Of Water Jars and Women: A Re-evaluation of Fountain House Imagery on Late Archaic Black-Figure \u3ci\u3eHydriai\u3c/i\u3e

From approximately 530 to 500 BCE, images of fountain houses became popular subjects on black-figure hydriai produced in or around ancient Athens. These scenes often involve groups of unidentified women gathering around a fountain spout, typically attached to an ornate architectural structure, in order to fill their water jars. Although isolated pottery sherds depicting these scenes have been discovered in Greece, approximately seventy-five of these scenes have been identified on Attic hydriai depicting such scenes were discovered in Etruscan tombs. Past scholarship has categorized these images either as genre scenes, which represent a domestic activity characteristic of everyday life, or as religious scenes, which depict the gathering of water for cultic activity, but evidence for both interpretations remains inconclusive. Recent critical studies of gender and social history have sought to shed light on these scenes by attempting to identify the social status of the women represented in these images. However, the interpretive ambiguity persists because the visual features of these scenes do not offer a clear indication of the women’s socioeconomic status. In an attempt to address this problem, the following study seeks to re-evaluate the meaning of fountain house imagery on Attic black-figure hydriai by means of an iconographic and iconological analysis of the visual motifs that constitute the fountain house scene. Through an iconographic analysis of the architectural features of the fountain house and the way in which the appearance, gestures, and attributes of the women are represented, this thesis will connect the visual evidence from these hydriai with ancient literary evidence and archaeological finds relating to the lives of women and to the use and history of fountain houses in late Archaic Athens in order to propose further facets to the interpretation of this common visual motif. It may be argued that late Archaic fountain house imagery is already multivalent, both domestic and religious in nature. This research has the potential to redefine our understanding of genre scenes and to further elucidate the shadowy world of women in the ancient Athenian society. Advisor: Michael C. Hof

Οι κορινθιακές αποικίες περί τον Αμβρακικό κόλπο από την ίδρυσή τους έως την εποχή του Φιλίππου Β΄

Οι κορινθιακές αποικίες περί τον Αμβρακικό κόλπο, Αμβρακία, Λευκάς, Ανακτόριον και Σόλλιον εντάσσονται στον χώρο της ΒΔ Ελλάδος. Οι Κορίνθιοι είχαν επιδείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ευρύτερη περιοχή, ακόμα και πριν από την ίδρυση των αποικιών. Η Αμβρακία, η σημερινή Άρτα, ιδρύθηκε βόρεια του Αμβρακικού κόλπου, δίπλα στην κοίτη του ποταμού Αράχθου. Η Λευκάς χτίστηκε στην ομώνυμη τότε χερσόνησο της Ακαρνανίας, νότια της σημερινής πόλης και το Ανακτόριον στον σημερινό κόλπο του Αγίου Πέτρου στη ΒΔ Ακαρνανία, ελέγχοντας το ιερό του Ακτίου Απόλλωνος. Ο αποικισμός συνδέεται με την πρόθεση του Κυψέλου για τη διατήρηση της επικοινωνίας και των ασφαλών μετακινήσεων προς τον ιλλυρικό Βορρά και τη Δύση. Οι πόλεις αυτές δεν είχαν μεγάλο πληθυσμό και η επικράτειά τους περιορισμένη. Στην αρχαϊκή εποχή βρίσκονται υπό την πολιτική κηδεμονία της μητρόπολης, από την οποία εξαρτώνται οικονομικά σε μεγάλο βαθμό. Προς το τέλος του Στ΄ αι. π.Χ. η Αμβρακία εξελίσσεται σε μία περιφερειακή δύναμη και θέτει υπό την ηγεμονία της τα βορειότερα ηπειρωτικά και μακεδονικά έθνη. Η Λευκάς κατασκευάζει λιμένες και επισκευάζει τη διώρυγα που τη χωρίζει από την Ακαρνανία για τη διευκόλυνση των θαλάσσιων μετακινήσεων στο Κ Ιόνιο και στις αρχές του Ε΄ αι. π.Χ. κόβει νόμισμα για την κατασκευή του στόλου της. Αν και στο α΄ μισό του Ε΄ αι. π.Χ. αναπτύσσονται στη Λευκάδα και στο Ανακτόριον φιλοκερκυραϊκές παρατάξεις, οι αποικίες γενικά συνεργάζονται στενά με την Κόρινθο. Στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, η Αμβρακία χάνει αρκετή από τη δύναμή της, η Λευκάς εξελίσσεται σε κύριο γεωστρατηγικό σημείο για τους αντίπαλους στόλους, ενώ το Ανακτόριον και το Σόλλιον ενσωματώνονται στους Ακαρνάνες. Κατά τον Δ΄ αι. π.Χ. μετά από ένα μικρό διάστημα πολιτιειακών ζυμώσεων, οι αποικίες επανέρχονται στην κορινθιακή επιρροή και στην Πελοποννησιακή Συμμαχία. Η επαναδραστηριοποίηση στο διαμετακομιστικό εμπόριο και ιδιαίτερα σε αυτό των σικελικών σιτηρών, οδηγεί στην οικονομική ευημερία αλλά και μέσω της εκστρατείας του Τιμολέοντος στην επαναβεβαίωση των συγγενικών σχέσεων με τη μητρόπολη. Οι κορινθιακές καταβολές τονίζονται μέσα από την προβολή λατρειών, μύθων, εθίμων και πρακτικών. Παρά τη μακεδονική και μολοσσική κατάκτηση, στις αποικίες επιβιώνουν και στην ελληνιστική περίοδο οι κορινθιακές διασυνδέσεις, επηρεάζοντας και τις γειτονικές μη κορινθιακές αποικίες και έθνη.The corinthian colonies around the Ambracian Gulf, Ambracia, Leucas, Anactorion and Sollion are located in northwestern Greece. The Corinthians had been especially interested in the region, even before the foundation of the colonies. Ambracia, modern Arta, was founded N of the Ambracian Gulf, next to the bed of river Arachthos. Leucas was built at the homonymous acarnanian peninsula, S of the modern city, and Anactorion at the bay of St. Peter in NW Acarnania, including the shrine of Apollo Aktios. Cypselus' intention to maintain the communication and to ensure the voyage towards Illyria and the west interprets the corinthian colonization. These new cities had no great population and their territory was constricted. During the archaic period they were politically patronized by their mother city and economically highly dependent on her. Towards the end of the 6th cent. B.C., Ambracia had become a regional power and had exercised a hegemony in the region of the northern epirotic and macedonian ethne. Leucas had constructed ports and repairs the canal between the island and Acarnania, in order to facilitate the maritime voyage in the central Ionian Sea. The colony mints its first coinage at the beginning of the 5th cent. B.C. in order to build its fleet. Although pro-corcyrean parties are being developed within Leucas and Anactorion during the first half of the 5th cent. B.C., the colonies closely cooperate with Corinth. During the Peloponnesian War, Ambracia loses its strength, Leucas' geostrategic position is recognised by both opponent navies, and Anactorion and Sollion are incorporated by the Acarnanians. During the 4th cent. B.C. the corinthian colonies, after a break of constitutional changes, return to the sphere of corinthian influence and to the Peloponnesian Alliance. Due to the transit commerce which is developed again, and especially as far as the sicilian corn is concerned, and due to Timoleon's campaign, the bonds of syngeneia with Corinth are reaffirmed. The corinthian roots are emphasized through cults, myths, customs and practices. Despite the macedonian and molossian conquest, the corinthian interconnections survive in the colonies during the hellenistic period, exercising their influence even on neighbouring colonies and ethne