Hepcydyna - hormon wątrobowy kontrolujący homeostazę żelaza

Ostatnie 10-lecie przyniosło znaczący wzrost wiedzy dotyczącej ustrojowej gospodarki żelazem, na co szczególny wpływ miało odkrycie hepcydyny. Hormon ten, odkryty w 2000 roku, jest produkowanym w wątrobie 25-aminokwasowym polipeptydem i powoduje internalizację ferroportyny w enterocytach dwunastnicy, hamując wchłanianie żelaza w przewodzie pokarmowym. Z kolei inaktywacja ferroportyny w makrofagach skutkuje zahamowaniem uwalniania do krwi krążącej żelaza uwolnionego ze sfagocytowanych erytrocytów. Precyzyjna regulacja stężeń hepcydyny ma kluczowe znaczenie dla utrzymania stężeń żelaza w wąskim, wymaganym przez ustrój, zakresie. Poza ustrojowymi zasobami żelaza na syntezę hormonu wpływają nasilenie erytropoezy i niedotlenienie organizmu, ale również - co ma duże znaczenie w niedokrwistości stanu zapalnego - cytokiny prozapalne, zwłaszcza interleukina 1, interleukina 6 i TNF-α. Oznaczanie stężeń hepcydyny w przyszłości może się stać ważnym parametrem w całościowej ocenie gospodarki żelazowej organizmu, wpływając również na podejmowane decyzje terapeutyczne. Forum Nefrologiczne 2010, tom 3, nr 4, 233-24

Exposure of pregnant rats to cigarette-smoke condensate causes glomerular abnormalities in offspring

Background: Higher blood pressure and albuminuria are found in offspring of mothers who smoke during pregnancy. Whether or not kidney development is affected by maternal smoking is unknown. Methods: Sprague-Dawley rats were randomly allocated to twice-daily cigarette-smoke and nicotine condensate (1 mg/kg) or vehicle at day 10 of pregnancy until delivery. Results: Exposed offspring did not differ from control offspring with respect to body weight, kidney weight, albuminuria, and creatinine clearance. Both male and female offspring had higher tail-plethysmographic blood pressures and lower mean glomerular volume, podocyte, mesangial-cell, and endothelial-cell number, compared to control offspring. Conclusions: The data document that prenatal exposure to cigarette-smoke condensate containing nicotine influences normal kidney development and could predispose to higher blood pressures later in life. Copyright (c) 2012 S. Karger AG, Base

Prevalence and characteristic of adrenal glands’ abnormalities assessed by computed tomography in hypertensive patients with elevated plasma aldosterone to renin activity ratio

Wstęp Wartość współczynnika aldosteronowo-reninowego (ALDO/ARO) większa niż 50 u chorych na nadciśnienie tętnicze (w tym również u chorych bez towarzyszącej hipokaliemii) jest uznawana przez wielu badaczy za wystarczające kryterium do rozpoznania pierwotnego hiperaldosteronizmu. Celem pracy była ocena częstości występowania i charakteru zmian morfologicznych w nadnerczach wykrywanych przy użyciu tomografii komputerowej (CT) spiralnej u chorych na nadciśnienie tętnicze z podwyższonym (&#8805; 50) współczynnikiem ALDO/PRA.Materiał i metody U 1367 pacjentów dwukrotnie oznaczano aktywność reninową osocza (PRA) &#8212; po 3 dniach stosowania diety zawierającej 100&#8211;120 mmol sodu na dobę i 8-godzinnym przebywaniu w pozycji leżącej (PRA1) oraz po kolejnych 3 dniach diety z ograniczeniem sodu do 10&#8211;20 mmol/dobę i 3-godzinnej pionizacji ciała (PRA2). Stężenie aldosteronu w osoczu oznaczano tylko u pacjentów z niskoreninowym profilem nadciśnienia tętniczego (PRA1 < 1 ng/ml/h i PRA2/PRA1 < 1,5 ng/ml/h), również dwukrotnie &#8212; przed stymulacją i po stymulacji dietą ubogosodową i pionizacją (ALDO1 i ALDO2). U pacjentów, u których stwierdzono wartości współczynnika &#8805; 50 wykonano badanie CT jamy brzusznej metodą spiralną oraz test dożylnego obciążenia solą. Wyniki U 36 pacjentów stwierdzono wartość współczynnika ALDO/PRA &#8805; 50 (2,6% wszystkich badanych chorych na nadciśnienie tętnicze). W tej podgrupie znamiennie częściej obserwowano hipokaliemię (< 3,5 mmol/l). U 34 pacjentów wykonano CT. Najczęściej stwierdzanymi zmianami były: guz i obustronny przerost nadnerczy. U 44,1% chorych (n = 15) nie uwidoczniono żadnej patologii w obrębie gruczołów nadnerczowych. U 24 pacjentów wykonano test obciążenia solą. Wynik dodatni uzyskano w 15 przypadkach. Analiza ROC wykazała, że przy wartości współczynnika powyżej 147 zmiany w CT stwierdza się u 66,7% chorych, a jedynie 21,1% zmian pozostaje niewykrytych. Wnioski 1. Częstość hiperaldosteronizmu pierwotnego w ogólnej populacji chorych na nadciśnienie tętnicze oceniana wyłącznie na podstawie podwyższonej wartości współczynnika ALDO/PRA (&#8805; 50) wynosi 2,6%. 2. Współczynnik ALDO/PRA jest szczególnie przydatny w rozpoznawaniu zespołu Conna o niewielkim stopniu zaawansowania klinicznego i bez podwyższonego stężenia aldosteronu w surowicy. 3. Wartość współczynnika ALDO/PRA powyżej 147 jest charakterystyczna dla chorych ze zmianami morfologicznymi nadnerczy wykrywanymi za pomocą CT spiralnej.Background The plasma aldosterone to renin activity (ALDO/PRA) ratio over 50 in hypertensive patients is widely recognized as a cut-off value for identification of primary hyperaldosteronism (especially in patients without hypokalaemia). The aim of this study was to evaluate prevalence and characteristic of adrenal glands&#8217; abnormalities in hypertensive patients with an elevated plasma aldosteron to plasma renin activity ratio. Material and methods In 1367 subsequent adult patients with arterial hypertension plasma renin activity was estimated twice: first in patients receiving normally salted diet (100&#8211;120 mmol sodium per day) after 8 hours of recumbent position (PRA1) and a second time after 3 days of sodium restriction (10&#8211;20 mmol sodium per day) and 3 hours of upright position (PRA2). Plasma aldosterone concentration was assessed only in patients with low PRA1 (< 1 ng/ml/h) and without or only marginal reaction of PRA to salt restriction and upright position (PRA2/PRA1 < 1.5). Plasma aldosteron concentration was assessed also twice on normally salted diet and after sodium retriction (ALDO1 and ALDO2). In patients with ALDO/PRA &#8805; 50 a CT scan of adrenal glands and a saline infusion test were performed. Results ALDO/PRA &#8805; 50 was found in 36 patients (2.6% of the entire hypertensive group). In that subgroup frequency of hypokaliaemia (< 3,5 mmol/l) was significantly higher than in hypertensive patients with a lower ALDO/PRA ratio. Computed tomography was performed in 34 out of these 36 patients. The scans revealed no abnormalities in 44.1% (n = 15). The most frequent abnormalities were: isolated adrenal tumour and bilateral adrenal enlargement. Saline infusion test was performed in 24 patients. A positive result was obtained in 15 cases. The ROC analysis revealed, that a ALDO/PRA ratio over 147 is connected with adrenal abnormalities in 66.7% of patients and only 21.1% changes remain unrevealed. Conclusions 1. The prevalence of primary hyperaldosteronism in general population of hypertensive patients estimated according to the raised plasma aldosterone to plasma renin activity ratio (&#8805; 50) is 2.6%. 2. The ALDO/PRA ratio is especially useful in diagnosis of Conn syndrome in hypertensive patients without elevated serum aldosterone concentration. 3. The ALDO/PRA over 147 is highly specific for patients with morfological changes observed in computed tomography

Pentoxifylline and Methylprednisolone Additively Alleviate Kidney Failure and Prolong Survival of Rats after Renal Warm Ischemia-Reperfusion

Renal ischemia-reperfusion injury (IRI) induces local inflammation leading to kidney damage. Since pentoxifylline (PTX) and steroids have distinct immunomodulatory properties, we aimed to evaluate for the first time their combined use in IRI-induced acute kidney injury (AKI) and chronic kidney disease (CKD) in rats. In two experiments, PTX (100 mg/kg body weight subcutaneously) was administered 90 min prior to renal IRI or/and methylprednisolone (MP; 100 mg/kg body weight intramuscularly) was infused 60 min after reperfusion of a solitary kidney (AKI model: 45 min ischemia, 48 male Sprague-Dawley rats) or one kidney with excision of contralateral kidney 2 weeks later (CKD model: 90 min ischemia, 38 rats). Saline was infused in place of PTX or/and MP depending on the group. Renal function (diuresis, serum creatinine, creatinine clearance, sodium and potassium excretion, and urine protein/creatinine) was assessed at 48 h and 120 h post-IRI (AKI model) or 4, 16 and 24 weeks after IRI, along with survival analysis (CKD model). More evidently at early stages of AKI or CKD, treated animals showed higher glomerular filtration and diminished tubular loss of electrolytes, more so with PTX + MP than PTX or MP (serum creatinine (μmol/L) at 48 h of AKI: 60.9 ± 19.1 vs. 131.1 ± 94.4 vs. 233.4 ± 137.0, respectively, vs. 451.5 ± 114.4 in controls, all p &lt; 0.05; and at 4 weeks of CKD: 89.0 ± 31.9 vs. 118.1 ± 64.5 vs. 156.9 ± 72.6, respectively, vs. 222.9 ± 91.4 in controls, p &lt; 0.05 for PTX or PTX + MP vs. controls and PTX + MP vs. MP). Survival was better by &gt;2-fold with PTX + MP (89%) vs. controls (40%; p &lt; 0.05). PTX + MP largely protect from IRI-induced AKI and CKD and subsequent mortality in rats. This calls for clinical investigations, especially in kidney transplantation