Editing contributed scholarly articles from a language management perspective

Taking language management as its initial perspective, this paper examines some of the sorts of linguistic problems that second language writers of English face when contributing to scholarly journals and some of the issues that editors face when working with authors on those problems. Language management theory (hereafter LMT) is briefly explained. Drawing on a substantial corpus (slightly less than 500,000 words), illustrations of various categories of problem types are provided. One finding shows that it is difficult, in practice, to differentiate between simple language management issues and organized language management issues, because what may appear to be simple management issues may in fact have extended implications. Some problem types are not unique to non-native speakers, but appear with different frequency and distribution in non-native speaker texts as compared with native-speaker texts. Some ethical questions implicit in editing non-native speaker texts are explored

A preliminary bibliography on focus

[I]n its present form, the bibliography contains approximately 1100 entries. Bibliographical work is never complete, and the present one is still modest in a number of respects. It is not annotated, and it still contains a lot of mistakes and inconsistencies. It has nevertheless reached a stage which justifies considering the possibility of making it available to the public. The first step towards this is its pre-publication in the form of this working paper. […] The bibliography is less complete for earlier years. For works before 1970, the bibliographies of Firbas and Golkova 1975 and Tyl 1970 may be consulted, which have not been included here

A Multi-Step Analysis of the Evolution of English Do-Support

This dissertation advances our understanding of the historical evolution and grammatical structure of English do-support through the application of novel historical data to this classical problem in historical syntax. Do-support is the phenomenon in English whereby a pleonastic auxiliary verb do is inserted in certain clause types. The phenomenon is characteristic of the modern language, and there is robust evidence that it emerged beginning in roughly the year 1500. The fine quantitative details of this emergence and the variation it engendered have been an object of study since Ellegård (1953). From the standpoint of generative grammar, Roberts (1985), Kroch (1989), and many others have treated the emergence of do-support as a closely-following consequence of the loss of V-to-T raising in the 15th and 16th centuries. Taking a cross-linguistic perspective, I show that though the totality of English do-support is uncommon in other languages, the phenomenon may be seen as the combination of several discrete building blocks, each of which is robustly attested. From this perspective, a question is raised about the genesis of English do-support: given that the present-day phenomenon is evidently composed of several separate subcases, why should its cause be attributed solely to the loss of V-to-T raising? I argue that the earliest emergence of do-support in English is in fact attributable to a different source: a usage of do as a marker of external arguments. This explanation addresses the following points, which under earlier accounts were unexplained: * The different behavior of do-support across argument structure types. * The appearance of do-support in affirmative declaratives at a peak rate of 10%, much more than can be attributed to emphatic assertions. * The emergence of do-support from a Middle English causative. This intermediate do spread through the language until roughly 1575, when the loss of verb raising triggered an abrupt reanalysis which transformed the argument-structure marking do into its modern form

Referring to discourse participants in European Portuguese: The form of address o senhor

We will examine the uses of the noun phrase o senhor (formal ‘you’), as well as its linguistic and discourse status. As a form of address, it has acquired features that are typical of pronominal forms of address, with bleaching of semantic traits that point to an ongoing process of grammaticalization. In European Portuguese, despite being an issue that has been addressed several times, a comparison of the existing theoretical explanations has yet to be accomplished. Furthermore, its usage has not been analysed in different discourse contexts so as to attest to these changes. It is therefore necessary to revive and broaden the discussion. The data we have employed in this analysis is taken from the corpus Perfil sociolinguístico da fala bracarense (‘Sociolinguistic profile of Braga speech’), consisting of sociolinguistic interviews. We also built an ad hoc corpus, comprising political debates and interviews. In addition, for specific questions, some data was obtained from the CETEMPúblico corpus, and from the Davies & Ferreira corpus for diachronic data. The overall goal of this study is the analysis of the linguistic and discourse features of the address form o senhor. It is a qualitative approach, complemented by quantitative analysis of the occurrences recorded. The results of our study show that o senhor is a hybrid form of address, revealing features from the two categories, the nominal form of address and the pronominal form of address. The confrontation of diachronic and synchronic data shows that the semantic values of the noun affect the current pragmatic values of the forms of address (FA).não se aplic

Referring to discourse participants in European Portuguese: the form of address o senhor

We will examine the uses of the noun phrase o senhor (formal 'you'), as well as its linguistic and discourse status. As a form of address, it has acquired features that are typical of pronominal forms of address, with bleaching of semantic traits that point to an ongoing process of grammaticalization. In European Portuguese, despite being an issue that has been addressed several times, a comparison of the existing theoretical explanations has yet to be accomplished. Furthermore, its usage has not been analysed in different discourse contexts so as to attest to these changes. It is therefore necessary to revive and broaden the discussion. The data we have employed in this analysis is taken from the corpus Perfil sociolinguístico da fala bracarense ('Sociolinguistic profile of Braga speech'), consisting of sociolinguistic interviews. We also built an ad hoc corpus, comprising political debates and interviews. In addition, for specific questions, some data was obtained from the CETEMPúblico corpus, and from the Davies & Ferreira corpus for diachronic data. The overall goal of this study is the analysis of the linguistic and discourse features of the address form o senhor. It is a qualitative approach, complemented by quantitative analysis of the occurrences recorded. The results of our study show that o senhor is a hybrid form of address, revealing features from the two categories, the nominal form of address and the pronominal form of address. The confrontation of diachronic and synchronic data shows that the semantic values of the noun affect the current pragmatic values of the forms of address (FA

Reinventing Pronoun Gender

De heruitvinding van het pronominale genus Dit boek beschrijft een empirisch onderzoek naar het pronominale genussysteem van het hedendaags gesproken Nederlands. Het Nederlands heeft een interessante tegenstrijdigheid: de lidwoorden, de bijvoeglijke naamwoorden en de betrekkelijke voornaamwoorden onderscheiden twee geslachten, terwijl de voornaamwoorden een vierledig onderscheid maken, namelijk tussen hij (masculien), zij (feminien), het (neutraal) en die (commuun). Dit staat in tegenspraak met onze verwachtingen omtrent agreementsystemen: het naamwoord en alle daarmee congruerende elementen hebben normaalgesproken dezelfde genuswaarden. In het Nederlands gaat deze mismatch hand in hand met een verbazingwekkende variatie in het gebruik van voornaamwoorden. De-woorden vindt men met masculiene, feminiene en neutrale voornaamwoorden, terwijl het-woorden regelmatig door hij, zij, deze of die worden gevolgd. Ook dit staat in tegenspraak met de verwachtingen. Immers, agreement wordt gedefinieerd als een overeenkomst van grammaticale eigenschappen. De situatie is geworteld in de geschiedenis van het Nederlands. Rond de tijd van het Middelnederlands ging het onderscheid tussen het masculinum en het femininum in de lidwoorden en de bijvoeglijke naamwoorden verloren. Na verloop van tijd verdween ook het ‘genusgevoel’, de kennis welke niet-onzijdige woorden bij welk geslacht horen. Van officiële zijde werden woordenlijsten samengesteld die het behoud van de oorspronkelijke geslachten veilig moesten stellen. Voor het correcte gebruik van voornaamwoorden werden sprekers geacht het woordenboek te raadplegen. Dit veroorzaakte een groeiende kloof tussen spreektaal en schrijftaal. Ook tegenwoordig passen taalgebruikers verschillende strategieën toe bij het gebruik van voornaamwoorden in spraak en schrift. Deze studie had tot doel om de spreektalige strategieën in kaart te brengen. De theoretische benadering ging uit van de aanname dat voornaamwoorden agreement met hun antecedent vertonen, op dezelfde manier als lidwoorden congrueren met hun zelfstandig naamwoord. Dus, voornaamwoorden met het ‘verkeerde’ genus werden niet als buiten het systeem vallend beschouwd, maar gezien als gevallen van overeenkomst met andere eigenschappen van het naamwoord. Naar aanleiding van onze kennis over morfosyntaxis en agreement werd er verwacht dat deze eigenschappen semantisch van aard zijn. Corpusonderzoek op basis van 500.000 woorden spontane spraak wijst uit dat Nederlandse sprekers hun voornaamwoorden inderdaad kiezen op basis van semantiek. Masculiene pronomina worden gebruikt in verwijzing naar mannelijke personen, naar dieren (vaak zelfs naar vrouwelijke dieren) en naar telbare, begrensde, specifieke voorwerpen en abstracta. Neutrale (onzijdige) voornaamwoorden daarentegen worden voor stofnamen gebruikt. Feminiene pronomina kennen het sterkst beperkte gebruik. Zij komen alleen voor in verwijzing naar vrouwelijke personen en dieren. Alle voornaamwoorden die niet overeenkwamen met het geslacht van hun antecedent bleken in deze semantische patronen te passen. Gecombineerd ontstaat er een homogeen beeld van het pronomengebruik in het hedendaags gesproken Nederlands. Voornaamwoorden zijn verdeeld volgens de individueringsgraad van de referent. Het meest geïndividueerd zijn personen, gevolgd door dieren en telbare objecten. Dit is het domein van het masculinum (met uitzondering van vrouwelijke personen en dieren, waarvoor het femininum wordt gebruikt). Als het laagst geïndividueerd gelden stoffen en niet-telbare abstracta die met het onzijdige genus worden geassocieerd. Ertussenin ligt de klasse van de specifieke stoffen. Dit zijn gevallen als mijn thee of deze wijn. Deze groep combineert eigenschappen van zaaknamen en stofnamen. Hier kunnen masculiene en neutrale pronomina voorkomen. De individuering van een referent hangt af van de construal van de situatie. Een vis kan als individueel (huis)dier worden gezien, maar ook als onspecifiek onderdeel van een school of zelfs als ingrediënt van een maaltijd. De gekozen voornaamwoorden verschillen: in het eerste en tweede geval zal een spreker mannelijke pronomina kiezen, in het derde onzijdige. Dit verklaart de variatie tussen de voornaamwoorden voor hetzelfde zelfstandige naamwoord. Variatie treedt op tussen sprekers, maar ook in de spraak van een individueel persoon. Zelfs in de schrijftaal, die normaliter syntactische congruentie voorschrijft, zijn er voorbeelden te vinden. Op deze wijze wordt aangetoond dat achter het schijnbaar chaotische voornaamwoordgebruik in het Nederlands een regelmatig en logisch systeem schuilgaat. Dit systeem heeft parallellen in andere talen, zowel in het Germaans als ook erbuiten. Naast het semantische systeem gebruiken sprekers ook nog steeds het traditionele systeem van syntactische congruentie. Dit systeem combineert het-woorden met de voornaamwoorden het of dat, en de-woorden met de aanwijzende voornaamwoorden deze of die. De keuze tussen het ene en het andere systeem wordt door een aantal factoren beïnvloed. Een statistische analyse van de corpusdata toont aan dat de volgende factoren een rol spelen in het keuzeproces. Semantisch agreement is waarschijnlijker – voor persoonlijke dan voor betrekkelijke voornaamwoorden – voor volle vormen (hij, zij, het) dan voor gereduceerde vormen (ie, ze, ‘t) – voor pronomina in de nominativus (hij, zij) dan voor pronomina in de dativus/accusativus (hem, haar) – voor referenten aan het uiteinde van de Individueringshiërarchie (personen, stoffen) dan voor referenten in het midden (objecten) De waarschijnlijkheid dat een spreker voor semantisch agreement kiest, neemt toe, naarmate voornaamwoord en antecedent verder van elkaar verwijderd zijn. Als een keer een semantisch pronomen is gekozen, keert men zelden terug naar syntactisch agreement. Tot slot blijkt de leeftijd van de spreker van invloed te zijn. Sprekers van onder de 20 gebruiken dubbel zo vaak semantisch gemotiveerde voornaamwoorden dan sprekers van boven de 60. Dit suggereert dat het semantische systeem zich uitbreidt ten koste van het traditionele, syntactische systeem. Met behulp van de Individueringshiërarchie en de Agreement Hierarchy kan de variatie in het voornaamwoordgebruik worden verklaard. De oorzaak ligt in de meeste gevallen in verschillende construals van de situatie of in de competitie tussen het oude en het nieuwe systeem. Ook in andere Germaanse talen blijken vergelijkbare systemen te bestaan. Een overzicht van de standaardtalen geeft een verrassend beeld: meer dan de helft heeft meer pronominale dan attributieve geslachten. Dit geldt voor het Engels, het Afrikaans, het Deens, het Zweeds, variëteiten van het Noors en het Fries. In alle gevallen blijken de pronominale geslachten op semantische basis gebruikt te worden, zelfs als de rest van het genussysteem niet primair semantisch is. Dit suggereert dat pronomina niet in staat zijn om een syntactisch onderscheid op eigen kracht overeind te houden. Dit verklaart waarom het (Noord-)Nederlands geen masculiene en feminiene zelfstandige naamwoorden meer kent. Toen de attributieve markering verdween en alleen de voornaamwoorden overbleven, konden deze het traditionele systeem niet voldoende houvast geven. Deze aanname leidt tot de hypothese dat bepaalde soorten agreement betere steun aan een genussysteem bieden dan andere. Om na te gaan of dit crosslinguïstisch juist is, werd evidentie van talen verzameld die genus alleen op het persoonlijke voornaamwoord markeren. 20 relevante talen werden gevonden, uit alle delen van de wereld. In vrijwel alle gevallen bleek het systeem inderdaad strikt semantisch georganiseerd. Het is aannemelijk dat meer complexe systemen, die niet alleen semantische, maar ook fonologische en morfologische genusregels kennen, meer steun door agreement nodig hebben, bij voorkeur binnen het locale domein van de NP. In dit licht blijken de buitengewone feiten van het voornaamwoordgebruik in het Nederlands goed aan te sluiten bij diverse typologisch vertrouwde verschijnselen. Dit bevestigt de natuurlijkheid van de ontwikkeling van een op syntaxis gebaseerd naar een semantisch pronominaal genussysteem. Voor de onbevooroordeelde beschouwer toont zich in de pronominale ‘fouten’ in spontane spraak een ingenieus en logisch systeem dat op natuurlijke wijze het pronominale probleem van het Nederlands oplost.Booij, G.E. [Promotor]Corbett, G.G. [Promotor

Disentangling Bare Nouns and Nominals Introduced by a Partitive Article

This volume edited by Tabea Ihsane focuses on different aspects of the distribution, semantics, and internal structure of nominal constituents with a “partitive article” in its indefinite interpretation and of potentially corresponding bare nouns. It further deals with diachronic issues, such as grammaticalization and evolution in the use of “partitive articles”. The outcome is a snapshot of current research into “partitive articles” and the way they relate to bare nouns, in a cross-linguistic perspective and on new data: the research covers noteworthy data (fieldwork data and corpora) from Standard languages - like French and Italian, but also German - to dialectal and regional varieties, including endangered ones like Francoprovençal. Readership: All interested in the syntax-semantics interface of noun phrases with a “partitive article” and their corresponding bare nouns, as well as in diachronic issues, both in Romance and Germanic languages/dialects/varieties

Tradução de Itens Culturais em Vidas Secas/Barren Lives: Uma Análise do Produto

Drawing on Descriptive Translation Studies and the concept of norms proposed by Toury (1995/2012), this study aims to analyze the translation of cultural items in the Brazilian novel Vidas Secas (1938), by Graciliano Ramos, and translated into English, Barren Lives (1999), by Ralph Edward Dimmick. More specifically, the study aims at a) identifying the predominant group of translation strategies - syntactic, semantic, or pragmatic – (Chesterman, 1997/2016) used to translate cultural items (Newmark, 1988); b) examining which strategy is the most predominant in the translation of cultural items and c) analyzing if the most predominantly strategy used is related to Toury’s notion of norms. Data collection consisted of four steps: 1) source text reading; 2) identification of cultural items in the source text followed by their insertion in an Excel spreadsheet; 3) target text reading; and 4) selection of the translation given to each cultural item followed by their insertion in the spreadsheet. Data analysis was carried out quantitatively and qualitatively. Results have shown that most strategies used by the translator belong to the pragmatic group. As for the most frequent type of strategy employed to translate the cultural items, the analysis has shown that most of them were translated through the use of Cultural filtering, which means the translator has adapted most of the items to functional or cultural equivalents in the target language. Using Cultural filtering (pragmatic strategy) indicates that the translator was influenced by norms of the target culture, based on ideas, values, and knowledge shared by an English-speaking community.Ancorado nos Estudos Descritivos da Tradução e no conceito de normas proposto por Toury (1995/2012), este estudo objetiva analisar a tradução de itens culturais no romance brasileiro Vidas Secas (1938) de Graciliano Ramos e em sua tradução para o inglês Barren lives (1999) por Ralph Edward Dimmick. Mais especificamente, objetivamos a) identificar o grupo predominante de estratégias de tradução - sintáticas, semânticas ou pragmáticas - (Chesterman, 1997/2016) utilizadas para traduzir itens culturais (Newmark, 1988); b) examinar qual estratégia predominou na tradução dos itens culturais e c) analisar se a estratégia predominante está relacionada ao conceito de normas proposto por Toury. A coleta de dados é composta por quatro passos: 1) leitura do texto fonte; 2) identificação dos itens culturais no texto fonte seguido de sua inserção em planilha Excel; 3) leitura do texto alvo; e 4) seleção da tradução de cada item cultural seguido de sua inserção na planilha. A análise dos dados foi realizada quantitativamente e qualitativamente. Os resultados mostram que a maioria das estratégias utilizadas pelos tradutores pertence ao grupo pragmático. Em relação ao tipo de estratégia utilizado mais frequentemente para traduzir os itens culturais, a análise revelou que a maioria deles foi traduzida por meio do Filtro Cultural, o que evidencia que o tradutor adaptou a maioria dos itens com o uso de equivalentes culturais ou funcionais na língua de chegada. A utilização do Filtro Cultural (estratégia pragmática) sugere que o tradutor foi influenciado pelas normas da cultura de chegada, baseando-se em ideias, valores e conhecimentos compartilhados pela comunidade falante de língua inglesa

PARSEME-It: an Italian corpus annotated with verbal multiword expressions

The paper describes the PARSEME-It corpus, developed within the PARSEME-It project which aims at the development of methods, tools and resources for multiword expressions (MWE) processing for the Italian language. The project is a spin-off of a larger multilingual project for more than 20 languages from several language families, namely the PARSEME COST Action. The first phase of the project was devoted to verbal multiword expressions (VMWEs). They are a particularly interesting lexical phenomenon because of frequent discontinuity and long-distance dependency. Besides they are very challenging for deep parsing and other Natural Language Processing (NLP) tasks. Notably, MWEs are pervasive in natural languages but are particularly difficult to be handled by NLP tools because of their characteristics and idiomaticity. They pose many challenges to their correct identification and processing: they are a linguistic phenomenon on the edge between lexicon and grammar, their meaning is not simply the addition of the meanings of the single constituents of the MWEs and they are ambiguous since in several cases their reading can be literal or idiomatic. Although several studies have been devoted to this topic, to the best of our knowledge, our study is the first attempt to provide a general framework for the identification of VMWEs in running texts and a comprehensive corpus for the Italian language

Selected proceedings of the 50th Linguistic Symposium on Romance Languages

Synopsis: The present volume presents a selection of the revised and peer-reviewed proceedings articles of the 50th Linguistic Symposium on Romance Languages (LSRL 50) which was hosted virtually by the faculty and students from the University of Texas at Austin. With contributions from rising and senior scholars from Europe and the Americas, the volume demonstrates the breadth of research in contemporary Romance linguistics with articles that apply corpus-based and laboratory methods, as well as theory, to explore the structure, use, and development of the Romance languages. The articles cover a wide range of fields including morphosyntax, semantics, language variation and change, sociophonetics, historical linguistics, language acquisition, and computational linguistics. In an introductory article, the editors document the sudden transition of LSRL 50 to a virtual format and acknowledge those who helped them to ensure the continuity of this annual scholarly meeting