the addition of some putative regulators. Post-synaptic density protein 95 (DLG4), a key player in neuronal signalling and calcium-activated potassium channel alpha 1 (KCNMA1), involved in neurotransmitter release, are 2 putative regulators connecting 64% of the identified proteins. Functional blocking of the KCNMA1 in macrophages was able to alter myelin phagocytosis, a disease mechanism highly involved in EAE and MS pathology. Quantitative analysis of differentially expressed brainstem proteins in an animal model of MS is a first step to identify disease-associated proteins and networks that warrant further research to study their actual contribution to disease pathology

Personalized bacteriophage therapy outcomes for 100 consecutive cases:a multicentre, multinational, retrospective observational study

In contrast to the many reports of successful real-world cases of personalized bacteriophage therapy (BT), randomized controlled trials of non-personalized bacteriophage products have not produced the expected results. Here we present the outcomes of a retrospective observational analysis of the first 100 consecutive cases of personalized BT of difficult-to-treat infections facilitated by a Belgian consortium in 35 hospitals, 29 cities and 12 countries during the period from 1 January 2008 to 30 April 2022. We assessed how often personalized BT produced a positive clinical outcome (general efficacy) and performed a regression analysis to identify functional relationships. The most common indications were lower respiratory tract, skin and soft tissue, and bone infections, and involved combinations of 26 bacteriophages and 6 defined bacteriophage cocktails, individually selected and sometimes pre-adapted to target the causative bacterial pathogens. Clinical improvement and eradication of the targeted bacteria were reported for 77.2% and 61.3% of infections, respectively. In our dataset of 100 cases, eradication was 70% less probable when no concomitant antibiotics were used (odds ratio = 0.3; 95% confidence interval = 0.127–0.749). In vivo selection of bacteriophage resistance and in vitro bacteriophage–antibiotic synergy were documented in 43.8% (7/16 patients) and 90% (9/10) of evaluated patients, respectively. We observed a combination of antibiotic re-sensitization and reduced virulence in bacteriophage-resistant bacterial isolates that emerged during BT. Bacteriophage immune neutralization was observed in 38.5% (5/13) of screened patients. Fifteen adverse events were reported, including seven non-serious adverse drug reactions suspected to be linked to BT. While our analysis is limited by the uncontrolled nature of these data, it indicates that BT can be effective in combination with antibiotics and can inform the design of future controlled clinical trials. BT100 study, ClinicalTrials.gov registration: NCT05498363.</p

Patient safety in hospitals: an evaluation study with a focus onmedication safety

Veilige zorg is een aspect van kwaliteitszorg. Zo veilig mogelijke zorg ontvangen in het ziekenhuis is een evidente verwachting van patiënten. Zo veilig mogelijke zorg in de ziekenhuizen kunnen garanderen is, wereldwijd, een grote uitdaging. Dit is o.m. een gevolg van het feit dat ziekenhuiszorg gekenmerkt wordt door de noodzaak om voortdurend omstandigheden in te schatten, risico s af te wegen en ze vervolgens te plaatsen binnen de voor- en nadelen van medische interventies. Dit vereist professionele deskundigheid én een goed functionerend zorgsysteem. Maar ook dan blijft er een risico op het ontstaan van errors , omdat zorgprofessionals mensen zijn en omdat er in elk systeem steeds sluimerende gebreken zullen optreden. Hierover is vanuit de organisatiepsychologie een degelijk theoretisch kader uitgewerkt en zijn er ook interessante aanknopingspunten met andere hoog risico sectoren. De combinatie van errors door zorgprofessionals en sluimerende gebreken in de ziekenhuiswerking en organisatie kan aanleiding geven tot het ontstaan van incidenten waarbij er schade optreedt voor de patiënt. Werken aan patiëntveiligheid richt zich dan ook in eerste instantie op het vermijden van dergelijke incidenten. Vooral onder impuls van To Err is Human , een overheidsrapport vanuit de Verenigde Staten, werd de problematiek van patiëntveiligheid scherp in de aandacht gebracht en werden impulsen gegeven voor onderzoek en ontwikkeling. Hierdoor kon patient safety , vooral sinds het jaar 2000, als een multidisciplinair onderzoeksdomein tot ontwikkeling komen. Deze jonge, wetenschappelijke ontwikkeling heeft een groot maatschappelijk potentieel voor de gemeenschap op de weg naar meer veilige zorg in ziekenhuizen. Medicatieveiligheid wordt gezien als één van de grootste uitdagingen voor de patiëntveiligheid in het ziekenhuis. Daarom en omdat daarover nog weinig onderzoek gebeurde in ons land, werd deze problematiek het belangrijkste thema van voorliggend onderzoek. Veel aandacht werd besteed aan een duidelijke terminologische context. Vanuit de argumentatie dat werken aan patiëntveiligheid een samenhangende benadering vraagt, werd het onderzoek en het werken aan de verbetering van de medicatieveiligheid hier ook zo benaderd. Vier ziekenhuizen participeerden aan het onderzoek en waren bereid tot dergelijke samenhangende benadering. Deze ziekenhuizen waren bereid om hun patiëntveiligheidsbeleid te sturen vanuit een multidisciplinair comité patiëntveiligheid, te participeren aan twee, ziekenhuisbrede metingen van veiligheidscultuur en te investeren in de ontwikkeling en kennisverspreiding van patiëntveiligheid in hun ziekenhuizen. Voor de meting van de patiëntveiligheidscultuur werd een gevalideerde vertaling van de Hospital Survey on Patient Safety Culture aangeboden. Patiëntveiligheidscultuur wordt in dit instrument geconcretiseerd op 12 dimensies. In het najaar van 2005 werd de eerste meting met hoge respons uitgevoerd. Voor een aantal dimensies werden door de vier ziekenhuizen vergelijkbare scores behaald, maar er kon tevens een differentiatie vastgesteld worden. Een gebrekkige managementondersteuning, een eerder sanctionerende cultuur en belangrijke bezorgdheden bij de transfer van patiënten tussen de afdelingen bleken belangrijke aandachtspunten. De ziekenhuizen kregen gedetailleerde feedback en bepaalden zelf hun actiepunten om de veiligheidscultuur te verbeteren. In elk van de vier deelnemende ziekenhuizen werden vier afdelingen, twee met een chirurgisch - en twee met een internistisch zorgprofiel, gekozen voor deelname aan het onderzoek omtrent medicatieveiligheid. Een aantal zorgprofessionals van deze afdelingen en de ziekenhuisapothekers werden uitgenodigd voor een zelfevaluatie van de veiligheid van het medicatieproces, zoals dat door hen ervaren werd. Op deze afdelingen werd ook een meting van het aantal medicatie gerelateerde incidenten uitgevoerd. Dit gebeurde met een vertaalde en aangepaste versie van een trigger tool , met expliciete aandacht voor terminologie en classificatie omdat hierover internationaal veel spraakverwarring is. Met deze trigger tool werd in 2006, door een multidisciplinaire onderzoeksploeg, gezocht naar adverse drug events (ADEs) door onderzoek ad random gekozen patiëntendossiers van deze afdelingen. 1.059 patiëntendossiers, verspreid over de betreffende afdelingen van de deelnemende ziekenhuizen, werden op deze wijze onderzocht. In gemiddeld 2,55 &#37; van de opnames werd een vermijdbaar ADE vastgesteld (spreiding: 1,50&#37; - 3,28&#37;) en in gemiddeld 5,19&#37; van de opnames werd een potentieel ADE gedetecteerd (spreiding: 4,12&#37; - 5,82&#37;). Op basis van de zelfevaluatie van de veiligheid van het medicatieproces, inzichten uit de literatuur en de resultaten van de eerste meting werden interventies uitgewerkt. Werken aan kennis over geneesmiddelen, met aandacht voor het medicatievoorschrift, werken aan de betrokkenheid van de patiënt, met aandacht voor het toedienen van medicatie en werken aan het registreren en analyseren van medicatie gerelateerde incidenten, met aandacht voor communicatie en teamvorming, waren de bouwstenen van het verbetertraject voor de verbetering van de medicatieveiligheid. Deze interventies werden de onafhankelijke variabelen in het onderzoeksopzet. De deelnemende afdelingen konden zelf bepalen hoe ze deze inhoudelijke thema s concretiseerden. Het belang van een goede betrokkenheid van artsen, verpleegkundigen en ziekenhuisapothekers werd hierbij onderstreept. Het aantal medicatie gerelateerde incidenten met potentiële of effectieve schade voor de patiënt fungeerde als de afhankelijke variabele. Voor de implementatie van het verbetertraject werd gekozen voor een ontwikkelingsgerichte benadering. Hierbij werd aan de projectcoördinatoren in de ziekenhuizen een inhoudelijke rode draad aangereikt, maar ontstonden er door interactie en kruisbestuiving ook nieuwe inzichten. Circa 20 maanden na de eerste meting van de veiligheidscultuur werd een tweede, ziekenhuisbrede meting uitgevoerd. De resultaten van deze meting kwamen in belangrijke mate overeen met de resultaten van de eerste meting. Enkel in de dimensie managementondersteuning van patiëntveiligheid kon in twee ziekenhuizen vooruitgang geboekt worden. Dit illustreert de moeilijkheid om veiligheidscultuur te verbeteren. Een gefocuseerde, maar samenhangende benadering met een belangrijke betrokkenheid van de ziekenhuis en afdelingsleiding en interactie met de zorgprofessionals, in een meerjaren aanpak lijken hierbij aangewezen, evenals verder onderzoek naar inhoudelijke benaderingen en wijzen van aanpak. Een jaar na de eerste meting van de medicatie gerelateerde incidenten werd op de betrokken afdelingen, op dezelfde wijze, een tweede meting uitgevoerd bij 1.137 ad random gekozen patiëntendossiers. Tijdens deze meting werd gemiddeld in 1,23&#37; van de opnames een vermjdbaar ADE vastgesteld (spreiding: 0 2,85&#37;) en in gemiddeld 4,93 &#37; van de opnames een potentieel ADE (spreiding: 4,10&#37; - 6,07&#37;). Door de verschillen in pathologie, ernstgraad en door verschillen in de wijze waarop de patiëntendossiers in de deelnemende afdelingen waren samengesteld is het niet mogelijk om ziekenhuizen te vergelijken met de resultaten van deze meting. In de 12 interventie afdelingen verminderde het aantal opnames met vermijdbare ADEs van 18 in de eerste meting naar 8 in de tweede meting. De Odds ratio = 0,41 met een 95 &#37; betrouwbaarheidsinterval tussen 0,17 en 0,93. De nulhypothese kon verworpen worden waardoor er tot een statistisch significante daling van het aantal opnames met vermijdbare ADEs in de interventieafdelingen besloten kon worden. Naast een reductie van het aantal opnames met vermijdbare ADEs werd ook een vermindering van de ernstgraad van deze vermijdbare ADEs vastgesteld.In de vier controle afdelingen werd geen verbeterpakket geïmplementeerd. Het aantal opnames met vermijdbare ADEs evolueerde hier van 9 in de eerste meting naar 6 in de tweede meting, met een Odds ratio = 0,65 en een 95 &#37; betrouwbaarheidsinterval tussen 0,22 en 1,82. De nulhypothese kon hier niet verworpen worden. Er waren echter teveel ongecontroleerde invloeden op deze controlegroepen waardoor dit aspect van het quasi experimenteel design ondermijnd werd. In het kader van het gekozen terminologisch kader en het classificatiemodel, bleek het aantal onderzochte patiëntendossiers per afdeling te klein om de impact van elke interventie afzonderlijk te kunnen onderbouwen. Er werd geen reductie vastgesteld van het aantal vermijdbare medicatie gerelateerde incidenten die potentieel tot schade voor de patiënt aanleiding kunnen geven. Dit lijkt er op te wijzen dat er minder leervermogen is uit incidenten als er geen schade is voor de patiënt. De vier participerende ziekenhuizen waren onderling verschillend en er was tevens een onderscheid in hun onderlinge realisaties. Zij werden weerhouden als pilootproject patiëntveiligheid door de federale overheid waardoor er bijkomende ondersteuning aan dit onderzoeksproject kon gegeven worden. Er kan moeilijk naast de positieve realisaties van ziekenhuis 3 gekeken worden. Dit ziekenhuis behaalde de beste scores op de meeste dimensies van de veiligheidscultuur, had de meest geëxpliciteerde en onderbouwde patiëntendossiers, kon een dynamisch comité voor patiëntveiligheid uitbouwen dat actief werkt aan de kennisverspreiding over patiëntveiligheid en het registeren van incidenten, had de hoogste bestaffing in de ziekenhuisapotheek en kon ook de meeste vooruitgang realiseren in medicatie gerelateerde incidenten met schade voor de patiënt. Een inspirerende ontwikkeling die, ondanks de complexiteit, illustreert wat mogelijk is. Het engagement van de vier deelnemende ziekenhuizen in dit onderzoek was erg hoog. Dit is een hoopvolle vaststelling voor verder onderzoek in dit domein. Onderzoek over patiëntveiligheid heeft nood aan een multidisciplinaire benadering om de complexiteit en de vele nuances van ziekenhuiszorg goed te kunnen inschatten. De multidisciplinaire onderzoeksploeg die het onderzoek omtrent het voorkomen van medicatie gerelateerde incidenten uitvoerde was daarvan een uitstekend voorbeeld en eveneens een illustratie van wat onderzoeksmatig mogelijk is. In de context van de discussie worden de onderzoeksresultaten verder besproken en worden ook een aantal kritische beschouwingen geformuleerd, zowel over het onderzoek naar veiligheidscultuur als over het onderzoek naar medicatieveiligheid. Conclusies en aanbevelingen ronden deze thesis af.Dankwoord Inleiding DEEL 1: LITERATUURONDERZOEK Aanpak 1. Situering van patiëntveiligheid in het ziekenhuis 1.1. Veilige zorg als evidente verwachting 1.2. Terminologisch kader van patiëntveiligheid 1.3. “To Err is Human”: stroomversnelling in de ontwikkeling van patiëntveiligheid 1.4. Internationale ontwikkelingen 1.5. Patiëntveiligheid in de Belgische context 2. Het ontstaan van errors en sluimerende gebreken 2.1. “Active errors” 2.2. Sluimerende gebreken 2.3. Persoon – en systeembenadering 2.4. Veiligheidscultuur: essentiële voedingsbodem van patiëntveiligheidsbeleid 2.4.1. Situering van de begrippen organisatieklimaat en organisatiecultuur 2.4.2. Veiligheidscultuur: een specifieke dimensie van organisatiecultuur 3. De noodzaak van een geïntegreerde benadering: het veiligheid managementsysteem 3.1. Micro – macrosysteem 3.2. Componenten voor een veiligheid managementsysteem 3.3. Inhoud van een veiligheid managementsysteem 4. Medicatieveiligheid 4.1. Situering 4.2. Terminologie 4.3. Globale inzichten DEEL 2: EVALUATIEONDERZOEK Aanpak 5. Methodologie 5.1. Assumpties en doelstellingen 5.2. Selectie van ziekenhuizen en deelnemende afdelingen 5.3. Meetinstrumenten 5.3.1. Meten van veiligheidscultuur 5.3.1.1. Meten van cultuurdimensies 5.3.1.2. Specifieke instrumenten voor het meten van veiligheidscultuur in ziekenhuizen 5.3.1.3. Validatie van de HSPSC – Vlaamse versie 5.3.2. Zelfbeoordeling van de veiligheid van het medicatieproces 5.3.3. Meten van Adverse Drug Events (ADEs) vanuit een quasi experimenteel design 5.3.3.1. Het quasi experimenteel design 5.3.3.2. IHI – Trigger tool 5.3.3.3. Aanpassen en testen van de Belgische versie van de trigger tool 5.3.3.4. De werking van het multidisciplinaire team 5.3.3.5. Classificatie 5.4. Organisatie van de metingen 5.4.1. Veiligheidscultuur 5.4.2. Zelfevaluatie van het medicatieproces 5.4.3. Meting van ADEs 5.5. Interventieplan 5.5.1. Globale benadering 5.5.2. Werken aan de verbetering van veiligheidscultuur in het ziekenhuis 5.5.2.1. Veranderen van veiligheidscultuur 5.5.2.2. Focus en fasering 5.5.2.3. Stadia van verandering 5.5.2.4. Consistentie in de benadering 5.5.2.5. Professionele betrokkenheid 5.5.2.6. Centrale én decentrale aanpak 5.5.2.7. Het belang van vertrouwen 5.5.3. Concrete invulling van het interventieplan gericht op medicatieveiligheid 5.5.3.1. Karakteristieken van de deelnemende afdelingen en de ziekenhuisapotheek 5.5.3.2. Verbeterpakketten 5.5.4. Projectbegeleiding 5.5.5. Statistische evaluatie van het interventieplan 6. Resultaten 6.1. Veiligheidscultuur in het ziekenhuis 6.1.1. Eerste meting 6.1.1.1. Vaststellingen 6.1.1.2. Rapportering 6.1.1.3. Bespreking 6.1.2. Tweede meting 6.1.2.1. Vaststellingen 6.1.2.2. Bespreking 6.2. Medicatie gerelateerde incidenten in de deelnemende afdelingen 6.2.1. Zelfbeoordeling van de veiligheid van het medicatieproces 6.2.2. Medicatie gerelateerde incidenten tijdens de eerste meting 6.2.2.1. Vaststellingen 6.2.2.2. Rapportering 6.2.2.3. Bespreking 6.2.3. Medicatie gerelateerde incidenten tijdens de tweede meting 6.2.4. Statistische analyse 6.2.5. Bespreking 7. Discussie 8. Conclusies 9. Aanbevelingen SAMENVATTING ABSTRACT BIBLIOGRAFIE TABELLEN EN FIGUREN BIJLAGEN 1. Meetinstrument veiligheidscultuur 2. Vragenlijst zelfevaluatie van de organisatie van het medicatieproces 3. ADE Trigger tool 4. De verbeterpakketten omtrent medicatieveiligheid zoals uitgewerkt door de ziekenhuizen 5. Enkele voorbeelden van medicatie gerelateerde incidenten 6. Statistische analyse van de evolutie van de ADEs CURRICULUM VITAEnrpages: 161status: publishe

Challenging patient safety culture: survey results

PURPOSE: The purpose of this paper is to measure patient safety culture in five Belgian general hospitals. Safety culture plays an important role in the approach towards greater patient safety in hospitals. DESIGN/METHODOLOGY/APPROACH: The Patient Safety Culture Hospital questionnaire was distributed hospital-wide in five general hospitals. It evaluates ten patient safety culture dimensions and two outcomes. The scores were expressed as the percentage of positive answers towards patient safety for each dimension. The survey was conducted from March through November 2005. In total, 3,940 individuals responded (overall response rate = 77 per cent), including 2,813 nurses and assistants, 462 physicians, 397 physiotherapists, laboratory and radiology assistants, social workers and 64 pharmacists and pharmacy assistants. FINDINGS: The dimensional positive scores were found to be low to average in all the hospitals. The lowest scores were "hospital management support for patient safety" (35 per cent), "non-punitive response to error" (36 per cent), "hospital transfers and transitions" (36 per cent), "staffing" (38 per cent), and "teamwork across hospital units" (40 per cent). The dimension "teamwork within hospital units" generated the highest score (70 per cent). Although the same dimensions were considered problematic in the different hospitals, important variations between the five hospitals were observed. PRACTICAL IMPLICATIONS: A comprehensive and tailor-made plan to improve patient safety culture in these hospitals can now be developed. ORIGINALITY/VALUE: Results indicate that important aspects of the patient safety culture in these hospitals need improvement. This is an important challenge to all stakeholders wishing to improve patient safet

Healthcare professionals' perspectives on the prevalence, barriers and management of psychosocial issues in cancer care: A mixed methods study

This cross-sectional mixed methods survey explores healthcare professionals' perspective on their management of cancer patients' psychosocial concerns, and barriers to integrate the psychosocial approach in their work. An invitation for participation was sent to 4,965 inpatient and outpatient working professionals, of which 583 responded (12% response rate), and 368 fully completed the survey. The majority of respondents does not use a systematic approach to discuss patients' psychosocial concerns, 37.5% use the general question "How are you?," and 65.0% spontaneously addresses various psychosocial aspects. Most psychosocial topics are "sometimes" or "regularly" discussed. Sexuality and return to work are rarely mentioned. About half of the respondents are convinced that they pay enough attention to the psychosocial well-being of cancer patients: by listening, engaging in a deeper conversation, providing advice and through referral. Mostly, patients are referred to a psychologist, a general practitioner, a social worker, a specialised nurse or a centre for well-being and mental health. The barriers experienced, when providing psychosocial support, can be attributed to the patients, to themselves or other healthcare professionals, and to policy restrictions. These barriers should be addressed in order to enable healthcare professionals to improve the integration of the psychosocial approach in cancer care.status: publishe

Patiëntveiligheid in de ziekenhuissector: wat kunnen we leren van de luchtvaartsector?

Mede ingegeven door de bijwijlen schrijnende incidenten die zich voordoen in ziekenhuizen, komt patiëntveiligheid steeds vaker onder de aandacht. Veertig jaar geleden kampte de luchtvaartsector met een gelijkaardig veiligheidsprobleem, tot in de jaren zeventig besloten werd dit niet langer te dulden en proactief het hoofd te bieden aan dit probleem. Doorheen de jaren leverde de sector enorme inspanningen om de luchtvaartveiligheid structureel en duurzaam te verbeteren. En met succes. Intussen is de luchtvaartsector, ondanks enkele recente incidenten, uitgegroeid tot één van de veiligste sectoren. De ervaringen van deze sector met betrekking tot veiligheidsverbeterinitiatieven verschaffen ziekenhuizen belangrijke inzichten wat betreft de aanpak van het patiëntveiligheidsprobleem. Na een algemene duiding van het begrippenkader worden een aantal concrete aanknopingspunten voor meer veiligheid in de zorg aangereikt