An infinite color analogue of Rado's theorem

AbstractLet R be a subring of the complex numbers and a be a cardinal. A system L of linear homogeneous equations with coefficients in R is called a-regular over R if, for every a-coloring of the nonzero elements of R, there is a monochromatic solution to L in distinct variables. In 1943, Rado classified those finite systems of linear homogeneous equations that are a-regular over R for all positive integers a. For every infinite cardinal a, we classify those finite systems of linear homogeneous equations that are a-regular over R. As a corollary, for every positive integer s, we have 2ℵ0>ℵs if and only if the equation x0+sx1=x2+⋯+xs+2 is ℵ0-regular over R. This generalizes the case s=1 due to Erdős

Algebraic geometric methods for the stabilizability and reliability of multivariable and of multimode systems

The extent to which feedback can alter the dynamic characteristics (e.g., instability, oscillations) of a control system, possibly operating in one or more modes (e.g., failure versus nonfailure of one or more components) is examined

Structural and Topological Graph Theory and Well-Quasi-Ordering

Στη σειρά εργασιών Ελασσόνων Γραφημάτων, οι Neil Robertson και Paul Seymour μεταξύ άλλων σπουδαίων αποτελεσμάτων, απέδειξαν την εικασία του Wagner που σήμερα είναι γνωστή ως το Θεώρημα των Robertson και Seymour. Σε κάθε τους βήμα προς την συναγωγή της τελικής απόδειξης της εικασίας, κάθε ειδική περίπτωση αυτής που αποδείκνυαν ήταν συνέπεια ενός "δομικού θεωρήματος" το οποίο σε γενικές γραμμές ισχυριζόταν ότι ικανοποιητικά γενικά γραφήματα περιέχουν ως ελάσσονα γραφήματα ή άλλες δομές που είναι χρήσιμα για την απόδειξη, ή ισοδύναμα, ότι η δομή των γραφημάτων τα οποία δεν περιέχουν ένα χρήσιμο για την απόδειξη γράφημα ως έλασσον είναι κατά κάποιο τρόπο περιορισμένη συνάγοντας έτσι και πάλι μια χρήσιμη πληροφορία για την απόδειξη. Στην παρούσα εργασία, παρουσιάζουμε -σχετικά μικρές- αποδείξεις διαφόρων ειδικών περιπτώσεων του Θεωρήματος των Robertson και Seymour, αναδεικνύοντας με αυτό τον τρόπο την αλληλεπίδραση της δομικής θεωρίας γραφημάτων με την θεωρία των καλών-σχεδόν-διατάξεων. Παρουσιάζουμε ακόμα την ίσως πιο ενδιαφέρουσα ειδική περίπτωση του Θεωρήματος των Robertson και Seymour, η οποία ισχυρίζεται ότι η εμβαπτισιμότητα σε κάθε συγκεκριμένη επιφάνεια δύναται να χαρακτηριστεί μέσω της απαγόρευσης πεπερασμένων το πλήθος γραφημάτων ως ελάσσονα. Το τελευταίο αποτέλεσμα συνάγεται ως ένα αποτέλεσμα της θεωρίας των καλών-σχεδόν-διατάξεων αναδεικνύοντας με αυτό τον τρόπο την αλληλεπίδρασή της με την τοπολογική θεωρία γραφημάτων. Τέλος, σταχυολογούμε αποτελέσματα αναφορικά με την καλή-σχεδόν-διάταξη κλάσεων γραφημάτων από άλλες -πέραν της σχέσης έλασσον- σχέσεις γραφημάτων.In their Graph Minors series, Neil Robertson and Paul Seymour among other great results proved Wagner's conjecture which is today known as the Robertson and Seymour's theorem. In every step along their way to the final proof, each special case of the conjecture which they were proving was a consequence of a "structure theorem", that sufficiently general graphs contain minors or other sub-objects that are useful for the proof - or equivalently, that graphs that do not contain a useful minor have a certain restricted structure, deducing that way also a useful information for the proof. The main object of this thesis is the presentation of -relatively short- proofs of several Robertson and Seymour's theorem's special cases, illustrating by this way the interplay between structural graph theory and graphs' well-quasi-ordering. We present also the proof of the perhaps most important special case of the Robertson and Seymour's theorem which states that embeddability in any fixed surface can be characterized by forbidding finitely many minors. The later result is deduced as a well-quasi-ordering result, indicating by this way the interplay among topological graph theory and well-quasi-ordering theory. Finally, we survey results regarding the well-quasi-ordering of graphs by other than the minor graphs' relations