Plein soleil and The Talented Mr Ripley: sun, stars and Highsmith's queer periphery

This article explores two cinematic adaptations of Patricia Highsmith's 1955 novel, The Talented Mr Ripley, about a young anti-hero who murders, and then steals the identity of, another American living in Italy: Ren? Cl?ment's Plein soleil (France/Italy 1960) and Anthony Minghella's The Talented Mr Ripley (US/UK 1999). Drawing on both textual analysis and critical reception, the article explores how the traces of what might be termed Highsmith's 'queer periphery' are manifested and eroticized on the screen. Through such sun-drenched (homo)erotics, there is a very present sense of mythology, queer or otherwise, in the seductive Mediterranean landscape of these texts. The discussion thus explores issues of narrative, the stars Alain Delon, Jude Law and Matt Damon, and sexuality and landscape

BG Group and “Conditions” to Arbitral Jurisdiction

Although the Supreme Court has over the last decade generated a robust body of arbitration caselaw, its first decision in the area of investment arbitration under a Bilateral Investment Treaty was only handed down in 2014. BG Group v. Argentina was widely anticipated and has attracted much notice, and general approval, on the part of the arbitration community. In this paper we assess the Court’s decision from two different perspectives—the first attempts to situate it in the discourse of the American law of commercial arbitration; the second considers it in light of the expectations of the international community surrounding the proper construction of Conventions between states. Our initial goal had been to write jointly, with the hope that we could bridge our differences to find, if not common, at least neighboring, ground. On some points we did so, but ultimately our divergent appreciations of the proper way to interpret the condition precedent in the investment treaty in BG Group overcame the idealism with which we commenced the project. Nonetheless we have decided to present the two papers together to emphasize the dichotomous approaches to treaty interpretation that two moderately sensible people, who inhabit overlapping but non-congruent interpretive communities, can have.The Kay Bailey Hutchison Center for Energy, Law, and Busines

L2 Writing Conferences: exploring learner beliefs and strategies

One to one writing conferences are a relatively recent practice on EAP courses at UK universities. Conference advocates see such interaction as prime opportunities for dialogic feedback to occur about an academic text between student writers and teachers. Yet when the writer is an international student, unaccustomed to the conventions and practices of the western academy, participation during conferences can be challenging. Carrying beliefs about language and learning forged within their own personal, cultural and educational experiences, such L2 writers often approach conferencing with expectations regarding their structure, outcomes and the roles they need to play. If we wish L2 writing conferences to be more successful, a first step is to better understand what beliefs such writers carry with them about conferencing and how it impacts upon their conference behaviour. However, research in this area has been limited in both number and scope. This study sought to investigate what L2 writers believed about writing conferences, the kinds of strategies they employed during conferencing and the relationship between their beliefs and strategies. The study followed four international students’ writing conferences over 2 semesters of an international foundation programme at a UK university. Their beliefs and strategy use was captured using questionnaires, stimulated recall interviews and audio recordings of their conferences. Adopting a socio-cultural perspective, the data was then analysed in the form of in-depth case studies. The study both supported and challenged previous findings in the literature. For example, L2 writers were found to hold multiple beliefs about conferences, use a range of conference strategies and there was a link between some of their beliefs and strategy use. Furthermore, students seemed to hold a ‘defining’ belief that influenced their other beliefs, their use of strategies and indicated a preference towards a more product or process-oriented view of writing and conference behaviour

Explicitation in simultaneous interpreting : a study into explicitating behaviour of trainee interpreters

"Eksplicytacja w tłumaczeniu symultanicznym. Analiza zachowań eksplicytacyjnych studentów tłumaczenia ustnego" Do niedawna uważano, że eksplicytacja, jako zjawisko często przybierające formę amplifikacji tekstowej, występuje niezwykle rzadko w przekładzie symultanicznym, w którym ograniczenia czasowe nie pozwalają na tego typu operacje tekstowe. Badania między innymi Shlesinger (1995) dowiodły jednak, że eksplicytacja występuje w tłumaczeniu symultanicznym i choć uwarunkowana w dużej mierze ograniczeniami medium, nie jest bynajmniej zjawiskiem marginalnym. Celem niniejszej monografii jest analiza zjawiska eksplicytacji w tłumaczeniu symultanicznym studentów tłumaczenia ustnego. Trzy aspekty, na których skupia się autorka, to strategiczność eksplicytacji, wpływ kierunku tłumaczenia na tego typu zmiany oraz zależność pomiędzy indywidualnym stylem tłumaczenia a zachowaniem eksplicytacyjnym. Badanie ma charakter eksperymentalny. Badany jest zarówno produkt przekładu (poprzez porównanie tekstów wyjściowych z docelowymi), jak i sam proces tłumaczenia symultanicznego (poprzez analizę protokołów retrospektywnych). Korpus pracy stanowią nagrania i transkrypcje 240 tekstów docelowych wykonanych przez 120 tłumaczy – łącznie około 75 godzin nagrań. Część pierwsza (rozdziały od pierwszego do trzeciego) stanowi wprowadzenie do części empirycznej (drugiej). Rozdział pierwszy przedstawia aktualny stan badań nad eksplicytacją w przekładzie. Eksplicytacja to jedno z najczęściej omawianych zagadnień we współczesnej translatoryce. Jednak przyglądając się licznym opracowaniom i badaniom empirycznym, trudno oprzeć się wrażeniu, że już samo jednoznaczne zdefiniowanie tego zjawiska nastręcza niemałych trudności. Autorka omawia różne propozycje definicji eksplicytacji, zestawiając to pojęcie z pokrewnymi terminami, takimi jak dodanie, amplifikacja czy nadtłumaczenie, oraz charakteryzując pojęcia eksplicytności i implicytności leżące u podstaw eksplicytacji. Definicja przyjęta w niniejszej monografii, oparta w dużej mierze na pracach Murtisari (2013, 2016) i Séguinot (1988), zakłada, że eksplicytacja to transformacja polegająca na eksplicytnym wyrażeniu w tekście docelowym tego, co implicytne w tekście wyjściowym, lub na bardziej eksplicytnym wyrażeniu tego, co już eksplicytne w oryginale. Innymi słowy, eksplicytacja ma miejsce, jeśli treści implikowane czy też presuponowane w tekście wyjściowym zostały wyrażone wprost w tekście docelowym lub jeśli element tekstu wyjściowego został uwydatniony w tekście przekładu poprzez zastosowanie emfazy bądź dobór środków leksykalnych. Innym istotnym czynnikiem definiującym eksplicytację jest jej niezależność od różnic systemowych. Istnieje co prawda szereg prac, w których zmiany uwarunkowane różnicami systemowymi są uważane za tak zwaną eksplicytację obligatoryjną, większość współczesnych badaczy jest jednak zgodna, że za eksplicytację należy uznać jedynie te zmiany, które są całkowicie niezależne od różnic systemowych, a nawet preferencji stylistycznych danej pary języków. Zatem dowodem na istnienie eksplicytacji w tekście przekładu jest możliwość wypracowania jego poprawnej, lecz mniej eksplicytnej wersji. W rozdziale drugim zostały omówione mechanizmy językowe, które służą eksplikowaniu treści w tekście docelowym. Eksplicytacja może przyjmować formę amplifikacji tekstowej, a co za tym idzie, pociągać za sobą wprowadzenie do tekstu docelowego dodatkowych elementów leksykalnych lub syntaktycznych, lub formę konkretyzacji, która wiąże się nie z wprowadzeniem dodatkowych elementów, a jedynie z uwydatnieniem istniejących poprzez dobór bardziej eksplicytnych środków leksykalnych lub struktur syntaktycznych. Do pierwszej grupy należą: dodawanie konektorów, zastępowanie zaimków osobowych powtórzeniami danych jednostek leksykalnych, reiteracja, uzupełnianie konstrukcji eliptycznych, dodawanie przydawek i określników, dodawanie wyrażeń asekuracyjnych (hedges), dodawanie wyrażeń porządkujących tekst, dodawanie nazw własnych do nazw rodzajowych, dookreślanie znaczenia oraz rozwinięcie definicyjne; do drugiej: zastępowanie nominalizacji konstrukcjami czasownikowymi (demetaforyzacja gramatyczna), demetaforyzacja leksykalna lub zastępowanie metafor porównaniami, dookreślanie leksykalne, a także zamiana nazwy rodzajowej na nazwę własną. Niniejsza klasyfikacja eksplicytacji pod względem jej manifestacji w strukturze powierzchniowej tekstu została zastosowana w analizie przedstawionej w rozdziałach empirycznych. Rozdział trzeci przedstawia metodologię wykorzystaną w pracy oraz główne hipotezy i pytania badawcze. Autorka opisuje także szczegółowo procedury zastosowane w badaniu eksperymentalnym oraz charakteryzuje samą metodę retrospekcji w szerszym kontekście badań nad procesem przekładu; podaje również informacje na temat uczestników eksperymentu oraz tekstów stanowiących korpus badawczy. Znaczna część rozdziału została poświęcona modelowi teoretycznemu, stanowiącemu podstawę analizy eksplicytacji w tłumaczeniu symultanicznym. Analiza została przeprowadzona z uwzględnieniem ograniczeń typowych dla tłumaczenia ustnego (The Interpreting Constraints), użytych po raz pierwszy w badaniach nad spójnością tekstu tłumaczonego symultanicznie przez Shlesinger (1995). Czynniki ograniczające proces tłumaczenia ustnego obejmują: ograniczenie czasowe (The Time Constraint), ograniczenie związane z wymogiem linearności wypowiedzi (The Linearity Constraint), ograniczenie wynikające z braku wspólnego kontekstu komunikacyjnego (The (Un)shared Knowledge Constraint) oraz ograniczenie ze względu na pojemność pamięci (The Memory Load Constraint). Model ograniczeń w przekładzie ustnym (The Interpreting Constraints) zaproponowany przez Shlesinger został rozbudowany w niniejszej monografii o założenia Teorii Przetwarzania Informacji, a w szczególności Modeli Wysiłkowych oraz Modelu Grawitacyjnego Gile’a (1995). W poszerzonym modelu ograniczeń w przekładzie ustnym uwzględniono także koncepcję domen tekstualności Hatima i Masona (1997). Pierwszy z rozdziałów empirycznych (rozdział czwarty) prezentuje wyniki analizy dotyczącej strategiczności eksplicytacji w tłumaczeniu symultanicznym. Rezultaty badań świadczą o tym, że strategiczne zastosowanie tego typu modyfikacji tekstowych jest stosunkowo rzadkie w przekładzie symultanicznym, a co za tym idzie, niewielki odsetek przypadków eksplicytacji jest efektem świadomej decyzji tłumacza. Większość tego typu zmian w strukturze powierzchniowej tekstu nie została zwerbalizowana w protokołach retrospektywnych, a część tłumaczy przyznaje, że niektórych eksplicytacji dokonali odruchowo, w sposób automatyczny. Analiza protokołów retrospektywnych pokazuje również powody stosowania strategicznej, w pełni świadomej eksplicytacji. Jedną z motywacji jest aspekt komunikacyjny, podkreślany w pracach wielu badaczy przekładu. Zgodnie z tym założeniem, eksplicytacja bywa efektem troski tłumacza o odbiorców, którym chce on jak najlepiej przybliżyć treść komunikatu. Zastosowanie eksplicytacji wiąże się także ze zmniejszeniem wysiłku wkładanego w przetwarzanie informacji, przez co łatwiej odczytać komunikat. Wiele komentarzy retrospektywnych jednoznacznie wskazuje na świadome dążenie tłumacza do podniesienia walorów komunikacyjnych tekstu docelowego. Jednak przeważającą motywacją są same ograniczenia przekładu symultanicznego. Wydawać by się mogło, że ograniczenia te nie pozwalają tłumaczowi na eksplikowanie treści w tekście docelowym. Wyniki badań wskazują jednak, że w wielu przypadkach zastosowanie bardziej eksplicytnych form jest spowodowane właśnie ograniczeniami. W rozdziale piątym przedstawiono wyniki analizy wpływu kierunkowości na zachowania eksplicytacyjne tłumaczy. Tłumaczenie na język B jest powszechnie uważane za trudniejsze i wiąże się z większym wysiłkiem kognitywnym. Z tego też powodu kierunek ten charakteryzuje się większą częstotliwością eksplicytacji. Tłumacze częściej uzasadniają tego typu zmiany ograniczeniami, a jako powód podają konieczność kompensacji pominiętych segmentów tekstu, wypełnienia pauz spowodowanych koniecznością wydłużenia EVS-u, problemy z doborem leksykalnym oraz inne tym podobne. Interesujące wyniki dało porównanie tekstów docelowych i protokołów retrospektywnych z ankietą. W wielu przypadkach widać wyraźny brak korelacji pomiędzy realnym zachowaniem eksplicytacyjnym danej osoby a deklarowanymi przez nią w ankiecie preferencjami. Dowodzi to, że większość przypadków eksplicytacji w tłumaczeniu symultanicznym nie wynika ze świadomej decyzji tłumacza. Ostatni z rozdziałów analitycznych (rozdział szósty) dotyczy zależności pomiędzy indywidualnym stylem tłumaczenia a użyciem eksplicytacji. Autorka wyodrębnia dziewięć stylów eksplicytacyjnych, biorąc pod uwagę kryteria częstotliwości występowania oraz konsekwencji użycia tej transformacji tekstowej. Wiele tłumaczeń tego samego tekstu wyjściowego (każdy z 6 tekstów został przetłumaczony przez 40 tłumaczy) pozwoliło także na analizę zbieżności zachowań eksplicytacyjnych. Analiza wykazała bardzo niski poziom zbieżności, co świadczy o tym, że eksplicytacja jest zachowaniem bardzo indywidualnym, nie tylko zależnym od elementów stałych, takich jak ogólny styl tłumaczenia i preferowanie co do stosowania określonych strategii ratunkowych, lecz także uwarunkowanym sposobem przetworzenia poprzednich segmentów tekstu w danej sytuacji

\u3ci\u3eConference on the Ethics of Legal Scholarship\u3c/i\u3e

Non

Transcript - Conference on the Ethics of Legal Scholarship

This is a transcript of the proceedings of the Conference on the Ethics of Legal Scholarship held at Marquette University Law School on September 15-16, 2017. Topics addressed include (1) what counts as legal scholarship and what is the obligation of neutrality?, (2) the obligations of sincerity, candor, and exhaustiveness, and (3) the mechanisms of legal scholarship, especially law reviews and the issues they create. The conference\u27s working aim was to generate and propose a set of ethical guidelines for legal scholarship

Language as a means of social control and resistance: discourse analysis in a prison setting

This study is concerned with the linguistic analysis of a cognitive training programme for offenders which was run at Prison X in 1996. Several Cognitive Skills classes run by prison officers and attended by groups of five to eight prisoners were videotaped and analysed to investigate the discourse practices used in these sessions. I also explored the written discourse of the Cognitive Skills Handbook used by the offenders as a reference-text for running the classes. In my research, I have borrowed insights from Critical Discourse Analysis (CDA), particularly Fairclough's three-dimensional model of discourse, as it forms a framework for studying language in its relation to power and ideology. I have attempted to show through this case study that the discursive practices investigated are ideological in that they produce and reproduce unequal power relations in the way they represent and classify offenders. Following the Hallidayan tradition, I have taken a systemic functional approach as my point of departure for the analysis and interpretation of texts

Acts of reference and the miscommunication of referents by first and second language speakers of English

Central to communication are acts of reference, in which speakers clarify to hearers the identity of specific individuals (referents) through the use of referring expressions. Consequently, pragmatic competence in referring is likely to be an important skill for second language learners (SLLs). One of the complexities that speakers face is that the most appropriate referring expression (RE) on one occasion may be entirely inappropriate for that same individual on a different occasion. To explore pragmatic appropriateness in the use of REs, two approaches appear particularly apt. Firstly, Accessibility Theory (Ariel, 1990) holds that speakers select an RE type based on their best estimate of how recoverable the referent is in the addressee’s memory. Secondly, acts of reference may be most helpfully viewed as occurring across discoursal units above the level of the noun phrase. However, it appears that neither of these frameworks has been adopted in previous studies of SLL reference. In addition, it appears that little has been reported in relation to the factors that trigger referential miscommunication. This study examined references by relatively advanced SLLs and by L1 participants. The focus was on pragmatic appropriateness in marking accessibility, and factors implicated in referential miscommunication. A film retelling task was used to elicit data from participants in twenty SLL-L1 and ten L1-L1 dyads; following each retelling, a two-part stimulated recall interview was conducted with the addressee to identify miscommunications. Individual acts of reference were analyzed according to an accessibility coding system. Miscommunications were analyzed and likely triggers identified in terms of, for example, accessibility marking and NP errors. Findings are reported in relation to SLL referential competence, triggers of referential miscommunication, and some more general issues relating to the nature of reference. When introducing hearer-known referents into discourse, the SLL participants tended to be under-explicit for entities with low-accessibility but over-explicit for central characters. The least accessible entities were frequently either avoided or were under-explicit and, for this reason, were often miscommunicated, suggesting that these learners had difficulties constructing references across larger discourse units. In subsequent references (referent tracking), the SLLs tended to be over-explicit, particularly in certain contexts. It appears that this resulted partly from a communicative strategy and partly from cognitive load. The most frequent trigger of miscommunication in referent tracking was pronoun errors. More generally, I argue that the present approach to miscommunication analysis complements error analysis. The theoretical framework for the study involves a core definition of reference (adopted from Bach, 2008), which is then relaxed in two stages, thereby distinguishing three levels of reference. I argue that this framework enables principled definitions of reference and referential miscommunication, which partially bridge contrasting views found in philosophy and linguistics. The findings challenge three widespread assumptions about reference: (a) that all references require resolution, (b) that interactants attempt to clarify all references, and (c) that only highly accessible referents are felicitously referred to with pronouns. I propose a theory of referentiality in which speakers are held to signal the extent to which references require resolution