A Neo-Mahanian Reading of Turkey and China's Changing Maritime Geopolitics

An eroding perception of maritime peace worldwide and radical questioning of global sea hegemony have emerged as a rapidly growing trend in global politics amidst the demise of Pax Americana and the rise of multipolarity. With US global hegemony in decline, China has developed into a leading actor to reignite international cooperation based on the Belt and Road Initiative (BRI). In this environment, there arises a strong need for a closer reading of the changing character of maritime geopolitics within the context of BRI. To address this need, the present article aims to offer a comparative study of recently escalating tensions in the South China Sea and the Eastern Mediterranean. Drawing on a neo-Mahanian conception of maritime geopolitics, this article seeks to answer the following questions: How are South China Sea and Eastern Mediterranean geopolitics shaped by the multipolarization of world politics? What are the key dynamics leading to these changes? How do such changes in one region condition those in another? In what respects are Turkey and China's geostrategic imperatives affected in this situation? The 21st Century Maritime Silk Road (MSR) represents the maritime route of BRI, whose starting point is located in the South China Sea and whose final destination is the Eastern Mediterranean, conceived of as a strategic bridge between China and Europe. It follows that BRI’s maritime economic potential primarily relies on South China Sea and Eastern Mediterranean security, i.e. both ends of MSR, whose prospects are intertwined together. One could observe that both Turkey and China suffer from increasing US interventionism at first hand and they have developed similar geostrategic doctrines embodied in the Turkish "Blue Homeland" doctrine and the Chinese "Blue National Soil" doctrine. China and Turkey's shared geopolitical imperatives and geostrategic conformity are to be better grasped by policy-makers for the future success of BRI

Deciphering the Chinese Economic Miracle: Lessons for the Developing World

Despite enormous historical, demographic, geographical, and geopolitical adversities, China has enjoyed unprecedented economic success in world history. This article aims to decipher the formula behind China's historic economic success and distill policy lessons for developing countries in their endeavors to reach an advanced stage of economic development. Based on descriptive case study and statistics, the article suggests that the Chinese economic miracle can be explained by a four-fold formula: a) devising an autocentric economic model aspiring to improve national autonomy and cushion the impact of foreign interference, b) insisting on socialism and the leadership of the Communist Party of China (CPC), which allows for strategic coherence and long-term planning to overcome free-market anarchy, c) creating a state-driven industrial base fueled by national science and technology policies, and d) adopting a balanced approach to development centered on attaining a higher sociocultural and ecological quality of life. The findings also help to debunk the myths surrounding the Chinese miracle, particularly the "cheap labor thesis", the "technology theft thesis", the "foreign investment and capitalist integration theses", the "imperialism thesis", and the "Mao-the-monster thesis"

On the Development of China's Environmental Policies Towards an Ecological Civilization

What environmental issues occupy China's main development agenda? How does China address these crucial issues? In what direction are China's environmental policies evolving? The present article uses process tracing to answer these questions and argue that China has already developed a firm understanding of its environmental problems and their severity to the extent that it now frames them as a "matter of survival" and has brought these issues to the centre of its revised national security strategy. China's strategy is predicated on an alternative proposal for "ecological civilization", which may potentially lead to the reversal of "ecological imperialism". China is in the early stages of building an ecological civilization and requires a lot of work to reach a high level of ecological development. China's key achievements on the path towards ecological civilization involve a series of three unfolding and mutually conditioning revolutionary processes that also lead the way in international environmental cooperation, as embodied in China's role in ASEAN, the Asian Infrastructure Investment Bank, and the Green Silk Road. They include a clean energy revolution, a sustainable agricultural revolution, and a green urban revolution. China has already become a global leader in green finance. It leads the eco-city movement, with over 43% of the world's eco-cities being Chinese, and is the second leader in sustainable architecture, next to Canada. Many Chinese cities have dropped down or out of the list of the most polluted cities, leaving India and Pakistan at the top. China's cities have also joined the ranks of those with the strongest sewage treatment capacity in the world. In addition, China has the most electric vehicles, bikes, and efficient public transportation. China is considered to be not only the world's centre of electric bus production and consumption but also as having cities with the world's longest subway systems. From 2013 onwards, the share of coal in China's total energy consumption has seen a noticeable decline, accompanied by the increasing share of renewable resources in total energy consumption as a result of conscious efforts at a clean energy revolution. Key to this revolution in the making is China's strong reputation as the world’s top investor in clean energy. As such, it has succeeded in creating the world's largest wind, solar, and hydroelectric systems for power generation. Finally, concerning China's unfolding revolution in sustainable agriculture, one should acknowledge, not only its adoption of green food standards and the expansion of its agricultural area under certified organic farming but especially the fact that, as a world leader in green agriculture, it now ranks third in the list of countries with the largest agricultural area under organic farming

The Changing Geopolitical Economy of Transcaucasia under Multipolarity

This article sheds light on the changing character of the Transcaucasian geopolitical economy based on the question of how the multipolarization of world politics has shaped the course of regional conflicts and the balance of forces in the region. In this framework, the article proposes transcending static labels such as Georgia / Azerbaijan as a “Western post,” Iran and Azerbaijan as “arch enemies,” and Armenia as a “traditional Russian ally” by reference to recent developments such as the peaceful rise of China in the region, Putin's Eurasianist geostrategic leanings, and the reorientation of Turkey's foreign policy since 2016. Georgian and Armenian color revolution dynamics are likely to be suppressed thanks to the recent foreign policy shift of Turkey as a strategic ally of Georgia, Georgia's inclusion in the Belt and Road Initiative (BRI), and the Russo-Turkish rapprochement. Amidst deteriorating relations with the US and North Atlantic Treaty Organization (NATO) in the 2010s, moreover, Azerbaijan's foreign policy gives increasingly greater weight to relations with Russia, which can be further deepened under the influence of Turkey's foreign policy. A similar situation goes for Azerbaijan's involvement in the Non-Aligned Movement and BRI, as well as Iranian acknowledgment of Azerbaijan's territorial integrity despite unresolved tensions in bilateral relations. </p

Hindistan ile Pakistan’da yükselen popülizmin ikili ilişkilere etkisi ve Keşmir sorunu

Latin Amerika, Avrupa ve ABD’de kendinden sıkça söz ettiren bir inceleme konusu haline gelen popülizm, aynı zamanda Hindistan’da Modi’nin ve Pakistan’da İmran Khan’ın iktidara gelmesinden sonra Güney Asya bölgesinde güncel siyaseti belirleyen önemli bir unsur olarak görülmektedir. Bu makale, popülizm literatüründe oldukça az ele alınmış olan popülizm-uluslararası ilişkiler ilişkisine ve Güney Asya örneğine yoğunlaşmaktadır. Popülizmin yükselişi altında Hindistan ve Pakistan’ın dış politikaları gözle görülür bir dönüşüm geçirmiştir. Örneğin Khan, İslami tonu güçlendirilmiş bir popülizm anlayışıyla Pakistan siyasetini olduğu gibi şekillendirmiştir. Pakistan’ın ABD’den gitgide uzaklaşadursun Çin ve İran gibi müttefiklerle yakınlaşması, Modi’nin Hindistan’ının Pakistan ile ilişkilerinin daha da gerilmesine ortam sağlamaktadır. Tabii Modi’ye bakıldığında, onun sağ popülizminin keskin bir Müslüman karşıtlığı pratiğinden beslendiği görülecektir. Bu yönde bir söylemin yarattığı siyasal ortamda Müslümanlara karşı saldırıların artış göstermesi şaşırtıcı değildir. Benzer doğrultuda, Modi’nin söylemi, İslam ile ilişkilendirilen sözde tehdidin salt iç kaynaklı bir sorun teşkil etmediğine işaret etmektedir. Hatta Pakistan’ın şeytanlaştırılması, Modi’nin “Hint-Pasifik” kavramsallaştırmasında anlamını bulan etnosantrik dış siyaset görüşü ile örtüşmektedir. Bu doğrultuda, Modi’nin bölgede Pakistan’ın baş müttefiki olarak Çin’i de hedef alması da anlamlıdır. Modi’nin dış siyaset anlayışının sağ popülist motifleri Keşmir sorununda kolaylıkla ayırt edilebilir. Modi’nin, sorunu İsrail-Filistin çatışmasına benzetmesi ve bu eksende uluslararası hukuka taşıması göze çarpmaktadır. Keşmir’de tarihin en çatışmalı döneminin Modi-Khan döneminde yaşanmakta olduğu gözlemlenmektedir. Khan özelinde, Pakistan’ın Suudileri karşısına alarak Keşmir sorununu diğer İslam ülkeleri ile yakın ilişki geliştirme ve iç siyasette taban desteğini ilerletme çabaları dikkate değerdir. Ancak, bu şekilde, bölgede “Keşmirlilik” kimliğinin gitgide zayıflamakta olduğu ve İslami kimliğin öne çıkmasıyla ulus-aşırı İslamcı unsurların güç kazandığı bir gerçektir.Publisher's Versio

The Policy Orientation of Turkey's Current Climate Change Strategy

This article aims to provide a comprehensive understanding of Turkey's approach to climate change on its path to an ecological civilisation. How does Turkey perceive climate change? What proposals does Turkey offer to tackle climate change? How have Turkey's perception and policy proposals on this matter taken their current shape? This article uses qualitative content analysis and descriptive statistics to address these questions. A fuller understanding of Turkey's climate change strategy can be gained through an integrative analysis of its recent Strategic Plan and Five-Year Plans in tandem with its key official documents related to climate change strategy and action plans. Our analysis suggests that Turkey's approach to climate change centres on an ambitious mission to place economic and social development within a sustainability framework. This mission springs from Turkey's growing percipience that the key to success in the struggle against climate change is in pursuing these efforts in coordination with the Sustainable Development Goals. The selected documents reflect a growing awareness that these efforts can be enhanced through closer cooperation between the public sector, private sectors, and civil society. Moreover, Turkey exhibits a strong understanding of the need for strengthening ties between the environment and future generations on the road to "green development". The addressed documents acknowledge the current obstacles on this road, particularly those relating to scant institutional, financial, and technical capabilities. Finally, the documents' frequent emphasis on sustainable energy, energy efficiency, and clean energy technologies points to the relevance of taking into consideration Turkey's energy strategy and action plans. In this area, Turkey's efforts at improving its institutional, financial, and technical capabilities seem to have borne their first fruits, though there is still a very long way to go to attain the capabilities required for fully implementing the intended strategies and action plans. A promising development is that enhanced public support for clean energy technologies and production has led Turkey to become a leading actor in clean energy

Food Security, Inequality and the Neoliberal Diet in Emerging Economies

How have growing food-import dependency and intra-state inequalities impacted class diets under the neoliberal food regime? This study shows a deepening inequality between low-to-middle-income working classes, whose diet has become increasingly compromised nutritionally, and higher-income classes, who have gained increased access to healthful or “luxury” foods like fresh fruits and vegetables. We develop an index that measures the risk of exposure to what we call the “neoliberal diet” for low-to-middle-income working classes. Using this index, we compare the US and Canada with a group of countries including the BRICs (Brazil, Russia, India, and China) plus South Africa, Indonesia, Mexico, and Turkey. We conclude that food security for most people in these so-called emerging nations can hardly be achieved under the “comparative advantage” logic of the neoliberal food regime and its nutritionally compromised diet. A more promising, and democratic, alternative is a food-sovereignty program of agrarian reforms to promote peasant production and social empowerment, as well as rural–urban alliances. &nbsp

Yeni popülizm dalgası etkisinde Asya’da uluslararası güvenliğin inşası: Filipinler, Hindistan ve Endonezya’nın dış siyasetini birlikte okumak

Küreselleşmenin krizi altında bütün dünyayı etkisi altına alan “yeni popülizm” olgusu, günümüzde en keskin ifadelerinden birini Asya kıtasında bulur. Asya’da ise Filipinler’in Duterte’si, Hindistan’ın Modi’si ve Endonezya’nın Widodo’su, yeni popülizm dalgasının belki de en fazla öne çıkan önderleri arasında gösterilir. Asya’nın yeni popülizminin küresel etkileri, liberal demokrasinin gerilemesinin yanı sıra –tıpkı Güney Çin Denizi örneğinde olduğu gibi– artan çatışma riski ve bölgesel istikrarsızlıkta kendisini hissettirmektedir. Bu genel gözlemlerden yola çıkan mevcut çalışma şu sorular etrafında şekillenmektedir: Yeni popülizmin uluslararası güvenliğe etkileri ne şekilde ortaya çıkmaktadır? Asya özelinde, yeni popülizm dalgasının bölgede dış siyaset söylemi ve güvenlik algısının inşasındaki rolü nedir? Bu çalışma, inceleme altındaki ülkelerin kendilerine özgü özelliklerinin yanı sıra dış siyasetlerindeki benzeşen yönleri ve karşılıklı etkileşimleri ortaya koymayı amaçlamaktadır. Böylece çalışma, halk-elit ayrımına, kişisel ve doğrudan bir liderlik tarzına ve halk iradesine vurgu yapan hâkim popülizm tanımının içeriğini uluslararası güvenlik ve Asya kıtasının özgüllüğü bağlamlarında genişleterek literatüre kavramsal ve ampirik katkılar sağlayacaktır. Asya örneğinde, popülizmde belirleyici olan kişisel liderliğin etkileri dış siyasete doğru genişlemiştir. İktidara sahip popülist liderlerin pragmatist yönelimlerinin dış siyaseti şekillendirmiş olduğu anlaşılmaktadır. Çin ile ilişkiler ve popülist desteği artırmaya yönelik altyapı kalkınmasına verilen öncelik belirleyici bir etken teşkil etmektedir. Aşırı sağ milliyetçilikten ya da daha çoğulcu sayılabilecek bir milliyetçilikten beslenmesi fark etmeksizin Asya’daki vakalar, popülizmin kaçınılmaz olarak Trumpvari bir izolasyonizme yol açacağı savını yanlışlamaktadır.Publisher's Versio

Ulusaldan Küresele: Popülizm, Demokrasi, Güvenlik Konferansı

Öngörülmesi giderek güçleşen, sarsıntılı ve savrulmalı zamanlardan geçiyoruz. İkinci Dünya Savaşı ve Soğuk Savaş ortak deneyimleri sonrasında 1950’lerden ve 1990’lardan itibaren demokratik sistemlerin peş peşe dalgalarla meşrulaşacağı, yaygınlaşacağı ve güçleneceği öngörüsü hakimdi. Ancak son yıllarda yaşanan bazı gelişmelerle demokrasilerin geleceği tekrar sorgulanmaya başladı. Gerek 11 Eylül ile başlayan ve IŞİD ile devam eden ve şiddet içeren İslamcı radikalizm, gerek Batı demokrasilerinde popülist radikal sağ hareketlerin ve beyaz ırkçı grupların yükselişi ve iktidara gelişi, bir yandan güvenlik-özgürlük ikileminin demokrasi dengesini bozdu, bir yandan da hem demokratik sistemlerin hem dünya barışının geleceğini bizi tekrar sorgular, sorgulatır hale getirdi. Demokrasileri bildiğimizi zannediyoruz, ama demokrasiler ile ilgili daha öğrenmemiz gereken çok şey var. Demokrasi kaderimiz de geleceğimiz de olmak zorunda değil belki de. Ya da belki yanlış yerden soru sormaya başlıyoruz, belki demokrasi yerine yeni bir referansa ihtiyacımız var. Aslında demokrasileri çantada keklik görmeyip, sabırla büyütüp yeşertmek, geliştirmek, korumak, ileri safhalara taşımak ve bizden sonraki nesillere aktarmak bir sorumluluk, ve bu sorumluluk bizlere ait. Popülizm, demokrasi, güvenlik kavramlarının her biri bugün sıkça ve yaygın olarak kullandığımız kavramlar olarak gündelik sohbetlerimizin içine kadar girmiş durumda. Bu yaygın kullanımlarına rağmen her bir kavram, üzerine düşünmeye, tartışmaya ve değerlendirmeye tekrar tekrar olanak verecek derinlikte. Her bir tartışma bir diğerini açarken, farklı gibi görünen bu kavramların birbirleriyle kesiştikleri zeminler bulmak mümkün. Popülist liderlerin politikaları bütün siyaset yapma biçimlerini kendine çeken ya da kendinden uzaklaştıran eksenler yaratarak her ikisini de aynı anda besleyebiliyor. Popülist politikaya angaje olan liderler ve grupların yanında bu politikaya karşı mücadele eden kişiler ve kitleler de yok değil, ancak kimi zaman bu kitleler eleştirdiği bu siyaset biçiminin kurucu öznesi haline de gelebiliyor. Bunun karşısında tabandan gelen demokratikleşme talepleri ve popülist siyasetle beraber kurumsallaşan diğer politika yapma biçimleri, demokrasi anlayışımızı farklı yönlere çekebiliyor. Bu demokratikleşme talepleri kimi zaman olumlu karşılıklar alsa da, kimi zaman devletlerin güvenlik politikaları ile etkisizleştirilmeye ve bastırılmaya çalışılıyor. Güvenlik politikalarının alanı günümüz teknolojisi sebebiyle o kadar genişledi ki, bu politikanın nesnesi haline gelmemiş varlık ve alan bulmak neredeyse mümkün değil. Ulusaldan Küresele: Popülizm, Demokrasi, Güvenlik konferansımız bu alanların kendine özgülüklerini göz önünde bulundururken, aralarındaki kesişimleri de ortaya koyan pek çok değerli sunuma ev sahipliği yaptı. Konferansın düzenlenmesinde emeği geçen herkese, ve bu bildiri kitabında tam metinleri ve özetleri bulunan bütün katılımcılarımıza çok teşekkür ederiz.Publisher's Versio

Political-cultural formation and food sovereignty: Constituting the indigenous peasantry in Argentina

Under what conditions does social mobilization for food sovereignty (FS) lead to agrarian class formation (CF)? This question concerns the constitution of the indigenous peasantry into a social agent that gets organized to struggle beyond bread-and-butter demands. I address CF based on the case of Argentina\u27s National Peasant and Indigenous Movement (MNCI). My aim is both to develop a class-analytical approach to FS and contribute to the theory of CF while advancing empirical knowledge on Argentina’s FS movements. My integrative literature review identifies a total of five challenges on the conceptual ambiguities of FS, which mostly revolve around tensions between (a) state-movement relationships, (b) local-national interests, (c) rural-urban conflicts, (d) individual-collective choices, and (e) sporadic mobilization-organizational continuity. I conceptualize FS as a mobilization outcome that potentially leads to agrarian CF beyond class-reductionist, culturalist and state-centric approaches to collective action. Four determinants of CF are distilled from the literature on social movements and FS: economic-class structures, regional cultures, state intervention, and leadership. Drawing on fieldwork evidence and secondary sources, I argue that the class-structural context in which Argentina’s FS struggles emerge is marked by the decline of small farming, deterioration of public health, destruction of native forests and violent land evictions under the state-promoted soy monoculture. Most agrarian mobilization instances do not result in CF, as the groupings may become coopted or dispersed by failing to sustain their collective position and unity. How grievances generated by class-structural processes become elevated to CF depends on the mediation of the three other factors. First, regional cultures speak to the creation of a unifying movement language organized around indigenous communitarianism and a broader claim to re-peasantization. Second, class agents’ collective position and unity are mediated by MNCI’s ability to interact with the state extracting popular-democratic policies without giving up its independence. Third is MNCI’s close coordination of active, participatory leadership mechanisms from the ground-up. This unified and engaged leadership at the community, provincial and national level is further consolidated thanks to the presence of movement-institutionalized mechanisms of leader training and stronger alliances with the classes of labor extended towards urban slums and student mobilization