A segmentation study of physicians' personal values, drug prescription criteria and preferred marketing communications elements

The aim of this exploratory study was to elucidate the relationship of physicians' personal values with their drug prescription criteria (i.e. buying criteria) and preferred marketing communication elements. The survey involved a quantitative research instrument which was filled in by 68 physicians, comprising 38 general practitioners, and 30 specialists, through personal interviews. All, but the demographic measures were tapped by 5-point Likert scales. A series of exploratory and confirmatory factor analyses assessed unidimentionality and validity of research constructs. Standard cluster analysis generated three clusters of physicians, described as "careerists", "brand loyal", and "bohemians". The significant differences of the means among the three clusters, in respect to personal values, prescription criteria and preferred marketing communications elements, indicate that personal values may be regarded as a basis for the physicians' market segmentation. The findings may be useful for both marketing strategy planners and researchers examining buying behavior in this hybrid pharmaceutical market, which is in between industrial and consumer categories. Thus, a pharmaceutical marketing plan should be adaptive to the characteristics and criteria of each physician market segment. The study concludes with directions for further research.Despina Karagiann

Pregnant women's perceptions of motherhood and their babies: the relation with the occurence of antenatal and postnatal mental health symptoms and disorders

The purpose of this research is to study the risk factors and the women’s perceptions related to the onset of mental disorders or symptoms in a Greek population during perinatal period. In this longitudinal study, interviews and psychometric tools were administered in three different periods (last trimester of pregnancy, puerperium, and six months after labor) with the aim to explore the development and the changes that occur in the woman’s mental health during this time. A mixed design was used with qualitative and quantitative data so that there is an improved and deeper understanding of the results and the experience of perinatal period. In this study, thirty seven (37) pregnant women, from twenty four (24) to forty one (41) years of age (M.Ο=31,8, SD=4,06) who participated in the psychoeducational courses for parenthood at the Day Center for the Care of the Mental Health of Women (Postpartum Disorder), took part. The participants filled in the Edinburgh Postnatal Depression Scale (EPDS), (Cox et al., 1987), the Beck Depression Inventory (BDI), (Beck & Beamesderfer, 1974), the State–Trait Anxiety Inventory (STAI), (Spielberger, 1983) and the Symptom Checklist-90-R, (Derogatis, 1977). Another tool, named ‘Life Changes’, was developed for this present study. This constitutes an amendment to the Life Events Inventory (Cochrane & Robertson, 1973) and allows participants to give a positive or negative rating (score) to the influence of situations and life changes. Finally, the Brisbane Mother – Baby Scale (Webster et al., 2003) was used with the aim to evaluate the neonate’s behaviour and the mother and child interaction during the initial period after birth. The interviews were semi-structured and the interview questions covered themes that referred to the experiences and difficulties of perinatal period, body image, relationship with the child, relationship with the partner, motherhood – parenthood, mother’s childhood and family relationships (bonds), broader support network, professional life and the woman’s satisfaction from life and future expectations. As a result of the hierarchical multiple regression analysis, percentages from 15% to 80,5% of the variance of depressive symptoms in different measurements of perinatal period, could be attributed and predicted by the influence of risk factors. The most important risk factors were the existence of coexisting symptoms, the visit in the past to a mental health professional, the relationship with the husband, the absence of emotional support by the woman’s father during childhood, the interpersonal sensitivity and the negative image of body. Also, percentages around 32,6% and 72,3% of the variance of anxiety symptoms in different measurements of perinatal period, could be attributed to the influence of risk factors with the most prevalent ones the difficulties during pregnancy, the co-existence of depressive symptoms, the difficulties in the relationship with the husband and the negative image of self as a mother. Pregnancy is the period which centers most symptoms mainly of depression and anxiety but also of the broader spectrum of mental disorders which diminish after birth. The findings of this study designate the importance of the problem and support the planning of prevention actions and interventions as well as the development of screening tools. These not only will screen for the existing symptoms but also for the risk factors which have high predictive value for the onset of symptoms in future.Ο σκοπός της παρούσας έρευνας ήταν η μελέτη των παραγόντων κινδύνου και των αντιλήψεων των γυναικών, που σχετίζονται με την εμφάνιση ψυχικών διαταραχών ή συμπτωμάτων, σε πληθυσμό Ελληνίδων που διανύουν την περιγεννητική περίοδο. Η έρευνα είχε διαχρονικό σχεδιασμό, με χορήγηση ψυχομετρικών εργαλείων και συνεντεύξεων σε τρεις χρονικές περιόδους (τελευταίο τρίμηνο κύησης, λοχεία, έξι μήνες μετά τον τοκετό), προκειμένου να διερευνηθεί η πορεία και οι διαφοροποιήσεις που επισυμβαίνουν στην ψυχική υγεία της γυναίκας στην εν λόγω περίοδο. Εφαρμόστηκε συνάρθρωση ποσοτικών και ποιοτικών μεθόδων, για τη βελτίωσης της κατανόησης των αποτελεσμάτων και την εμβάθυνση στην εμπειρία της περιγεννητικής περιόδου. Στην έρευνα συμμετείχαν 37 γυναίκες 24 έως 41 ετών (Μ.Ο. ηλικίας= 31,8, Τ.Α=. 4,06) έγκυες που παρακολουθούσαν τα προγράμματα ψυχοπροφυλακτικής και γονεϊκότητας του Κέντρου Ημέρας για τη Φροντίδα της Ψυχικής Υγείας της Γυναίκας (επιλόχεια διαταραχή). Οι συμμετέχουσες συμπλήρωσαν τις κλίμακες Edinburgh Postnatal Depression Scale (EPDS), (Cox et al., 1987), Beck Depression Inventory (BDI), (Beck & Beamesderfer, 1974), State–Trait Anxiety Inventory (STAI), (Spielberger, 1983), Symptom Checklist-90-R, (Derogatis, 1977). Επίσης, για τις ανάγκες της παρούσας έρευνας κατασκευάστηκε ένα εργαλείο που ονομάστηκε «Αλλαγές Ζωής», το οποίο αποτελεί μια τροποποίηση του Life Events Inventory (Cochrane & Robertson, 1973), που δίνει τη δυνατότητα στις συμμετέχουσες να βαθμολογούν θετικά ή αρνητικά την επίδραση των γεγονότων και των αλλαγών της ζωής. Τέλος, χρησιμοποιήθηκε η Brisbane Mother – Baby Scale (Webster και συν., 2003), για την εκτίμηση της συμπεριφοράς του νεογνού και της αλληλεπίδρασης μητέρας – παιδιού το πρώτο διάστημα μετά τον τοκετό. Οι συνεντεύξεις ήταν ημιδομημένες και οι ερωτήσεις τους καλύπτουν θεματικές που αφορούν την εμπειρία και τις δυσκολίες της περιγεννητικής περιόδου, την εικόνα του σώματος, τη σχέση με το παιδί, τη σχέση με τον σύντροφο, τη μητρότητα – γονεϊκότητα, τα παιδικά χρόνια της γυναίκας και τις σχέσεις με τους γονείς, το ευρύτερο υποστηρικτικό δίκτυο, την εργασιακή απασχόληση και την ικανοποίηση από τη ζωή και τις προσδοκίες της γυναίκας για το μέλλον. Από την ιεραρχική ανάλυση πολλαπλής παλινδρόμησης προκύπτει ότι, ποσοστά που κυμαίνονται από 15% έως και 80,5% της διασποράς των καταθλιπτικών συμπτωμάτων στις διάφορες μετρήσεις της περιγεννητικής περιόδου, μπορούν να αποδοθούν και να προβλεφθούν στην επίδραση παραγόντων κινδύνου, με σημαντικότερους την ύπαρξη συνοδών συμπτωμάτων, την επίσκεψη σε ειδικό ψυχικής υγείας στο παρελθόν, τη σχέση με τον σύζυγο, την απουσία συναισθηματικής υποστήριξης από τον πατέρα της γυναίκας στα παιδικά της χρόνια, της διαπροσωπικής ευαισθησίας, της αρνητικής εικόνας του σώματος. Επίσης, ποσοστά που κυμαίνονται από 32,6% έως και 72,3% της διασποράς των αγχωδών συμπτωμάτων στις διάφορες μετρήσεις της περιγεννητικής περιόδου, μπορούν να αποδοθούν στην επίδραση παραγόντων κινδύνου, με σημαντικότερους την ύπαρξη δυσκολιών κατά την κύηση, την ύπαρξη συνοδών καταθλιπτικών συμπτωμάτων, τις δυσκολίες τη σχέση με τον σύζυγο και την αρνητική εικόνα του εαυτού ως μητέρας. Η κύηση είναι η περίοδος με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση συμπτωμάτων κυρίως αγχωδών και καταθλιπτικών, αλλά και από το ευρύτερο φάσμα των ψυχικών διαταραχών, τα οποία σημειώνουν ύφεση μετά τον τοκετό. Τα ευρήματα αναδεικνύουν την κρισιμότητα του προβλήματος και υποστηρίζουν τον σχεδιασμό δράσεων πρόληψης και παρέμβασης, και τη δημιουργία εργαλείων ανίχνευσης, που δεν θα ανιχνεύουν μόνο τα υπάρχοντα συμπτώματα, αλλά και τους παράγοντες κινδύνου που έχουν υψηλή προβλεπτική ισχύ για την εμφάνιση συμπτωμάτων στο μέλλον

Ακρωτηριασμοί σε διαβητικούς ασθενείς: πληθυσμιακή μελέτη

This study is the first attempt in Greece to identify the prevalence and the incidence rates of amputations in diabetic patients performed in a certain area (Hmathia prefecture), during a decade (1990-99). Amputation in diabetic patients is a macrovascular complication of diabetes, although, in addition to peripheral vascular disease, diabetic neuropathy, a microvascular complication, is involved in the aetiopathogenesis of diabetic ulcer. Insulin, hyperglycaemia, impaired hemostatis and lipids are correlated with the aetiopathogenesis of macrovascular complications of diabetes. Individuals with diabetes are predisposed to a diabetic ulcer primarily because of the presence of peripheral neuropathy and peripheral vascular disease, but other factors contribute too. Programs aiming to reduce amputations among people with diabetes should provide patient education and foot-care programs. Summarizing our findings, the 84 diabetic amputees in Hmathia region during 1990-99, have undergone 101 amputations totally, (approximately 70% of all amputations). The prevalence of diabetic amputees in prefecture of Hmathia in 1999 was found 12,5/1000 diabetic patients (1,25%) and 2,48/10000 population. The mean incidence of diabetic amputations during 1990-99 was found 3,7/1000 diabetic patients/year and 0,59/10000 total population/year. Most of the amputees were men and they had a high mortality rate (56%), almost 3-fold higher comparing with the rest diabetic population. High amputations of tibia and thigh were found in higher percentage than the usual reported in international reports. The survivors were, in their majority, people of low educational state, mainly farmers, smokers at the time of examination or in the past. The mean duration of diabetes was 15 years, their glycaemic control was not good, while their lipid profile was not bad and 1/3 of them reported a history of angina or heart infraction. Micro- or macroalbuminuria was found in most of the examined patients and impaired renal functure in half of them. In spite of this, only 18% of patients reported albuminuria, and this fact possibly reflects the absence of frequent medical attendance. A small percentage of them reported Laser therapy, obviously because they rarely visited an occulist. Symptoms of peripheral vascular disease from the other limb, were present in 56% of the patients, and in most of them an impaired ankle-brachial index ( ABI) was observed. Peripheral sensory neuropathy was detected in 41% of the patients. Despite the fact that prevalence and incidence of diabetic amputations in the certain population is not higher than the prevalence and incidence rates in intenational reports, the younger age of first amputation, the higher percentage of mortality, the smoking habits, the high percentage of above knee amputations and the high percentage of microvascular and macrovascular complications in the population of amputees, who were at low educational and social level, should alarm government and primary health services to pay attention on the matter of prediction and education in the diabetic population. The diabetic amputee living in Hmathia prefecture could represent the typical Greek diabetic patient, who has undergone one or more amputation: he is at low educational and social level, he is insufficiently medical attended and he almost totally ignores the risks of his disease. He doesn’t know the importance of good glycaemic control, the risks from smoking, especially in relation with his disease, he ignores the risks of diabetic foot or the ways of protection, he doesn’t visit an occulist Doctors of primary health need more awareness and education on the diabetic foot matter. Medical attendace of diabetic patients must be more intensive and frequent, targeting to a reduction of diabetic amputation rates. We are not able to know if the goals of St Vincent’s declaration have been achieved in Greece, as far as this is the first evaluation of prevalence and incidence of amputations in diabetic patients, but this study could be the beginning of other population studies and could be also be comparable with a future one in the same region during next decade, so that we will be able to identify the possible and wanted reduction of amputations in diabetic patients.Η παρούσα μελέτη αποτελεί την πρώτη στον Ελλαδικό χώρο προσπάθεια καταγραφής των διαβητικών ακρωτηριασμών σ’ ένα συγκεκριμένο πληθυσμό (Ν. Ημαθίας), κατά την διάρκεια μιας δεκαετίας(1990-99). Οι ακρωτηριασμοί στους διαβητικούς ασθενείς κατατάσσονται στις μακροαγγειακές επιπλοκές του σακχαρώδους διαβήτη, παρ’ όλο που στην αιτιοπαθογένειά τους εμπλέκεται σε μεγάλο ποσοστό, εκτός από την περιφερική αγγειακή νόσο και η διαβητική νευροπάθεια, μικροαγγειακή επιλοκή, κύρια υπεύθυνη για το διαβητικό έλκος που προαναγγέλλει τον ακρωτηριασμό. Στην παθογένεια των μακροαγγειακών επιπλοκών του διαβήτη εμπλέκονται η ινσουλίνη, η υπεργλυκαιμία, η διαταραχή των αιμοστατικών παραγόντων και τα λιπίδια. Στην αιτιοπαθογένεια του διαβητικού έλκους εμπλέκεται τόσο η περιφερική αγγειακή νόσος, όσο και η διαβητική νευροπάθεια, σε συνδυασμό με υποβοηθητικούς παράγοντες εξέλκωσης. Η εκπαίδευση των διαβητικών ασθενών και η οργάνωση φροντίδας του διαβητικού ποδιού αποτελούν τα δύο βασικά μέτρα για την αποφυγή των ακρωτηριασμών. Ανακεφαλαιώνοντας τα ευρήματα της μελέτης μας, οι 84 ακρωτηριασθέντες διαβητικοί του Ν. Ημαθίας κατά την δεκαετία 1990-1999, υποβλήθηκαν συνολικά σε 101 ακρωτηριασμούς (70% περίπου των συνολικών ακρωτηριασμών). Ο επιπολασμός των ακρωτηριασθέντων διαβητικών του Ν. Ημαθίας κατά το 1999 ήταν 12,5 ανά 1000 διαβητικούς το 1999 (1,25%) και 2,48 ανά 10000 συνολικού πληθυσμού. Η μέση δεκαετής επίπτωση των διαβητικών ακρωτηριασμών του Ν. Ημαθίας βρέθηκε κατά την περίοδο 1990-99, 3,7 ανά 1000 διαβητικούς ανά έτος και 0,59 ανά έτος ανά 10000 συνολικού πληθυσμού. Οι ακρωτηριασθέντες ήταν οι περισσότεροι άντρες και είχαν υψηλό ποσοστό θνησιμότητας (56%), σχεδόν τριπλάσιο από τους άλλους διαβητικούς. Αξιοσημείωτο είναι ότι υψηλοί ακρωτηριασμοί κνήμης και μηρού υπάρχουν σε μεγαλύτερο ποσοστό απ’ ότι απαντάται συνήθως στην βιβλιογραφία. Οι επιζώντες ήταν στην πλειοψηφία τους χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, κυρίως αγρότες, βαρείς καπνιστές κατά την στιγμή της εξέτασης ή στο παρελθόν. Η μέση διάρκεια του διαβήτη τους ήταν 15 χρόνια, παρουσίαζαν κακή γλυκαιμική ρύθμιση, υπέρταση σε μεγάλο ποσοστό, ανεκτή λιπιδαιμική εικόνα, ενώ το 1/3 είχε ιστορικό στηθάγχης ή εμφράγματος. Μικρο ή μακρολευκωματουρία διαπιστώθηκε στο μεγαλύτερο ποσοστό του δείγματος και επηρεασμένη νεφρική λειτουργία με γνώμονα την κρεατινίνη στους μισούς ασθενείς. Αξιοσημείωτο είναι ότι μόνο 18% των ασθενών ανέφεραν την ύπαρξη λευκωματουρίας, γεγονός που πιθανώς να αντανακλά την έλλειψη τακτικής ιατρικής παρακολούθησης Ένα μικρό ποσοστό τους είχε υποβληθεί σε θεραπεία με Laser, προφανώς λόγω έλλειψης οφθαλμολογικής παρακολούθησης. Συμπτώματα περιφερικής αγγειοπάθειας στο μη ακρωτηριασθέν σκέλος ήταν παρόντα στο 56% των ασθενών, ενώ το μεγαλύτερο ποσοστό τους είχε παθολογικό σφυροβραχιόνιο δείκτη. Περιφερική αισθητική νευροπάθεια διαπιστώθηκε στο 41% των ασθενών. Παρά το γεγονός ότι ο επιπολασμός των ακρωτηριασθέντων διαβητικών του πληθυσμιακού δείγματος που εξετάσαμε καθώς και ο ετήσιος ρυθμός ακρωτηριασμών δεν βρίσκονται σε υψηλά επίπεδα σε σύγκριση με τα διεθνή δεδομένα, η μικρότερη μέση ηλικία ακρωτηριασμού, το μεγάλο ποσοστό θνησιμότητας, οι βαρειές καπνιστικές συνήθειες, το μεγάλο ποσοστό ακρωτηριασμών πάνω από το γόνατο και η μεγάλη συχνότητα μικροαγγειακών και μακροαγγειακών επιπλοκών στους ακρωτηριασθέντες, σε συνδυασμό με το χαμηλό μορφωτικό και οικονομικό τους επίπεδο, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για εντατικοποίηση των προληπτικών μέτρων πάνω στο μεγάλο αυτό πρόβλημα. Ο ακρωτηριασμένος διαβητικός ασθενής του Ν. Ημαθίας θα μπορούσε ίσως να αντιπροσωπεύει το τυπικό δείγμα του Έλληνα διαβητικού ασθενή που έχει υποστεί ακρωτηριασμό: έχει χαμηλό μορφωτικό και κοινωνικό επίπεδο, πλημμελή ιατρική παρακολούθηση και σχεδόν πλήρη άγνοια των κινδύνων που η νόσος του εγκυμονεί. Δεν είναι ενημερωμένος για την σημασία της καλής γλυκαιμικής ρύθμισης, για τους κινδύνους του καπνίσματος ιδίως σε σχέση με την νόσο του, αγνοεί τον κίνδυνο του διαβητικού ποδιού ή δεν γνωρίζει τον τρόπο να προφυλαχθεί, δεν πηγαίνει στον οφθαλμίατρο