9 research outputs found

    Pielęgniarska ocena wpływu operacji tarczycy na poziom wapnia u pacjentów po wykonanym zabiegu

    Get PDF
    Introduction. Thyroid diseases affect about 20% of Poles, the disease is more common in women than in men. About 20,000 procedures of this type are performed in Poland every year. Surgery is a very difficult situation for every patient. Related to this is feeling anxious and anxious. A nurse is a person who has direct and most frequent contact with a patient. It is able to detect any irregularities, which allows for a quick reaction and taking appropriate actions. Aim of the study. The aim of the study was to analyze the difference in calcium levels before and after thyroid surgery. Material and methods. The method of documentation analysis was used to conduct the research. The analyzed medical documentation concerned 100 patients after thyroidectomy . The results were statistically analyzed test x 2 for independent samples. The research material was divided into 5 areas: occurrence of a decrease in calcium after thyroid surgery, accompanying symptoms in the case of a decrease in calcium, occurrence of tetany symptoms after surgery, treatment with calcium preparations after surgery to remove the thyroid gland, and the influence of calcium levels on hospitalization time. Results. In the area of ​​occurrence of a decrease in calcium after thyroid surgery, a significant decrease was observed. In the area of symptoms that occurred during the decrease in calcium, it was noticed that 86% of the operated patients did not experience any symptoms associated with the decrease in calcium. In the analysis of the area of ​​tetany symptoms occurrence after surgery, no postoperative complications occurred among 72% of patients. In the area of treatment with calcium preparations, 25% of people required calcium supplementation after surgery, while 75% did not require calcium supplementation. In terms of the influence of calcium levels on hospitalization time, most of the patients, 74%, were hospitalized for less than 5 days after the surgery.Wstęp. Choroby tarczycy dotyczą około 20% Polaków, częściej schorzenie to występuje u kobiet niż mężczyzn. W skali roku w Polsce wykonuje się około 20 tysięcy zabiegów tego typu. Zabieg operacyjny jest sytuacją bardzo trudną dla każdego pacjenta. Wiąże się z tym odczuwanie lęku i niepokoju. Pielęgniarka to osoba, która ma bezpośredni i najczęstszy kontakt z pacjentem. Jest w stanie wykryć zaistniałe nieprawidłowości, co pozwala na szybką reakcję i podjęcie odpowiednich działań. Cel. Celem badań była analiza różnicy poziomu wapnia przed i po zabiegu operacyjnym tarczycy. Materiał i metody. Do przeprowadzenia badań wykorzystano metodę analizy dokumentacji. Przeanalizowana dokumentacja medyczna dotyczyła 100 pacjentów po tyreoidektomii. Uzyskane wyniki badań poddano analizie statystycznej testem χ2 dla prób niezależnych. Materiał badawczy podzielono na 5 obszarów: występowanie spadku wapnia po zabiegu operacji tarczycy, objawy towarzyszące w przypadku spadku wapnia, występowanie objawów tężyczki po zabiegu operacyjny, leczenie preparatami wapnia po operacji usunięcia tarczycy oraz wpływu poziomu wapnia na czas hospitalizacji. Wyniki. W obszarze występowania spadku wapnia po operacji tarczycy zaobserwowano znaczny spadek. W obszarze objawów jakie pojawiły się podczas spadku wapnia zauważono, że 86% operowanych nie odczuwało żadnych objawów towarzyszących spadkowi wapnia. W analizie obszaru występowania objawów tężyczki po zabiegu wśród 72% pacjentów nie wystąpiły powikłania pooperacyjne. W obszarze leczenie preparatami wapnia 25% osób wymagało suplementacji wapnia po zabiegu operacyjnym, natomiast 75% nie wymagało suplementacji wapnia. W obszarze wpływu poziomu wapnia na czas hospitalizacji większość chorych, bo 74 % była hospitalizowana po zabiegu operacyjnym mniej niż 5 dni

    Poziom wypalenia zawodowego wśród pielęgniarek pracujących w szpitalu

    Get PDF
    Introduction. The occurrence of the phenomenon of occupational burnout is multidimensional and concerns various professional groups and specialties. Nurses are a professional group particularly at risk of burnout, which is associated with specific burdens typical for this profession. These burdens carry a high potential for negative impacts on the mental and physical sphere of functioning of the nursing staff. Aim. The aim of the study was to assess the level of occupational burnout of nurses working in various hospital departments. Material and methods. The study included a group of 150 nurses working in the hospital in the period from January 6, 2020 to March 10, 2020. The study used a self-questionnaire consisting of 21 questions and the MBI Ch. Maslach. Results. Statistical analysis did not show a significant relationship between the respondents’ workplace and their level of occupational burnout in depersonalization. The level of burnout in the subscale of sense of personal achievement in all nurses is average. The specifics of the ward and its specific problems do not significantly affect the level of burnout. The level of burnout increases with age and seniority, but symptoms of burnout are already visible among novice nurses. Most of the surveyed nurses consider their work stressful, which has a large impact on the occurrence of occupational burnout. The main determinant of stress for them is overwork and inadequate remuneration for work. The research did not show a significant influence of the “heaviness” of the department where the respondents worked as a factor determining stress. Nurses are often overworked, experience strong stress, yet they are highly attached to the profession and do not declare the will to change it. Conclusions. The conducted research has shown that the nurses working hospital belong to the group with an average level of occupational burnout. Symptoms of emotional exhaustion dominate among the respondents, especially among nurses working in departments with a high degree of severity.Wstęp. Występowanie zjawiska wypalenia zawodowego ma charakter wielowymiarowy i dotyczy różnych grup zawodowych i specjalności. Pielęgniarki to grupa zawodowa szczególnie zagrożona wypaleniem zawodowym, które wiąże się ze specyficznymi obciążeniami typowymi dla tego zawodu. Obciążenia te niosą za sobą duży potencjał negatywnych oddziaływań na psychiczną i fizyczną sferę funkcjonowania personelu pielęgniarskiego. Cel. Celem pracy była ocena poziomu wypalenia zawodowego pielęgniarek pracujących na różnych oddziałach szpitalnych. Materiał i metoda. Badaniami objęto 150 osobową grupę pielęgniarek pracujących w szpitalu w okresie od 6.01.2020 roku do 10.03.2020 roku. W badaniach posłużono się kwestionariuszem ankiety własnej liczącym 21 pytań i Kwestionariuszem Wypalenia Zawodowego MBI Ch. Maslach. Wyniki. Analiza statystyczna nie wykazała istotnej zależności pomiędzy miejscem pracy ankietowanych a ich poziomem wypalenia zawodowego w depersonalizacji. Poziom wypalenia w podskali poczucia osiągnięć osobistych u wszystkich pielęgniarek/pielęgniarzy kształtował się na średnim poziomie. Specyfika oddziału i specyficzne dla niej problemy nie miały istotnego wpływu na poziom wypalenia. Poziom wypalenia wzrastał wraz z wiekiem i stażem pracy, ale wśród początkujących pielęgniarek widoczne były objawy wypalenia zawodowego. Większość badanych pielęgniarek/pielęgniarzy uważała swoją pracę za stresującą, co miało duży wpływ na występowanie wypalenia zawodowego. Głównym determinantem stresu były dla nich przepracowanie oraz nieadekwatne do pracy wynagradzanie. Badania nie wykazały istotnego wpływu „ciężkości” oddziału, na którym pracowali respondenci jako czynnika determinującego stres. Pielęgniarki/pielęgniarze byli często przepracowani, doświadczali silnego stresu, mimo to cechowali się ogromnym przywiązaniem do zawodu i nie deklarowali chęci jego zmiany. Wnioski. Przeprowadzone badania wykazały, że pielęgniarki pracujące w szpitalu należały do grupy o średnim poziomie wypalenia zawodowego. Wśród badanych dominowały objawy emocjonalnego wyczerpania, szczególnie u pielęgniarek pracujących w oddziałach o dużym stopniu ciężkości

    The role of ghrelin, leptin and insulin in foetal development

    Get PDF
    introduction and objective. The growing epidemic of childhood obesity has forced scientists to search for methods to prevent feeding disorders. Increasing interest in appetite regulating hormones has revealed their influence on energy homeostasis after birth or even in[i] utero[/i]. state of knowledge. The presence of ghrelin in the stomach of human foetuses and the distinctive production in the pancreas of neonates suggests the role of ghrelin in pre- and post-natal development. The neonatal period appears to be a critical time for the formation of adipose tissue-hypothalamus circuits, thus the amount of adipocytes in foetal life may be a major regulator of food intake. Insulin’s orexigenic effect in the arcuate nucleus of the hypothalamus can be a major modulator of foetal development. objective. This review, based on available literature, aims to analyses the role of appetite regulating hormones in foetal development. summary. Different concentrations of hormones, such as ghrelin, leptin and insulin during foetal life raises the question whether or not they can be modulated, thereby avoiding obesity before birth. Children with pancreas agenesis showed smaller body size at birth, which emphasises the probable role of insulin in foetal growth. Study of sheep foetuses with IUGR confirmed these finding. Appetite-regulating hormones show different roles in foetal development and seem to be essential in the perinatal period

    The assessment of selected factors influencing intent to get pregnant in the Greater Poland Region

    Full text link
    introduction and objective. Nowadays, people decide to have a baby by first analysing their financial situation. Tradition is no longer a factor which determines the decision whether or not to have a baby. A prognosis of the Polish Central Statistical Office (GUS) shows that the population of Poland will fall from 38 to 36 million by 2035. The aim of this study is to assess the procreation behaviour of women in Greater Poland Region. materials and methods. For the research purpose, 3,120 women of reproductive age were examined by using an author designed questionnaire and a synthetic Family Financial Standard Index. results: 74.6% of the respondents lived in an urban area, 25.4% of women come from a rural area. 49% of examined women did not want to have a bigger family, 45% would like to have another child. Analysis of the reasons why women did not want to have another baby revealed that predominance of the financial factor – 67%, living conditions – 18.4% and health– 13.2%. Only 11.9% of the women declared their high financial status, 4.8% of families received family allowance from the government; 88.4% of the examined families did not receive any social benefits. Bad housing situation was declared by 5% of the respondents, 26.7% of the interviewees lived with family members, i.e. parents or grandparents. Analysis of the data concerning religious bonds showed that 67.6% of women declared their indifference to religion. conclusions. The economic factor was an important reason limiting procreation. The bad situation on the real estate market combined with an insufficient range of social welfare led to a decrease in the birth-rate in the Greater Poland region. The impact of religion on family planning was less important. The influence of the analysed socio-economic factors on family planning was similar in rural and urban areas

    Poczucie koherencji i psychospołeczne aspekty procesu starzenia się jako determinanty akceptacji i radzenia sobie w chorobie przewlekłej u pacjentów objętych opieką długoterminową

    No full text
    StreszczenieWstępAntonovsky autor koncepcji poczucia koherencji udowodnił istnienie uogólnionych zasobów odpornościowych, które mobilizują człowieka do podjęcia walki z przeciwnościami, jakie pojawiają się w życiu. Momentem przełomowym i trudnym jest rozpoznanie chorobyprzewlekłej. Często choroba przewlekła nakłada się na fizjologiczny proces starzeniasię organizmu uruchamiając jednocześnie innego rodzaju obawy, troski i przeżycia. Silnepoczucie koherencji i wybór odpowiedniego stylu radzenia sobie z chorobą pozwalapacjentom osiągnąć optymalny stan zdrowia. Jest zatem ogromnym wyzwaniem, bo trwałym w czasie i z tego powodu możliwym do podjęcia.Cel pracyCelem pracy było określenie związków pomiędzy poziomem poczucia koherencji oraz uwarunkowaniami psychospołecznymi a poziomem akceptacji i rodzajem preferowanychstylów radzenia sobie z chorobą przewlekłą u pacjentów w wieku senioralnym objętych opieką długoterminową.Materiał i metodyPrzebadano 138 pacjentów przebywających w Zakładzie Pielęgnacyjno-Opiekuńczym Kolejowego Szpitala Uzdrowiskowego sp. z o. o. w Ciechocinku Oddział Zamiejscowy w Aleksandrowie Kujawskim oraz w Zakładzie Opiekuńczo Leczniczym Szpitala Powiatowego w Aleksandrowie Kujawskim. Poczucie koherencji ocenione było za pomocą kwestionariusza orientacji życiowej SOC 29 autorstwa Antonovsky’ego a pomiar radzenia sobie w sytuacjach stresowych kwestionariusz em CISS Endlera i Parkera, w polskiej adaptacji autorstwa Szczepaniaka, Strelaua i Wrześniewskiego. W modelu badań wykazano zmienne niezależne główne (SOC-29, GSES, AMTS,MMSE, GDS, Drabina Cantrila, ankieta własna, sytuacja rodzinna), zmienne niezależne poboczne (płeć, wiek, wykształcenie, poziom samodzielności) oraz zmienne zależne (CISS, AIS). Zgodę na prowadzenie badań wydała Komisja Bioetyczna Uniwersytetu Mikołaja Kopernika Collegium Medicum w Bydgoszczy.WynikiOsoby chorujące przewlekle nie różnią się znacząco między sobą poziomem poczucia koherencji. Sensowność i zaradność nieznacznie różnicuje badaną grupę. Badani koncentrują się na podejmowaniu wysiłków zmierzających do rozwiązywania problemu poprzez poznawcze przekształcenia lub próby zmiany sytuacji. Osoby o wyższym poziomie globalnego SOC częściej stosują styl skoncentrowany na zadaniu podejmując działania zaradcze, mające na celu przystosowanie się do zmian narzuconych przez chorobę. Wyższe poczucie koherencji, zarówno większe poczucie zrozumiałości, zaradności i sensowności wpływa na wyższy poziom akceptacji choroby.WnioskiUzyskane wyniki mogą mieć istotny wpływ na wyznaczanie metod i sposobów pomocy w sytuacji, gdy człowiek nie radzi sobie sam w chorobie, nie jest zdolny do samoopieki częściowo lub całkowicie i jest zależny od pomocy innych. Wyniki badań mogą także wyznaczać zakres działań zorientowanych na profilaktykę starzenia się oraz przystosowania do starości - mogą posłużyć do opracowywania programów psychoedukacyjnych oraz jako wykładnik w prognozowaniu opieki nad pacjentem na różnych etapach choroby przewlekłej

    Nursing assessment of the impact of thyroid surgery on calcium levels in postoperative patients

    No full text
    Wstęp. Choroby tarczycy dotyczą około 20% Polaków, częściej schorzenie to występuje u kobiet niż mężczyzn. W skali roku w Polsce wykonuje się około 20 tysięcy zabiegów tego typu. Zabieg operacyjny jest sytuacją bardzo trudną dla każdego pacjenta. Wiąże się z tym odczuwanie lęku i niepokoju. Pielęgniarka to osoba, która ma bezpośredni i najczęstszy kontakt z pacjentem. Jest w stanie wykryć zaistniałe nieprawidłowości, co pozwala na szybką reakcję i podjęcie odpowiednich działań. Cel. Celem badań była analiza różnicy poziomu wapnia przed i po zabiegu operacyjnym tarczycy. Materiał i metody. Do przeprowadzenia badań wykorzystano metodę analizy dokumentacji. Przeanalizowana dokumentacja medyczna dotyczyła 100 pacjentów po tyreoidektomii. Uzyskane wyniki badań poddano analizie statystycznej testem χ2 dla prób niezależnych. Materiał badawczy podzielono na 5 obszarów: występowanie spadku wapnia po zabiegu operacji tarczycy, objawy towarzyszące w przypadku spadku wapnia, występowanie objawów tężyczki po zabiegu operacyjny, leczenie preparatami wapnia po operacji usunięcia tarczycy oraz wpływu poziomu wapnia na czas hospitalizacji. Wyniki. W obszarze występowania spadku wapnia po operacji tarczycy zaobserwowano znaczny spadek. W obszarze objawów jakie pojawiły się podczas spadku wapnia zauważono, że 86% operowanych nie odczuwało żadnych objawów towarzyszących spadkowi wapnia. W analizie obszaru występowania objawów tężyczki po zabiegu wśród 72% pacjentów nie wystąpiły powikłania pooperacyjne. W obszarze leczenie preparatami wapnia 25% osób wymagało suplementacji wapnia po zabiegu operacyjnym, natomiast 75% nie wymagało suplementacji wapnia. W obszarze wpływu poziomu wapnia na czas hospitalizacji większość chorych, bo 74 % była hospitalizowana po zabiegu operacyjnym mniej niż 5 dni. Wnioski. 1. Po tyreoidektomii zaobserwowano niższe poziomy wapnia. 2. Wystąpienie hipokalcemii charakteryzuję się przede wszystkim uczuciem mrowienia w okolicy ust, rąk oraz skurczem mięśni i drętwieniem kończyn. 3. Pomimo spadku wapnia nie u wszystkich pacjentów po operacji występują z tego powodu objawy. 4. Suplementacji preparatami wapnia wymaga tylko część pacjentów operowanych. 5. Wraz ze spadkiem poziomu wapnia wydłuża się czas hospitalizacji po zabiegu usunięcia gruczołu tarczowego.Introduction. Thyroid diseases affect about 20% of Poles, the disease is more common in women than in men. About 20,000 procedures of this type are performed in Poland every year. Surgery is a very difficult situation for every patient. Related to this is feeling anxious and anxious. A nurse is a person who has direct and most frequent contact with a patient. It is able to detect any irregularities, which allows for a quick reaction and taking appropriate actions. Aim of the study. The aim of the study was to analyze the difference in calcium levels before and after thyroid surgery. Material and methods. The method of documentation analysis was used to conduct the research. The analyzed medical documentation concerned 100 patients after thyroidectomy . The results were statistically analyzed test x 2 for independent samples. The research material was divided into 5 areas: occurrence of a decrease in calcium after thyroid surgery, accompanying symptoms in the case of a decrease in calcium, occurrence of tetany symptoms after surgery, treatment with calcium preparations after surgery to remove the thyroid gland, and the influence of calcium levels on hospitalization time. Results. In the area of occurrence of a decrease in calcium after thyroid surgery, a significant decrease was observed. In the area of symptoms that occurred during the decrease in calcium, it was noticed that 86% of the operated patients did not experience any symptoms associated with the decrease in calcium. In the analysis of the area of tetany symptoms occurrence after surgery, no postoperative complications occurred among 72% of patients. In the area of treatment with calcium preparations, 25% of people required calcium supplementation after surgery, while 75% did not require calcium supplementation. In terms of the influence of calcium levels on hospitalization time, most of the patients, 74%, were hospitalized for less than 5 days after the surgery. Conclusions. 1. Lower calcium levels were observed after thyroidectomy. 2. The development of hypocalcaemia is characterized primarily by a tingling sensation around the mouth and hands, as well as muscle spasm and numbness in the limbs. 3. Despite the decrease in calcium, not all postoperative patients develop symptoms for this reason. 4. Supplementation with calcium preparations requires only some of the operated patients. 5. Along with the decrease in calcium levels, the hospitalization time after the thyroid gland removal procedure increases

    The level of occupational burnout among nurses working in a hospital

    No full text
    Wstęp. Występowanie zjawiska wypalenia zawodowego ma charakter wielowymiarowy i dotyczy różnych grup zawodowych i specjalności. Pielęgniarki to grupa zawodowa szczególnie zagrożona wypaleniem zawodowym, które wiąże się ze specyficznymi obciążeniami typowymi dla tego zawodu. Obciążenia te niosą za sobą duży potencjał negatywnych oddziaływań na psychiczną i fizyczną sferę funkcjonowania personelu pielęgniarskiego. Cel. Celem pracy była ocena poziomu wypalenia zawodowego pielęgniarek pracujących na różnych oddziałach szpitalnych. Materiał i metoda. Badaniami objęto 150 osobową grupę pielęgniarek pracujących w szpitalu w okresie od 6.01.2020 roku do 10.03.2020 roku. W badaniach posłużono się kwestionariuszem ankiety własnej liczącym 21 pytań i Kwestionariuszem Wypalenia Zawodowego MBI Ch. Maslach. Wyniki. Analiza statystyczna nie wykazała istotnej zależności pomiędzy miejscem pracy ankietowanych a ich poziomem wypalenia zawodowego w depersonalizacji. Poziom wypalenia w podskali poczucia osiągnięć osobistych u wszystkich pielęgniarek/pielęgniarzy kształtował się na średnim poziomie. Specyfika oddziału i specyficzne dla niej problemy nie miały istotnego wpływu na poziom wypalenia. Poziom wypalenia wzrastał wraz z wiekiem i stażem pracy, ale wśród początkujących pielęgniarek widoczne były objawy wypalenia zawodowego. Większość badanych pielęgniarek/pielęgniarzy uważała swoją pracę za stresującą, co miało duży wpływ na występowanie wypalenia zawodowego. Głównym determinantem stresu były dla nich przepracowanie oraz nieadekwatne do pracy wynagradzanie. Badania nie wykazały istotnego wpływu „ciężkości” oddziału, na którym pracowali respondenci jako czynnika determinującego stres. Pielęgniarki/pielęgniarze byli często przepracowani, doświadczali silnego stresu, mimo to cechowali się ogromnym przywiązaniem do zawodu i nie deklarowali chęci jego zmiany. Wnioski. Przeprowadzone badania wykazały, że pielęgniarki pracujące w szpitalu należały do grupy o średnim poziomie wypalenia zawodowego. Wśród badanych dominowały objawy emocjonalnego wyczerpania, szczególnie u pielęgniarek pracujących w oddziałach o dużym stopniu ciężkości.Introduction. The occurrence of the phenomenon of occupational burnout is multidimensional and concerns various professional groups and specialties. Nurses are a professional group particularly at risk of burnout, which is associated with specific burdens typical for this profession. These burdens carry a high potential for negative impacts on the mental and physical sphere of functioning of the nursing staff. Aim. The aim of the study was to assess the level of occupational burnout of nurses working in various hospital departments. Material and methods. The study included a group of 150 nurses working in the hospital in the period from January 6, 2020 to March 10, 2020. The study used a self-questionnaire consisting of 21 questions and the MBI Ch. Maslach. Results. Statistical analysis did not show a significant relationship between the respondents’ workplace and their level of occupational burnout in depersonalization. The level of burnout in the subscale of sense of personal achievement in all nurses is average. The specifics of the ward and its specific problems do not significantly affect the level of burnout. The level of burnout increases with age and seniority, but symptoms of burnout are already visible among novice nurses. Most of the surveyed nurses consider their work stressful, which has a large impact on the occurrence of occupational burnout. The main determinant of stress for them is overwork and inadequate remuneration for work. The research did not show a significant influence of the “heaviness” of the department where the respondents worked as a factor determining stress. Nurses are often overworked, experience strong stress, yet they are highly attached to the profession and do not declare the will to change it. Conclusions. The conducted research has shown that the nurses working hospital belong to the group with an average level of occupational burnout. Symptoms of emotional exhaustion dominate among the respondents, especially among nurses working in departments with a high degree of severity

    Teachers’ voice rehabilitation in sanatorium conditions

    No full text
    Schorzenia narządu głosu zajmują 3 miejsce wśród rozpoznawanych chorób zawodowych w Polsce. Nadal istnieje potrzeba wdrażania skutecznych i ekonomicznych metod prewencji pierwotnej i wtórnej zaburzeń głosu u nauczycieli. Celem pracy była ocena skuteczności kompleksowej rehabilitacji głosu u nauczycieli prowadzonej w warunkach szpitala uzdrowiskowego.Materiał i metody Przedstawiono wyniki kompleksowej rehabilitacji głosu przeprowadzonej podczas 24-dniowego turnusu sanatoryjnego u 100 nauczycielek ze stażem pracy 10–30 lat (M = 17 lat). W pierwszym i ostatnim dniu turnusu wykonano badania laryngologiczne i foniatryczne [czas fonacji (maximum phonation time – MPT), ocenę percepcyjną głosu w skali GRBAS, badanie laryngowideostroboskopowe, analizę akustyczną głosu], wypełnienie Kwestionariusza samooceny głosu (Voice Handicap Index – VHI), ocenę logopedyczną i audiometrię tonalną. W zakres programu terapeutycznego wchodziły: zajęcia edukacyjne dotyczące higieny głosu, terapia głosu, fizjoterapia i psychoterapia. Efekty rehabilitacji sanatoryjnej pacjenci oceniali również w badaniu ankietowym.WynikiStwierdzono poprawę obiektywnych parametrów akustycznych, oceny percepcyjnej głosu, samoceny głosu VHI i MPT. Zmiany w sposobie fonacji potwierdzono w badaniu laryngowideostroboskopowym, w którym obserwowane zwarcie fonacyjne poprawiło się znamiennie u 30% badanych. W ankiecie oceniającej korzyści z sanatoryjnej rehabilitacji głosu 97% uczestników potwierdziło skuteczność i celowość okresowego powtarzania takiej rehabilitacji.WnioskiWyniki przedstawionych badań i pozytywne oceny uczestników rehabilitacji sanatoryjnej potwierdzają skuteczność sanatoryjnej terapii zawodowych zaburzeń głosu. Leczenie i rehabilitacja w formie stacjonarnej powinny zmierzać do poprawy głosu oraz kontynuacji pracy zawodowej. Tak ukierunkowane postępowanie może przyczynić się do zmniejszenia nakładów finansowych związanych z leczeniem, urlopami dla poratowania zdrowia i rentami zawodowymi. Med. Pr. 2021;72(4):399–405Voice diseases occupy the third place among all of the diagnosed occupational disorders in Poland. There still exists the necessity to implement effective and economical methods of the primary and secondary prevention of voice disorders in teachers. The aim of this study was to assess the effectiveness of comprehensive voice rehabilitation in teachers, conducted within a health resort hospital.Material and MethodsThe results of comprehensive voice rehabilitation in 100 teachers with job seniority of 10–30 years (M = 17 years), conducted during 24-day-long staying in a sanatorium, are presented in this research. Phoniatrical and laryngological examinations (maximum phonation time [MPT], perceptual assessment of voice in GRBAS scale, laryngovideostroboscopy, and acoustic analysis of voice), self-assessment of voice (the Voice Handicap Index – VHI), logopedical estimation and audiometry were conducted during the first and the last day of the sanatorium stay. The therapeutic program included educational workshops on vocal hygiene, voice therapy, physiotherapy and psychotherapy. The inpatient therapy effects were also described by the teachers using a questionnaire.ResultsImprovements of objective acoustic parameters, a perceptual assessment of voice, and a self-assessment of VHI and MPT were observed. Phonation style changes were confirmed in the laryngovideostroboscopic examination. Phonation closure improved significantly in 30% of the examined teachers. Moreover, 97% of the participants confirmed in the questionnaire the effectiveness and purposefulness of periodic recurrence of such rehabilitation courses.ConclusionsThe results of this research as well as the positive feedback from the participants of inpatient rehabilitation confirmed the effectiveness of occupational voice disorder rehabilitation in sanatorium (inpatient) conditions. Treatment and rehabilitation in a stationary form should aim to achieve voice improvement and job continuation. Such a procedure may contribute to reducing the financial outlays related to treatment, health leaves and occupational pensions. Med Pr. 2021;72(4):399–40
    corecore