Personal reflection in medical education

Abstract

Medical doctors are nowadays expected to be able to reflect in both a scientific and a personal manner in order to be an excellent doctor. However, more precise knowledge is needed about the construct of personal reflection, as applied in the daily practice, and about the related educational strategies. Personal reflection is defined as: the careful exploration and appraisal of experience, thus clarifying and creating meaning for the benefit of balanced conduct, learning and development, and the well-being of the doctor. An educational model for medical educators, using the angler’s float as a metaphor, is described. The ‘behaviour’ of the reflective practitioner is visible above the water level; beneath the surface are cognitive-affective levels of thinking: ‘clinical reasoning’, ‘scientific reflection’, ‘personal reflection’ and ‘unconscious thinking’. A new scale to measure personal reflection, the Groningen Reflection Ability Scale (GRAS), was developed and validated. The GRAS proved to yield reliable data that contribute to valid inferences about the personal reflection ability of medical students and doctors. The expectation that ‘experiential learning’ is an effective educational method for encouragement of reflection was tested. We could conclude that enhanced experiential learning has a positive effect on the development of personal reflection of undergraduate medical students. A conceptual framework was described, for a more precise understanding of personal reflection in order to identify, use, and encourage it. Reflection was defined as a competence for the medical education continuum. Artsen moeten tegenwoordig wetenschappelijk èn persoonlijk kunnen reflecteren om een excellente arts te worden en te blijven. Beide soorten reflectie zijn in gelijke mate nodig om evenwichtig te functioneren. Dat is van belang voor de kwaliteit van de medische zorg, het ontwikkelen van allround vakmanschap en professionaliteit, inter-professionele samenwerking en ook voor hun eigen welbevinden. Dit proefschrift richt zich op persoonlijk reflecteren. Artsen die persoonlijk kunnen reflecteren zijn in staat met aandacht te functioneren richting patiënten en collega’s. Zij zijn zich bewust van en leren van hun praktijkervaringen en hun emoties/gevoelens, lichamelijke gewaarwordingen, gedachten en beelden. En zij weten de door reflectie opgedane inzichten te gebruiken voor de verbetering van hun functioneren en de medische behandeling. Dit proefschrift rapporteert over verschillende projecten. Er is een onderwijskundig model ontwikkeld, ‘het dobbermodel’, waarmee persoonlijke reflectie concreet gemaakt kan worden voor medische docenten. Boven water steekt het zichtbare gedrag. Onder water bevinden zich de verschillende lagen van denken: klinisch redeneren, wetenschappelijk reflecteren, persoonlijk reflecteren en onbewust denken. Er is een instrument, de Groningen Reflection Ability Scale (GRAS), ontwikkeld en gevalideerd waarmee het persoonlijke reflectievermogen van medische studenten kan worden gemeten. Het effect van de methode van ervaringsleren op de groei van het reflectievermogen van eerstejaars medische studenten is onderzocht. Er is een positief effect vastgesteld. Verder is een conceptueel raamwerk gemaakt om wetenschappelijke en persoonlijke reflectie beter te kunnen begrijpen en in de praktijk te kunnen gebruiken en bevorderen. Tot slot is reflectie als competentie voor het medisch onderwijs gedefinieerd.