Novinarsko pripovedanje kao element javnog diskursa u informativnim žanrovima sa nacionalnom frekvencijom

The subject of research in this doctoral dissertation is journalistic storytelling in news genres on television in Serbia. Journalistic storytelling is the process of communicating media content with narrative methods. In this paper, journalistic narrative is defined as a non-fictitious romanticized journalistic discourse – it is not fiction because it communicates information about the real world, without pretending to present them as imaginary or falsly created or subjective. It is romanticized because it emphasizes human, emotional, individual destinies. Journalistic narrative is an element of public discourse, because it is not only a part of a new process of content creation or stylistic innovation, but rather a new structural place within the contemporary reality of Serbia. Changing the genre structure of media content is not only the hybridization of existing journalistic genres or their variations, so the theory of journalistic genres is not sufficient to explain this topic; narrative is also explained through narratology and theory of literature. For full insight in journalistic narratives, this topic achieved a higher scientific reach with analyzing journalistic narrative as an element of public discourse – which is why special attention is paid to the stucturalistic and poststructuralist interpretations of discourse. In addition to the theoretical definition of the term, this paper presents the results of a case study. Analysis of content and analysis of interviews with editors in chief of news programs of television with national frequency were conducted. Journalistic narrative is the result of wider social changes and adaptation of Serbian society to neoliberal models. Journalistic storytelling is yet to develop its full capacities in public discourse.Predmet istraživanja u ovoj doktorskoj disertaciji jeste novinarsko pripovedanje u informativnim žanrovima na televizijama u Srbiji. Novinarsko pripovedanje jeste postupak saopštavanja medijskih sadržaja narativnim metodama. U radu je novinarsko pripovedanje definisano kao nefiktivni romantizovani novinarski diskurs – nefiktivni je jer saopštava informacije o stvarnom svetu, bez pretenzija da neku od njih predstavi kao zamišljenu ili stvorenu ili subjektivnu, već je pripovedana stvarnost. Romantizovani je jer se akcentuje ljudsko, emotivno, pojedinačna sudbina. Novinarsko pripovedanje je element javnog diskursa jer nije samo reč o novom postupku stvaranja sadržaja ili stilskoj inovaciji, već je to novo strukturno mesto u savremenoj stvarnosti Srbije. Promene u žanrovskoj strukturi medijskih sadržaja nisu samo hibridizacija postojećih novinarskih žanrova ili diskretne varijacije, pa teorija novinarskih žanrova nije dovoljna za obrazloženje ove teme: pripovedanje je objašnjeno i posredstvom naratologije i teorije književnosti. Da bi uvid u novinarsko pripovedanje bio potpun i da bi ova tema dosegla viši naučni domet, novinarsko pripovedanje je analizirano i kao element javnog diskursa – zbog čega se u radu posebna pažnja daje stukturalističkim i poststrukturalističkim tumačenjima diskursa. Osim teorijskog određenja pojma, u radu su prikazani rezultati studije slučaja. Sprovedene su analize sadržaja i analize intervjua sa urednicima informativnih programa televizija sa nacionalnom frekvencijom. Novinarsko pripovedanje je posledica širih društvenih kretanja i prilagođavanja srpskog društva neoliberalnim modelima. U godinama koje slede, novinarsko pripovedanje će tek razviti sopstvene kapacitete u javnom diskursu

Narrative discourse in informative journalistic genres of Serbian daily Politika

Средином деведесетих у академским круговима широм света примећен је нови феномен у приказивању медијских садржаја који данас не изненађује: новинарско приповедање. На енглеском говорном подручју тај појам се назива storytelling, а заједничка дефиниција сличних појмова била би – наративни дискурс. Под тим појмом подразумевамо романтизовану, умекшану слику важних догађаја и дешавања о којима медији говоре. Методом топле људске приче наратив се остварује премештањем фокуса са институција и званичних гласноговорника на обичног човека, оног кога се теме дотичу, мада и ти „обични“ грађани изговарају и приказују друштвено пожељне и признате ставове. Новинари од паса чувара демократије постају машине за фикцију. Наративи су, попут бајки, ту да бисмо у њих веровали и репродуковали њихове обрасце, само су нешто сложенији од прича из детињства. Сторителинг пружа оправдања и ангажује масе, синхронизује вредности појединаца у једном друштву и мобилише осећања. Продужава регулативно деловање моћи кроз самоиспитивање и самоконтролу – аутоцензуру, било да је свесна или не. Есен- ција и егзистенција човека (суштина и постојање) постају наратив и без наратива нема постојања. Суштина се губи у преводу.In the mid-nineties academic society around the world observed a new phenomenon in the representation of media content, which is not so surprising today: journalistic storytelling. In English-speaking countries, the everyday term is called storytelling, and a common definition of similar terms of social science would be narrative discourse. Under this term, we consider the romanticized, adequately softened image of important events and social developments that the media are reporting about. The narrative is achieved by the method of telling a warm human story and by shifting the focus of the plot from institutions and official spokesmen far from the common man, the one who is actually related to the story, even though these “ordinary” citizens speak and display socially desirable attitudes. Journalists, then, change their role from being the watchdogs of democracy to being the machines of fiction. Narratives are like fairy tales: we believe them and reproduce their patterns; only, they are slightly more complicated than the stories from our childhood. Storytelling, furthermore, provides justification and engages mass activities, synchronizing the values of individuals in a society and mobilizing feelings. It extends regulatory action powers through self-examination and self-censorship, whether this regulation is conscious or not. The essence and existence of a man become the narrative, and there is no existence without a narrative. The essence is lost in translatio

Style of journalistic genres – development of media language from literature to tabloid storytelling

U ovom radu biće reči o nastanku i razvoju stila novinarskih žanrova, kao i njihovom istorijskom razvoju i značaju. Ovo je posebno važno za razumevanje aktuelnih tendencija u izražavanju novinara jer u korenima novinarskih žanrova počivaju književni postupci, od kojih su se (vremenom) odvajali informativni, objektivni – faktografski žanrovi u novinarstvu. Danas je vidna tendencija da se žanrovska linija između faktografije i beletristike zamagljuje, jer su narativni postupci posebno zanimljivi za prikazivanje na savremenoj tehnologiji i u vezi sa istorijskim trenucima o kojima se izveštava. Ako danas u medijskim žanrovima prepoznajemo povratak književnim, narativnim metodama, to treba analizirati u kontekstu obrnutog diskurzivnog postupka i širih društvenih promena koje se očitavaju u promenama strukture medijskih žanrova i izražavanja novinara.This paper will discuss the emergence and development of the style of journalistic genres, as well as their historical development and significance. This is especially important for understanding the current tendencies in the expression of journalists, because the roots of journalistic genres rest on literary procedures, from which informative, objective – factual genres in journalism separated (over time). If today in media genres we recognize a return to literary, narrative methods, this should be analyzed in the context of the reverse discursive procedure and broader social changes that are reflected in the changes in the structure of media genres

Neverbalna komunikacija bojama u javnom nastupu

Journalists and their sources, this way or another, are indeed public speakers. We all take that role sometimes in our lives, whether we are aware of it or not and not only through the media. We speak publicly - without media or through media channels. The audience is reacting on words said, but even more on non-verbal communication: gestures, mimics, physical appearance of the speaker, environment, colours (of the clothes, walls or the package if it's a product). In everyday life, we dress according to our mood, but when we are engaged in a public job, we can not afford ourselves that kind of luxury. Not only that the colors we choose affect the perception of others about our abilities to keep track with the latest fashion, but also there is a subconcious interpretation of the meaning for each color in every human's mind. When we see someone wearing pink, we consider he/she as friendlier than people wearing other colors. The person in red will be said to be tempered and active, but someone wearing grey will be considered to be passive and indetermined. The most important thing for a speaker (journalists, PRs, politicians and so on) is to be accepted by his/her audience. They shouldn't forget to surround themselves with the colors that make the same or similar symbolic message which they express verbally in front of the audience. Well, at least it shouldn't be the opposite. Several different perspectives on colors have emerged in science, but so far there were no researches about colors in public speaking. Chromatics exists as a part of psychology, anthropology, the history of arts, theories of marketing and PR, but communication studies have just recently incorporated visual studies in European universities and from there spread on. Serbian authors also haven't been trying to consolidate visual studies of chromatics into communication theories. They rather go with the flow of the traditional science which explores the subject. Hoping that one day visual studies and chromatics will become a part of Serbian academic community, this paper is about communication with colors during public appearances.Novinari i njihovi sagovornici, bili svesni toga ili ne, jesu govornici. Svi smo u ulozi govornika nekada u životu, ne samo kao medijski poslenici. Obraćamo se javno - posredstvom medija ili bez njih. Kao publika smo osetljivi na reči koje su nam upućene, ali znatno više na neverbalnu komunikaciju - gestove, mimiku, fizički izgled govornika, ambijent, boje: odeće, zidova u prostoriji ili pakovanja proizvoda. U svakodnevnom životu se oblačimo u skladu sa raspoloženjem, ali kada se bavimo javnim zanimanjima ne možemo sebi dozvoliti takav luksuz jer boje koje nosimo ne samo da utiču na percepciju drugih o našoj sposobnosti da pratimo modu, nego u svakom od nas postoji podsvesna antropološka konstanta tumačenja osnovnih boja. Kada vidimo nekoga u ružičastoj odeći ili okruženju, smatramo ga više prijateljski nastrojenim nego da je reč o nekoj drugoj boji. Osobu u crvenom smatramo eksplozivnom i aktivnom, a nekoga u sivom pasivnim i neodređenog stava. Da bi govornike (novinare, portparole, političare i slične) publika prihvatila, oni treba da se okruže bojama koje nose istu ili bar sličnu simboličku poruku koju oni verbalno iskazuju pred publikom. Istražujući postojeću literaturu o bojama, nije teško zaključiti da se istraživanje boja rastočilo u nekoliko različitih nauka, ali se do sada nije govorilo o bojama u javnom nastupu. Hromatika kao nauka o bojama postoji u psihologiji, antropologiji, istoriji umetnosti, teorijama marketinga i PR-a, ali komunikološko izučavanje boja je počelo tek relativno skoro u vidu vizuelnih studija na evropskim univerzitetima na kojima se izučava komunikologija i odatle se širi dalje. Ni domaći autori nisu pokušavali da objedine vizuelne studije hromatike u komunikološki diskurs, nego su se mahom priklanjali tradicionalnim naukama koje se bave ovom temom. U nadi da će jednog dana vizuelne studije i hromatika postati deo univerziteta u Srbiji, ovaj rad se bavi komunikacijom bojama u kontekstu javnog nastupa

Pripovedanje u novinarstvu kao žanrovski postupak

In this paper, the definitions of storytelling and journalistic storytelling are given in the scientific context, together with the distinction between these concepts in relation to the media. In order to determine the narration in the media, it is necessary to explain what narration means in other fields of research. The most common use of these terms is in literary and linguistic studies, but even some authors in these fields believe it is quite possible that their fields have set up a monopoly on the notion of narration, and that research can be extended to all genres of reality in which it occurs. In the mid-nineties of the 20th century and in the past decade, a new phenomenon in the presentation of media content has emerged in the professional and academic circles around the world: journalistic storytelling. The common definition of similar terms might be the narrative discourse. Under this term, we mean a romanticized, soft image of important events that the media are reporting about. In this paper, journalistic storytelling is defined for the first time as a non-fictitious romanticized journalistic discourse. It is non-fictitious because it communicates information about the real world, without pretending to present one of them as imaginary or created or subjective - on the contrary, it is claimed that what is told is the reality. The genre changes in journalism, from the narration of short stories to factography, and from factography to narrative news, show that journalism is a creative profession in the discursive recording of history.U ovom radu su date definicije pripovedanja i novinarskog pripovedanja u naučnom diskursu, kao i distinkcija tih pojmova kada su u vezi sa medijima. Da bi se bliže odredilo pripovedanje u medijima, treba objasniti šta pripovedanje znači u drugim oblastima istraživanja. Najčešća upotreba tog pojma je u studijama književnosti i lingvistike, iako i pojedini autori iz tih oblasti ostavljaju otvorenom mogućnost da su njihove nauke postavile monopol nad pojmom pripovedanja, te da se istraživanje može proširiti na sve diskursne žanrove u kojima se ono odvija. Sredinom devedesetih godina, u profesionalnim novinarskim, a u protekloj deceniji i akademskim krugovima širom sveta, primećena je nova pojava u prikazivanju medijskih sadržaja: novinarsko pripovedanje. Na engleskom govornom području taj pojam se naziva "storytelling", a zajednička definicija sličnih pojmova bila bi - narativni diskurs. Pod tim pojmom podrazumevamo romantizovanu, umekšanu sliku važnih događaja i dešavanja o kojima mediji govore. U ovom radu je novinarsko pripovedanje prvi put definisano kao nefiktivni romantizovani novinarski diskurs. U ovoj definiciji je novinarsko pripovedanje nefiktivni diskurs jer, zbog prirode žurnalizma, informacije koje publika dobija jesu o stvarnom svetu, bez pretenzija da autor neku od njih predstavi kao zamišljenu, stvorenu ili subjektivnu - već, naprotiv, tvrdi se da pripoveda o stvarnosti, o onome što se zaista desilo. Žanrovske promene u novinarstvu od pripovedanja kratkih priča do faktografije i od faktografije do pripovednih vesti pokazuju da je novinarstvo stvaralačka profesija u diskurzivnom zapisivanju istorije

Politički PR na društvenoj mreži Fejsbuk tokom Uskšnjih praznika

Political marketing during election campaigns seems to be an everyday reality for an average citizen in Serbia. The Internet used to be considered as a bastion of freedom, different from traditional, controlled media. However, social networks have changed this - it's getting harder to isolate from politics. Voluntarily or not, we see political messages online just as we see them on TV, billboards or in the press. Not only in commercials, politicians also speak from their Facebook pages to their fans - because politicians have become celebrities, the stars. Exposure to political messages is relevant in forming public opinion, but the manipulation gets more hidden, especially during traditional and religious holidays like the Easter. It's easier to access people during leisure times and politicians tend to present themselves as 'one of us'. We researched the type of activities of political parties on Facebook and we proved that, even though the style of campaigns may vary among parties, their political PR follows the same rules as in the traditional media.Politički marketing je u vreme predizborne kampanje u Srbiji svakodnevna stvarnost svakog građanina. Internet je dugo smatran poljem slobode, nasuprot kontrolisanim medijima, ali pojavom društvenih mreža postaje sve teže da se izolujemo od političkih uticaja. Dobrovoljno ili ne, viđamo reklamne poruke na Fejsbuku kao što ih gledamo na bilbordima, televiziji ili u štampi. Ne samo reklamnim porukama, političari se obraćaju sa svojih stranica ljubiteljima, tj. obožavaocima - jer su političari javne ličnosti, zvezde. Pošto je izloženost porukama političara važna u formiranju stavova birača, a manipulacija sve prikrivenija, odlučili smo da se posvetimo istraživanju političkog PR-a stranaka u vreme Uskrsa. Pristup biračima je olakšan za vreme praznika i lakše je predstaviti se kao dobroćudan političar koji je 'isti kao vi'. Naše istraživanje je pokazalo da, iako stil varira od stranke do stranke, politički PR svih stranaka u uzorku je isti i ne odstupa od stila kampanje u tradicionalnim medijima

Uloga vulgarizama u rijaliti programima u Srbiji

The style of expression in various media is a particular field of scientific research. Clarity of style implies that expressions appropriately convey certain information, but in reality programmes there are no essential facts that need to be expressed clearly. This implies the possibility of impairing the clarity of style and the use of a non-public lexical stock, such as vulgarisms. The increasing use of vulgarisms is evident in the reality programmes of Zadruga and Parovi, which are aired on the two Serbian commercial television stations with national frequency with the highest viewership, ratings and the longest daily and annual broadcasting times. Exploring the role of vulgarism in these shows provides a deeper insight into the editorial policies, discursive rules and creative freedoms of those who decide what is said and how it is said in the media. In this paper, a comparative study of the two most viewed reality programmes was made and several certainties regarding vulgarisms occurring on one or the other programme were highlighted, with a contextual review of the social, moral and creative role of expression in the reality programmes.Stil izražavanja na medijima je posebno polje naučnog istraživanja. Jasnost stila podrazumeva da se koriste izrazi koji su podobni za iskazivanje određene informacije, ali u rijaliti programima nema suštinski važnih činjenica koje treba izraziti jasno. Otuda proističe mogućnost narušavanja svojstva jasnosti stila i upotreba leksičkog fonda koji nije podoban za javnost, kao što su vulgarizmi. Sve veća upotreba vulgarizama primetna je u rijaliti programima Zadruga i Parovi, što su rijaliti emisije na dve komercijalne televizije sa nacionalnom frekvencijom u Srbiji sa najvećom gledanošću i najdužim emitovanjem tokom dana i godine. Istraživanje uloge vulgarizama u tim emisijama omogućuje dublji uvid u uređivačke politike, diskurzivna pravila i kreativne slobode onih koji odlučuju o tome šta se govori i kako se govori na medijima. U ovom istraživanju napravljena je komparativna studija dva najgledanija rijaliti programa i ukazano je na nekoliko pravilnosti u vezi sa vulgarizmima koje se odvijaju na jednom ili drugom programu, uz kontekstualni osvrt na društvenu, moralnu i stvaralačku ulogu izražavanja u rijaliti programima