The Semantics of ja and ye: Semantic variation in Marathi motion verbs

Ja and ye ('go' and 'come' respectively, from the Indian language Marathi) are first semantically examined as basic verbs of physical motion. Then instances which vary from this basic 'sense' of the words are analysed with respect to theories of polysemy via semantic extension (through metaphor and metonymy), and deixis. Some evidence is found to support theories of 'figurative' deixis, utilizing the concept of 'subjectivity' as a primary grounding force in our construction of meaning. Subjectivity is also implicated in the dominant mechanism of semantic shift by 'result' metonymy, wherein the word designating the event is semantically narrowed to designate only the result or outcome of the event. In discussing semantic extension through metaphor, the fundamental problem of distinguishing metaphorical from literal meaning is addressed, and 'image schemas' are invoked in the analysis of ja and ye. Data are chiefly from books on Ayurveda, and hence largely focus on the use of the ja and ye with reference to the human body

Knowing in Uncertainty:On Epistemic Conditions Differentiated for Situations in Varying Degrees of Uncertainty, the Distinction Between Hierarchical and Flat Ontology, and the Necessary Merger With the Axiological Domain of Values

This paper adds axiology to ontology and epistemology. These three together address the ultimate questions of what (is being observed), how (to know and respond) and who (adds meaning). This is not about producing knowledge about one true reality. Instead, these three aspects will differentiate their questions about the what, how and who, depending on the circumstances. As these circumstances differ in varying degrees of uncertainty, it is the uncertainty of a situation that determines which ontological, epistemological and axiological questions are asked. This paper proposes three categories into which these questions can fall, for simple, complex and highly complex issues. For each of these categories of ‘uncertainty’, the ontological, epistemological and axiological questions must be in balance. With the addition of axiology and the differentiation of reality into various uncertainties, a much more powerful method of knowing and understanding the world in which we live arises

The Theory of Correlation Formulas and Their Application to Discourse Coherence

The Winograd Schema Challenge (WSC) was proposed as a measure of machine intelligence. It boils down to anaphora resolution, a task familiar from computational linguistics. Research in linguistics and AI has coalesced around discourse coherence as the critical factor in solving this task, and the process of establishing discourse coherence relies fundamentally on world and commonsense knowledge. In this thesis, we build on an approach to establishing coherence on the basis of it correlation. The utility of this approach lies in its conceptual clarity and ability to flexibly represent commonsense knowledge. We work to fill some conceptual holes with the Correlation Calculus approach. First, understanding the calculus in a vacuum is not straightfoward unless it has a precise semantics. Second, existing demonstrations of the Correlation Calculus on Winograd Schema Challenge problems have not been linguistically credible. We hope to ameliorate some---but by no means all---of the outstanding issues with the Correlation Calculus. We do so first by providing a precise semantics of the calculus, which relates our intuitive understanding of correlation with a precise notion involving probabilities. Second, we formulate the establishment of discourse coherence by correlation formulas within the framework of Discourse Representation Theory. This provides a more complete and linguistically credible account of the relationship between the Correlation Calculus, discourse coherence, and Winograd Schema Challenge problems.Computer Science

Wyrażanie przymusu w języku staroangielskim

Celem niniejszej monografii jest charakterystyka przymusu wyrażanego przy pomocy czasowników dostępnych w tekstach staroangielskich. Zagadnienie to naturalnie wpisuje się w rozważania na temat modalności, jej semantycznej natury i urzeczywistnienia w języku. Punktem wyjścia jest lokalizacja przymusu w teoriach modalności, wyodrębnienie czasowników będących przedmiotem badań oraz sprecyzowanie miarodajnej metody pozwalającej na porównanie przymusu charakterystycznego dla każdego z czasowników. Pojęcie PRZYMUSU, a raczej szersze pojęcie KONIECZNOŚCI, którego PRZYMUS jest integralną częścią, staje się obok MOŻLIWOŚCI, fundamentem koncepcji modalności Lyons’a (1977). Wyodrębnienie PRZYMUSU w tym i innych ujęciach modalności sprowadza się do przyjrzenia się KONIECZNOŚCI NIEEPISTEMICZNEJ, która obejmuje KONIECZNOŚĆ ZEWNĘTRZNĄ, KONIECZNOŚĆ WEWNĘTRZNĄ a także POZWOLENIE/ZAKAZ. POZWOLENIE/ZAKAZ, choć formalnie przynależą do MOŻLIWOŚCI NIEEPISTEMICZNEJ, są także w centrum mojego zainteresowania dzięki pozostaniu w logicznej zależności z KONIECZNOŚCIĄ. Stojąc na stanowisku, iż KONIECZNOŚĆ, podobnie jak inne znaczenia modalne, realizują się przede wszystkim w znaczeniu czasowników, w dalszej części pracy koncentruję się na dwóch grupach czasowników staroangielskich: pięciu czasownikach pre-modalnych i jedenastu czasownikach leksykalnych. Znacznie większy nacisk położony jest na analizę znaczeń czasowników premodalnych, które, morfologicznie zaklasyfikowane jako czasowniki przeszło-teraźniejsze, są zalążkiem systemu modalnego w późniejszym angielskim w rozumieniu Palmera (2003). Przystępując do badań znaczeń wyodrębnionych czasowników, przyjmuję następujące założenie: znaczenia modalne tworzą zbiory nieostre (zob. Coates 1983), co oznacza, iż w danym przypadku znaczenie czasownika może mieć cechy desygnujące go bliżej centrum zbioru bądź bliżej peryferii zbioru. Centrum znaczenia KONIECZNOŚCI daje się określić poprzez zbiór cech, m in. siłę nacisku wywieranego przez antagonistę (źródło nacisku) na agonistę (osobę poddaną naciskowi) (zob. Taimy 2000), stopień subiektywności znaczenia, określenie czy w danym przypadku mamy do czynienia z kontekstem performatywnym czy też nie. Stosując powyższe parametry w części badawczej, dochodzę do wniosku, że system wyrażania przymusu przy pomocy czasowników pre-modalnych dopiero się wykształca. Spośród pięciu czasowników pre-modalnych, jedynie sceal ze względna konsekwencją używany jest performatywnie, subiektywnie, wyrażając znaczną siłę nacisku wygenerowaną przez antagonistę. Podobnie jak w przypadku pozostałych czasowników pre-modalnych, przykłady użycia sceal ze znaczeniem KONIECZNOŚCI ZEWNĘTRZENEJ tworzą kontinuum rozciągające się od centrum do peryferii. Dwa czasowniki, agan i mat wykazują cechy świadczące o początkowym etapie funkcjonowania ze znaczeniem KONIECZNOŚCI ZEWNĘTRZENEJ. sporadycznie pojawiają się w kontekstach performatywnych i w zależności od konkretnego przypadku, wykazują znaczne wahania pomiędzy słabszą a mocniejszą siłą nacisku. Podstawową różnicą w użyciu czasowników pre-modalnych i leksykalnych jest większa precyzja KONIECZNOŚCI czasowników leksykalnych, które również częściej wyrażają KONIECZNOŚĆ narzuconą przez zindywidualizowanego raczej niż zinstytucjonalizowanego antagonistę. Część badawcza niniejszej pracy opiera się na badaniu tekstów staroangielskich zebranych w korpusach elektronicznych. Wykorzystane zostały dwa różne korpusy tekstów: The Old English Part of the Helsinki Corpus i The Dictionary of Old English Corpus

Expressing obligation in Old English : constructions with pre-modal and lexical verbs

Celem niniejszej monografii jest charakterystyka przymusu wyrażanego za pomocą czasowników dostępnych w tekstach staroangielskich. Zagadnienie to naturalnie wpisuje się w rozważania na temat modalności, jej semantycznej natury i urzeczywistnienia w języku. Punktem wyjścia jest lokalizacja przymusu w teoriach modalności, wyodrębnienie czasowników będących przedmiotem badań oraz sprecyzowanie miarodajnej metody pozwalającej na porównanie przymusu charakterystycznego dla każdego z czasowników. Pojęcie przymusu, a raczej szersze pojęcie konieczności, którego przymus jest integralną częścią, staje się obok możliwości, fundamentem koncepcji modalności LYONSA (1977). Wyodrębnienie przymusu w tym i innych ujęciach modalności sprowadza się do przyjrzenia się konieczności nieepistemicznej, która obejmuje konieczność zewnętrzną, konieczność wewnętrzną, a także pozwolenie/ zakaz. Pozwolenie/zakaz, choć formalnie przynależą do możliwości nieepistemicznej, są także w centrum mojego zainteresowania dzięki pozostaniu w logicznej zależności z koniecznością. Stojąc na stanowisku, iż konieczność, podobnie jak inne znaczenia modalne, realizuje się przede wszystkim w znaczeniu czasowników, w dalszej części pracy koncentruję się na dwóch grupach czasowników staroangielskich: pięciu czasownikach premodalnych i jedenastu czasownikach leksykalnych. Znacznie większy nacisk położony jest na analizę znaczeń czasowników pre-modalnych, które — morfologicznie zaklasyfikowane jako czasowniki przeszło-teraźniejsze — są zalążkiem systemu modalnego w późniejszym angielskim w rozumieniu PALMERA (2003). Przystępując do badań znaczeń wyodrębnionych czasowników, przyjmuję następujące założenie: znaczenia modalne tworzą zbiory nieostre (zob. COATES 1983), co oznacza, iż w danym wypadku znaczenie czasownika może mieć cechy desygnujące go bliżej centrum zbioru bądź bliżej peryferii zbioru. Centrum znaczenia konieczności daje się określić przez zbiór cech, m.in. siłę nacisku wywieranego przez antagonistę (źródło nacisku) na agonistę (osobę poddaną naciskowi) (zob. TALMY 2000), stopień subiektywności znaczenia, określenie czy w danym przypadku mamy do czynienia z kontekstem performatywnym czy też nie. Stosując wskazane parametry w części badawczej, dochodzę do wniosku, że system wyrażania przymusu za pomocą czasowników premodalnych dopiero się wykształca. Spośród pięciu czasowników premodalnych, jedynie sceal ze względna konsekwencję używany jest performatywnie, subiektywnie, wyrażając znaczną siłę nacisku wygenerowaną przez antagonistę. Podobnie jak w wypadku pozostałych czasowników premodalnych, przykłady użycia sceal ze znaczeniem konieczności zewnętrzenej tworzą kontinuum rozciągające się od centrum do peryferii. Dwa czasowniki, agan i mot wykazują cechy świadczące o początkowym etapie funkcjonowania ze znaczeniem konieczności zewnętrzenej: sporadycznie pojawiają się w kontekstach performatywnych i w zależności od konkretnego przypadku, wykazują znaczne wahania pomiędzy słabszą a mocniejszą siłą nacisku. Podstawową różnicą w użyciu czasowników premodalnych i leksykalnych jest większa precyzja konieczności czasowników leksykalnych, które również częściej wyrażają konieczność narzuconą przez zindywidualizowanego raczej niż zinstytucjonalizowanego antagonistę. Część badawcza niniejszej pracy opiera się na badaniu tekstów staroangielskich zebranych w korpusach elektronicznych. Wykorzystane zostały dwa różne korpusy tekstów: The Old English Part of The Helsinki Corpus i The Dictionary of Old English Corpus

Intersubjectivity and groupwork in school mathematics: examining year 7 students’ interactions from a perspective of communicative action

This thesis explores how small group interactions around problem-solving in secondary school mathematics can be understood using a theoretical framework of Communicative Action inspired by Habermasian Critical Theory. How does cognition express itself socially? What are the technical features of communicative acts that afford access to the development of mutual understanding? A case study approach was used to investigate episodes of interactive speech acts. Participants included three Year 7 mathematics teachers and 87 students in 3 different English secondary schools, who were engaged in adopting aspects of a ‘Complex Instruction’ pedagogical approach to design and coordinate problem-solving groupwork. Tasks were collaboratively designed with the participating teachers, followed by participant observation of the lessons, and post-lesson interviews with the teachers. Small group interactions were recorded using Flip cameras at each table that captured audio and video of student interactions around the tasks, and whole class video was also recorded. Initial analysis of small group interactions led to the development of codes and models focused on understanding interactions from an intersubjective perspective informed by Habermas’ Theory of Communicative Action. These models and codes were then iteratively used to generate and refine analytical statements and working hypotheses from further interrogation of the data. The pragmatic focus of this study is on the content of episodes of utterances. These episodes are part of the intersubjective level at which teaching and learning take place. The findings from this analysis add to the field by developing a technical and critical treatment of evidence of intersubjectivity in mathematics education. Understanding the intersection of meaningful communication, action, and practices at the small group level is argued to provide novel insights into practice and design for problemsolving groupwork in mathematics education. The contributions of this thesis include the development of an Intersubjective Framework for Analysis of small group interactions, evidence that this framework can be productively used to identify ways in which the development of collaborative understanding expresses itself at the small group level, how it breaks down and how it can be supported. Methodologically this work makes a claim to knowledge in the development of microanalyses of situated cognition informed by Habermasian social theory. This work explores the merits and limitations of the communicative perspective in understanding small group interactions in mathematics problem-solving situations. A central claim is that Habermas’ sociological approach can be used productively to investigate small group interactions in mathematics classrooms. Theoretically this work makes a claim to knowledge in the development of a novel set of codes and models that can be used to analyse evidence of intersubjectivity through analysis of episodes of utterances in situ. This analytical framework is used to argue that small group interactions can be understood productively from a theoretical perspective of Communicative Action. These contributions suggest that insights from a perspective of Communicative Action can give educators critical pragmatic insights into curriculum design, structuring groupwork and associated pedagogy, and communicative (as opposed to instrumental or strategic) intervention in the support of intersubjective understanding

Unruly Encounters: Re-staging Images of Drone Warfare through an Embodied Art Practice

This practice-based research centres upon censored operative images uploaded to YouTube by the UK and US militaries. These images present drone warfare as disembodied, clean and precise. Through theoretical research and a fine art practice of writing, video, sculpture and installation, the project develops a response to the central question of the thesis: how can art practice create an embodied encounter with these military drone images? Employing and recalibrating Donna Haraway’s theory of ‘situated knowledges and partial perspectives’, the research engages with a range of methodological concerns; embodiment, fictioning, posthuman assemblages and new materialism. The generation of this research methodology has been iterative; each of the four bodies of practicebased research assimilated appropriate and useful concerns from the previous one. These decisions were reached through critical reflection enabled by the installation and public exhibition of the work, theoretical research and an ongoing dialogue with other artists working in the field. The hybrid and experimental nature of the practice engenders experiential sensory modes of encountering the re-staged images in an installation-based setting. In these encounters, the vulnerability of human and non-human bodies, materials, spaces, technical processes and sounds also emerge as markers of their agency, interrupting the ideology of technical precision and bodies as calculative entities. These vulnerabilities registered through subtle human and non-human frictions and resistances in the practice-based research generate unruly experiential registers with bodies resisting categorisation and establish an embodied encounter with the restaged operative image. Artistic production in this context opens momentary disruptions in the perception of bodiless and technically precise warfare propagated through these images online, creating the conditions for a relational response. Through exploring multiple instantiations of vulnerability, the research contributes an embodied, decentred feminist methodology and a body of artistic practice that intervenes in techno-scientific modes of visualising employed by the military and which have become prominent in art practice concerned with drone warfare

The Measure of a Man: A Critical Methodology for Investigating Essentialist Beliefs about Sexual Orientation Categories in Japan and the United States

Methods for studying laypeople’s beliefs about sexual orientation categories have evolved in step with larger theoretical and epistemological shifts in the interdisciplinary study of sexuality. The dominant approach to measuring laypeople’s sexual orientation beliefs over the past decade was made possible through an epistemological shift from a nature vs. nurture paradigm to a social constructionist theoretical model of psychological essentialism (Medin, 1989; Medin & Ortony, 1989; Rothbart & Taylor, 1992). Despite this shift, I argue that the forced-response scale-based survey methodologies typically used to operationally define essentialist beliefs about sexual orientation at best only partially realize the social constructionist potential of this underlying theory. By critically reconstructing this theory of psychological essentialism from an epistemological stance rooted in discourse, I developed a methodology reliant not on investigators’ but rather laypeople’s own mobilization of culturally shared discourses of sexuality. In testing this methodology, I focus on one theoretical dimension of psychological essentialism—inductive potential, or the extent to which shared knowledge about category membership allows for inference of a wealth of associated information about specific category members. I explored this critical methodology through a mixed-method empirical investigation of laypeople’s beliefs in the inductive potential of sexual orientation categories in relation to two components of sexuality: sexual desire and romantic love. I sought to answer two research questions: To what extent, and in what ways, do laypeople discursively mobilize inductive potential beliefs about homosexual or heterosexual men’s sexual desire and romantic love? To what extent, and in what ways, is laypeople’s discursive mobilization of those inductive potential beliefs explained by their gendered and/or cultural contexts? In Study 1, I primed cultural discourses of sexual orientation categories prior to an impression formation task. Students from four-year public universities in the Tokyo (N = 197; ages 18-23) and New York City (N = 208; ages 18-25) metropolitan areas read a series of fictional diary entries featuring a male college student (the target) describing his attraction to either a female or male classmate. Each participant then manually drew a Euler diagram comprised of circles representing their impressions of the relative importance (circle size) and interrelationships between (circle overlap) six identities associated with the target. To the extent participants engaged in inductive potential beliefs, I predicted that: (H1) participants would perceive sexual desire as more centrally defining of a same-sex attracted male target relative to an other-sex attracted male target; and (H2) participants would perceive romantic love as less centrally defining of a same-sex attracted male target relative to an other-sex attracted male target. Fitting multiple circle size and overlap outcomes to separate generalized linear models, I found a consistent pattern of support for both predictions. Cultural and gendered differences added additional nuance to these experimental patterns: Japanese participants associated men with greater sexual desire and less romantic love relative to their US peers, regardless of perceived sexual orientation. Additionally, US and Japanese men, compared to women, appeared to associate these two components of sexuality more frequently with men’s social roles. As such, while these results strongly suggested the presence of participants’ inductive potential beliefs about sexual orientation categories, they also pointed to important variation across culture and gender. In an effort to discursively unpack the inductively rich meanings associated with these additional gendered and cultural patterns, as well as establish the cultural credibility of my interpretations of the results of this experimental manipulation, in a second study I engaged separate peer focus groups in New York City (N = 20; ages 19-25) and Tokyo (N = 21; ages 20- 24) in discursively interpreting the Euler diagrams produced in Study 1. Using thematic analysis, I identified three themes concerning the ways several distinct sexual orientation discourses were culturally understood in the US and Japan; the ways those discourses were imbricated with other distinct discourses of cultural identity; and the ways laypeople voiced resistance to these sexual orientation discourses. I concluded that the experimental pattern from Study 1 could be explained in part through US participants’ rejection of an essentialist discourse of binary sexual orientation in favor of a focus on sexual practices; Japanese participants’ responses marked instead a troubling of essentialist discourses of binary gender. Taken together, these findings from Study 1 and 2 implicate sexual orientation as an inductively potent discourse in laypeople’s construction of beliefs about male sexuality across cultural contexts and genders, albeit in cultural distinct ways. These results thus add to past research on essentialist beliefs while also highlighting a need for critical methodologies sensitive to the ways culturally embedded and multiply imbricated transnational discourses of sexuality inform beliefs about men