Finitism--an essay on Hilbert's programme

Thesis (Ph. D.)--Massachusetts Institute of Technology, Dept. of Linguistics and Philosophy, 1991.Includes bibliographical references (p. 213-219).by David Watson Galloway.Ph.D

Today's perfect - tomorrow's standard

In this study the mechanisms influencing recycling rates around the system maximum are deliberated. On the one hand, Policies, System design and how Citizens understand the two aforementioned are pitted against each other. This is done in a setting where individual rewards from action are in turn set against the values of the community and the compliance measures/social marketing of recycling companies and policy makers. This is the dynamic setting of this dissertation. In the past much research into recycling has been focused on how to get recycling started. Sweden is in a bit of a different position with recycling levels often being very high in an international comparison. This means other challenges face citizens and policy makers alike. The determinants influencing recycling rates are studied and compared to contemporary research. Policy makers and social marketers that wish to see a system used to its fullest need to understand the determinants that remain to be influenced near the system optimum. The studied recycling system points to a trichotomy of determinants influencing recycling rates. Social or public marketing being one part; the community's understanding of recycling being a second part, and individual knowledge and understanding forming the third. Successive elimination of potential determinants in a Zwicky box, using statistical analysis, indicates that strengthening individual autonomy and ability to participate efficiently remains as the key to further and sustainable development in the field. The study suggests compliance rates can still be improved upon, even when recycling rates are in excess of 80%, although methods might have to change. Instead of an oft used emphasis on coercive compliance and "scare tactics", a careful study and propagation of the recycling techniques developed by the many efficient citizens is pivotal. In addition, further improvements in terms of recycling facilitation may offer policy makers a sustainable path to near system optimal recycling rates

New Foundation in the Sciences: Physics without sweeping infinities under the rug

It is widely known among the Frontiers of physics, that “sweeping under the rug” practice has been quite the norm rather than exception. In other words, the leading paradigms have strong tendency to be hailed as the only game in town. For example, renormalization group theory was hailed as cure in order to solve infinity problem in QED theory. For instance, a quote from Richard Feynman goes as follows: “What the three Nobel Prize winners did, in the words of Feynman, was to get rid of the infinities in the calculations. The infinities are still there, but now they can be skirted around . . . We have designed a method for sweeping them under the rug. [1] And Paul Dirac himself also wrote with similar tune: “Hence most physicists are very satisfied with the situation. They say: Quantum electrodynamics is a good theory, and we do not have to worry about it any more. I must say that I am very dissatisfied with the situation, because this so-called good theory does involve neglecting infinities which appear in its equations, neglecting them in an arbitrary way. This is just not sensible mathematics. Sensible mathematics involves neglecting a quantity when it turns out to be small—not neglecting it just because it is infinitely great and you do not want it!”[2] Similarly, dark matter and dark energy were elevated as plausible way to solve the crisis in prevalent Big Bang cosmology. That is why we choose a theme here: New Foundations in the Sciences, in order to emphasize the necessity to introduce a new set of approaches in the Sciences, be it Physics, Cosmology, Consciousness etc

The Meaning of constructions : the Cognitive denial of the lexicon-syntax division

Niniejsza praca poświęcona jest analizie konstrukcji gramatycznych w ramach kognitywnego modelu Gramatyki Konstrukcji (Construction Grammar). Celem pracy jest wykazanie, że tradycyjny podział na leksykon i składnię (oraz na wyrazy leksykalne i funkcyjne) podany w wątpliwość w wielu najnowszych modelach językoznawczych, jest nadal aktualny i nie musi być sprzeczny z założeniami językoznawstwa kognitywnego. Opracowanie rewiduje przesłanki, którymi kierują się obecnie językoznawcy odrzucający podział na leksykon i składnię. Jedną z tych przesłanek, którą kwestionuje niniejsze opracowanie, jest rozmycie granic między leksykonem i składnią. Ważnym argumentem przemawiającym za odrzuceniem podziału są spostrzeżenia płynące z kognitywnych analiz konstrukcji gramatycznych, które wskazują na zdolność schematycznych konstrukcji do wyrażania złożonych i bogatych treści semantycznych. Takie zdolności semantyczne są sprzeczne z przyjętą charakterystyką form funkcyjnych, w myśl której formy te są ubogie w znaczenia albo wręcz ich pozbawione, ponieważ ich głównym zadaniem jest spełnianie funkcji gramatycznych. W ostatnich latach, autorzy wielu opisów konstrukcji gramatycznych przekonywali, że konstrukcje gramatyczne mają właśnie znaczenia typowe dla wyrazów leksykalnych. Niniejsza praca skupia się na szeregu konstrukcji gramatycznych i wykazuje, że najnowsze analizy konstrukcji, takich jak „x’s way” czy „time away,” przypisywały im przesadnie bogate znaczenia. Powtórna analiza zachowania tych form skłania do wniosku, że zawartość semantyczna konstrukcji jest dokładnie tak uboga i schematyczna, jak przewiduje to tradycyjna charakterystyka wyrazów funkcyjnych, podczas gdy bogate znaczenia obserwowane w ostatnich analizach są jedynie efektami pragmatycznymi wynikającymi ze specyfiki konkretnych kontekstów. Główna teza opracowania uzasadniona jest dyskusją o następującej strukturze. W rozdziałach 1 i 2, omówiony jest tradycyjny podział na leksykon i składnię, po czym przytoczone są argumenty autorów proponujących jego podważenie. Następnie dokonany jest przegląd cech odróżniających wyrazy leksykalne od funkcyjnych, przy założeniu, że znaczna liczba różnic między tymi grupami wskazuje na prawdziwość podziału na leksykon i składnię. Rozdział 3 zawiera krótkie opisy konstrukcji, z których kilka było już wcześniej analizowanych w literaturze kognitywno‑lingwistycznej. Niniejsza analiza dowodzi jednak, że konstrukcje nie wykazują się wyjątkowo bogatymi znaczeniami przypisywanymi im w dotychczasowych opracowaniach. W rozdziałach 4 i 5 przedstawione są dwie konstrukcje (t.j. manner of obtainment i x’s way), które opisane są pod kątem aspektualnej struktury ich znaczenia. Tutaj celem jest wykazanie, że treściwość konstrukcji nie wychodzi poza ramy możliwości złożeń schematów zdarzeniowych (event schemas). Rozdział 6 skupia się na przykładach sekwencji składniowych, które charakteryzują się wyjątkowo ciekawymi znaczeniami, dość nietypowymi dla skonwencjonalizowanych konstrukcji schematycznych, a zatem będącymi problemem dla głównej tezy opracowania. Jednak, zawarta w rozdziale analiza prowadzi do wniosku, że przedstawione przykłady nie są konstrukcjami gramatycznymi. Różnice między przypadkami omówionymi tutaj a konstrukcjami gramatycznymi pokazują, że formy, które na pierwszy rzut oka wydają się być wyjątkiem od reguły, w ostatecznym rozrachunku są jej potwierdzeniem

Alain Badiou’s Emancipatory Politics and Maoism: Toward a Reformulation of the Communist Hypothesis

Communist discourses are resurging in various disciplines across the globe. Philosophy has its share of this resurgence especially after the global financial crisis of 2008 made a number of its thinkers convene in various conferences and intellectually meet in a host of publications. In these intellectual engagements, the idea of communism is once again interrogated as the moribund capitalist system failed humanity its promise. Alain Badiou is among the leading figures in the philosophical task of (re)interrogating the idea of communism. Badiou raised the urgency of reformulating what he calls as the communist hypothesis for it to both reconsider its supposed failures of the past and better suit the current conditions. Badiou is particularly guided by the lessons of the May ’68 of France, the Great Proletarian Cultural Revolution of China, and various contemporary popular uprisings to develop a reformulation of the communist hypothesis. In advancing a laborious task of reformulation, Badiou inevitably rejected a core category of the Marxist-Leninist tradition: the party. The rejection is supported by a view of the party that reduced it to its supposed fusion with the State, i.e., the party-State fusion. Such a fusion is characterized by either parliamentarian or insurrectionary politics. In this politics, Badiou argues that the party is obstructed from advancing further the proletarian revolution as it is tied to a Statist procedure. This work develops a Maoist reformulation of the communist hypothesis. Along the course of the socialist constructions of Russia and China, certain moments of what can be called as indigenized and mobilizational politics characterized periods that escape what Badiou reduced the party into, i.e., the party-State fusion. The Maoist notions of the mass line and protractedness come out as indispensable requisites in developing the concepts of indigenized and mobilizational politics. These moments depicted what can be called as the party-masses fusion and provided practical resources not only for the rectification of the supposed failures of the past but also for a reformulation of the communist hypothesis. Through the development and employment of the category of the party-masses fusion and the politics that determine it, the reformulation of the communist hypothesis is supported by a discourse of success rather than of defeat

Agnotologies of Modernism: Knowing the Unknown in Lewis, Woolf, Pound, and Joyce

Agnotologies of Modernism examines the productive role of ignorance in the work of several key modernist authors. Borrowing concepts from speculative realist philosophers like Quentin Meillassoux, Graham Harman, and Jane Bennett, as well as such thinkers as Gilles Deleuze, and Jacques Derrida, the dissertation endeavors to read modernism epistemologically, and treats ignorance as an active and creative force that often plays a key structuring role in the imaginative world of the text. Drawing from Bruno Latour’s notion of a “black box,” the study shows how ignorance can be transposed into an ontological entity which can then be attributed positive traits and characteristics. The notion of the black box thereby emerges as a key agnotological concept, as a mediator between an ontological presence and an epistemological absence. Chapter one examines one such black box in the form of monism and its relationship to vitalism in the work of Wyndham Lewis and Henri Bergson. The chapter shows how Lewis’s resistance to monistic theories of consciousness, and his embrace of an idiosyncratic form of vitalism, is foundational to his inter-war writings. Chapter two takes a similar approach to Virginia Woolf, analyzing the fundamental role of panpsychism in her work, in particular Mrs Dalloway and To the Lighthouse. For Woolf, panpsychism manifests not as a metaphysical belief but rather an epistemological tool, a way to synthesize the vast array of seemingly distinct sense impressions one encounters in daily life – permitting, by way of “consciousness,” an understanding of the events’ underlying continuity. The third chapter examines an analogous process in the writings of Ezra Pound, with “life” and “consciousness” in this case replaced by “nature.” I argue that both Pound’s politics and poetics are defined by an imperative logic, in which (like the categorical imperative of Immanuel Kant) a rule is ethical if it can be said to function like a natural law. Finally, in chapter four I examine how in James Joyce’s Finnegans Wake the notion of a “word” takes on this black box quality, serving a medial role between the undecidability of the Wakeian sign and the singularity of interpretation. As with the previous cases, the black box grounds the resulting interpretive system on an overwritten absence, rending ignorance not merely productive, but necessary