Paul\u27s Missionary Methods

No attempt has been made to fathom the depths of the manifold problems concerning the facts of Paul’s biography. Questions of chronology and literary criticism ate avoided to give place to the purpose of our thesis. That Paul was called directly by God, that he was an inspired apostle, must not be overlooked. In this study, however, the historical facts pertaining to his mission endeavors will chiefly be stressed. The treatment is not intended to be more than suggestive

La «koinônia» des Actes des apôtres : analyse structurelle du verset 2,42 et de son contexte d’insertion

Jésus de Nazareth accordait beaucoup d’importance à la commensalité, au point de faire du repas en commun le contexte particulier du double geste sur le pain et le vin accompli à la dernière Cène. Après avoir été réitéré dans son contexte d’origine par plusieurs générations de chrétiens, le rappel de la Cène s’est ensuite complètement dissocié du contexte d’un repas. Le terme koinwnia utilisé au verset 2,42 du livre des Actes des apôtres désigne-t-il ce repas communautaire autour duquel se déroulaient les rassemblements chrétiens? Grâce à une analyse structurelle réalisée en entonnoir sur les chapitres 2 à 5 du livre des Actes, le présent mémoire met en relief l’importance des repas communautaires dans la vie de la communauté primitive, tout en montrant que le terme koinwnia a un sens plus étendu que le seul repas en commun, mais tout aussi concret et actif que les trois autres éléments énumérés au verset 2,42.Jesus of Nazareth used to place much importance on commensality, so much that he wished the common meal to be the particular environment for both actions on bread and wine Jesus did during the Last Supper. For several generations, the memorial of Jesus Last Supper kept on being celebrated in its original context by Christians. But it was later separated from the communal meal. Does the word koinwnia in Acts 2:42 denote those communal meals during which Christian gatherings were held? The importance of common meals in the early community will be highlighted here through a funnel-type structural analysis of Acts 2-5. But it will be shown also that the meaning of koinwnia is more extended than the common meal alone, and just as concrete and active as the three other elements listed in verse 2:42

"Vengeance is Mine" : the meaning and function of divine vengeance in the New Testament

Veel Westerse lezers hebben in de loop van de geschiedenis moeite gehad met de notie van de wraak van God in de Bijbel. God associëren met geweld ligt gevoelig, vooral omdat God door Johannes gekarakteriseerd wordt als liefde (1 Joh. 4,8). Wat betekent Gods wraak en hoe functioneert deze wraak in de nieuwtestamentische geschriften? Deze vraag is de hoofdvraag van deze studie. De Grieks-Romeinse context (hoofdstuk 1) en de oudtestamentische en vroegjoodse achtergrond (hoofdstuk 2) tonen grote gelijkenissen. Wraak was een vaak emotionele reactie op de aantasting van eer en reinheid, het negeren of verwerpen van een gave (χάρις). Het was een algemeen aanvaarde juridische handeling die door de οἶκος uitgevoerd moest worden. Het Oude Testament voegt daarbij toe dat de wraak God toekomt en dat het verbond een grote (maar niet exclusieve) rol speelt. De vroegjoodse literatuur ziet wraak soms ook als eschatologisch fenomeen. Hoofdstuk 3 is een belangrijke tussenstap waarin geschetst wordt hoe het verschil tussen de antieke opvatting van wraak en de huidige Westerse opvatting is ontstaan. Aan de ene kant wordt wraak principieel beschouwd als een vorm van eigenrichting buiten de rechtsorde om. Aan de andere kant wordt bij bepaalde misdaden geroepen om wraak, terwijl het verlangen naar wraak tevens een sterke emotie is. Drie grote ontwikkelingen hebben in de geschiedenis gezorgd voor een ontwikkeling van het wraakbegrip: centralisering van de macht, secularisatie en de opkomst van mensenrechten. Hoofdstuk 4 behandelt allereerst de wraakteksten in Lukas-Handelingen. In het evangelie van Lukas is een macrostructuur van reciprociteit te ontdekken. In Jezus’ openingswoorden in Nazareth (Lk, 4,18-19) worden de woorden van Jesaja 61,2b over de wraak bewust weggelaten: de bediening van Jezus draait om de inauguratie van het jaar van Gods welbehagen. Een groot deel van Israël weigert zich echter te bekeren. Daarom wordt in het evangelie de val van Jeruzalem geprofeteerd als ‘de dag van wraak’ (Lk. 21,22): een antwoord op de weigering om zich tot God te bekeren. Lukas laat in zijn evangelie, maar meer in Handelingen zien dat Gods wraak ook historisch aanwijsbaar is. Verschillende individuen vallen onder zijn wraak. Paulus’ geschriften worden in hoofdstuk 5 behandeld. Paulus gebruikt het motief van Gods wraak enerzijds als element in zijn parenese. Gods wraak is een middel tot aansporing: de gemeente moet niet uit de status van geroepene vallen in de handen van de wrekende God. Anderzijds gebruikt Paulus de wraak om de verdrukte gemeenteleden te troosten. God heeft oog voor hun lijden en Hij zal recht doen. De wraakteksten in Hebreeën en Openbaring vormen de inhoud van hoofdstuk 6. In Hebreeën staat de notie van Gods wraak ook in dienst van de parenese. De schrijver van de Hebreeënbrief maakt duidelijk wat afval betekent en veroorzaakt in Gods ogen: het schenden van de eer van Vader, Zoon en Geest en het verschrikkelijke oordeel van Gods wraak. In Openbaring draait het om troost voor verdrukte gemeenteleden. De roep van de martelaren bij het altaar om wraak (Op. 6,9-11) wordt beantwoord in de ontvouwing van het oordeel over de verdrukkers en satanische machten in de volgende hoofdstukken. Daarom kan en zal er in de hemel gejubeld worden over Gods wraak: er is recht gedaan, God is volkomen overwinnaar. Gods wraak in het Nieuwe Testament kan als volgt gedefinieerd worden: de retributieve, eschatologische, juridische en soms emotionele reactie van God op hen die schade toebrengen aan Hem of zijn volk om uiteindelijk zijn eer en/of de eer en reinheid van zijn volk en de balans van het recht te herstellen. De wraak van God wordt op twee manieren in het Nieuwe Testament toegepast: als waarschuwing voor lezers en hoorders om de weg van God te gaan en als troost voor de verdrukte gemeente. Een constatering van deze studie is dat Gods wraak niet uit de Bijbel geschrapt, maar op waarde geschat dient te worden

La caractérisation du personnage Jésus dans la narration des Actes des Apôtres

Si la théologie lucanienne de la résurrection a largement été étudiée dans le livre des Actes des Apôtres, Jésus n’a jamais été considéré comme personnage principal, à l’inverse des apôtres, de l’Esprit saint ou même de Dieu. Pourtant, le premier verset des Actes laisse entendre que Jésus va continuer de faire et d’enseigner ce qu’il avait commencé dans l’évangile, même si, peu de temps après l’ouverture du récit, il quitte la scène. Pour chercher à comprendre ce paradoxe, une analyse approfondie de la mise en récit du personnage Jésus dans les Actes était nécessaire. Le premier chapitre de cette thèse introduit le sujet, l’état de la question et deux approches méthodologiques empruntées aux experts de la caractérisation narrative. Au chapitre deux, après avoir introduit la difficulté d’identification du personnage qui se trouve derrière le titre Seigneur des Actes, le cadre épistémologique d’Elizabeth Struthers Malbon permet d’observer le comment en classant toutes les péricopes qui participent à la rhétorique de la caractérisation christologique en cinq catégories : (1) la christologie représentée qui montre ce que Jésus fait, (2) la christologie détournée qui permet d’entendre ce que Jésus dit en réponse aux autres personnages, (3) la christologie projetée qui laisse entendre ce que les autres personnages ou le narrateur disent à Jésus et à son sujet, (4) la christologie réfléchie qui montre ce que les autres personnages font en reflétant ce que Jésus a dit et (5) la christologie reflétée qui montre ce que les autres personnages font en reflétant ce que Jésus a fait. Ensuite, avec le chapitre trois, l’approche de John Darr donne à comprendre le pourquoi de la caractérisation par l’observation de quatre activités cognitives du lecteur : (1) l’anticipation et la rétrospection, (2) la recherche de cohérence, (3) l’identification et/ou l’implication et (4) la défamiliarisation. Enfin, au chapitre quatre, les résultats des deux méthodes sont comparés pour proposer une solution au cas de l’ouverture paradoxale des Actes. D’abord les différentes observations de la thèse montrent que le personnage Jésus n’est pas si absent du récit; puis la rhétorique narrative de la caractérisation conduit le lecteur à comprendre que c’est essentiellement au travers des personnages du récit que Jésus est présent en actes et en paroles.Though Luke’s theology of resurrection is widely studied in the Book of Acts, Jesus is never seen as its main character, unlike the apostles, the Holy Spirit or God. However, the first verse of Acts suggests that the Jesus character will continue to do and teach what he began in the Gospel, even if soon after the opening, he leaves the scene. To resolve this paradox, a thorough analysis of Jesus characterization in Acts is needed. The first chapter of this dissertation introduces the subject, what has already been said, and two narrative scholars’ methodologies selected for this study. In chapter two, the difficult identification of the Lord of Acts is discussed. Then, the epistemological framework of Elizabeth Struthers Malbon is considered. It shows how characterization works, by ranking all episodes involving Jesus in five groups : (1) enacted Christology : what Jesus does; (2) deflected Christology : what Jesus says in response to other characters; (3) projected Christology : what other characters and the narrator say to and about Jesus; (4) mirroring Christology : what other characters do that mirrors what Jesus says and (5) reflected Christology : what other characters do that mirrors what Jesus does. Chapter three discusses the method of John Darr which helps us to understand the why by observing four cognitive activities of the reader: (1) anticipation and retrospection; (2) consistency-building; (3) identification and (4) defamiliarization. In the conclusion in chapter four, the results of the two systems are compared to resolve the case of the paradoxical opening of Acts. The main conclusion of the different observations of this thesis shows that Jesus is not so absent from the story. Thus the narrative rhetoric of characterization leads the reader to understand that Jesus is mainly present through the characters of the story in acts and words