The concept of strategic partnership as an input in the modern alliance theory

Artykuł poświęcony jest nowej instytucji międzynarodowych stosunków politycznych – partnerstwu strategicznemu. Autorka analizuje w nim realia prowadzenia polityki zagranicznej w pierwszej dekadzie XXI wieku oraz zabiera głos w dyskusji pomiędzy neoliberałami a neorealistami odnośnie naturalnej skłonności państw do rywalizacji lub współpracy. Osadzając swoją koncepcję w ramach realistycznej teorii sojuszy omawia także stan badań literatury przedmiotu oraz rozróżnienie na sojusze sensu stricte i sensu largo, przychylając się do szerszego rozumienia tego terminu. Główny trzon tekstu stanowi jednak prezentacja modelu idealnego badanej instytucji. Autorka przedstawia i uzasadnia w nim swoją definicję oraz zestaw cech konstytutywnych materialnego partnerstwa strategicznego.The article is devoted to the new institution of the international political relations – a strategic partnership. The author analysis the realities of the foreign policy conduct in the first decade of the 21st century and takes side on the discussion between neoliberals and neorealists on the states' natural tendency to rivalry or cooperation. Settling her concept in the framework of the realists theory of allliances, the author describes the condition of research on the issue and differentiate between the sensu stricte and sensu largo alliance, moving closer the the wider understanding of the term. The core of the essay though is the presentation of the perfect model of the issue. Therefore, the author presents and justifies her own definition and sets constitutive features of the material strategic partnership

Joint Bodies and the Regularization of Strategic Interaction: A Comparison of the European Union's Strategic Partnerships with Japan and India

In recent years, the European Union’s strategic partnerships have undergone a new wave of institutionalization. Relations with both India and Japan are a case in point: after a decade or more of under-institutionalized and situational interaction generally framed by political declarations, a more contractual model of bilateral relations has emerged and with it the proliferation of joint bodies. Such joint bodies and the overall regularization of bilateral contacts play an important but largely overlooked role in sustaining the strategic partnership. This article assesses the rationale and performance of joint institutional frameworks devised for the EU–Japan and EU–India strategic partnerships. Informed by an original conceptual approach, the article assesses the regularization and intensification of strategic interaction in these two partnerships

Strategic partnerships, international politics and IR theory

Strategic partnerships are the ‘new normal’ in International Relations. They emerged at the close of the twentieth century and are most likely here to stay for the decades to come. The acquis académiques on strategic partnerships is thriving in the business and economics literature, wherefrom it originates. In political science scholarship, a serious theoretical problematizing of the nature and meaning of the concept is, to a wider extent, lacking. This chapter problematizes strategic partnerships as an emerging political category and provides a thematic literature overview. It more closely addresses several domain-featured typologies of strategic partnerships as well as typologies of partnership-constitutive elements. By elucidating on the scholarly achievements and drawbacks from the so far three waves of studies on strategic partnerships, this chapter critically analyses the current situation in the field and develops a plea for a structural-functional analysis of strategic partnerships within the realist-constructivist epistemological framework

Polskie a ukraińskie pojmowanie partnerstwa strategicznego pomiędzy Warszawą a Kijowem

This article is supposed to reveal Ukrainian and Polish specificity of understanding of the notion: strategic partnership through the studies of the priorities of the two countries’ foreign policies. Secondly, it covers the question of Polish–Ukrainian relations in the term of strategic partnership. Strategic partnership can be understood formally and substantively. The first meaning arises as a result of various declarations made by political leaders expressing the will of joining their states by a sort of special attachment. The second one concerns current relations between the states and is composed of five constitutive attributes: mutual preference and intensification of contacts, definitively more intensive than typical relations with other countries; formalising mutual relations by establishing bilateral institutions, joint military units and regular meetings on all governmental levels; dedication to common goals in the scope of foreign affairs, leading to higher integrity; refraining from acting against partner’s strategic aims and equal status of partners. Analysing the priorities of Polish foreign policy, it is possible to observe that since 1989 Warsaw has been permanently struggling to become an equal member of the Euro–Atlantic community (NATO, UE) and to develop strategic partnership with the most influential states (USA, FRG, France). Furthermore, strategic relations with neighbours, especially Ukraine, remain Poland’s high priorities. It is important to notice that Warsaw attaches visibly greater importance to this bond than Kiev, balancing between the West and the East, does. As far as substantive strategic partnership is concerned, it must be affirmed that only few of the five constitutive attributes are fulfilled. Certainly, the mentioned countries maintain intensive diplomatic relations on all governmental levels and frequently demonstrate mutual preference. Unfortunately, despite gestures of friendship, still only a few mutual projects, especially in the fields of economy and power industry, are conducted. There are comparatively many Polish– Ukrainian institutions and a military unit: POLUKRBAT. On the other hand, several examples of acting against partner’s strategic aims can be found. However the lack of foreign policies’ integrity disqualifies the authentic strategic partnership between Poland and Ukraine, there is no point of denying all positive changes. The reconciliation after many years of tragic history is a valuable success of both governments. To conclude, present Polish–Ukrainian relations ought to be defined as plenty of prospects for the future, but not to such an extent which would allow us to call them strategic partnership.Celem artykułu jest ukazanie polskiej i ukraińskiej specyfiki rozumienia pojęcia „partnerstwo strategiczne” na podstawie prezentowanych przez nie priorytetów polityki zagranicznej, a także rozstrzygnięcie czy współczesne stosunki na linii Warszawa – Kijów mogą być określone mianem materialnego partnerstwa strategicznego. Opisując instytucję partnerstwa strategicznego należy odróżnić jej znaczenie formalne od materialnego. W znaczeniu formalnym partnerstwo strategiczne to takie stosunki pomiędzy określonymi podmiotami, które są w ten sposób nazywane przez przedstawicieli tych podmiotów. Z kolei w znaczeniu materialnym to taki układ stosunków pomiędzy określonymi podmiotami, który niezależnie od używanych na jego określenie terminów, spełnia pewne przesłanki. Na cechy konstytutywne partnerstwa strategicznego składają się: wzajemne uprzywilejowanie oraz intensyfikacja kontaktów, idące dużo dalej niż typowe stosunki z innymi podmiotami stosunków międzynarodowych czy w ramach organizacji międzynarodowych; instytucjonalizacja wzajemnych stosunków poprzez powołanie wspólnych organów, jednostek wojskowych oraz mechanizmu regularnych spotkań na wszystkich szczeblach; wspólnota celów strategicznych w obrębie bezpieczeństwa i polityki zagranicznej, prowadząca do koordynacji poczynań w tych dziedzinach; powstrzymanie się od działań niezgodnych z celami strategicznymi partnera; równoprawna pozycja partnerów, bez znamion dominacji jednej ze stron. Analizując priorytety polskiej polityki zagranicznej można zauważyć, że III RP praktycznie od momentu powstania starała się zostać równoprawnym członkiem wspólnoty euroatlantyckiej (NATO, UE) oraz rozwijać uprzywilejowane stosunki z najbardziej wpływowymi państwami z jej obrębu (USA, RFN, Francja). Ponadto wysokie miejsce wśród jej priorytetów zajmowały strategiczne stosunki z sąsiadami, zwłaszcza z Ukrainą. Co ważne, Warszawa przywiązywała wyraźnie większą wagę do tej więzi niż Kijów, który większość czasu starał się lawirować między Zachodem i Wschodem. W związku z tym tylko część cech konstytutywnych partnerstwa strategicznego zostało w tej relacji spełnionych. Państwa utrzymują intensywne stosunki dyplomatyczne i często demonstrują wzajemne preferencje. Niestety, pomimo gestów przyjaźni, łączy je tylko kilka wspólnych projektów. Istnieje stosunkowo wiele polsko-ukraińskich instytucji, w tym wspólna jednostka wojskowa: Polukrbat. Z drugiej strony, można znaleźć kilka przykładów działania wbrew strategicznym celom partnera. Bez wątpienia pozytywna zmiana zaszła na polu pojednania między narodami, niemniej współczesne stosunki na linii Warszawa – Kijów mogą co najwyżej stać się w przyszłości materialnym partnerstwem strategicznym

Refleksy myśli politycznej Józefa Piłsudskiego oraz Romana Dmowskiego w powojennych koncepcjach polskiej polityki wschodniej

Tekst ukazał się pod panieńskim nazwiskiem autorki - Lucyna Osińska.Celem artykułu jest analiza miejsca myśli politycznej Józefa Piłsudskiego oraz Romana Dmowskiego w powojennych koncepcjach polskiej polityki wschodniej. Autorka w pierwszej kolejności porównuje stanowiska obu polityków odnośnie do kluczowych zagadnień z początków XX wieku. Badaniu poddano stosunek polityków do Rosji i Niemiec przed i w trakcie I wojny światowej, do granic i ustroju terytorialnego odradzającej się Rzeczypospolitej, do jej polityki zagranicznej po odzyskaniu niepodległości, a także do niepodległości mniejszych narodów byłego imperium Romanowów. Następnie autorka analizuje założenia polskiej polityki wschodniej w dobie PRL oraz III RP odnajdując refleksy poglądów wymienionych powyżej polityków: w oficjalnej polityce władz Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, myśli politycznej „londyńskiej” emigracji oraz kręgów paryskiej „Kultury”, a także koncepcji polsko-ukraińskiego partnerstwa strategicznego, „wschodniego wymiaru” UE oraz tzw. koncepcji neorealistycznej.The purpose of this article is to analyze the impact of political thought of Jozef Pilsudski and Roman Dmowski in the post-war Polish eastern policy concepts. The author first compares the positions of the two politicians with regard to the key issues of the early twentieth century. Text analyzes the ratio of the politicians to Russia and Germany before and during World War I, the borders and territorial system of the reborn Poland, foreign policy after restoring independence, as well as to the independence of smaller nations of the former Romanovs’ empire. Then the author analyzes the assumptions of Polish eastern policy in the era of the Peoples Republic of Poland (PRL) and the Third Republic of Poland (III RP) by finding reflections of Pilsudski’s and Dmowski’s views in the official policy of PRL’s authorities, the political thought of "London" emigration, and circles of Paris "Culture", as well as in the concept of Polish -Ukrainian strategic partnership, the concept of the "eastern dimension" of the EU and the so-called neo-realistic concept

Klucz do sukcesu dwustronnych komisji podręcznikowych

The aim of this article is to analyze the efficiency of the three currently working on the Polish side bilateral textbook commissions (Polish-German, Polish-Lithuanian and Polish-Ukrainian). Its added value lies, firstly, in rarely undertaken in the literature comparative research – the author’s ambitions go beyond simple description of several different textbook committees. Secondly, in the formulation of concrete conclusions, which to some extent can be applied in practice. The used research method was studying the documents. Using the technique of critical analysis of the content the author revealed similarities and differences in the functioning of the three institutions in terms of: the history of creation; tasks, procedures and organization of their work; discussed topics and appearing controversies; the effects of undertaken actions. On that basis, she formulated the conviction that a decisive impact on the effectiveness of the mentioned institutions have the following factors: ambitions and chosen by commissions course of action, the framework of states’ educational policies, the political support of the governments, wide debate on commissions’ findings, attitudes of the societies on the both sides of the border and objective factors like: time, stage of nation-building process and partners’ financial capacities

„Zaufani przyjaciele, dynamiczni partnerzy”: skromne, ale trwałe partnerstwo strategiczne ASEAN-Nowa Zelandia

among all ten dialogue Partners of ASEAN, New Zealand is in many ways an exceptional case. It is the only minor regional power among global and major regional powers; the size of its territory, population as well as its economic or military strength place it at the bottom of the ranking list. yet in ASEAN's partnership network, this small Western democracy was able to gain the status comparable to China, the US or the eU. among the ASEAN partnerships, it is a modest one as regards the quantity of produced bilateral manifestos, contacts level and pursued activities; however, it clearly stands out in terms of strategic roles convergence, shared experiences, mutual respect and resistance to internal challenges. Content analysis, strategic narratives analysis and statistical analysis were deployed to evaluate the past progress and anticipate the future dynamics of the aSeaN-New Zealand strategic partnership

Partnerstwo Wschodnie na tle innych regionalnych mechanizmów Europejskiej Polityki Sąsiedztwa – wskazania dla polskiej prezydencji

Celem niniejszego artykułu było ukazanie osiągnięć Partnerstwa Wschodniego w porównaniu z innymi strukturami regionalnymi związanymi z Europejską Polityką Sąsiedztwa (EPS/ENP) oraz określenie priorytetowych zadań polskiej prezydencji w UE w tej dziedzinie. Aby przedstawić całą gamę sposobów, w jakie Unia prowadzi dialog ze swoimi sąsiadami, autorka opisuje struktury: a) które zostały powołane wyłącznie w ramach EPS – Partnerstwo Wschodnie (PW/EP); b) które działają zarówno w ramach EPS, jak i innych formuł polityki zewnętrznej UE – Synergia Czarnomorska (BSS) oraz Unia dla Śródziemnomorza (UdŚ/UfM); c ) które są związane z polityką sąsiedztwa tylko poprzez środki ENPI – Wymiar Północny (WP/ND). Porównanie najważniejszych cech indywidualnych inicjatyw zostało poprzedzone prezentacją mechanizmów funkcjonowania i finansowania całej EPS. Analiza regionalnych platform współpracy z sąsiadami została skupiona przede wszystkim na identyfikacji: ich uczestników, promotorów i głównych partnerów regionalnych; ustalonych celów i obszarów współpracy; proponowanych rozwiązań instytucjonalnych i środków finansowania. Ponadto, artykuł przedstawia osiągnięcia i perspektywy rozwoju poszczególnych struktur. Podsumowanie zebranych danych miało na celu wyznaczenie obszarów, w których polska prezydencja może rozwijać koncepcję Partnerstwa Wschodniego oraz zagrożeń, których należy unikać.The aim of this article is to show the achievements of the Eastern Partnership compared to the other regional frameworks related with the European Neighbourhood Policy (ENP) and to identify priority tasks of the Polish presidency of the EU in this field. To present the whole image of the ways in which the Union conducts a dialogue with its neighbours, the author describes the structures: a) which was set up only under the ENP - the Eastern Partnership (EaP), b) which are operating both under the ENP rules and other EU external policy instruments, such as: the Black Sea Synergy (BSS) and the Union for the Mediterranean (UfM), c) which are associated with ENP only by funds from the ENPI - Northern Dimension (ND). The comparison of the most important attributes of individual initiatives has been preceded by the presentation of functioning and financing mechanisms of the ENP. The analysis of the regional platforms for collaboration with neighbours was focus primarily on identifying their participants, supporters and major regional partners, established goals and areas of cooperation, proposed institutional arrangements and means of financing. In addition the article presents the achievements and the perspectives of development of the particular structures. Recapitulation of the collected data has appoint areas in which the Polish presidency could developed the concept of the Eastern Partnership and the risks which should be avoided

Małżeństwo z rozsądku? Opieszałe partnerstwo strategiczne UE-Indie

Some significant similarities in values and the democratic system itself as well as extraordinary number of common bodies and dialogues notwithstanding, the relationship between the european Union and India lends itself to a rather unenthusiastic qualification as a static, reluctant and even disappointing bilateralism. Both actors seem to acknowledge one another’s status as major international players, but cannot reach the cohesion about one another’s role (to be) played in shaping contemporary international affairs. The first question that this chapter seeks to address is how the interplay of (largely weak) strategic goals and roles convergence has so far shaped partners’ cooperation willingness. It also examines two foundations of trust between the partners: mutual understanding and respect. Morover, the chapter provides the detailed analysis of factors that determine actors’ cooperation sustainability and offers insights into why the highly potential Indo-european partnership has so far ranked amongst world’s most disappointing underachievers

Realia prowadzenia polityki zagranicznej państw w pierwszej dekadzie XXI wieku

There is no doubt that after the end of the Cold War the structure of the International System had to reformulate. 20 years after the fall of the Soviet Union, it is worth asking the question: Are the Contemporary International Relation turning into the unipolar or multipolar system? And what impact on present-day states’ capabilities to conduct foreign policy the globalization has and will be having? To capture the essence of the contemporary international environment the text is devoted to the historical evolution of International Relations which highlights the characteristics of the current period. The article reveals that, as a result of unsettled structure of the Contemporary International System and increasing influence of the globalization, present-day governments tend to look for different reference systems, depending on the objective to be achieved. In order to maximize security and development opportunities and minimize the level of dependence states are creating flexible networks of key partners. It seems that, at the threshold of the 21th century a successful foreign policy making is seen as the ability to balance between efficient management and independent management.Nie ulega wątpliwości, że po zakończeniu zimnowojennych zmagań bipolarny system międzynarodowy musiał ulec przeformułowaniu. Po 20 latach od upadku Związku Radzieckiego warto postawić pytanie: Czy współczesna scena polityczna zmierza w kierunku układu jedno- czy wielobiegunowego? Nie mniej istotny jest wpływ globalizacji i regionalizacji (fragmentaryzacji) – wielopłaszczyznowych procesów, które od połowy XX wieku coraz intensywniej kształtują sytuację gospodarczo-społeczną oraz polityczną świata . Aby uchwycić sedno współczesnego otoczenia międzynarodowego niniejszy tekst poświęcony został historycznej ewolucji stosunków międzynarodowych, która uwypukli cechy charakteryzujące okres obecny. W rezultacie systemowych uwarunkowań współczesne rządy będą szukały różnych układów odniesienia w zależności od rodzaju celu, jaki chcą osiągnąć. Wobec pragmatyzacji polityki współczesnych państw, sieci kluczowych partnerów, odpowiadające poszczególnym priorytetom ich strategii rozwoju, wydają się być rozwiązaniem maksymalizującym szanse i minimalizującym zagrożenia. Skuteczna polityka doby XXI wieku jawi się więc, jako umiejętność balansowania pomiędzy sprawnym zarządzaniem, a niezależnym zarządzaniem, dającym aktorom maksymalne bezpieczeństwo i możliwości rozwoju, przy możliwym do zaakceptowania poziomie uzależnienia