Modulation of early ERPs by accurate categorization of objects in scenes

The categorization of objects within natural scenes is carried out in a sequence of stages, which may build on the detection of perceptual regularities in the visual appearance of objects or may represent a more semantic level of categorization. Here, we examined the neural correlates of correct categorization of objects in scenes, using natural scenes which were equalized in color and spectral amplitude, and controlled in terms of spatial coherence. Event-related potentials (ERPs) were used to track the early stages of visual processing. Participants viewed degraded (phase-scrambled) versions of natural scenes and then categorized them as depicting animals or people. At an intermediate scrambling level, a negative-going occipitotemporal ERP modulation by categorization accuracy was observed, beginning approximately 150 ms after stimulus onset; at more degraded levels, no ERP modulation was observed. These results suggest that this early negative-going ERP modulation reflects processing of perceptual evidence which is predictive of later correct categorization, even when low-level differences in color, spectral amplitude, and spatial coherence are balanced or controlled

Computational Testing for Automated Preprocessing : a Matlab toolbox to enable large scale electroencephalography data processing

Electroencephalography (EEG) is a rich source of information regarding brain function. However, the preprocessing of EEG data can be quite complicated, due to several factors. For example, the distinction between true neural sources and noise is indeterminate; EEG data can also be very large. The various factors create a large number of subjective decisions with consequent risk of compound error. Existing tools present the experimenter with a large choice of analysis methods. Yet it remains a challenge for the researcher to integrate methods for batch-processing of the average large datasets, and compare methods to choose an optimal approach across the many possible parameter configurations. Additionally, many tools still require a high degree of manual decision making for, e.g. the classification of artefacts in channels, epochs or segments. This introduces extra subjectivity, is slow and is not reproducible. Batching and well-designed automation can help to regularise EEG preprocessing, and thus reduce human effort, subjectivity and consequent error. We present the computational testing for automated preprocessing (CTAP) toolbox, to facilitate: (i) batch-processing that is easy for experts and novices alike; (ii) testing and manual comparison of preprocessing methods. CTAP extends the existing data structure and functions from the well-known EEGLAB toolbox, based on Matlab and produces extensive quality control outputs. CTAP is available under MIT licence from https://github.com/bwrc/ctap.Peer reviewe

Noninvasive stimulation of the ventromedial prefrontal cortex modulates rationality of human decision-making

The framing-effect is a bias that affects decision-making depending on whether the available options are presented with positive or negative connotations. Even when the outcome of two choices is equivalent, people have a strong tendency to avoid the negatively framed option. The ventromedial prefrontal cortex (vmPFC) is crucial for rational decision-making, and dysfunctions in this region have been linked to cognitive biases, impulsive behavior and gambling addiction. Using a financial decision-making task in combination with magnetoencephalographic neuroimaging, we show that excitatory compared to inhibitory non-invasive transcranial direct current stimulation (tDCS) of the vmPFC reduces framing-effects while improving the assessment of loss-probabilities, ultimately leading to increased overall gains. Behavioral and neural data consistently suggest that this improvement in rational decision-making is predominately due to an attenuation of biases towards negative affect (loss-aversion and risk-aversion). These findings recommend further research towards clinical applications of vmPFC-tDCS as in addictive disorders

Contextual information resolves uncertainty about ambiguous facial emotions: Behavioral and magnetoencephalographic correlates

We are grateful to Karin Wilken for her assistance in data collection.Environmental conditions bias our perception of other peoples’ facial emotions. This becomes quite relevant in potentially threatening situations, when a fellow’s facial expression might indicate potential danger. The present study tested the prediction that a threatening environment biases the recognition of facial emotions. To this end, low- and medium-expressive happy and fearful faces (morphed to 10%, 20%, 30%, or 40% emotional) were presented within a context of instructed threat-of-shock or safety. Self-reported data revealed that instructed threat led to a biased recognition of fearful, but not happy facial expressions. Magnetoencephalographic correlates revealed spatio-temporal clusters of neural network activity associated with emotion recognition and contextual threat/safety in early to mid-latency time intervals in the left parietal cortex, bilateral prefrontal cortex, and the left temporal pole regions. Early parietal activity revealed a double dissociation of face–context information as a function of the expressive level of facial emotions: When facial expressions were difficult to recognize (lowexpressive), contextual threat enhanced fear processing and contextual safety enhanced processing of subtle happy faces. However, for rather easily recognizable faces (medium-expressive) the left hemisphere (parietal cortex, PFC, and temporal pole) showed enhanced activity to happy faces during contextual threat and fearful faces during safety. Thus, contextual settings reduce the salience threshold and boost early face processing of lowexpressive congruent facial emotions, whereas face-context incongruity or mismatch effects drive neural activity of easier recognizable facial emotions. These results elucidate how environmental settings help recognize facial emotions, and the brain mechanisms underlying the recognition of subtle nuances of fear.German Research Foundation (DFG) BU 3255/1-1 Ju2/024/15 SF58C0

Rapid prefrontal cortex activation towards aversively paired faces and enhanced contingency detection are observed in highly trait-anxious women under challenging conditions

Relative to healthy controls, anxiety-disorder patients show anomalies in classical conditioning that may either result from, or provide a risk factor for, clinically relevant anxiety. Here, we investigated whether healthy participants with enhanced anxiety vulnerability show abnormalities in a challenging affective-conditioning paradigm, in which many stimulus-reinforcer associations had to be acquired with only few learning trials. Forty-seven high and low trait-anxious females underwent MultiCS conditioning, in which 52 different neutral faces (CS+) were paired with an aversive noise (US), while further 52 faces (CS−) remained unpaired. Emotional learning was assessed by evaluative (rating), behavioral (dot-probe, contingency report), and neurophysiological (magnetoencephalography) measures before, during, and after learning. High and low trait-anxious groups did not differ in evaluative ratings or response priming before or after conditioning. High trait-anxious women, however, were better than low trait-anxious women at reporting CS+/US contingencies after conditioning, and showed an enhanced prefrontal cortex (PFC) activation towards CS+ in the M1 (i.e., 80–117 ms) and M170 time intervals (i.e., 140–160 ms) during acquisition. These effects in MultiCS conditioning observed in individuals with elevated trait anxiety are consistent with theories of enhanced conditionability in anxiety vulnerability. Furthermore, they point towards increased threat monitoring and detection in highly trait-anxious females, possibly mediated by alterations in visual working memory

A Comprehensive Review of Magnetoencephalography (MEG) Studies for Brain Functionality in Healthy Aging and Alzheimer's Disease (AD)

Neural oscillations were established with their association with neurophysiological activities and the altered rhythmic patterns are believed to be linked directly to the progression of cognitive decline. Magnetoencephalography (MEG) is a non-invasive technique to record such neuronal activity due to excellent temporal and fair amount of spatial resolution. Single channel, connectivity as well as brain network analysis using MEG data in resting state and task-based experiments were analyzed from existing literature. Single channel analysis studies reported a less complex, more regular and predictable oscillations in Alzheimer's disease (AD) primarily in the left parietal, temporal and occipital regions. Investigations on both functional connectivity (FC) and effective (EC) connectivity analysis demonstrated a loss of connectivity in AD compared to healthy control (HC) subjects found in higher frequency bands. It has been reported from multiplex network of MEG study in AD in the affected regions of hippocampus, posterior default mode network (DMN) and occipital areas, however, conclusions cannot be drawn due to limited availability of clinical literature. Potential utilization of high spatial resolution in MEG likely to provide information related to in-depth brain functioning and underlying factors responsible for changes in neuronal waves in AD. This review is a comprehensive report to investigate diagnostic biomarkers for AD may be identified by from MEG data. It is also important to note that MEG data can also be utilized for the same pursuit in combination with other imaging modalities

Psychophysiologische Korrelate emotionaler Informationsverarbeitung bei Depression und bei Posttraumatischer Belastungsstörung im Jugendalter

Klein F. Psychophysiologische Korrelate emotionaler Informationsverarbeitung bei Depression und bei Posttraumatischer Belastungsstörung im Jugendalter. Bielefeld: Universität Bielefeld; 2019.In meiner Arbeit untersuche ich Besonderheiten in der emotionalen Informationsverarbeitung bei den Störungsbildern Depression und Posttraumatische Belastungsstörung (PTBS). Für beide Störungsbilder gibt es in der Literatur populäre Annahmen hinsichtlich bestimmter dysfunktionaler Aufmerksamkeitsprozesse. Ein zentraler Einflussfaktor, welcher das Risiko für PTBS oder Depression beziehungsweise die Entwicklung entsprechender Subtypen dieser Erkrankungen beeinflusst, scheinen frühe traumatische Lebensereignisse zu sein. Es wird in diesem Zusammenhang von schädlichen Einflüssen auf die Stress- und Informationsverarbeitung der Betroffenen ausgegangen. Das Ziel der vorliegenden Dissertation war es, Besonderheiten in der emotionalen Informationsverarbeitung beider Störungsbilder weiter zu erforschen. In allen drei Studien der Dissertation sollte hierbei die Rolle sozial bedrohlicher Stimuli bei der emotionalen Informationsverarbeitung beleuchtet werden, in den störungsbezogenen Studien sollte zudem übergreifend die Rolle früher traumatischer Kindheitserfahrungen auf verschiedene Stufen der emotionalen Informationsverarbeitung untersucht werden. Es zeigte sich in allen drei Studien, dass sozial bedrohliche Stimuli einen besonderen Einfluss auf die emotionale Informationsverarbeitung besitzen, da sie zu distinkten (verstärkten) Amplituden bei Gesunden und Depressiven/PTBS-Patienten führten. Des Weiteren weisen die Ergebnisse der ersten beiden Studien darauf hin, dass Selbstrelevanz einen wichtigen Faktor bei der Integration von Kontextinformationen darstellt, da selbstbezogene Stimuli in beiden Studien zu verstärkten Reaktionen auf die neutralen Gesichter führten. Bei der Untersuchung der depressiven Probanden in Studie 2 wiesen diese im Vergleich zur Kontrollgruppe eine generell verstärkte frühe Verarbeitung der neutralen Gesichtsausdrücke auf. In Bezug auf die Rolle traumatischer Kindheitserfahrungen auf mögliche Subtypen von Depression oder PTBS zeigte sich zum einen, dass physische Missbrauchserlebnisse bei depressiven Probanden mit verringerten Aufmerksamkeitsreaktionen zusammenhingen, während traumatische Kindheitserfahrungen bei Probanden der Kontrollgruppe zu verstärkten Aufmerksamkeitsreaktionen führten. Bei den Probanden der dritten Studie zeigte sich zum anderen eine verstärkte Verarbeitungsreaktion in späteren, bewussteren Bereichen der emotionalen Informationsverarbeitung. Dieses Ergebnis lässt vermuten, dass traumatische Kindheitserfahrungen bei einer adoleszenten PTBS-Patientengruppe möglicherweise zu einer distinkten Form der PTBS führen können, welche insbesondere mit einer intensivierten bewussten Verarbeitung emotionaler Stimuli zusammenhängt

Mózgowe mechanizmy kontroli emocji : rola procesów uwagowych i poznawczych w reinterpretacji

Tło i cel. Badania prowadzone na gruncie psychologii emocji wskazują, iż skuteczne kontrolowanie negatywnych emocji jest podstawą zdrowia psychicznego, a najbardziej skuteczną strategią ich kontroli jest reinterpretacja poznawcza (ang. reappraisal, cognitive control of emotion). Reinterpretacja poznawcza polega na zmianie sposobu myślenia o negatywnym bodźcu poprzez nadanie mu nowego znaczenia, tak by jego odbiór stał się bardziej neutralny. Dzięki temu, negatywność przeżywanych emocji zostaje znacząco obniżona. Na przykład, osoba widząca scenę groźnego wypadku samochodowego może zastosować strategię reinterpretacji, myśląc, że "choć wypadek wygląda poważnie, wszyscy jego uczestnicy wyszli ze zdarzenia bez szwanku". Pomimo, iż skutki stosowania strategii reinterpretacji są dobrze poznane i wyjaśnione w literaturze, a strategia jest szeroko wykorzystywana w praktyce terapeutycznej, nadal nie wiadomo jaki mózgowy mechanizm odpowiada za jej działanie. Mechanizm proponowany w literaturze jest bowiem niespecyficzny i nie tłumaczy istoty jej działania. Obszar mózgu aktywowany podczas reinterpretacji poznawczej - głównie grzbietowa-boczna kora przedczołowa (ang. dorsolateral prefrontal cortex, DLPFC) - uważany za mózgowy substrat reinterpretacji, jest aktywny także podczas innych operacji umysłowych na materiale emocjonalnym. Sugeruje to, iż pewne etapy przetwarzania bodźca emocjonalnego obecne w reinterpretacji są wspólne różnym operacjom poznawczym, stanowiąc przyczynę zbieżnych aktywacji. Istotnie, zanim bodźcowi emocjonalnego, w toku reinterpretacji, zostanie nadane nowe znaczenie (etap nadania znaczenia), najpierw musi on zostać zarejestrowany przez system uwagowy (etap uwagowy), a następnie przetworzony przez system poznawczy (etap poznawczej elaboracji). Choć zidentyfikowanie roli reinterpretacji w każdym z wymienionych etapów wydaje się być kluczowe dla zrozumienia specyficznego mechanizmu jej działania, żadne z dotychczasowych badań nie podjęło takiej próby, sprowadzając proces reinterpretacji wyłącznie do etapu nadania znaczenia. Celem mojej rozprawy doktorskiej było głębsze poznanie mózgowego mechanizmu reinterpretacji poznawczej poprzez uwzględnienie w analizie nie tylko etapu nadania znaczenia, ale także poprzedzających go etapów uwagowego i poznawczego. Dzięki wykorzystywaniu zaawansowanych sposobów analizy aktywności bioelektrycznej mózgu (EEG) oraz innowacyjnej metodologii, seria moich trzech oryginalnych badań znacząco przybliżyły mnie do tego celu, potwierdzając, iż uwzględnienie trójetapowości procesu reinterpretacji jest kluczowe dla zrozumienia mechanizmu jej działania. Eksperyment 1. Celem eksperymentu 1 było sprawdzenie możliwości występowania oddziaływań pomiędzy DPLFC, mózgowym substratem reinterpretacji, a obszarami związanymi z działaniem uwagi i percepcji, stanowiącymi substrat pierwszego etapu reinterpretacji. W badaniu mierzono aktywność elektryczną mózgu podczas zadania reinterpretacji i w warunku kontrolnym. W analizie danych wykorzystano innowacyjną metodę z klasy effective connectivity (DTF). Metoda pozwoliła bardzo precyzyjnie oszacować kierunek i przyczynowość interakcji pomiędzy analizowanymi obszarami kory mózgowej, a w efekcie określić wpływ DLPFC na uwagowy etap reinterpretacji. Warto podkreślić, że metoda DTF została po raz pierwszy wykorzystana w badaniach nad reinterpretacją, co umożliwiło uzyskanie prekursorskich wyników. Proces reinterpretacji istotnie wiązał się z odziaływaniem DLPFC na rejony percepcyjno-uwagowe. W efekcie, badanie dowiodło, że mózgowy mechanizm reinterpretacji jest związany z wpływem na procesy uwagowe, stanowiące pierwszy etap przetwarzania bodźca emocjonalnego. Jest to teza, której nigdy wcześniej nie udało się potwierdzić. Eksperyment 2. Celem drugiego badania było sprawdzenie czy bardzo proste zadania - które podobnie jak reinterpretacja - angażują odgórne procesy sterowania uwagą - mogą wpływać na przetwarzanie emocjonalnych bodźców. W celu wyizolowania tych procesów, zaprojektowano specjalne zadanie, w którym uczestnicy badania musieli reagować na niewielkie litery prezentowane na zdjęciach. W zależności od różnych warunków badania, natężenie odgórnych procesów uwagi nie było nasilone lub było nasilone w stopniu niewielkim lub umiarkowanym. Używając metody potencjałów wywołanych, wykazano, iż w warunkach natężenia procesów uwagi odgórnej - zmniejsza się głębokość przetwarzania zdjęć. Badanie dowiodło, iż nawet bardzo niewielkie zaangażowanie procesów odgórnej uwagi może wpłynąć na sposób przetwarzania bodźców. Jednocześnie wskazuje, iż samo zaangażowanie takich procesów w reinterpretacji może być istotnym czynnikiem stanowiącym o mechanizmie jej działania. Eksperyment 3. Celem trzeciego eksperymentu było określenie roli etapu poznawczej elaboracji bodźca w mechanizmie działania reinterpretacji. Celowi temu służyć miała innowacyjna procedura badawcza. Zaprojektowano warunek badawczy, nazwany zadaniem retrospekcji. Zadanie polegało na wyobrażeniu tego, co mogło się stać na chwilę przed zrobieniem zaprezentowanego zdjęcia. Podobnie jak warunek reinterpretacji, warunek retrospekcji wymagał procesów elaboracji bodźca: zrozumienia zaprezentowanej sceny oraz stworzenia na jej podstawie wyobrażenia. To, co różniło warunki reinterpretacji i retrospekcji to fakt, że tylko w warunku reinterpretacji występował specyficzny etap nadania nowego znaczenia bodźcowi, etap stanowiący istotę procesu reinterpretacji. W porównaniu z warunkiem kontrolnym, emocjonalna odpowiedź mózgu (komponent LPP) na prezentowane zdjęcia była mniejsza: zarówno w warunku retrospekcji jak i warunku reinterpretacji. Potwierdza to moje założenia, iż same procesy elaboracji bodźca, poprzedzające nadanie mu nowej interpretacji mogą obniżyć odpowiedź mózgu na emocjonalny bodziec. Nigdy wcześniej nie wykazano, iż procesy poznawczej elaboracji bodźca mogą odgrywać ważną rolę w mechanizmie działania reinterpretacji. Wnioski. Seria trzech dotychczasowych badań jednoznacznie dowodzi, że, reinterpretacja poznawcza nie jest tak prostym i jednorodnym procesem, jak dotychczas zakładano. Aby zrozumieć na czym polega specyficzne działanie reinterpretacji, konieczne jest oddzielenie jej poszczególnych etapów. Jej oddziaływania mogą bowiem dotyczyć uwagowego etapu przetwarzania bodźca, a poznawcza elaboracja, obok nadania nowego znaczenia, także może przyczyniać się do obniżenia emocjonalności przetwarzanego bodźca. Zaprezentowane wyniki badań są nie tylko nowatorskie (metoda DTF, zadanie retrospekcji) i przyczyniają się do głębszego zrozumienia reinterpretacji poznawczej na podstawowym poziomie procesów mózgowych, ale również mają duże znaczenie społeczne, gdyż reinterpretacja stanowi najbardziej skuteczną metodę radzenia sobie z negatywnymi emocjami. Dodatkowo, moje badania wskazują na nadmierny redukcjonizm podejścia naukowców, traktujących reinterpretację jako proces jednoetapowy. Na podstawie uzyskanych wyników oraz istniejącej literatury proponuję nowy, wieloetapowy model działania reinterpretacji, który w lepszy sposób tłumaczy istotę jej działania.Background and aim. Research conducted in the field of psychology of emotions indicates that effective control of negative emotions determines our mental health, and that the most effective strategy for controlling negative emotions is reappraisal. The strategy is used to decrease the intensity of affective responses by conceptually reinterpreting the meaning of the emotionally arousing stimuli. For example, when one is viewing an unpleasant scene of a car accident, he or she can downregulate intensity of emotional reaction by imaging an optimistic outcome of the situation (e.g. "All accident victims will recover fully soon"). Although the effects of reappraisal usage are well understood, it is still unclear what brain mechanism is responsible for the effectiveness of the strategy. The area of the brain considered to be the cerebral substrate of the reappraisal (mainly the dorsolateral prefrontal cortex, DLPFC) is also active during other mental operations carried out on emotional material. This suggests that some stages of emotional stimuli processing present in reappraisal are shared between various cognitive operations. Indeed, during reappraisal process, before a new interpretation is given to the emotional stimulus (the stage of cognitive change), the stimulus must first be registered by the attentional systems (attentional stage), and then understood and processed by the cognitive system (stage of cognitive elaboration). Although identifying the role of reappraisal in each of these stages seems to be crucial for understanding the specific mechanism of reappraisal effectiveness, none of the research so far undertaken such an attempt. Instead, the whole reappraisal process has been reduced only to the stage of cognitive change. The aim of my doctoral dissertation was to understand the brain mechanism of reappraisal more deeply by taking into account all of the postulated reappraisal stages. Thanks to the use of advanced methods of analysis and innovative methodology, a series of my three original studies have significantly brought me closer to this goal, confirming that the assumption about the three-stages of reappraisal process is crucial to understand the mechanism of its effectiveness. Experiment 1. The aim of experiment 1 was to check the possibility of interactions between DLPFC (the brain substrate of reappraisal) and areas related to the operation of attention and perception (which are the substrate of the first stage of stimuli processing in reappraisal). In the study I measured the electrical activity of the brain (EEG) during the reappraisal task and control condition. The data analysis was conducted with an usage of an advanced method for estimating cortical effective connectivity (Directed Transfer Function, DTF). The DTF method allowed for a very precise estimation of the directions of interactions between the analysed areas of the cerebral cortex. Moreover, the DTF method was used for the first time in reappraisal research, which made it possible to obtain novel results. Compared with the control condition, the reappraisal was associated with the top-down influences from the DLPFC towards perceptual and attention areas. As such, the research proved that the brain mechanism of reappraisal is related to the influence on attention processes, constituting the first stage of emotional stimulus processing. This is the thesis that has never been confirmed before. Experiment 2. The purpose of the second study was to check whether very simple attentional tasks - which, like reappraisal - involve top-down attention control processes - can affect the processing of emotional stimuli. In order to isolate these processes, a special task was designed in which participants had to respond to the small letters imposed on the pictures. Depending on the different conditions, the intensification of top-down attention processes was relatively small, moderate or not present at all (control condition). Using the evoked potential method (ERP), it was shown that activation of top-down attention processes decreases the depth of image processing. As such, the study indicated that the mere involvement of such processes during reappraisal can be an important factor determining its effectiveness. Experiment 3. The purpose of the third experiment was to determine the role of the cognitive elaboration stage in the mechanism of reappraisal. The innovative research procedure was designed to serve this purpose. An additional control condition - called a retrospective task - was introduced. The task was to imagine what could have happened a moment before the presented photo was taken. Like the condition of reappraisal, the condition of retrospection required involvement elaboration processes: participants needed to see the presented scene, understand its content, and create some alternative imagination of the situation. What distinguished the conditions of reappraisal and retrospection was the fact that only the reappraisal condition required a specific process of giving a new meaning to the stimulus (cognitive change stage). This design allowed to isolate unspecific factors that could affect image processing during reappraisal procedures (cognitive elaboration stage). The evoked potentials (ERP) in response to the images were measured. In comparison with the control condition, the emotional response of the brain (LPP component) was smaller both in the condition of retrospection and the condition of reappraisal. This confirms my assumptions that the processes of elaboration of the stimulus, preceding the stage of giving it a new interpretation, can lower the brain's response to the emotional stimulus. It has never been demonstrated before that the processes of elaboration can play an important role in the mechanism of reappraisal. Conclusions. A series of three studies clearly proves that reappraisal is not as simple and homogeneous process as it was assumed to be so far. In order to understand the effectiveness of reappraisal, it is necessary to separate its individual stages. It has been proved that regulatory effects of reappraisal are caused not only by giving a new meaning to stimuli (cognitive change stage) but also by unspecific processes of attentional involvement (attentional stage), and the cognitive elaboration of stimuli (cognitive elaboration stage). The presented research results are innovative (DTF method, retrospective task) and contribute to a deeper understanding of reappraisal mechanism. Overall, my doctoral dissertation indicates excessive reductionism of the approach of scientists treating reappraisal as a one-step process. Based on the obtained results and existing literature, I propose a new, multi-stage, model of reappraisal that better explains the mechanism of the reappraisal's effectiveness

Rejecting emotional distractors: experience-mediated attentional learning and motivational relevance

Survival depends on the ability to rapidly detect emotionally significant stimuli, and adapt one's behavior accordingly. When an emotional stimulus occurs, attention is involuntarily diverted to it, causing a disruption in performance in a concurrent task. Emotional distractors not only capture attention but also engage cortico-limbic motivational systems. In terms of cortical responses, it is well established that emotional pictures elicit a larger late positive potential (LPP) than neutral ones. The behavioral interference and emotional modulation of the LPP have been interpreted as evidence that emotional stimuli are prioritized in terms of perception, and that the engagement of motivational systems occurs automatically. However, few studies have examined whether we can learn to ignore constantly irrelevant emotional stimuli through direct experience. The current thesis examines the extent to which experience with task-irrelevant images modulates attentional capture by emotional pictures, and which stage of emotional processing is affected by distractor experience. In Experiment 1 (Experiments 1a and 1b), the role of distractor experience was examined in terms of distractor frequency, showing that frequent exposure to distracting images reduced the interference of novel (never repeated) emotional stimuli, even when they were rare, and consequently, highly significant. In line with this finding, Experiment 2 (Experiments 2a and 2b) provided evidence that practice with variable distracting images reduced the emotional interference effect. Conversely, the affective modulation of the LPP persisted despite the frequent occurrence of distractors and the prolonged exposure to distractors. Altogether these findings suggest that evaluative processes are mandatory, as suggested by the affective modulation of the LPP. However, observers can adaptively ignore irrelevant emotional stimuli after the evaluation process has occurred, indicating that the ability to overcome emotional attentional capture results directly from experience with distracting events, and depends, therefore, on the possibility to learn that such stimuli are inconsequential