Two-Player Reconnaissance Game with Half-Planar Target and Retreat Regions

This paper is concerned with a variation of a pursuit-evasion game called the Reconnaissance game, in which an Intruder attempts to approach a territory of interest (target region) and return to a safe zone (retreat region) in the presence of a faster Defender. The target and retreat regions are taken to be disjoint closed half-planes. The objective of the Intruder is two-fold: 1) minimize the distance between her position and the target region and 2) escape to the retreat region before being captured by the Defender. The Defender, on the other hand, strives to maximize the same distance and, if possible, capture the Intruder outside the retreat region. The game is decomposed into a series of two subgames: a Target game and an Escape game. A closed-form solution to each subgame, including the Value function and state-feedback saddle-point strategies, is derived separately. Furthermore, winning regions and barrier surfaces are constructed analytically. Numerical simulation results are presented to showcase the efficacy of the proposed solutions

Dissenting voices within political theory Voegelin’s quest for symbols and Strauss’s search for the philosopher

Artykuł opisuje metodologiczne podejścia Erica Voegelina oraz Leo Straussa w zakresie studiów nad historią myśli politycznej, zwłaszcza zaś historią zachodniej myśli politycznej. Artykuł stawia tezę, iż obaj myśliciele oddalają się od głównego nurtu metodologicznego, który jest obecnie reprezentowany przede wszystkim przez przedstawicieli kontekstualizmu. W swoich poszukiwaniach obaj podążają jednak zupełnie odmiennymi drogami. Voegelin skupia się na badaniu symboli politycznych i ich zakorzenienia w metafizycznych doświadczeniach ludzi je tworzących. Strauss natomiast bada raczej odwieczne pytania filozofii, stosuje też pojęcie klasycznej dyskursywnej racjonalności jako kryterium oceny odpowiedzi na kluczowe zagadnienia filozoficzne. Obaj myśliciele różnią się też w sposobie postrzegania roli filozofa polityki. Dla Voegelina miałby on/ona konserwować lub współtworzyć swego rodzaju wiary polityczne. Dla Straussa zaś filozof to nauczyciel politycznie rozwiniętej młodzieży, a przede wszystkim obrońca samej filozofii, jako najszlachetniejszej formy działalności umysłowej. W końcowej części artykuł opisuje znaczenie obu autorów dla współczesnej myśli politycznej.The paper summarizes the nature of Eric Voegelin’s and Leo Strauss’s methodological approaches to the study of the history of political thought, in particular, the Western political thought. The paper concludes that in both cases the thinkers stray away from the mainstream, which is currently represented by contextualism. However, in their dissenting voices both authors take very different routes. Voegelin focuses on political symbols which are grounded in the metaphysical experience of their creators, and Strauss focuses on the perennial question of philosophy and classical, discursive rationality as the criterion of philosophical inquiry. They also differ in their opinions on the role of the political philosopher. For Voegelin, the philosopher is a defender or a co-creator of political creeds. For Strauss s/he is mainly the educator of politically savvy youths and, above all, the defender of philosophy as the most noble pursuit of the mind. The paper concludes by pointing out the importance and prominence of both thinkers