Zastosowanie choreoterapii w procesie usprawniania osób starszych : przegląd systematyczny

Choreoterapia wykorzystuje ruch i taniec do wyrażania uczuć, emocji i doświadczeń, pozwala na trening równowagi, koordynacji ruchu, jego płynności i czasowej synchronizacji. Biorąc pod uwagę różnego rodzaju zaburzenia typowe dla wieku starczego, dobroczynne walory choreoterapii wydają się idealnie pokrywać z wymaganiami, które stawia się kompleksowej rehabilitacji osób starszych. Cel: Przegląd literatury poświęconej zastosowaniu choreoterapii w populacji osób starszych, niezbędny do sformułowania rekomendacji do zastosowania tej metody lub stwierdzenia jej braku. Metody: Przeszukano elektroniczne bazy danych: PubMed, Embase, Scopus, PEDro, poszukując publikacji w języku angielskim, które ukazały się od 2000 roku do dnia przeszukiwania baz danych, czyli 19 lipca 2013. Badania eksperymentalne z randomizacją lub bez, włączone do przeglądu, powinny były przedstawiać zastosowanie dowolnej formy choreoterapii u osób starszych, porównując ją do innej interwencji lub jej braku w oparciu o wyniki wiarygodnych narzędzi pomiarowych mierzących stan fizyczny i/lub psychiczny badanych. Choreoterapia mogła być jedyną formą oddziaływania lub stanowić część postępowania terapeutycznego. Wyniki: Spośród 261 odnalezionych prac 18 spełniło kryteria włączenia do analizy. Pośród 10 badań randomizowanych znalazło się jedno o niskiej jakości metodologicznej, 6 odznaczało się umiarkowaną rzetelnością, a 3 wysoką jakością metodologiczną. Wśród 8 badań nierandomizowanych znalazły się 2 badania typu "przed-po" z grupą kontrolną oraz 6 badań tego samego rodzaju, lecz niekontrolowanych. Zastosowane metody choreoterapii to: Korean dance movement, tango, waltz/foxtrot, ballroom dance, salsa, modern jazz, improwizacje taneczne, metoda Lebed Method - forma tańca terapeutycznego, terapia tańcem Wu Tao oraz terapia ruchowa tańcem (Dance Movement Therapy). Wnioski: Taniec wydaje się być efektywną formą zajęć ruchowych dla osób starszych, wpływając na poprawę zmiennych związanych z działaniem aparatu ruchu i samopoczuciem psychicznym. Konieczne jest przeprowadzenie dobrze zaprojektowanych badań, które pozwolą na wskazanie optymalnego typu i parametrów tańca wykorzystywanego w celu poprawy ściśle określonych zaburzeń ruchowych osób starszych.Choreotherapy uses movement and dance to express feelings, emotions and experiences. It provides an opportunity to train in balancing, coordination, and fluency and synchronisation of movement. Taking into account the different types of disorders that are typical of old age, the beneficial qualities of choreotherapy seem to perfectly coincide with the requirements of the comprehensive rehabilitation of older adults. Objective: To review the literature on the use of choreotherapy in a population of older adults, in order to give recommendations for using this method, or for rejecting it. Methods: Certain electronic databases such as PubMed, Embase, Scopus, and PEDro were used to look for English-language publications that appeared from 2000 to the day of searching, i.e. 19 July 2013. Experimental studies with or without randomisation were reviewed, which presented the application of any form of choreotherapy in older adults and compared it to a different intervention, or a lack thereof, and were based on the results of reliable means of measuring physical and/or mental states of the patients. The choreotherapy in these studies could constitute the only form of interaction, or could be a part of a therapeutic intervention. Results: Among the 261 works that were found, 18 met the inclusion criteria for the analysis. In the 10 randomized studies, one had a low methodological quality, six had a moderate reliability, and three had a high methodological quality. In the eight non-randomized studies, there were two studies of a “before-and-after” type with a control group. There were also six studies of the same type, but these were not controlled. The applied choreotherapy methods were: Korean dance movement, Tango, Waltz/Foxtrot, ballroom dancing, Salsa, modern jazz, improvisational dance, the Lebed Method (a form of dance therapy), Wu Tao dance therapy, and Dance Movement Therapy. Conclusion: Dancing seems to be an effective form of exercise for older adults, as it improves the variables related to the performance of the motor system and the mental wellbeing of the participants. However, it is necessary to carry out well-planned studies that will indicate the optimal types and parameters of dance that can be used to improve specific motor disorders in older adults

Can selected physiotherapeutic techniques really help in treating back pain and improving the quality of life of advanced cancer patients: a randomised controlled study

Background: The available literature lacks studies using the KinesioTaping (KT) method and the hold-relax (HR) technique in working with advanced cancer patients. Patients and methods: The study involved 72 patients (38 women and 34 men), diagnosed with advanced cancer. Patients were randomly assigned either to KT group (exercise programme and KT), HR group (exercise programme and the HR technique of the proprioceptive neuromuscular facilitation — PNF method) or C group (a control group, exercise programme). To assess selected parameters the Numerical Rating Scale (NRS) scale and Edmonton Symptom Assessment System — revised (ESAS-r) were used. The physiotherapeutic programme lasted three weeks and took place 5 days a week for 30 minutes within each group. Additionally, in the KT group, kinesio tapes were applied on the paraspinal muscles of the lumbar spine. In the HR group the therapy with the Hold–Relax technique was applied. Results: There was a statistically significant decrease in pain in all groups and improvement in the quality of life in patients from both experimental groups. Those changes were significantly greater in the KT group than in both the C group and the HR group. Conclusions: Both KT and HR techniques of the PNF method are effective in reducing pain and improving the quality of life in the examined advanced cancer patients, however KT has a stronger impact

Prestige of selected medical professions in the opinion of representatives of these professions

Wstęp Celem artykułu jest przedstawienie opinii osób wykonujących zawody medyczne na temat prestiżu tych zawodów. Materiał i metody W badaniu wzięło udział 346 aktywnych zawodowo lekarzy, pielęgniarek, fizjoterapeutów, psychoterapeutów i terapeutów zajęciowych. Narzędziem badawczym był kwestionariusz przygotowany przez autorki badania. Badani byli zatrudnieni w placówkach publicznych (szpitalach, przychodniach, ośrodkach rehabilitacji) w Krakowie i Katowicach. Dobór próby miał charakter celowy. Wyniki Zawód lekarza uzyskał najwyższe noty, zawód terapeuty zajęciowego – najniższe. Lekarze i fizjoterapeuci najczęściej wskazywali społeczny szacunek do zawodu jako czynnik wpływający na prestiż wykonywanej przez siebie profesji, a pielęgniarki, psychoterapeuci i terapeuci zajęciowi podkreślali znaczenie wykształcenia. Ocena prestiżu zawodów medycznych w porównaniu z innymi zawodami była tym niższa, im dłuży był staż pracy. Wnioski Zawód lekarza zajmował główną pozycję w hierarchii samooceny prestiżu badanych zawodów medycznych. Lekarze zauważali ogólną tendencję dotyczącą oceny prestiżu ich zawodu w szerszym kontekście – pozycja zawodu słabnie na rzecz innych zawodów użyteczności publicznej, mimo że lekarze nadal zajmują istotne miejsce w rankingach prestiżu. W zakresie samooceny prestiżu wykonywanego zawodu w perspektywie 10-letniej negatywne oceny przeważały tylko wśród lekarzy i pielęgniarek. W przypadku innych profesji oceny były pozytywne. Med. Pr. 2019;70(5):587–595Background The aim of this article is to present the prestige of selected medical professions in the opinion of people practicing these professions. Material and Methods The study was conducted by means of the survey technique. The research tool was an original questionnaire prepared by the authors of the study, which was carried out on a sample of 346 professionally active physicians, nurses, physiotherapists, psychotherapists, and occupational therapists. Those people were employed in public institutions (hospitals, outpatient clinics, rehabilitation centers) located in Kraków and Katowice. The selection of the sample was deliberate. Results The profession of a physician received the highest score of prestige, while the lowest one was achieved by the profession of an occupational therapist. As factors influencing the prestige of a given profession, physicians and physiotherapists most often indicated social respect for the profession, while nurses, psychotherapists, and occupational therapists emphasized the importance of education. The level of prestige of medical professions, as compared with other professions, decreased with seniority. Conclusions The profession of a physician occupies the leading position in the hierarchy of the self-assessed prestige of medical professions. Physicians notice a general tendency to assess the prestige of their profession in a broader context – the position of this profession is weakening in favor of other public utility jobs, despite the fact that physicians still occupy an important place in the rankings of prestige including all professions. A negative self-assessment of the prestige of the occupation performed over the period of ten years prevail only in the case of physicians and nurses. Med Pr. 2019;70(5):587–9

Właściwości reologiczne krwi a wysiłek fizyczny w procesie starzenia się

Ageing has a strong influence on the changes of the rheological parameters of blood. Then the level of fibrinogen increases which influences the rise of plasma viscosity, red cell aggregation and the whole blood viscosity. The level of fibrinogen in humans varies from 2.0 to 4.0 g/l. Whereas in people ageing, who are over 60, its rate increases from 3.3 to 4.0 g/l, which is an upper limit of the norm. In old people the erythrocytes become less deformable, making for an increase of blood viscosity and decreasing the speed of the flow through the blood vessels. The foregoing rheological blood changes are factors of risk for cardiovascular diseases among old people. That is why it is essential to improve the rheological blood parameters in old people by the training application. It is observed that people who led a sedentary lifestyle and who take up regular physical activity have better blood parameters than those described above: a decrease of blood viscosity and positive changes of elastic red cell properties. The observed decrease of plasma viscosity after endurance training application can cause a permanent reduction of heart strain, an increase of tissue blood circulation and can result in a decrease of cardiovascular complications. In the review article the issue of changes of the rheological parameters of blood which take place while ageing and the influence of physical activity on rheological blood indicators have been presented

Rola terapeuty zajęciowego w pracy z osobami chorującymi na SM w opinii pacjentów

Wprowadzenie: Osoba chorująca na stwardnienie rozsiane potrzebuje opieki wielu specjalistów, począwszy od opieki lekarza i fizjoterapeuty, a kończąc na terapeucie zajęciowym. Zatem celem pracy była ocena roli terapeuty zajęciowego w pracy z osobami chorującymi na SM w opinii pacjentów. Materiał i metody: W badaniu wzięło udział 108 osób chorujących na stwardnienie rozsiane w wieku od 24 do 71 lat (średnia wieku 41,8 ±11,1). Narzędziem badawczym był autorski kwestionariusz ankiety składający się z 28 pytań dotyczących choroby oraz współpracy z terapeutą zajęciowym. Wyniki i wnioski: W czasie zaostrzenia choroby badane osoby miały największą trudność z ubieraniem się i wstawianie z łóżka lub krzesła. Najmniej problemów sprawiało respondentom kontynuowanie ulubionych zajęć, hobby. Wśród badanych, większość osób, które regularnie uczęszczały na rehabilitacje współpracowały z terapeutą zajęciowym. Najwięcej badanych brało udział w terapii zajęciowej w ośrodku rehabilitacyjnym i jako interwencje terapeutyczną wskazało modyfikacje czynności codziennych. W badanej grupie najwięcej osób chciałoby podjąć współpracę z terapeutą zajęciowym indywidualnie w domu. Wśród tych osób, większość oczekiwałaby wypracowania alternatywnych metod wykonywania ważnych, ale trudnych czynności oraz wprowadzenia sprzętu pomocniczego w czasie zaostrzenia choroby.Introduction: A person suffering from multiple sclerosis needs the care of numerous specialists, starting with the care of a doctor and a physiotherapist, and ending with an occupational therapist. Therefore, the purpose of the study was to assess the role of an occupational therapist in working with people with MS in the opinion of patients. Material and methods: 108 persons with multiple sclerosis aged 24 to 71 (average age 41.8 ±11.1) participated in the study. The research tool was the author's questionnaire consisting of 28 questions regarding the disease and the cooperation with an occupational therapist. The results were developed using descriptive statistics, which included the arithmetic mean, standard deviation, minimum value and maximum value. For statistical analysis, the R software was used, and all analyses were performed with the Chi-squared test and the Fisher's exact test with the Monte Carlo simulation method. Results and conclusions: During the exacerbation of the disease, the respondents had the greatest difficulty in getting dressed and getting out of bed or chair. The least problematic issue for the respondents was the continuation of their favourite activities, hobbies. Among the respondents, most of persons who regularly attended rehabilitation cooperated with an occupational therapist. Most of the respondents participated in occupational therapy held in a rehabilitation centre and indicated modifications of daily performed activities as a therapeutic intervention. In the group under study, most persons would like to cooperate with an occupational therapist individually at home. Among these persons, most would expect to develop alternative methods of performing important but difficult activities and to introduce auxiliary equipment during the exacerbation of the disease

Wpływ zabiegów fali uderzeniowej na ból i codzienne funkcjonowanie u pacjentów z ostrogą piętową

Wstęp: Jedną z częściej pojawiających się w obrębie stóp dysfunkcji jest ostroga piętowa, będąca naroślą kostną na podstawie kości piętowej, której występowanie związane jest z dolegliwościami bólowymi. Coraz bardziej powszechną, skuteczną i nieinwazyjną  metodą leczenia ostrogi piętowej jest pozaustrojowa fala uderzeniowa. Zatem celem pracy była ocena wpływu zabiegów fali uderzeniowej na ból i codzienne funkcjonowanie pacjentów z ostrogą piętową.Materiał i metoda: Grupę badaną stanowiły 73 osoby ze zdiagnozowaną ostrogą piętową oraz dolegliwościami bólowymi związanymi z tym schorzeniem. U każdego z badanych przeprowadzono serię 5 zabiegów fali uderzeniowej z zachowaniem 7 dniowych odstępów. Zabiegi wykonano za pomocą aparatu BTL-5000 SWT POWER + HIGH INTENSITY LASER 12. W badaniach wykorzystano również autorski kwestionariusz ankiety i skalę oceny nasilenia dolegliwości bólowych NRS.Wyniki: Po zastosowaniu terapii zaobserwowano istotne statystycznie zmniejszenie natężenia bólu odczuwanego przez pacjentów w ciągu dnia (z 5,28 ±1,46 na 1,1 ±1,03) i nocy (z 1,65 ±1,84 na 0,17 ±0,58). Analiza statystyczna wykazała również istotne zmniejszenie się częstotliwości pojawiania się bólu po zastosowaniu fali uderzeniowej w dzień i w nocy. Przed terapią najwięcej pacjentów wskazywało, iż ból wpływa na ich prace zawodową rzadko, często lub bardzo często, natomiast po terapii zdecydowana większość osób uznała, iż ból nigdy nie ma wpływu na ich pracę. Podobne wyniki otrzymano w pytaniu dotyczącym wpływu dolegliwości bólowych na wykonywanie czynności dnia codziennego.Wnioski: Zabiegi falą uderzeniową miały wpływ na zmniejszenie zarówno częstotliwości jak i nasilenia występowania dolegliwości bólowych.  Zabiegi obniżyły również negatywny wpływ bólu na pracę zawodową i wykonywanie czynności dnia codziennego u badanych osób.Introduction: One of the more common foot dysfunctions is a heel spur, which is a bony growth on the base of the heel bone. It is accompanied by pain. Extracorporeal shock wave therapy becomes an increasingly common, effective and non-invasive method of the heel spur treatment. The objective of this study is to assess the effect of shock wave therapy on pain and daily functioning in patients with the heel spurs.Material and method: The study group consisted of 73 people with diagnosed the heel spurs and suffering from pain associated with this condition. Each participant underwent a series of 5 shock wave treatments with 7-day intervals. The treatments were conducted using an apparatus: BTL-5000 SWT POWER + HIGH INTENSITY LASER 12. This author’s questionnaire and a Numeric Rating Scale (NRS) for pain were also used in this research.Results: After applying the therapy, it was observed that there is a statistically significant decrease in the intensity of pain experienced by patients during the day (from 5.28±1.46 to 1.1±1.03) and at night (from 1.65±1.84 to 0.17±0.58). The statistical analysis also showed a significant decrease in the frequency of pain during the day and at night after applying shock wave. Before the therapy, the majority of patients indicated, that pain affected their professional activity rarely, often or very often. However, after the therapy, the majority of participants felt that pain does not affect their work. Similar results were obtained in relation to the question regarding the influence of pain on the performance of daily activities.Conclusions: Shock wave treatments had the effect of reducing both the frequency and severity of pain. The treatments also reduced the negative impact of pain on professional and daily activities in the participants

Psychosocial and Health Effects of the COVID-19 Pandemic Experienced by Staff Employed in Social Welfare Facilities in Poland and Spain

The COVID-19 pandemic had a very significant negative impact on the physical and mental health of various professional groups. Therefore, the aim of this study was to assess the psychosocial and health effects of the COVID-19 pandemic experienced by staff employed in social welfare institutions in Poland and Spain. The study involved 407 people, including 207 from Poland and 200 from Spain (346 women and 61 men), working in social care facilities. The research tool was the authors’ questionnaire consisting of 23 closed-ended, single- or multiple-choice questions. The study has indicated that the COVID-19 pandemic had negative health and psychosocial effects on employees of social welfare facilities. In addition, it has been shown that the severity of the psychosocial and health effects of the COVID-19 pandemic differed between the countries studied. Employees from Spain statistically significantly more often declared deterioration in most of the surveyed indicators, except for mood deterioration, which was experienced more by employees from Poland than their peers from Spain

Znajomość problematyki terapii zajęciowej wśród młodzieży licealnej planującej studiować na kierunkach medycznych w Polsce

Introduction: Poland has been a member of the European Union for 17 years; however, the societal view of occupational therapy is limited and different from that in the other countries of the European Union or the world. The aim of the study was to determine the familiarity with occupational therapy among secondary school students who are the future candidates for higher medical studies and potential members of interdisciplinary teams.Material and methods: The study encompassed 1865 randomly selected secondary school students (1212 women and 653 men). The research was conducted with the use of a questionnaire with 18 multiple choice questions. Results: The majority of the respondents admitted that they were familiar with terms occupational therapy and occupational therapist but the terms were unknown to 416 persons. 1414 respondents indicated that in their opinion occupational therapist can work in rehabilitation centres. The highest number of the respondents indicated children with inborn defects, such as Down syndrome (1261 persons) in the groups of people that an occupational therapist may work with.Conclusions: The presented results indicate a relatively low level of knowledge of the respondents about occupational therapy, which reflects the overall situation of the profession in Poland.Wstęp: Polska od 17 lat jest członkiem Unii Europejskiej. Jednak społeczny pogląd na terapię zajęciową jest ograniczony i różni się od tego w innych krajach Unii Europejskiej czy na świecie. Celem pracy było określenie znajomości terapii zajęciowej wśród uczniów szkół ponadgimnazjalnych będących przyszłymi kandydatami na wyższe studia medyczne oraz potencjalnymi członkami zespołów interdyscyplinarnych. Materiał i metody: Badaniami objęto 1865 losowo wybranych uczniów szkół średnich (1212 kobiet i 653 mężczyzn). Badanie przeprowadzono za pomocą kwestionariusza zawierającego 18 pytań wielokrotnego wyboru. Wyniki: Większość respondentów przyznała, że zna pojęcia terapia zajęciowa i terapeuta zajęciowy, ale pojęcia te były nieznane 416 osobom. 1414 respondentów wskazało, że ich zdaniem terapeuta zajęciowy może pracować w ośrodkach rehabilitacyjnych. Najwięcej ankietowanych wskazało dzieci z wadami wrodzonymi, takimi jak zespół Downa (1261 osób) w grupach osób, z którymi może pracować terapeuta zajęciowy. Wnioski: Przedstawione wyniki wskazują na stosunkowo niski poziom wiedzy badanych na temat terapii zajęciowej, co odzwierciedla ogólną sytuację zawodu w Polsce