Evaluation on the results of basic life support and defibrillation course in a university hospital

OBJECTIVE: A basic life support and defibrillation course, attended by doctors and nurses, was organized in order to provide the skills of health professionals when witnessing cardiopulmonary arrest to initiate basic life support and resuscitation, if needed, until resuscitation team arrived. The aim of this study is to evaluate the attendants' level of providing skills, and to compare the profession groups (doctors and nurses) and those previously receivedCPRtraining or not. MATERIALS and METHODS: Concordant with the resuscitation guide of European Resuscitation Council published in 2005, in this basic life support and defibrillation course composed of theoretical lectures and practices sensory control, calling for aids, respiration and circulation control, thoracal compression, ventilation and defibrillation practices were performed.Attendants were evaluated for providing skills according to a form of 20 steps.Attendants' professions and histories of resuscitation course were recorded. RESULTS: Hundred and six people; 64 doctors and 27 nurses attended the course. Forty-one attendants (38.7%) performed all steps correctly in order. The correct performance rates of steps were 81.1% for sensory control, calling for aids, respiration and circulation control, 84% for thoracal decompression, 66% for ventilation and 73.6% for defibrillation. There was no difference between the success rates of doctors and nurses. Among the attendants, only 1.9% has a basic life support and defibrillation course in the last year and 33% had no resuscitation course. CONCLUSION: The success of attendants was adequate in the post-course evaluation. The low rate of attending a basic life support course in the last year shows the lack of training on resuscitation training among the healthcare personnel in our hospital.We think that hospital management should provide a continuing education with training equipment and organization support.AMAÇ: Hastanemizde kardiyopulmoner arreste tanık olan sağlık personelinin, resüsitasyon ekibi gelinceye kadar, temel yaşam desteğine başlaması ve gerekiyorsa defibrilasyonu yapabilme becerisini kazandırmak amacıyla öncelikle doktorların, hemşirelerin katıldığı, temel yaşam desteği ve defibrilasyon kursu yapıldı. Bu araştırmanın amacı kursa katılanların beceri kazanma düzeyleri değerlendirmek, önceden KPR eğitimi alanlarla almayanlar arasında ve meslek grupları (doktorlar ile hemşireler) arasında fark olup olmadığını araştırmaktır. GEREÇ ve YÖNTEM: Avrupa Resüsitasyon Konseyinin 2005 yılında yayınladıgı resüsitasyon kılavuzuna uygun olarak teorik ders ve pratik uygulamalardan olusan temel yaşam desteği ve defibrilasyon kursunda bilinç kontrolü, yardım çağırma, solunum ve dolaşımın kontrolü; göğüs kompresyonu; ventilasyon ve defibrilasyon uygulamaları yapıldı. Kursun sonunda katılımcıların beceri kazanımları 20 basamaktan olusan forma göre değerlendirildi. Katılımcıların daha önceden resüsitasyon kursu alıp almadıkları ve meslekleri kayıt edildi. BULGULAR: Kursa 64'ü doktor, 27'si hemsire toplam 106 kisi katıldı. Kırkbir katılımcı (% 38,7) tüm basamakların doğru ve sırasında yaptı. Katılımcıların % 81,1'i bilinç kontrolü, yardım çagırma, solunum ve dolaşımın kontrolü, % 84'ü gögüs kompresyonu, % 66'sı ventilasyon, % 73,6 defibrilasyon grubundaki basamakları doğru olarak yaptı. Doktorların ve hemsirelerin başarı oranları arasında anlamlı fark bulunmadı. Kursa katılanların % 1,9'u son bir yıl içinde temel yaşam desteği ve defibrilasyon kursuna katılmıstı, % 33'ü hiç resüsitasyon kursuna katılmamıstı. SONUÇ: Temel yaşam desteği ve defibrilasyon kurslarından sonra yapılan değerlendirmede, katılımcıların başarısı yeterli bulundu. Katılımcılar arasında son bir içinde temel yaşam desteği kursuna katılanları oranının çok düşük olması, hastanemizdeki sağlık personelinin kardiyopulmoner resüsitasyon eğitimindeki eksikliğini yansıtmaktadır. Hastane yönetiminin eğitim materyali ve organizasyon desteği ile eğitimin süreklililiğinin sağlanmasının gerekli olduğunu düşünüyoruz

Effects of esmolol on hemodynamic responses to endotracheal intubation

Amaç: Çalısmamızın amacı laringoskopi ve endotrakeal entübasyona yanıt olarak olusan tasikardi ve hipertansiyonu baskılamada, bir beta bloker olan esmolol'ün etkilerini arastırmaktır. Gereç ve yöntem: Çalısma prospektif, randomize, tek kör olarak düzenlendi,ASAI-II, 20-50 yas arası 60 olgu 2 gruba ayrılarak yapıldı. Grup Esmolol'e (Grup E) esmolol (Brevibloc®) 1.5 mg/kg, Grup Kontrol'e (Grup K)%5 dekstroz 5 cc, laringoskopi ve entübasyondan 2 dakika önce I.V bolus verildi. Preoperatif, indüksiyondan sonra, entübasyonun ardından ve 1., 3., 5., 7., 10. dakikalarda kalp atımhızı (KAH), ortalama arter basıncı (OAB) ve hız basınç ürünü (RPP) degerleri kaydedildi. Bulgular: Grup K'da KAH bazal degeri ile karsılastırıldıgında; indüksiyondan sonra ,5., 7., 10. dk'da anlamlı düsme, entübasyondan sonra ise anlamlı yükselme, Grup E'de ise; indüksiyondan sonra, 3., 5., 7., 10. dk'da anlamlı düsme saptandı (P<0.05). Grup K'da OAB bazal degeri ile karsılastırıldıgında; indüksiyondan sonra, 5., 7., 10. dk'da anlamlı düsme, entübasyondan sonra ve 1. dk'da anlamlı yükselme, Grup E'de indüksiyondan sonra ve 3., 5., 7., 10. dk'da anlamlı düsme, entübasyondan sonra ise anlamlı yükselme saptandı (P<0.05). Grup K'da RPP bazal degeri ile karsılastırıldıgında; indüksiyondan sonra, 5., 7., 10. dk'da anlamlı düsme, entübasyondan sonra ve 1. dakikada ise anlamlı yükselme, Grup E'de ise; indüksiyondan sonra ve 3., 5., 7., 10., dk'da anlamlı düsme saptandı (P<0.05). Gruplar arasında Grup E'de indüksiyondan ve entübasyondan hemen sonra ve 1. dakikadaKAHve RPPbakımından anlamlı düsmegözlendi (P<0.05). Sonuç: Çalısmamızda esmololün bu dozda laringoskopi ve endotrakeal entübasyon sırasında olusan tasikardi ve RPP'yi baskılamada etkili, hipertansiyonu baskılamada yetersiz oldugunu gözlemledik.Objective: To evaluate the efficacy of esmolol in modifying hemodynamic response to laryngoscopy and endotracheal intubation. Materials and methods: ASA I-II 60 subjects, aged between 20-50 years, were included in this prospective, randomized and single-blind study. Patients were divided into two groups. Group Esmolol(Group E) and Group Control (Group C) received IV bolus of esmolol 1.5 mg/kg and %5 dextrose 5 cc respectively, 2 minutes before laryngoscopy and intubation. We recorded heart rates (HR), mean arterial pressures (MAP), and rate pressure products (RPP) preoperatively, after induction and intubation and in 1st, 3rd, 5th, 7th, and 10th minutes after intubation. Results: In Group C, HR decreased after induction in 5th, 7th, and 10th minutes, whereas it increased after intubation. In Group E, HR decreased after induction, in 3rd, 5th, 7th, and 10th minutes (P<0.05). In Group C, MAP decreased after induction, in 5th, 7th, and 10th minutes, while it increased after intubation and in the first minute. In Group E, MAPdecreased after induction, in 3rd, 5th, 7th, and 10th minutes, but increased after intubation (P<0.05). In Group C, RPP decreased after induction, at 5th, 7th, and 10th minutes, however it increased in the first minute. In Group E, RPP decreased after induction, in 3rd, 5th, 7th, and 10th minutes (P<0.05). When we compared the two groups, HR and RPPdecreased in Group E immediately after induction and intubation and in the first minute. Conclusion: This dose of esmolol was effective in controlling the tachycardia and RPP, but it was ineffective in controlling the hypertensive response to laryngoscopy and endotracheal intubation

Automatic ventilator (surevent™) use for the transport of the patients who had undergone open heart surgery

Bu çalısmanın amacı açık kalp cerrahisi uygulanan hastaların yogun bakıma transportu sırasında balonvalv cihazıyla (Ambu® resüsitatör Mark III) yapılan manuel ventilasyon ile Surevent™ otomatik ventilatörle yapılan mekanik ventilasyona baglı hemodinamik ve kan gazı degisiklikleri karsılastırmaktır.Açık kalp cerrahisinden sonra entübe olarak yogun bakıma transfer edilecek 50 hasta çalısmaya alındı. Hastalar randomize edilerek transportta kullanılacak ventilasyon yöntemine göre manuel ventilasyon (Ambu® resüsitatör Mark III; Grup BV, n= 25) veya mekanik ventilasyon (Surevent™ otomatik ventilatör; Grup SV, n= 25) gruplarından birine dahil edildi. Hastalardan, yogun bakıma transporttan önce (T0), yogun bakıma transporttan hemen sonra (T1) ve yogun bakıma transporttan 20 dakikada sonra (T2) olmak üzere üç kez kan gazı ve hemodinamik verileri kaydedildi.Iki grubun da transport süresinin medyan degeri 5 dakikaydı. Gruplar arasında PaO2' de, transporttan önce fark saptanmazken, yogun bakıma transporttan sonra Grup SV'de Grup BV' den belirgin olarak yüksek bulundu (p= 0,002). Yogun bakıma transporttan sonra 20. dakikada bakılan PaO2 degerlerinde fark saptanmadı. Diger kan gazı verilerinde ve hemodinamik parametrelerde gruplar arasında önemli fark saptanmadı.Surevent™ otomatik ventilatör, açık kalp cerrahisi uygulanan hastaların transportunda kısa süreli olarak kullanılabilecegi ve manuel ventilasyonla karsılastırıldıgında aralarında anlamlı bir fark olmadıgı görüldü.To investigate whether Surevent™automatic ventilator could be safely used or not for the transport of the patients who had undergone open heart surgery to intensive care unit (ICU) and to compare this equipment with manual ventilator(Ambu® Resusitator Mark III). The study included 50 patients greater than 18 years old, that would be transported intubated to ICU after open heart surgery. The patients were randomized to two groups according to the ventilation method that would be used during the transport as, the patients that would be transported with manuel ventilation (Group BV, n= 25) or Surevent™automatic ventilator (Group SV, n= 25). Arterial blood gas testing was performed three times for each patient before the transport to the ICU (T0), after the transport to the ICU (T1), at 20 minutes after the transport to the ICU (T2). Hemodynamic variables were recorded at the same time periods. While there were no significant differences between the two groups according to PaO2 values measured during the preoperative and before the transport, the PaO2 values of group SVwas significantly greater than group BV postoperatively after the transport to the ICU (p= 0.002). PaO2 values at 20 minutes after the transport to the ICU were not different between the two groups. There were no significant differences between the two groups in the hemodynamics variables. Surevent™automatic ventilator can be used for a short period for the transport of the patients after open heart surgery and we observed no significant difference when compared with manual ventilatio

The effects of microlaryngeal tube on respiratory mechanics and ventilation parameters in laryngoscopic surgery

Amaç: Çalışma laringoskopik cerrahi için mikrolaringeal tüp ile entübe edilerek düşük tidal volüm, yüksek frekanslı ventilasyon ile genel anestezi uygulanan hastalarda tüp çapının solunum mekaniklerine olan etkilerini, arteriyel ve end tidal karbondioksit basıncı değişikliklerini incelemek amacıyla yapıldı. Gereç ve yöntem: Çalışmaya laringoskopik cerrahi için mikrolaringeal tüp ile entübe edilerek genel anestezi uygulanan 27 hasta, kontrol grubuna ise uygun çaplı endotrakeal tüp ile entübe edilen 26 hasta alındı. Tüm hastalar, midazolam premedikasyonu ve intravenöz 1g kg fentanil, 1mg kg lidokain, 3mg kg propofol, 0.1 mg kg vekuronyum ile anestezi indüksiyonu yapılarak entübe edildi. Laringoskopi grubunda solunum sayısı: 20 dk , tidal volüm: 5ml kg ; kontrol grubunda ise solunum sayısı: 12 dk , tidal volüm: 8ml kg olarak ayarlandı. Beş dakika ara ile kalp hızı, sistolik ve diyastolik arter basıncı, periferik oksijen satürasyonu, end tidal karbondioksit basıncı, hava yolu direnci, kompliyans, tepe hava yolu basıncı, ortalama hava yolu basıncı, arteriyel parsiyel karbondioksit basıncı değerleri izlendi ve kaydedildi. Bulgular: Laringoskopi grubunda, kontrol grubuna göre kompliyans düşük; tepe hava yolu basıncı, hava yolu direnci yüksek bulundu (p<0.05). Laringoskopi grubunda end tidal karbondioksit basıncında önemli değişiklik olmamakla birlikte arteriyel parsiyel karbondioksit basıncının operasyon süresince yükseldiği (p<0.05) ve end tidal karbondioksit basıncı ile arteriyel parsiyel karbondioksit basıncı arasındaki farkın giderek arttığı gözlemlendi. Sonuç: Sonuç olarak mikrolaringeal tüplerle yapılan düşük tidal volüm, yüksek solunum sayılı ventilasyonda end tidal karbondioksit basınç monitorizasyonunun arteriyel parsiyel karbondioksit basıncını yansıtmadığı saptandı.Purpose: This study was plannedto evaluatethe effects of low tidal volume and high-frequency ventilation with microlaryngeal endotracheal tubes on respiratory mechanics under general anesthesia, to investigate the variations of partial arterial and end-tidal carbon dioxide pressures and to compare these changes in patients with normal tidal volume and frequency ventilation intubated with conventional endotracheal tubes. Materials and methods: Fifty-three patients were enrolled in the study. Twenty-seven patients who underwent laryngoscopic surgery were intubated with microlaryngeal endotracheal tubes in the study group. Twenty-six patients were intubated with conventional endotracheal tubes in the control group. Anesthesia was induced with 1 g kg-1 fentanyl, 1 mg kg-1 lidocaine and 3 mg kg-1 propofol. Intubation was achieved with 0.1mg kg-1 vecuronium. Tidal volume and respiratory rate were set at 5 ml kg-1 and 20 min-1 in laryngoscopy group, and 8 ml kg-1 and 12 min-1 in control group respectively. Heart rate, systolic and diastolic arterial pressures, arterial oxygen saturation, end-tidal carbon dioxide pressures, airway resistance, compliance, peak airway pressure, mean airway pressure andpartial arterial carbon dioxide pressures were monitored and recorded at 5 minute-intervals. Results: Compliance was lower (p<0.05), and peak airway pressure and airway resistance were higher in laryngoscopy group than control group (p<0.05). Although, end-tidal carbon dioxide pressures did not vary during the operation, partial arterial carbon dioxide pressure was continuously elevated in laryngoscopy group. Conclusion: As a conclusion, low tidal volume and high-frequency ventilation with microlaryngeal endotracheal tubes causes elevation of partial arterial carbondioxide pressures

Evaluation of efficacy of caudal analgesia on pediatric surgery

Amaç: Retrospektif olarak, hastanemizde 2006 yılının Ocak-Haziran ayları arasında, pediatrik cerrahide inguinal, ürogenital ve rektal bölgede elektif cerrahi operasyon geçirmis 125 olguda genel anestezi indüksiyonu sonrasında yapılan kaudal blogun, intraoperatif, postoperatif dönemde analjezik etkinligini ve komplikasyonlarını degerlendirmeyi amaçladık. Gereç ve yöntem: Retrospektif olarak pediatrik cerrahide elektif cerrahi operesyon geçirmis kaudal blok uygulanmıs hasta dosyalarında yer alan anestezi izlem, anestezi derlenme odası hasta takip ve hemsire gözlem formları incelenerek, demografik veriler, operasyon türü, indüksiyon ve idamede uygulanan anestezik ajanlar, anestezi sekli, kaudal blokta uygulanan lokal anestezigin türü, miktarı, konsantrasyonu; intraoperatif, postoperatif dönemde uygulanan analjezik ihtiyaçları ile verilme zamanları ve komplikasyonlar kaydedilmistir. Bulgular: Yas ortalamaları 41.57±38.55, yas aralıgı 1-132 ay olup, cinsiyet 118 erkek (%94.4) ve 7 kız (%5.6), vücut agırlıkları ortalama 14.60±7.81 kg olarak bulundu. Kaudal blokla %0.25 bupivakainden 1ml/kg uygulanan hastaların anestezi süreleri ortalama 61.50±42.07 dak. olarak bulunmustur. Intraoperatif dönemde herhangi bir analjezik yapılmamıs olup postoperatif analjezi süreleri ortalama 412.88±163.13 dak. olarak saptanmıstır. Postoperatif dönemde herhangi bir komplikasyon bildirilmemistir. Sonuç: Kaudal blok pediatrik cerrahide inguinal, ürogenital, rektal bölgede yapılan operasyonlarda intraoperatif ve postoperatif dönemde analjezi saglamada etkili bir yöntem oldugunu gözlemledik.Objective: We aimed to retrospectively evaluate analgesic effect and complications in intraoperative and post operative periods of caudal block performed after induction of general anesthesia in 125 pediatric patients who underwent elective surgical operations on the inguinal, urogenital and rectal regions in 2006. Material and Methods: Data were collected from anesthesia monitoring forms, recovery room monitoring forms and nursing monitoring forms about demographics, types of operations, anesthetic agents used for induction and maintenance of anesthesia, types of anesthesia, types, doses and concentrations of local anesthetics used for caudal block, analgesics given in intraoperative and postoperative periods, time of analgesic administration and complications. Results: The patients were aged 1-132 months, with a mean of 41.57±38.55 months. Out of 125 patients, 118 (94.4%) were male and 7 (5.6%) female with a mean weight of 14.60±7.81 kg. Duration of anesthesia was 61.50±42.07 min in patients administered 0.25% bubivacain for caudal block. No analgesics were administered during operation and mean duration of analgesia in the postoperative period was 412.88±163.13 min. No complications were noted in the postoperative period. Conclusion: It can be concluded that caudal block decreases the need for general anesthesia in the intraoperative period and provides effective analgesia in the postoperative period in operations on the inguinal, urogenital and rectal regions

Evaluation of the effects of remifentanyl and alfentanyl on spirometric parameters in endotracheal intubations

Amaç: Çalısmamızın amacı remifentanil ve alfentanil kullanılan hastalarda endotrakeal entübasyona yanıt olarak olusan solunumsal degisikliklerin etkilerini spirometrik olarak arastırmaktır. Gereç ve yöntem: Çalısma retrospektif olarak hasta dosyalarındaki anestezi takip fisleri taranarak, genel anestezi altında opere olan 18-60 yas arası 40 olgu seçilerek 2 esit grup olusturularak gerçeklestirildi. Remifentanil (Ultiva®,) grubunda (Grup R) remifentanil; entübasyondan önce 1 µg/kg IVbolus, entübasyondan sonra 0.25 g/kg/dak. infüzyonla, alfentanil (Rapifen®) grubunda (Grup A) alfentanil; entübasyondan önce 20 g/kg IV bolus ve entübasyondan sonra 1 µg/kg/dak infüzyonla uygulanmıs. Ilaç verildikten sonra, entübasyondan hemen önce ve sonra, intraoperatif 5., 10. dakikalarda spirometreyle pik inspiratuvar basınç (PIP), plato basıncı (Pplato), havayolu direnci (Raw), akciger kompliyans (C) degerleri kaydedilmistir. Bulgular: Gruplar arasında pik inspiratuar basınç, plato basıncı, kompliyans degerleri arasında anlamlı fark saptanmazken; havayolu direnci bazal degerleri arasında alfentanil grubunda daha düsük olmak üzere istatiksel olarak anlamlı fark saptandı (P<0.05). Çalısmamızda remifentanil ve alfentanilin endotrakeal entübasyonda spirometrik parametreler; pik inspiratuar basınç, plato basıncı, havayolu direnci, kompliyans degerleri üzerinde anlamlı fark olusturmadıgı saptanmıstır. Sonuç: Remifentanil ve alfentanilin elektif cerrahi uygulanan vakalarda solunumsal yan etkilere yol açmaksızın genel anestezi uygulamalarında güvenle kullanılabilecegini gözlemledik.Objective: The aim of this study was to evaluate respiratory changes on spirometry which occur in response to endotracheal intubations in patients receiving remifentanyl and alfentanyl. Materials and methods: This is a retrospective study. Spirometric data were derived from anaesthesia monitoring forms in patient files. The study included 40 patients aged between 18 and 60 years. They were assigned into two groups i.e. Group remifentanyl (R) (n=20) and Group alfentanyl (A) (n=20). Group R received intravenous bolus 1 µg/kg remifentanyl before intubations and 0.25 µg/kg/min remifentanyl after intubations and Group A received IV bolus 20 µg/kg alfentanyl before intubations and 1 µg/kg/min alfentanyl after intubations. Peak inspiratory pressure (PIP), plateau pressure (Pplateau), airway resistance (Raw) and pulmonary compliance (C) measured just before and soon after Remifentanyl and Alfentanyl were given and in the intraoperative fifth and tenth minutes were obtained. Results: There was no significant difference in peak inspiratory pressure, plateau pressure and pulmonary compliance between the groups, but the difference in baseline airway resistance between the groups was significant (P<0.05). In fact, Group A had a lower airway resistance at baseline. Also, there was no significant difference between remifentanyl and alfentanyl in the spirometric parameters of peak inspiratory pressure, plateau pressure, airway resistance and pulmonary compliance upon endotracheal intubations. Conclusion: It can be concluded that remifentanyl and alfentanyl do not cause respiratory side-effects in patients who undergo elective operations and can be administered safely for general anesthesia

Ropivacaine versus lidocaine for deep-topical, nerve-block anaesthesia in cataract surgery: a double-blind randomized clinical trial

To evaluate the safety and efficacy of ropivacaine versus lidocaine for deep-topical, nerve-block anaesthesia in cataract surgery