Haunted houses: influence and the creative process in Virginia Woolf's novels

This thesis argues that rather than being an innovative, modernist writer, Virginia Woolfs methods, themes, and aspirations were conservative in certain central ways, for her novels were influenced profoundly by the work of writers from earlier eras. This argument is developed both by demonstrating that Woolf was influenced by other writers, and also by exploring the dynamics of how this process of influence took place. The thesis contends that this process included identification with past writers and a longing for the literary past, which complicated Woolfs attempts to negotiate the past and its values. After a chapter examining theoretical approaches to the concept of literary influence, the thesis makes a detailed study of Woolf's engagement with her influences in eight of her novels. Woolf s responses to influence are divided into three phases. In the first phase, up to the mid- 1920s, she wrestled with existing perceptions of the woman writer as she looked to female precursors as role models and struggled with their legacies. At the same time, she sought refuge from such a problematic inheritance by turning to her male precursors to try and gain covert access to the literary traditions which were thought to be the birthright of the men of her generation. In the second phase of her career, in the late 1920s, Woolf continued to deal with the absence of a ready-made tradition by elegizing writers she had known and the literary traditions they represented. In the process of mourning other writers, it is suggested, Woolf remade them in her imagination to be like herself. This process of identification continued in the third phase, in The Naves and Between the Acts, when Woolf drew on the work of Wordsworth and Coleridge, respectively, to explore and develop her mature identity as a writer

A Cognitive Approach to the Translation of Creative Metaphor in Othello and Macbeth from English into Arabic

ABSTRACT Despite the intriguing nature of metaphor and its acknowledged importance in the discipline of Translation Studies (TS), a relatively small number of studies have explored the translation of metaphor from the perspective of Conceptual Metaphor Theory, and very few of them adopted an experiential approach to the object of analysis. This research aims at exploring the translatability of creative metaphor in six Arabic translations of Shakespeare’s Othello and Macbeth based on a combined methodology that adopts the Conceptual Theory of Metaphor and the descriptive approach to text analysis in TS. The empirical study argues that metaphor translatability is an experiential process that is highly influenced by the diversity and richness of our conceptual system and the background knowledge shared by the metaphor producer and metaphor translator. Discussing metaphor translatability from the perspective of these factors involves dealing with different levels of variation in our metaphoric thinking including the cultural, contextual and pragmatic levels. The analyses and discussions of the empirical study mark a departure from text-linguistic approaches to the topic in that they deal with the Source Text’s and Target Text’s metaphoric content as physically embedded conceptual models rather than linguistic patterns with grammatically delineated features and structures. The arguments of the study answer several questions with regard to researching the translation of metaphor from the perspective of Conceptual Theory, providing a detailed description of what exactly influences the process and product of translation, and underlining the functionality of the variation factor in appreciating the conceptual nature of metaphor. The results of the empirical research reveal that, although our metaphoric thinking has a universally shared metaphoric structure, not all our metaphors are translatable or translated in a single way, which refutes the supremacy of the notion of metaphor universality, putting emphasis on the factors of experientialism, exposure and intentionality

T.S. Eliot and the music of poetry

This thesis is a study of T.S. Eliot's poetry in the light of the different ways in which it can be considered 'musical'. Two concerns central to the thesis are: (1) Eliot's enduring interest in the musical quality of poetry; (2) the critical usefulness and viability of drawing analogies between his poetry and music. The thesis considers three important related topics: (1) Eliot's preoccupation with language, its inevitability and its inadequacy; (2) the figure of the seeker in his poetry; (3) his interest in mysticism. The thesis begins by exploring affinities between music and literature in the context of Wagner’s ideal of the 'Gesamtkunstwerk' and its influence on French Symbolist writers. It goes on to trace the development of T.S. Eliot's poetic style as influenced by the French Symbolist poets, by Dante and the mediaeval mystics, and by the music of Wagner, Stravinsky and other composers. Throughout, Eliot's poetry presents variations on the theme of detachment and involvement in relation to the figure of the seeker: consciousness is most engaged and challenged when it journeys. In the early poetry, music serves to emphasize failed relationships: the closer the physical proximity between protagonists, the greater the psychological distance. From The Waste Land on, Eliot makes use of myth and leitmotif to portray consciousness in the role of seeker urged on by the need for meaning. After his conversion to Anglo-Catholicism in 1927, Eliot's characters embark on a journey inward, where music, now "unheard", no longer signifies neurosis and despair, but becomes the only language for the ineffable

Literature education as a social metaphor

The thesis investigates Literature Education as one cultural representation\ud of societies. The use of literature is seen as essential to the process of educating\ud social subjects. It is a subject founded on an interdisciplinary triangle composed of\ud an asymmetrical combination of language studies, cultural studies and social\ud studies. Each change of the apex of the triangle indicates a shifted emphasis on\ud certain socio-cultural and politico-pedagogical characteristics. As a bordercrossing\ud discipline, literature education can have a central role in the creation of a\ud socio-political conscience in the future citizens of a particular society.\ud In the thesis two paradigms of literature education have been viewed,\ud described and analysed. The first, the English paradigm, attempts to inculcate in\ud students a range of 'high-culture' values, without offering a clear methodology for\ud the teaching of literature. It has relatively blurred objectives and theories, and aims\ud at fostering personal responses to the literary text. The other, the Brazilian, is a\ud positivist paradigm centred on literary history. It privileges a pseudo-scientific\ud objectivity. In spite of the conceptual differences between a systematised,\ud descriptive model on the one hand, requiring the mastery of large quantities of\ud content, and another, aiming at building up cultural and literary subjectivity, the\ud thesis suggests similarities between them in terms of certain pedagogic practices,\ud views of students, and of the final product aimed for.\ud This dissertation analyses and describes the cultural significance of the\ud curricular contents and pedagogic practices of literature education in the final years\ud of secondary school, through the data of classroom practices collected both in\ud England and in Brazil. In aiming to understand literature education as a social\ud metaphor it concludes by making some recommendations on modes of teaching\ud and learning which may be essential in creating greater access to cultural goods\ud and thereby more equitable societies

Publication practice and the perception of British and Irish literature in the former German Democratic Republic between 1949 and 1989

The purpose of this study is to investigate the cultural, political and ideological objectives that led to the issuing of British and Irish literature in the German Democratic Republic (GDR) and to analyse the socio-cultural dimensions of the reception of British literature in the GDR between 1949 and 1989. Its purpose is to examine the complicated relationship between the political organisation of the GDR and the prevailing ideology with regards to British and Irish literature. The motivation for this choice of topic derives from a lack of a comprehensive academic work on the subject of the publication and reception of British and Irish literature in the former GDR. The study examines to what degree the function of imported British and Irish literature was to praise Marxism and bring the population of the GDR to a better understanding of socialist ideology. Consequently, English classics—the social novels of prominent 19th century British writers—and those of post-war anti-imperialist, anti-colonial, social realist and modernist British and Irish authors are evaluated with reference to their reception in the GDR. Given the fact that these works were not written to meet the requirements of Socialist Realism, the objective is to assess the reason(s) for their translation and publication in the GDR. This is achieved by tracing the outline of socialist ideology in the political works of the founders of the GDR by examining archival documents; by studying the publications of the GDR’s literary critics, scholars, editors and officials; and finally, by analysing the relevance of this to published works of British and Irish literature.Key issues—like the reception of British and Irish literature in socialist society, the relationship between realism and modernism in literature, and the complex relationship between publisher, ideology and cultural politics—are examined by regarding these as more than purely theoretical issues or abstract cultural problems. Instead, these are considered to be social issues that can only be settled at the level of practice. Consequently, in conjunction with socialist ideology, the project examines to what degree East German intellectuals (publishers, censors, scholars and politicians) were bound by both their history and the socialist ideology and culture they wished to establish. It will also consider the extent to which this influenced publication strategies for different genres of British and Irish literature. Additionally, the focus lies on the examination of strategies for the avoidance of conflicts between the ruling party and presiding authorities. The analysis is supported by an evaluation of the relationship between the development of socialist literary theory and the process of cultural transformation in the GDR.A close textual analysis of a large number of British publications (poetry, drama, fiction), and the study of socio-cultural, ideological and political conditions in the GDR, reveals that publication strategies match the course of socio-cultural change. The analysis is based on academic works written by leading (former) East German scholars of literature (Marxist literary critics) as well as on a variety of sources such as historical documents available at archives, censorship reports and contemporary literary scholarship. The study is substantially based on historical sources.</div

Spectres of Shakespeare : appropriations of Shakespeare in the early English Gothic

Rozprawa poświęcona jest zjawisku twórczej recepcji sztuk Williama Szekspira we wczesnym gotyku angielskim, lata 1764— 1800. Wpływy Szekspirowskie oraz gesty literackiego zawłaszczenia widoczne zarówno w powieści, jak i dramacie gotyckim analizowane są na szerokim tle obecności poety w osiemnastowiecznej kulturze angielskiej. Książka podzielona jest na pięć rozdziałów. W rozdziale wprowadzającym omawiane są kolejno konteksty historyczny i teoretyczny związane z gotykiem literackim. Sformułowany zostaje problem łączący się z tzw. szekspirowskim długiem, jaki przedstawiciele wczesnego gotyku literackiego zaciągnęli u tego poety. Omówiono metodologię zastosowaną do materiału historycznoliterackiego, będącego przedmiotem badań. Treść rozdziału drugiego stanowi zjawisko obecności Szekspira w osiemnastym wieku. Kolejno omawiane aspekty to: adaptacje i przetworzenia sztuk Szekspirowskich, sukcesywne wydania dzieł Szekspira i ponawiane wysiłki edytorskie z nimi związane, coraz intensywniejszy obieg twórczości poety w formie książkowej, zmieniające się krytyczne oceny dramaturgii Szekspirowskiej (jej stopniowe uniezależnienie od neoklasycystycznych wpływów francuskich), narodziny w drugiej połowie stulecia zjawiska idolatrii (które znalazło swoją kulminację w Jubileuszu Szekspirowskim, zorganizowanym w 1769 roku w Stratfordzie przez Davida Garricka), ideologiczne (partyjne i nacjonalistyczne) uwikłania Szekspira, wreszcie sposoby szeroko pojętej reprezentacji — zarówno twórcy, jak i dzieła, w formie scenicznej (z wyeksponowaną rolą i statusem aktora szekspirowskiego, w szczególności Davida Garricka, Philipa Kemble’a i Sary Siddons) oraz artystycznej (np. malarstwo inspirowane sztukami). W rozdziale drugim przewija się, jako swoista ilustracja zmieniającego się statusu Szekspira, wątek fałszerstwa dokonanego przez Williama Henry’ego Irelanda. Zdarzenie to i skandal w życiu kulturalnym Londynu końca osiemnastego wieku ukazane są w swoich wielorakich uwikłaniach. W rozdziale trzecim omawiana jest gotycyzacja poety, czyli to, jak Szekspir przed pojawieniem się i po pojawieniu się pierwszych dzieł zaliczanych do gotyku literackiego został przyswojony przez zmieniające się kanony literackie, które utorowały drogę do gwałtownego rozwoju gotyku w ostatniej dekadzie osiemnastego stulecia. W pierwszej części rozdziału mowa jest o fascynacji elementami nadprzyrodzonymi w sztukach Szekspira i funkcjach, jakie w tym aspekcie pełniły teatralne przedstawiania motywów nadprzyrodzonych w Hamlecie i innych sztukach. Gotyckość poety ukazana zostaje w odniesieniu do myśli krytycznej podkreślającej jego znaczenie i wypracowującej kluczowe dla nowej poetyki sposoby pojmowania takich pojęć, jak wzniosłość i geniusz poetycki. Kolejne pokolenia krytyków, poczynając już od Johna Drydena, a skończywszy na Nathanie Drake’u, wypracowują podłoże sprzyjające kształtowaniu się owej poetyki, gdzie siłą inspirującą oraz egzemplifikacją jest geniusz poetycki Szekspira. Towarzyszącą tym procesom praktykę poetycką omówiono na przykładzie poezji Williama Collinsa i Thomasa Graya z jej otwarciem się na wyobraźnię i świat nadprzyrodzony. W dalszych częściach rozdziału mowa jest o „manifestach”, czyli tekstach programowych autorów, którzy zapoczątkowali gotyk literacki, mianowicie Horacego Walpole’a i Ann Radcliffe. W dalszych partiach rozdziału omawia się różnego rodzaju językowe zapożyczenia z Szekspira jako „materiał dowodowy” , wskazujący na zjawisko oraz zakres literackiego przywłaszczenia; należą do nich: motto Szekspirowskie, cytat i słowna aluzja oraz zapożyczone imiona postaci. Rozdział czwarty przedstawia w sposób systematyczny paralele z wybranymi sztukami Szekspira, przede wszystkim tymi, które poddane były intensywnemu procesowi zawłaszczania. Szczególną uwagę poświęcono tragediom Szekspirowskim, które stanowiły niewątpliwą inspirację dla przedstawicieli gotyku. Na wstępie autor dokonuje próby zdefiniowania gotyckości literackiej. Czyni to w odniesieniu do niedookreślonego statusu gatunkowego gotyku literackiego oraz do sposobów użycia słów „gotyk” i „gotycki” oraz w kontekście współczesnych sporów krytycznych wokół definicji gotyku. Przyjmując, jako najbardziej uzasadnioną, definicję zorientowaną na indukcyjnie określone elementy fundujące gotyk literacki, proponuje się zwrócenie uwagi z jednej strony na denotacje pojęcia gotyckości, jakie pojawiły się w osiemnastym stuleciu, z drugiej zaś na konieczność dynamicznego podejścia do gotyku literackiego w uzupełnieniu strukturalnie zorientowanej definicji. Omawiając związki gotyku z tragedią Szekspirowską, ukazano, na wybranych przykładach, podobieństwa i różnice w potraktowaniu konstytutywnych wątków grozy oraz współczucia. Obydwa elementy rozpatrzono zarówno w ich aspekcie strukturalnym (konstruowanie grozy), jak i tematycznym. Groza i współczucie są bowiem uwikłane również w przesłanie dzieła i służą eksponowaniu jego aspektów dydaktycznych. Wreszcie, na przykładzie dwóch sztuk: Romea i J u lii oraz Cymbelina, omówiono związki między komedią i romansem Szekspirowskim i romansem gotyckim. Rozdział piąty przedstawia uwikłanie Szekspira oraz jego twórczości w fenomen przynależący do ostatniej dekady osiemnastego wieku, czyli dramat gotycki. Zjawisko to omawia się najpierw w odniesieniu do szerszego kontekstu, w tym do dyskusji wokół kondycji dramatu angielskiego z przełomu stuleci, jak i przemian wewnątrz teatru. Szczególną uwagę poświecono ideom programowym wysuniętym przez Joannę Baillie. Twórczość i teoretyczne stanowisko Baillie analizowane są w kontekście uwikłania zarówno dramatu gotyckiego, jak i Szekspira w reformę czy często podnoszoną potrzebę odnowienia narodowej tradycji dramatu oraz trudności, jakie taki projekt napotykał. W dalszej części autor porusza kwestię wykorzystania w teatrze elementów nadprzyrodzonych oraz przetworzeń, jakim Szekspirowskie wątki i zapożyczenia zostały poddane w wybranych sztukach zaliczanych do gotyku, w szczególności w sztuce Lewisa The Castle Spectre (Duch zamczyska). We wnioskach podkreślono, iż, z jednej strony wczesny gotyk literacki jest, jak na to wskazuje zgromadzony i omówiony materiał historycznoliteracki, naznaczony obecnością Szekspira, będącą poniekąd konsekwencją obecności poety w osiemnastym wieku. Z drugiej strony wskazuje się na zasadnicze różnice pomiędzy tym, jak rozumiana jest szekspirowskość, w szczególności w odniesieniu do tragedii z elementami nadprzyrodzonymi, jak Hamlet czy Makbet. Wskazane zostają sposoby rozumienia szekspirowskiego charakteru wczesnego gotyku angielskiego. Zarysowano możliwość odniesienia gotyckości do Szekspira (jak też do innych twórców i dzieł nie należących do klasyki gotyku literackiego) i to, że uprawniony jest anachronizm, który przy pewnym potraktowaniu czy przeformułowaniu pojęcia gotyckości pozwala mówić o tym, iż poeta pod wpływem jego recepcji przez twórców gotyku uległ gotycyzacji. Słowa-klucze: William Szekspir (Shakespeare), kult Szekspira, recepcja (przywłaszczenie, przyswojenie), wpływ, gotyk literacki, powieść osiemnastowieczna, dramat osiemnastowieczny, teatr, aktor szekspirowski, groza, współczucie, zjawiska nadprzyrodzone

UMSL Bulletin 2015-2016

https://irl.umsl.edu/bulletin/1000/thumbnail.jp