Skuteczne leczenie niewydolności serca opornej na diuretyki za pomocą ultrafiltracji otrzewnowej

We present a case of successful peritoneal ultrafiltration (pUF) treatment in a 60 year-old patient diagnosed with diuretic-resistantcongestive heart failure fulfilling the criteria for type 2 cardio-renal syndrome. Six months of pUF treatment with onedaily dialysis exchange with icodextrin as an osmotic agent resulted in better functional status (from IV to II/III NYHA class),quality of life and improvement of haemodynamic parameters measured by impedance cardiography. During the follow-up(six months), pUF was well tolerated by the patient and he did not require hospitalisation for decompensated heart failure

Postępowanie diagnostyczne u chorych z bólem w klatce piersiowej

Ból w klatce piersiowej jest najczęstszym powodem zgłaszania się chorego do lekarza. Należy do objawów chorób serca, ale może też dotyczyć schorzeń innych narządów. Szybka i trafna wstępna diagnoza jest niezmiernie ważna, aby wyselekcjonować chorych w stanach zagrażających życiu i wdrożyć u nich natychmiastowe postępowanie lecznicze. Zdolność odróżnienia bólu w klatce piersiowej będącego objawem poważnych chorób układu sercowo-naczyniowego od podobnych dolegliwości, ale spowodowanych chorobami innych układów zależy w dużej mierze od doświadczenia klinicznego lekarza, jak również od umiejętności prawidłowego przeprowadzenia diagnostyki różnicowej. W czasie procesu diagnostycznego należy brać pod uwagę charakter bólu, jego czas trwania, sytuacje prowokujące dolegliwości, a także je zmniejszające. Bardzo ważne są objawy podmiotowe i przedmiotowe towarzyszące bólowi w klatce piersiowej oraz wyniki trafnie i celowo wykonanych badań dodatkowych. Do nagłych stanów zagrażających życiu należą: niestabilna choroba wień- cowa i zawał serca, rozwarstwienie aorty, zatorowość płucna. Po wykluczeniu tych jednostek chorobowych należy wziąć pod uwagę choroby układu oddechowego, pokarmowego oraz bóle związane z chorobami układu mięśniowo-szkieletowego. W pracy przedstawiono zasady diagnostyki różnicowej najczęstszych przyczyn dolegliwości bólowych w klatce piersiowej, ze szczególnym uwzględnieniem stanów zagrażających życiu. W każdym przypadku opisywanej jednostki chorobowej omówiono charakter bólu, najczęstsze objawy towarzyszące, wyniki koniecznych do wykonania badań pozwalających na postawienie prawidłowej diagnozy i włączenie odpowiedniego postępowania leczniczego

Sequential differential diagnosis in patients with chest pain

Chest pain is the most common cause of medical referral. Is one of the cardiac problems symptoms but it can be associated with other organs damage or failure. The prompt and accurate initial diagnosis is crucial to select high-risk patients and to commence appropriate management. The ability to distinguish the chest pain provoked by important cardiac disease from similar symptoms triggered by other organs disorders depends on clinical experience of the doctor and also on the skill to perform differential diagnosis. In the diagnostic workup it is necessary to take into account the chest pain characteristics, duration of chest pain, triggering and relieving factors. The symptoms and signs that may accompany the chest pain are of utmost importance as well as the results of accurate and specific diagnostic examinations. The life-threatening diseases are: unstable angina and myocardial infarction, aortic dissection, pulmonary embolism. After the above are excluded one should consider other causes such as pulmonary, gastrointestinal and musculoskeletal diseases. This paper outlines the sequential differential diagnosis of the most common causes of chest pain with the special emphasis of life-threatening disorders. Each described disease is thoroughly discussed including the chest pain characteristics, the most common accompanying signs and symptoms and the results of important and necessary examination, that allow to establish the correct diagnosis and to start the appropriate management.Ból w klatce piersiowej jest najczęstszym powodem zgłaszania się chorego do lekarza. Należy do objawów chorób serca, ale może też dotyczyć schorzeń innych narządów. Szybka i trafna wstępna diagnoza jest niezmiernie ważna, aby wyselekcjonować chorych w stanach zagrażających życiu i wdrożyć u nich natychmiastowe postępowanie lecznicze. Zdolność odróżnienia bólu w klatce piersiowej będącego objawem poważnych chorób układu sercowo-naczyniowego od podobnych dolegliwości, ale spowodowanych chorobami innych układów zależy w dużej mierze od doświadczenia klinicznego lekarza, jak również od umiejętności prawidłowego przeprowadzenia diagnostyki różnicowej. W czasie procesu diagnostycznego należy brać pod uwagę charakter bólu, jego czas trwania, sytuacje prowokujące dolegliwości, a także je zmniejszające. Bardzo ważne są objawy podmiotowe i przedmiotowe towarzyszące bólowi w klatce piersiowej oraz wyniki trafnie i celowo wykonanych badań dodatkowych. Do nagłych stanów zagrażających życiu należą: niestabilna choroba wieńcowa i zawał serca, rozwarstwienie aorty, zatorowość płucna. Po wykluczeniu tych jednostek chorobowych należy wziąć pod uwagę choroby układu oddechowego, pokarmowego oraz bóle związane z chorobami układu mięśniowo-szkieletowego. W pracy przedstawiono zasady diagnostyki różnicowej najczęstszych przyczyn dolegliwości bólowych w klatce piersiowej, ze szczególnym uwzględnieniem stanów zagrażających życiu. W każdym przypadku opisywanej jednostki chorobowej omówiono charakter bólu, najczęstsze objawy towarzyszące, wyniki koniecznych do wykonania badań pozwalających na postawienie prawidłowej diagnozy i włączenie odpowiedniego postępowania leczniczego

Treatment of patient after myocardial infarction

Coronary artery disease (CAD) or ischaemic heart disease caused by atherosclerosis is the most common form of cardiovascular disease. CAD leads to acute coronary syndrome which is the clinical syndrome caused by new or growing interruption or occlusion of blood supply to a part of the heart, causing heart cells to die and myocardial infarction. Patient after myocardial infarction is at great cardiovascular risk and has high possibility of next cardiovascular incidents, such as myocardial infarction, stroke or cardiovascular death. Correct treatment of patient after myocardial infarction facilitates cardiovascular risk reduction and improves the prognosis. Secondary prevention after myocardial infarction includes non-pharmacological management – modification of life style – and pharmacological treatment. The most important is elimination of risk factors: smoking cessation, proper control of blood pressure, normalization of cholesterol level, reduction of overweight and regular physical activity. Patient awareness and physician commitment are essential for achieving beneficial effects of secondary prevention after myocardial infarction. This paper describes the recommendations for patient after myocardial infarction as far as non-pharmacologic and pharmacologic treatment according to contemporary guidelines are concerned. There are specific situations, such as concomitant diseases: hypertension, diabetes, left ventricle dysfunction and heart failure, chronic kidney disease, chronic obstructive pulmonary disease that require modified approach.Choroba wieńcowa, czyli choroba niedokrwienna serca na podłożu miażdżycy tętnic wieńcowych, stanowi niezwykle istotny problem kliniczny. Jej bezpośrednim i często nieuchronnym następstwem jest zawał mięśnia serca. Zawał najczęściej jest spowodowany zamknięciem tętnicy wieńcowej w wyniku uszkodzenia blaszki miażdżycowej (jej pęknięcia lub erozji) z następowym wytworzeniem dystalnego zakrzepu i powoduje zniszczenie prawidłowo działającego mięśnia sercowego. Chory po przebytym zawale mięśnia serca należy do grupy pacjentów obciążonych wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym, a więc zagrożony jest wystąpieniem kolejnych incydentów, takich jak zawał, udar mózgu i zgon. Prawidłowe postępowanie po przebytym zawale pozwala na istotną redukcję ryzyka i korzystnie wpływa na rokowanie. Prewencja wtórna po zawale serca obejmuje postępowanie niefarmakologiczne, czyli modyfikację stylu życia, i leczenie farmakologiczne. Największe znaczenie ma wyeliminowanie czynników ryzyka, tj. zaprzestanie palenia papierosów, prawidłowa kontrola ciśnienia tętniczego i normalizacja poziomu cholesterolu, a także redukcja nadwagi i systematyczna aktywność fizyczna. Świadomość pacjentów i zaangażowanie lekarzy są decydujące dla osiągnięcia korzystnych efektów prewencji wtórnej po zawale serca. Artykuł przedstawia zasady, którym powinien podlegać każdy chory po zawale mięśnia serca, uwzględnia zalecenia dotyczące postępowania niefarmakologicznego, wytyczne dotyczące odpowiedniej farmakoterapii według aktualnych standardów. W pracy uwzględniono również zasady postępowania z chorym po zawale w sytuacjach szczególnych, jakimi są choroby współistniejące, takie jak nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, dysfunkcja lewej komory i niewydolność serca, przewlekła choroba nerek, przewlekła obturacyjna choroba płuc

Postępowanie z chorym po zawale serca

Choroba wieńcowa, czyli choroba niedokrwienna serca na podłożu miażdżycy tętnic wieńcowych, stanowi niezwykle istotny problem kliniczny. Jej bezpośrednim i często nieuchronnym następstwem jest zawał mięśnia serca. Zawał najczęściej jest spowodowany zamknięciem tętnicy wieńcowej w wyniku uszkodzenia blaszki miażdżycowej (jej pęknięcia lub erozji) z następowym wytworzeniem dystalnego zakrzepu i powoduje zniszczenie prawidłowo działającego mięśnia sercowego. Chory po przebytym zawale mię- śnia serca należy do grupy pacjentów obciążonych wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym, a więc zagrożony jest wystąpieniem kolejnych incydentów, takich jak zawał, udar mózgu i zgon. Prawidłowe postępowanie po przebytym zawale pozwala na istotną redukcję ryzyka i korzystnie wpływa na rokowanie. Prewencja wtórna po zawale serca obejmuje postępowanie niefarmakologiczne, czyli modyfikację stylu życia, i leczenie farmakologiczne. Największe znaczenie ma wyeliminowanie czynników ryzyka, tj. zaprzestanie palenia papierosów, prawidłowa kontrola ciśnienia tętniczego i normalizacja poziomu cholesterolu, a także redukcja nadwagi i systematyczna aktywność fizyczna. Świadomość pacjentów i zaangażowanie lekarzy są decydujące dla osiągnięcia korzystnych efektów prewencji wtórnej po zawale serca. Artykuł przedstawia zasady, którym powinien podlegać każdy chory po zawale mięśnia serca, uwzględnia zalecenia dotyczące postępowania niefarmakologicznego, wytyczne dotyczące odpowiedniej farmakoterapii według aktualnych standardów. W pracy uwzględniono również zasady postępowania z chorym po zawale w sytuacjach szczególnych, jakimi są choroby współistniejące, takie jak nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, dysfunkcja lewej komory i niewydolność serca, przewlekła choroba nerek, przewlekła obturacyjna choroba płuc

Preparation of cardiac patients undergoing endoscopic procedures

Proper initial preparation of patients undergoing endoscopic procedures is a crucial factor in its effectiveness and patient’s safety. Consideration for comorbidity and treatment in cardiac patients need to be taken into account, during initial preparation of patient. A lot of cardiac patients have indications for the use of prophylactic or treatment doses of K-vitamin antagonists (VKA – warfarin or acenocoumarol). Dealing with patients, who are on VKA, there is need to consider the advantages of preventing embolic complications as well as disadvantages of gastrointestinal bleeding risk. Endoscopic procedures are divided into low and high risk of bleeding. In patients with low risk of gastrointestinal bleeding, there is no need to altering VKA dosage. In cases of high bleeding risk, administration of anticoagulant treatment should be discontinued and heparin administration should be considered. Many cardiac patients receive antiplatelet drugs, like acetylsalicylic acid (ASA), ticlopidine and clopidogrel. In these patients, especially receiving combined therapy, the risk of gastrointestinal bleeding increases. Patients undergoing endoscopic procedure don’t require discontinuation of the ASA therapy. In patients receiving combined antiplatelet therapy, clopidogrel therapy should be stopped before the procedure, and ASA should be continued. The exception being patients, who undergone percutaneous coronary intervention (PCI), depending on the type of procedure performed. According to latest guidelines, patients who undergo gastrointestinal procedures are not recommended for endocarditis prophylaxis.Odpowiednie przygotowanie chorego poddawanego zabiegom endoskopowym decyduje o bezpieczeństwie i skuteczności ich wykonania. Proces przygotowania chorego kardiologicznego wymaga uwzględnienia schorzenia, leczenia stosowanego z jego powodu oraz analizy chorób współistniejących. U wielu chorych ze schorzeniami kardiologicznymi istnieją wskazania do profilaktycznego lub leczniczego stosowania doustnych antagonistów witaminy K (warfaryny lub acenokumarolu). W postępowaniu z chorym przyjmującym doustne leki przeciwkrzepliwe należy rozważyć z jednej strony ryzyko powikłań zakrzepowo- -zatorowych, a z drugiej ryzyko krwawienia z przewodu pokarmowego. Procedury endoskopowe dzielimy na te o niskim i wysokim ryzyku krwawienia okołozabiegowego. U chorych z niskim ryzykiem krwawienia nie musimy korygować dawkowania doustnego antykoagulantu, z kolei w przypadku dużego ryzyka krwawienia należy odstawić doustny antykoagulant i, zależnie od stopnia ryzyka powikłań zakrzepowo- -zatorowych, zadecydować o zastosowaniu w okresie okołozabiegowym heparyny. Wielu chorych otrzymuje z przyczyn kardiologicznych leki o działaniu antyagregacyjnym, takie jak kwas acetylosalicylowy, tiklopidyna i klopidogrel, co wiąże się z ryzykiem krwawień z przewodu pokarmowego, zwłaszcza u chorych otrzymujących leczenie skojarzone. Chorzy przyjmujący kwas acetylosalicylowy nie wymagają odstawienia leku przed planowanym zabiegiem endoskopowym. W przypadku skojarzonego leczenia przeciwpłytkowego zaleca się odstawienie klopidogrelu przed planowanym zabiegiem oraz utrzymanie leczenia kwasem acetylosalicylowym. Wyjątek stanowią pacjenci po przezskórnej angioplastyce tętnic wieńcowych, u których postępowanie zależy od rodzaju przeprowadzonego zabiegu. Zgodnie z aktualnymi rekomendacjami u chorych poddawanych zabiegom w zakresie przewodu pokarmowego nie zaleca się profilaktyki zapalenia wsierdzia

Przygotowanie chorych ze schorzeniami układu sercowo-naczyniowego do zabiegów endoskopowych

Odpowiednie przygotowanie chorego poddawanego zabiegom endoskopowym decyduje o bezpieczeństwie i skuteczności ich wykonania. Proces przygotowania chorego kardiologicznego wymaga uwzględnienia schorzenia, leczenia stosowanego z jego powodu oraz analizy chorób współistniejących. U wielu chorych ze schorzeniami kardiologicznymi istnieją wskazania do profilaktycznego lub leczniczego stosowania doustnych antagonistów witaminy K (warfaryny lub acenokumarolu). W postępowaniu z chorym przyjmującym doustne leki przeciwkrzepliwe należy rozważyć z jednej strony ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych, a z drugiej ryzyko krwawienia z przewodu pokarmowego. Procedury endoskopowe dzielimy na te o niskim i wysokim ryzyku krwawienia okołozabiegowego. U chorych z niskim ryzykiem krwawienia nie musimy korygować dawkowania doustnego antykoagulantu, z kolei w przypadku dużego ryzyka krwawienia należy odstawić doustny antykoagulant i, zależnie od stopnia ryzyka powikłań zakrzepowo-zatorowych, zadecydować o zastosowaniu w okresie okołozabiegowym heparyny. Wielu chorych otrzymuje z przyczyn kardiologicznych leki o działaniu antyagregacyjnym, takie jak kwas acetylosalicylowy, tiklopidyna i klopidogrel, co wiąże się z ryzykiem krwawień z przewodu pokarmowego, zwłaszcza u chorych otrzymujących leczenie skojarzone. Chorzy przyjmujący kwas acetylosalicylowy nie wymagają odstawienia leku przed planowanym zabiegiem endoskopowym. W przypadku skojarzonego leczenia przeciwpłytkowego zaleca się odstawienie klopidogrelu przed planowanym zabiegiem oraz utrzymanie leczenia kwasem acetylosalicylowym. Wyjątek stanowią pacjenci po przezskórnej angioplastyce tętnic wieńcowych, u których postępowanie zależy od rodzaju przeprowadzonego zabiegu. Zgodnie z aktualnymi rekomendacjami u chorych poddawanych zabiegom w zakresie przewodu pokarmowego nie zaleca się profilaktyki zapalenia wsierdzia

Profilaktyka krwawień z przewodu pokarmowego u chorych leczonych lekami hamującymi układ krzepnięcia z przyczyn kardiologicznych

Leki przeciwkrzepliwe i przeciwpłytkowe są stosowane coraz powszechniej, przyczyniając się do powstawania powikłań leczenia, w tym krwawienia z przewodu pokarmowego. Szczególnie duże ryzyko tego powikłania występuje u chorych leczonych w sposób skojarzony. Ocena stanu klinicznego i wywiadu chorobowego przed zabiegiem endoskopowym pozwala na zminimalizowanie ryzyka powikłań krwotocznych. Czynnikami klinicznymi o udowodnionym wpływie zwiększającym ryzyko krwawienia z przewodu pokarmowego są: wywiad choroby wrzodowej lub krwawienia z przewodu pokarmowego, wiek ≥60 lat, współistniejąca choroba refluksowa przełyku, leczenie glikokortykosteroidami, przewlekła choroba nerek, współistnienie zakażenia Helicobacter pylori. Niesterydowe leki przeciwzapalne (NLPZ) są przyczyną 20-30% krwawień z przewodu pokarmowego. Badanie endoskopowe górnego odcinka przewodu pokarmowego przed ich włączeniem pozwala na ujawnienie istnienia zmian bezobjawowych i wdrożenie odpowiedniego postępowania leczniczego. Wykonywanie badania endoskopowego u każdego chorego leczonego przeciwpłytkowo nie jest możliwe z powodu ograniczonej dostępności badania i kosztów. Grupą leków o udowodnionej w badaniach klinicznych skuteczności w zapobieganiu krwawieniom z przewodu pokarmowego są inhibitory pompy protonowej (IPP). Leki te powinny być rutynowo stosowane u chorych przyjmujących kwas acetylosalicylowy (ASA) w szczególnych sytuacjach klinicznych oraz u chorych leczonych w sposób skojarzony. U chorych przyjmujących klopidogrel z przyczyn kardiologicznych w rekomendacjach zalecane jest stosowanie pantoprazolu i esomeprazolu

Prophylaxis of gastrointestinal bleedings in cardiac patients receiving coagulation-inhibiting agents

The anticoagulant and antiplatelet agents are starting to be more commonly used, resulting in more frequent gastrointestinal bleedings, especially in patients receiving combined therapy. Clinical assessment before endoscopic procedures allows to minimize hemorrhagic side effects risk. Clinical factors contribute to arise in gastrointestinal bleedings are: gastrointestinal bleeding or peptic ulcer history, age over 60, gastroesophageal reflux disease, steroids therapy, chronic renal failure and Helicobacter pylori contagion. Non-steroid anty-inflammatory drugs cause 20-30% of gastrointestinal bleedings. Endoscopic examination of upper gastrointestinal truck prior to admission of these allows to show asymptomatic pathological changes and to initiate the proper treatment. Carrying out endoscopic procedure is unfortunately impossible in all patients, due to its cost and limitations in resources. The drug class of proven efficacy in reducing gastrointestinal bleedings occurrence are proton pump inhibitors (PPI). They should be used routinely in patients on acetylsalicylic acid in certain clinical situations and in all patients receiving combined therapy. Guidelines recommend usage of pantoprazole and esomeprazole in patients receiving clopidogrel.Leki przeciwkrzepliwe i przeciwpłytkowe są stosowane coraz powszechniej, przyczyniając się do powstawania powikłań leczenia, w tym krwawienia z przewodu pokarmowego. Szczególnie duże ryzyko tego powikłania występuje u chorych leczonych w sposób skojarzony. Ocena stanu klinicznego i wywiadu chorobowego przed zabiegiem endoskopowym pozwala na zminimalizowanie ryzyka powikłań krwotocznych. Czynnikami klinicznymi o udowodnionym wpływie zwiększającym ryzyko krwawienia z przewodu pokarmowego są: wywiad choroby wrzodowej lub krwawienia z przewodu pokarmowego, wiek ≥60 lat, współistniejąca choroba refluksowa przełyku, leczenie glikokortykosteroidami, przewlekła choroba nerek, współistnienie zakażenia Helicobacter pylori. Niesterydowe leki przeciwzapalne (NLPZ) są przyczyną 20-30% krwawień z przewodu pokarmowego. Badanie endoskopowe górnego odcinka przewodu pokarmowego przed ich włączeniem pozwala na ujawnienie istnienia zmian bezobjawowych i wdrożenie odpowiedniego postępowania leczniczego. Wykonywanie badania endoskopowego u każdego chorego leczonego przeciwpłytkowo nie jest możliwe z powodu ograniczonej dostępności badania i kosztów. Grupą leków o udowodnionej w badaniach klinicznych skuteczności w zapobieganiu krwawieniom z przewodu pokarmowego są inhibitory pompy protonowej (IPP). Leki te powinny być rutynowo stosowane u chorych przyjmujących kwas acetylosalicylowy (ASA) w szczególnych sytuacjach klinicznych oraz u chorych leczonych w sposób skojarzony. U chorych przyjmujących klopidogrel z przyczyn kardiologicznych w rekomendacjach zalecane jest stosowanie pantoprazolu i esomeprazolu

Wpływ adekwatnych wyładowań kardiowertera-defibrylatora na zaburzenia poznawcze

Background: Short periods of cerebral ischaemia during ventricular defibrillation testing may be associated with neuropsychological impairment. However, the impact of out-of-hospital ventricular fibrillation (VF) converted by implantable cardioverter-defibrillator (ICD) shock on cognitive functioning is unknown.Aim: To assess the impact of out-of-hospital VF converted by ICD shock on cognitive functioning.Methods: The study included 52 primary prevention ICD recipients. Patients with a history of stroke or other neurological impairment, previous head injury and individuals unable to see or speak to complete neuropsychological tests were not included.Initially, a Mini-Mental State Examination was performed in all patients and one patient with a result below 24 points was excluded from the study. The cognitive battery consisted of four tests (six measurements): 1) the Digit Span subtest of Wechsler Adult Intelligence Scale-Revised; 2) the Digit Symbol subtest of Wechsler Adult Intelligence Scale-Revised; 3) the Halstead-Reitan Trail-Making Test A and B; and 4) the Ruff Figural Fluency Test.Results: The mean time from ICD implantation to cognitive assessment was 26 months. During this period, 15 appropriate shocks for VF were observed in seven (14%) patients. The patients with appropriate ICD therapy were significantly worse intwo out of the six neuropsychological measurements and had a significantly lower aggregate result. In multivariate linear regression analysis, defibrillation therapy was an independent factor of poor cognitive functioning, along with age and education.Conclusions: Short periods of out-of-hospital VF converted by ICD are associated with cognitive impairment in the recipients of primary prevention ICD. Wstęp: Krótkie okresy niedokrwienia ośrodkowego układu nerwowego w czasie oznaczania progu defibrylacji mogą się wiązać z następczymi zaburzeniami poznawczymi. Jednak wpływ pozaszpitalnych epizodów migotania komór (VF) przerywanych przez wyładowania wszczepialnego kardiowertera-defibrylatora (ICD) jest dotąd nieznany.Cel: Celem pracy była ocena wpływu pozaszpitalnych epizodów VF przerywanych przez ICD na zaburzenia poznawcze.Metody: Do badania włączono 52 pacjentów z ICD wszczepionym w ramach prewencji pierwotnej. Kryteria wyłączenia z badania były następujące: przebyty udar mózgu, uraz głowy, zaburzenia widzenia lub mówienia uniemożliwiające wykonanie testów neuropsychologicznych. U wszystkich pacjentów przeprowadzono test Mini Mental — 1 pacjent z wynikiem < 24 punktów był wyłączony z badania. Zestaw testów neuropsychologicznych składał się z 4 testów (6 zmiennych): 1) Test Powtarzania Cyfr — podtest Skali Inteligencji Wechslera, 2) Test Symboli — podtest Skali Inteligencji Wechslera, 3) Test Łączenia Punktów A i B, oraz 4) Test Płynności Figuralnej Ruffa.Wyniki: Średni czas od wszczepienia urządzenia do oceny neuropsychologicznej wynosił 26 miesięcy. W tym okresie stwierdzono15 wyładowań ICD w odpowiedzi na VF u 7 (14%) pacjentów. Chorzy z adekwatnymi wyładowaniami charakteryzowali się istotnie gorszymi wynikami 2 z 6 ocenianych parametrów neuropsychologicznych oraz osiągnęli istotnie gorszy wynik sumaryczny zastosowanych testów. W analizie wieloczynnikowej adekwatne wyładowania ICD stanowiły niezależny czynniki gorszego funkcjonowania poznawczego — obok wieku i wykształcenia.Wnioski: Krótkie epizody pozaszpitalnego VF przerywanego przez ICD wiążą się z zaburzeniami poznawczymi u pacjentów z wszczepionym urządzeniem w ramach prewencji pierwotnej.